پرخاشگری وضعیتی است که در آن تمایل به ایجاد صدمه وجود دارد، صرفنظر از این که این رفتار بهصورت رفتاری یا بیان به شکل شفاهی باشد و صرفنظر از اینکه آسیب فیزیکی پایدار باشد.
آرامسازی (De-escalation) یک اقدام مداخلهای روانشناختی برای مدیریت افراد مبتلا به رفتارهای ناراحتکننده یا تهاجمی است. استراتژیهای مدیریت ثانویه مانند آرامشبخشی سریع، مداخله فیزیکی و انزوا فقط باید هنگامی به کار برده شود که آرامسازی و دیگر استراتژیها برای آرام کردن فرد بیمار تاثیر نداشته باشد.
بررسی تأثیرات تکنیکهای آرامسازی در مدیریت کوتاهمدت افکار پرخاشگرانه یا آژیتاسیون یا احتمالا ناشی از سایکوز (psychosis).
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه تحقیقاتی اسکیزوفرنی کاکرین را جستوجو کردیم (آخرین جستوجو 7 اپریل 2016).
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که از تکنیکهای آرامسازی برای مدیریت کوتاهمدت رفتارهای پرخاشگرانه یا آژیتاسیون استفاده کردند. ما برنامهریزی کردیم که کارآزماییهای شامل افراد بزرگسال (حداقل 18 سال) با پتانسیل رفتار تهاجمی و پرخاشگرانه به علت سایکوزیس، از افرادی را که در یک محیط روانپزشکی تا افرادی که احتمالا تحت تاثیر الکل یا مواد مخدر و / یا به عنوان بخشی از یک محیط حاد قرار داشتند، انتخاب کنیم. ما برنامهریزی کردیم که کارآزماییهایی را انتخاب کنیم که معیارهای ورودی ما را داشتند و اطلاعات مفیدی فراهم کردند.
ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مطالعه مروری، تمام خلاصههای مطالعات شناساییشده در فرآیند جستوجو را بررسی کردند. از آنجایی که قادر نبودیم هیچ مطالعهای را انتخاب کنیم، نتوانستیم استخراج و تجزیهوتحلیل اطلاعات را انجام دهیم.
از 345 ارجاع که با استفاده از استراتژیهای جستوجو شناسایی شدند، فقط یک مرجع برای بررسی بیشتر مناسب بود. با این حال، پس از مشاهده متن کامل، آن را حذف کردیم زیرا این مطالعه یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده نبود.
به نظر میرسد استفاده از تکنیکهای آرامسازی برای افراد مبتلا به پرخاشگری یا آژیتاسیون ناشی از سایکوز به عنوان رویکرد عملی بالینی به خوبی پذیرفته شده؛ اما با شواهدی از کارآزماییهای تصادفیشده تایید نشده است. مشخص نیست که چرا این زمینه بدون تحقیق باقی مانده است. انجام کارآزماییها در این زمینه میتواند تحت تأثیر بودجه، نگرانیهای اخلاقی موجه یا غیر قابل پیشبینی، سرعت بهکارگیری و نیز دشواری در تعیین دقیق بودن تأثیرات خود آرامسازی باشد. با حامیان مالی و کمیتههای اخلاقی، محققان خلاق در کارآزماییها، متخصصان بالینی و گروههای کاربران خدمات و همکاری گسترده، این کمبود تحقیقات تصادفیشده میتواند برطرف شود.