آلمتوزوماب (alemtuzumab) یک آنتیبادی مونوکلونال انسانیشده است که باعث تغییرات در مخزن لنفوسیتهای گردشی خون و ایجاد لنفوپنی طولانیمدت میشود، بنابراین مجموعه عملکرد ایمنی را که باعث بازسازی لنفوسیتهای هوموستاتیک میشود، بازتعریف میکند. این درمان موثرتر از اینترفرون (IFN) 1a برای درمان مولتیپل اسکلروزیس عود کننده-بهبود یابنده (ERMS) است.
مقایسه تاثیر، تحملپذیری و ایمنی آلمتوزوماب با اینترفرون بتا 1a در درمان افراد مبتلا به RRMS، برای جلوگیری از فعالیت بیماری.
ما ثبت کارآزماییهای گروه مالتیپل اسکلروزیس و بیماریهای نادر دستگاه سیستم عصبی مرکزی (1 فوریه 2017) را که در میان سایر منابع، شامل مستنداتی از CENTRAL ،MEDLINE ،EMBASE ،CINAHL ،LILACS ،PEDRO و پایگاه ثبت دادههای Clinical Trials.gov و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت برای همه کارآزماییهای ثبت شده آیندهنگر و در حال انجام بود، جستوجو کردیم.
تمام کارآزماییهای دوسو کور، تصادفی و کنترلشده که به مقایسه آلمتوزوماب داخل وریدی (12 میلیگرم در روز یا 24 میلیگرم در روز برای پنج روز متوالی در ماه اول و برای سه روز متوالی در ماههای 12 و 24) در مقایسه با IFN بتا 1a زیرجلدی (22 میکروگرم یا 44 میکروگرم سه بار در هفته (ربیف Rebif) یا تزریق عضلانی 30 میکروگرم یک بار در هفته (آونکس Avonex) در افرادی از هر جنس و سن مبتلا به RRMS پرداخته بودند.
ما روشهای استاندارد روششناسی مورد قبول کاکرین را مورد استفاده قرار دادیم.
ما سه کارآزمایی را شامل 1694 شرکت کننده در این مرور گنجاندیم. تمام کارآزماییها، آلمتوزوماب 12 میلیگرم در روز یا 24 میلیگرم در روز را با اینترفرون بتا 1a برای درمان RRMS مقایسه کرده بودند. در CAMMS223، شرکتکنندگان یا دوره درمانی تزریق زیرجلدی اینترفرون بتا 1a را سه بار در هفته با دوز 44 میکروگرم یا دورههای سالانه تزریق داخل وریدی آلمتوزوماب (در دوز 12 میلیگرم در روز یا 24 میلیگرم در روز) را به مدت 36 ماه دریافت کرده بودند. در CARE-MS I و CARE-MS II، شرکتکنندگان 44 میکروگرم اینترفرون بتا 1a زیرجلدی سه بار در هفته یا دورههای سالانه داخل وریدی آلمتوزوماب 12 میلیگرمی را در روز به مدت 24 ماه دریافت کردند. هر 3 مطالعه در معرض خطر سوگیری (bias) عملکردی و یک مطالعه در معرض خطر نامشخص سوگیری انتخاب قرار داشت.
در مقایسه با اینترفرون بتا 1a، آلمتوزوماب با دوز 12 میلیگرم در روز احتمالا خطر عود را کاهش میدهد (خطر نسبی (RR): 0.60؛ %95 فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.70؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است خطر بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 0.79؛ شواهد با کیفیت پائین) و خطر ایجاد ضایعات جدید T2 را در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 0.93) را پس از پیگیری در ماههای 24 و 36 کاهش دهد. نمرات میانگین مقیاس وضعیت ناتوانی گسترش یافته (EDSS) ممکن است میان رژیمهای درمانی مشابه باشد (میانگین تفاوت (MD): 0.35 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 - تا 0.03؛ شواهد با کیفیت پائین). در دوز 24 میلیگرم در روز، آلمتوزوماب ممکن است عود (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 تا 0.62، شواهد با کیفیت پائین)، بدتر شدن ناتوانی (RR: 0.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.84، شواهد با کیفیت پائین) را کاهش دهد. در مقایسه با اینترفرون بتا 1a در 3 سال، اثرات آلمتوزوماب بر نمرات EDSS نامشخص است، زیرا شواهد کیفیت بسیار پائینی دارند نمره (MD: - 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.17 - تا 0.49 - ).
هر سه کارآزمایی، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. خطر دچار شدن به یک عارضه جانبی در گروه آلمتوزوماب با دوز 12 میلیگرم یا گروههای اینترفرون ممکن است مشابه باشند (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمانها مشابه است (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.29؛ شواهد با کیفیت متوسط). خطر هر گونه عارضه جانبی ممکن است میان آلمتوزوماب با دوز 24 میلیگرم و اینترفرون مشابه باشد (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.08؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر عوارض جانبی جدی احتمالا بین درمانها مشابه است (RR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.31، شواهد با کیفیت متوسط).
شواهد با کیفیت پائین تا متوسطی در دسترس است که دورههای سالانه وریدی آلمتوزوماب در دوزهای 12 میلیگرم در روز یا 24 میلیگرم در روز باعث کاهش میزان شرکتکنندگان دچار عود، پیشرفت بیماری، تغییر در نمره EDSS و ایجاد ضایعات جدید T2 در MRI در مدت بیشتر از 24 تا 36 ماه در مقایسه با تزریق زیرپوستی IFN بتا-1a زیر پوستی 44 میکروگرم سه بار در هفته میشود.
به نظر میرسد آلمتوزوماب نسبتا خوب تحمل شده است. شایعترین عوارض جانبی گزارش شده واکنشهای مرتبط با تزریق، عفونت و حوادث اتوایمون بودند. استفاده از آلمتوزوماب مستلزم مانیتورینگ دقیق است تا اثرات بالقوه عوارض جانبی را بتوان سریع و بهطور موثر درمان کرد.