پریکاردیت سلی میتواند عملکرد قلب را مختل کند و باعث مرگ شود. در درازمدت، میتواند غشاء را به فیبروز و تنگی تبدیل کند و منجر به نارسایی قلبی شود. علاوه بر شیمیدرمانی آنتیتوبرکلوز (ضد سل)، درمان شامل کورتیکواستروئیدها، تخلیه و جراحی است.
ارزیابی اثرات درمان بر پریکاردیت سلی
ما ثبت تخصصی گروه بیماریهای عفونی در کاکرین (Cochrane Infectious Diseases Group)؛ (27 مارچ 2017)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)، منتشر شده در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library)؛ (شماره 2؛ 2017)، MEDLINE (از1966 تا 27 مارچ 2017)؛ Embase (از 1974 تا 27 مارچ 2017)؛ و LILACS (از1982 تا 27 مارچ 2017) را جستوجو کردیم. علاوه بر آن، ما متارجیستری از کارآزماییهای بالینی (mRCT ؛metaRegister of Controlled Trials) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform) را با استفاده از «توبروکلوزیس» (سل ریوی) و «پریکارد» به عنوان کلمات جستوجو در 27 مارچ 2017 جستوجو کردیم. ما ClinicalTrials.gov را جستوجو کردیم و با محققان در زمینه پریکاردیت سلی تماس گرفتیم. این یک نسخه جدید از مطالعه مروری سال 2002 است.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) و شبه RCTها را انتخاب کردیم.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل نتایج خروجی جستوجو را غربالگری کردند، مناسب بودن مطالعه را بررسی و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. ما هر گونه اختلاف را با بحث و هماهنگی حل کردیم. یک کارآزمایی اثرات درمان را هم با کورتیکواستروئید و هم با مایکوباکتریوم ایندیکوس پرانی (Mycobacterium indicus pranii) در قالب طرح فاکتوریل دو در دو (two-by-two factorial design) مورد بررسی قرار داد. ما دادههای به دست آمده از را گروهی که هر دو مداخله را دریافت کرده بودند، حذف کردیم. ما متاآنالیز (meta-analysis) اثر ثابت را انجام دادیم و یکپارچگی شواهد را با استفاده از روش GRADE ارزیابی کردیم.
هفت کارآزمایی معیارهای ورود را به مطالعه داشتند. همه کارآزماییها در کشورهای جنوب صحرای آفریقا انجام شده بودند و 1959 شرکت کننده با 151/1959 (54%) HIV مثبت انتخاب شدند. تمام کارآزماییها، کورتیکواستروئیدها را مورد بررسی قرار دادند و هر یک از آنها کلشیسین (colchicine)، ایمونوتراپی M. indicus pranii، و تخلیه با جراحی باز را ارزیابی کردند. چهار کارآزمایی (1841 شرکتکننده) در معرض خطر پائین سوگیری و سه کارآزمایی (118 شرکتکننده) در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند.
در افراد غیرمبتلا به HIV، کورتیکواستروئیدها ممکن است مرگ به هر علت (خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.09؛ 660 شرکتکننده، 4 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) و نیاز به تکرار پریکاردیوسنتز (RR: 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 تا 1.04؛ 492 شرکتکننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین) را کاهش دهند. کورتیکواستروئیدها احتمال مرگ ناشی از پریکاردیت را کاهش میدهند (RR: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.80؛ 660 شرکتکننده؛ 4 کارآزمایی، شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، ما نمیدانیم که آیا کورتیکواستروئیدها بر تنگی یا سرطان در افراد با HIV منفی تاثیر میگذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین).
در افرادی که با HIV زندگی میکنند، فقط 19.9% (203/1959) بیماران داروهای آنتیویروسی دریافت میکنند (RR: 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 1.16؛ 575 شرکتکننده؛ 3 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین). مشخص نیست که آیا کورتیکواستروئیدها بر مرگ به هر علت یا سرطان تاثیر میگذارند یا خیر (شواهد با اطمینان بسیار پائین)؛ و ممکن است روی پریکاردیوسنتز مجدد تاثیر کمی داشته یا تاثیری نداشته باشند (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.89 تا 1.18؛ 517 شرکتکننده؛ 2 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین).
برای کلشیسین در میان افراد مبتلا به HIV، ما یک کارآزمایی کوچک (33 شرکت کننده) یافتیم که دادههای کافی را برای نتیجهگیری در مورد هرگونه تاثیر این دارو بر مرگ یا پریکاردیت انقباضی ارائه نکرد.
صرفنظر از وضعیتHIV، با توجه به شواهد با اطمینان بسیار پائین بهدست آمده از یک کارآزمایی، مشخص نیست که آیا اضافه کردن ایمونوتراپی M. indicus pranii به داروهای آنتیویروسی بر هر یک از پیامدها تاثیری دارد یا خیر.
در افراد HIV منفی، درناژ با جراحی باز برای افیوژن ممکن است باعث کاهش انجام پریکاردیوسنتز تکراری شود (RR: 0.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 0.76؛ 122 شرکتکننده؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با اطمینان پائین)، اما ممکن است در پیامدهای دیگر تفاوت کمی داشته یا تفاوتی نداشته باشد. ما کارآزمایی مناسبی را پیدا نکردیم که اثرات تخلیه با جراحی باز را در افراد مبتلا به HIV بررسی کرده باشد.
نویسندگان مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی مناسبی را نیافتند که طول مدت درمان آنتیویروس مورد نیاز و همچنین اثرات سایر درمانهای جانبی پریکاردیت سل ریوی را مورد بررسی قرار داده باشد.
در بیماران HIV منفی، کورتیکواستروئیدها ممکن است مرگ را کاهش دهند. در بیماران HIV مثبت که داروهای آنتیرتروویرال دریافت نمیکنند، کورتیکواستروئیدها ممکن است تنگی را کاهش دهند. در بیماران HIV مثبت که روی درمان خوب با داروهای ساپرسکننده ویروسی آنتیرتروویرال هستند، پزشکان ممکن است نتایج بهدست آمده از بیماران HIV منفی را مرتبطتر بدانند.
تحقیقات بیشتر ممکن است به ارزیابی تخلیه پوستی پریکاردیوم تحت بیهوشی موضعی، زمان پریکاردیکتومی در پریکاردیت انقباضی سل ریوی و رژیمهای آنتیبیوتیکی جدید کمک کنند.