ضایعات پروگزیمال دندانی، محدود به عاج دندان (dentine)، بهطور معمول بهوسیله روشهای تهاجمی (دریل و پرکردن) درمان میشوند. جایگزینهای غیر تهاجمی (مانند، صیقل دادن با فلوراید و نخ دندان) ممکن است مانع از دست رفتن مواد شوند، اما اثربخشی آنها بستگی به پایبندی بیمار به درمان هم دارد. اخیرا، رویکردهای میکرو-تهاجمی برای درمان ضایعات پوسیدگی پروگزیمال آزمایش شدهاند. این مداخلات سد و مانعی را روی سر (sealing) یا درون (infiltrating) ضایعه قرار میدهند. در حال حاضر، مواد و روشهای مختلفی برای درمانهای میکرو-تهاجمی در دسترس هستند، مانند سیلینگ از طریق سیلانتهای رزینی، (پلیاورتان) پچها / نوارها، سیمانهای آینهای شیشهای (GIC) یا اینفیلتراسیون رزین.
ارزیابی اثرات درمانهای میکرو-تهاجمی برای مدیریت ضایعات پوسیدگی پروگزیمال در دندانهای اولیه و دائمی در کودکان و بزرگسالان.
ما بانکهای اطلاعاتی زیر را تا 31 دسامبر 2014 جستوجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزماییهای بالینی گروه سلامت دهان در کاکرین، پایگاه ثبت کارآزماییهای بالینی کنترل شده مرکزی کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE از راه OVID، EMBASE از راه OVID، LILACs از راه BIREME Virtual Health Library، خلاصهمقالات کنفرانسها در Web of Science، خلاصهمقالات کنفرانسها در ZETOC، پایاننامههاو تزها در Proquest، ClinicalTrials.gov، OpenGrey و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت. ما متارجیستریهای کارآزماییهای کنترل شده را تا 1 اکتبر 2014 جستوجو کردیم. در زمان جستوجو در پایگاههای الکترونیکی، محدودیت زبان یا تاریخ اعمال نشد.
ما کارآزماییهای تصادفی و کنترل شدهای را وارد کردیم که حداقل 6 ماه طول کشیده و درمانهای میکرو-تهاجمی را برای مدیریت پوسیدگی پروگزیمال دندانی بدون ایجاد حفره در دندانهای اولیه، دائمی یا هر دو، در مقابل مقیاسهای غیرتهاجمی، وسایل تهاجمی، عدم مداخله یا پلاسبو، مقایسه کرده بودند. ما همچنین مطالعاتی را وارد کردیم که انواع مختلف درمانهای میکرو-تهاجمی را با هم مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده این مطالعه مروری بهطور مستقل از هم، نتایج جستوجو را غربال کردند، دادهها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. ما از روشهای استاندارد روششناختی که کاکرین معرفی کرده بود، برای ارزیابی خطر سوگیری و سنتز دادهها استفاده کردیم. ما با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random-effects)، متاآنالیزها را انجام دادیم و با استفاده از روش Becker-Balagtas برای پیشرفت ضایعه خطر نسبی (OR) را محاسبه کردیم. ما کیفیت شواهد را با استفاده از روشهای GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ارزیابی کردیم.
ما 8 کارآزمایی را وارد کردیم که 365 شرکتکننده داشتند. این کارآزماییها همگی از طراحی split-mouth استفاده کرده بودند، بعضی نیز با بیش از یک جفت ضایعه درمان شده در یک فرد شرکتکننده. این مطالعات در کلینیکهای دانشگاهی یا کلینیکهای سلامت عمومی دندان در برزیل، کلمبیا، دانمارک، آلمان، تایلند، گرینلند و شیلی انجام شدند. 6 مطالعه اثرات درمانهای میکرو-تهاجمی را در دندانهای دائمی و دو مطالعه روی دندانهای اولیه انجام داده بودند و خطر پوسیدگی از کم تا زیاد متغیر بود. محققان خطر پوسیدگی را در مطالعات مختلف، یا بهوسیله احساس آنها به تنهایی یا با استفاده از برنامه Cariogram، که 8 فاکتور دخیل را با هم ترکیب میکند، از جمله احساس پوسیدگی، تغذیه، بزاق و دیگر فاکتورهای مرتبط با پوسیدگی، اندازهگیری کردند. دوره پیگیری در این کارآزماییها از یک تا 3 سال متغیر بود. همه مطالعات از پیشرفت ضایعات به عنوان پیامد اولیه استفاده کردند که با روشهای مختلف خواندن رادیوگرافها ارزیابی میشدند. 4 مطالعه از حمایت صنعت برای انجام تحقیقات بهره بردند، که یکی از آنها بوسیله ابداع کنندگان مداخله انجام شده بود.
ما 7 مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری طبقهبندی کردیم که دلیل آن هم، عدم کورسازی شرکت کنندگان و پرسنل بوده است. ما اثرات مداخلات را برای همه درمانهای میکرو-تهاجمی ارزیابی کرده و زیرگروهها را براساس روشهای مختلف درمانی گزارش شده در مطالعات وارد شده آنالیز کردند.
متاآنالیز ما، که تجمیعی است از گروهی از حساسترین دادهها (از نظر روش اندازهگیری) و برگرفته از مطالعاتی که دادههای خود را به فرمت مناسب برای متاآنالیز ارائه کردهاند، نشان داد درمان میکرو-تهاجمی شانس پیشرفت ضایعه را در مقایسه با درمانهای غیرتهاجمی (مثلا وارنیش فلوراید) یا ابزار سلامت دهان (مثلا نخ دندان) بهطور قابل توجهی کاهش میدهد (OR: 0.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14 تا 0.41؛ 602 ضایعه؛ 7 مطالعه؛ I2 = 32%). شواهدی از تفاوتهای زیرگروهها دیده نشد (P = 0.36).
چهار مطالعه که عوارض جانبی را اندازهگیری کرده بودند، هیچ عارضهای را پس از درمان میکرو-تهاجمی گزارش نکردند. اغلب مطالعات هیچ دادهای را از پیامدهای بیشتر گزارش نکردند.
ما کیفیت شواهد موجود را برای درمانهای میکروتهاجمی در حد متوسط ارزیابی کردیم. مشخص نیست کدام یک از درمانهای میکروتهاجمی سودمندی بیشتری دارند یا کدام شرایط بالینی خاص یا ویژگیهای بیمار در مقایسه با دیگری، آن را برای درمانهای میکروتهاجمی مناسبتر میکند.
شواهد موجود پیشنهاد میکنند که درمان میکروتهاجمی برای ضایعات پوسیدگی پروگزیمال، میتواند ضایعات بدون حفره مینای دندان و ضایعات اولیه دندانی (محدود به یکسوم خارجی مینای دندان، براساس مشاهدات رادیوگرافی) را کاهش دهند و بهطور قابل توجهی از درمانهای حرفهای (مثلا وارنیش فلوراید) یا وسایل(مثلا نخ دندان) غیر تهاجمی اثربخشتر است. ما در حد متوسطی متقاعد شدهایم که مطالعات بیشتر بعید است بتوانند تخمین اثر را تغییر قابل توجهی بدهند. به دلیل تعداد کم مطالعات، مشخص نیست که کدام یک از تکنیکهای میکرو-تهاجمی تاثیر بیشتری دارند، یا آیا اثرات درمان میکرو-تهاجمی بر اساس ملاحظات مختلف بالینی یا بیمار، کمتر یا بیشتر میشود.