آلرژی غذایی یک پاسخ ایمنی نامناسب به دنبال مواجهه با غذا است. از بین بردن آلرژن درمان اصلی برای آلرژی غذایی است، که شامل آلرژی به میوهها نیز میشود. خوردن تصادفی غذاهای آلرژنزا میتواند باعث واکنشهای آلرژیک شدید شود. ایمنی درمانی مخصوص آلرژن، یک درمان اختصاصی است و در مواقعی استفاده میشود که دوری از ماده غذایی مشکل است. اخیرا، مطالعاتی در مورد ایمنیدرمانی برای درمان آلرژی غذایی صورت گرفته که شامل ایمنیدرمانی دهانی (OIT) و زیرزبانی (SLIT) است.
تعیین اینکه آیا ایمنیدرمانی دهانی و زیرزبانی در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آلرژی نسبت به میوه در مقایسه با پلاسبو یا یک استراتژی از بین بردن، موثر و ایمن هست یا خیر.
پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، MEDLINE ،EMBASE ،CINAHL و AMED را برای نتایج منتشر شده در مراکز ثبت کارآزمایی و ژورنال نتایج منفی (Journal of Negative Results) در BioMedicine را برای منابع علمی خاکستری جستوجو کردیم. تاریخ آخرین جستوجو، جولای 2015 بود.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT)، شامل کارآزماییهایی بود که OIT و SLIT را با پلاسبو و حذف ماده غذایی مقایسه میکردند. شرکتکنندگان، کودکان و بزرگسالان مبتلا به آلرژی غذایی بودند که واکنشهای سریع را به میوه بروز میدادند.
از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار بنیاد همکاری کاکرین استفاده کردیم. اثر درمانی را با خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دوتایی بررسی کردیم.
دو RCT را که برای مطالعه ما مناسب بود، شناسایی کردیم (N = 89). این RCTها ایمنیدرمانی زبانی و زیرزبانی را به ترتیب برای آلرژی نسبت به سیب و هلو آزمایش کردند. هر دو مطالعه شامل افراد کمی میشد و از روشهای متفاوتی برای تمایز انواع ایمنیدرمانی استفاده کردند. هر دو مطالعه خطر بالای سوگیری (bias) را در حداقل یک زمینه داشتند. به طور کلی، کیفیت شواهد به دلیل تعداد کم مطالعات و شرکتکنندگان آنها و سوگیری احتمالی پایین بود. این مطالعات به لحاظ بالینی ناهمگون بودند، از این رو نتوانستیم نتایج را یکپارچه کنیم. یک مطالعه که SLIT را با پلاسبو برای آلرژی به هلو مقایسه میکرد، هیچ تفاوت شایان توجهای بین تعداد بیمارانی که در 6 ماه حساسیتشان در یک چالش غذایی با پلاسبو کنترل شده دو سوکور از بین رفت، وجود نداشت (RR: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.49 تا 2.74). مطالعه دوم که OIT را با عدم درمان برای آلرژی نسبت به سیب مقایسه میکرد، اثری را در غیرحساسسازی در مداخلهای که از یک تست تحریکی دهانی در 8 ماه استفاده میکرد، نشان داد، اما نتایج دقیق نبودند (RR: 17.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.13 تا 270.19). هیچ یک از مطالعهها اطلاعاتی را مبنی بر تحمل ایمنولوژیک گزارش ندادند. در هردو مطالعه، رخداد عوارض جانبی خفیف و متوسط در گروههای مداخلهای نسبت به کنترلها بیشتر بود. در مطالعهای که SLIT را با پلاسبو مقایسه میکرد، بیماران در گروه مداخله، واکنشهای موضعی چشمگیری را نسبت به افراد گروه کنترل تجربه کردند ، هرچند تفاوت حائز اهمیتی در تعداد افرادی که واکنشهای سیستمیک بروز میدادند، وجود نداشت (RR: 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 3.02). در مطالعه OIT، دو مورد از 25 فرد در گروه مداخله، عوارض جانبی را گزارش دادند، در حالی که هیچیک از افراد گروه کنترل چنین چیزی را گزارش ندادند.
شواهد کمی برای استفاده از OIT یا SLIT برای درمان آلرژی نسبت به میوه مخصوصا در ارتباط با سیب و هلو وجود دارد. واکنشهای ملایم تا متوسط در افرادی که OIT یا SLIT دریافت میکردند، بسیار زیاد بود. اما، این واکنشها را میتوان به طور موفقیتآمیزی با دارو درمان کرد.