لنگش متناوب (IC ؛intermittent claudication) یکی از نشانههای بیماری شریانی محیطی (PAD) است و با مرگومیر و ناخوشی بالا همراه است. پنتوکسیفیلین (pentoxifylline)، یکی از داروهای رایجی است که برای درمان IC استفاده میشود و با کاهش ویسکوزیته خون، بهبود انعطافپذیری گلبولهای قرمز و افزایش جریان خون عروق ریز و غلظت اکسیژن بافتی، عملکرد درمانی خود را اعمال میکند. بسیاری از مطالعات اثر پنتوکسیفیلین را در درمان افراد مبتلا به PAD ارزیابی کردهاند، اما نتایج حاصل از این مطالعات متغیر هستند. این یک بهروزرسانی از یک مطالعه مروری است که برای نخستین بار در سال 2012 منتشر شده است.
تعیین اثربخشی پنتوکسیفیلین در بهبود ظرفیت راه رفتن (برای مثال فاصله راه رفتن بدون درد و فاصله راه رفتن کلی (مطلق، حداکثر)) افراد مبتلا به لنگش متناوب پایدار در مرحله Fontaine II.
برای این بهروزرسانی، هماهنگکننده جستوجوی کارآزماییهای گروه عروق در کاکرین، ثبت تخصصی (آخرین جستوجو اپریل 2015) و ثبت مطالعات کاکرین (شماره 3؛ 2015) را جستوجو کرد.
همه کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT) دوسوکور، که پنتوکسیفیلین را در برابر دارونما یا هر گونه مداخله دارویی دیگر در بیماران مبتلا به IC Fontaine stage II مقایسه میکنند.
دو نویسنده این مطالعه مروری بهطور جداگانه مطالعات وارد شده را ارزیابی، دادهها را همسانسازی و اختلافات را با بحث و مذاکره حل و فصل کردند. نویسندگان پژوهش کیفیت روششناسی مطالعات را با استفاده از ابزار خطر سوگیری (Bias) کاکرین ارزیابی و نتایج مرتبط را با فاصله راه رفتن بدون درد (PFWD) و فاصله راه رفتن کل (TWD) گردآوری کردند. مقایسه مطالعات انجام شده بر اساس طول مدت درمان و دوز پنتوکسیفیلین بود.
ما در این مطالعه مروری 24 مطالعه را با 3377 شرکت کننده وارد کردیم. هفده مطالعه پنتوکسیفیلین را با دارونما مقایسه کردند. در هفت مطالعه باقیمانده پنتوکسیفیلین با فلوناریزین (یک مطالعه)، آسپیرین (یک مطالعه)، عصاره درخت چهل سکه (جینکو) بیلوبا (یک مطالعه)، نیلیدرین هیدروکلراید (یک مطالعه)، پروستاگلاندین E1 (دو مطالعه) و بوفلومدیل و نیفدیپین (یک مطالعه) مقایسه شد. کیفیت شواهد با توجه به تنوع زیاد یافتههای گزارش شده، به طور کلی پائین بود. اکثر مطالعات وارد شده به این مطالعه مروری روند توالی تصادفی و پنهانسازی تخصیص (غیرقابل پیشبینی بودن قرارگیری هر شرکت کننده در هر گروه) را گزارش نکردند، اطلاعات کافی را که اجازه گزارش انتخابی برای قضاوت بدهد ارائه نکرده و کورسازی تجزیه و تحلیلکنندگان را هم گزارش نکردند. ناهمگونی بین مطالعات با توجه به متغیرهای مختلف از جمله طول مدت درمان، دوز پنتوکسیفیلین، فاصله پایه راه رفتن و ویژگیهای شرکتکنندگان قابلتوجه بود. بنابراین، تجزیه و تحلیل ترکیبی امکانپذیر نبود.
از 17 مطالعه که پنتوکسیفیلین را با دارونما مقایسه کرده بودند، 14 مورد TWD و 11 مورد PFWD را گزارش کردند؛ تفاوت در درصد بهبود در TWD برای پنتوکسیفیلین در برابر دارونما از 1.2% تا 155.9% و در PFWD از 33.8 - % تا 73.9% متفاوت بود. آزمایش اهمیت آماری این نتایج بهطور کلی امکانپذیر نبود، زیرا دادهها کافی نبودند. اغلب مطالعات بهبود را در PFWD و TWD برای پنتوکسیفیلین در برابر دارونما و درمانهای دیگر پیشنهاد کردند، اما اهمیت آماری و بالینی یافتههای حاصل از هر کارآزمایی به تنهایی نامشخص است. پنتوکسیفیلین عموما به خوبی تحمل شد. شایعترین عوارض جانبی گزارش شده شامل علائم گوارشی مانند تهوع بود.
با توجه به کیفیت عموما ضعیف مطالعات منتشرشده و درجه بالای ناهمگونی که در مداخلات و نتایج مشهود است، فواید کلی پنتوکسیفیلین برای بیماران مبتلا به مرحله فونتین II لنگش متناوب، همچنان نامشخص است. نشان داده شد که عموما پنتوکسیفیلین به خوبی تحمل میشود.
بر اساس شواهد کلی موجود، در حال حاضر به اندازه کافی دادههای با کیفیت بالا برای آشکار کردن مزایای پنتوکسیفیلین در لنگش متناوب وجود ندارد.