TY - JOUR JF - cochrane JO - 3 VL - 2016 IS - 0 PY - 2016 Y1 - 2016/1/01 TI - Betahistine for symptoms of vertigo TT - استفاده از بتاهیستین برای درمان نشانه‌های سرگیجه N2 - پیشینه سرگیجه نشانه‌ای است که افراد دچار آن حسی غیرواقعی از حرکت دارند. به نظر می‌رسد که منشأ این نوع سرگیجه، لابیرنت‌های گوش داخلی یا ارتباطات عصبی مربوط به آن باشد. سرگیجه نشانه‌ای شایع است و می‌تواند مشکلاتی جدی در انجام فعالیت‌های عادی فرد مبتلا به آن ایجاد کند. بتاهیستین دارویی است که می‌تواند با بهبود خون‌رسانی به گوش درونی، سبب رفع سرگیجه شود. در این مطالعه مروری، به این موضوع پرداخته می‌شود که آیا مصرف بتاهیستین در درمان سرگیجه با هر علتی، نسبت به دارونما تأثیر بیشتری دارد یا خیر. اهداف بررسی تأثیر بتاهیستین بر بیماران مبتلا به سرگیجه با علل متفاوت. روش های جستجو در این مطالعه مروری، جست‌وجوگران کاکرین، اطلاعات مربوط به گوش و حلق و بینی را در این موارد جست‌وجو کردند: ثبت کارآزمایی‌های گروه گوش و حلق و بینی در کاکرین (Cochrane ENT Trials Register)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ Central Register of Controlled Trials) تا شماره 8 سال 2015؛ PubMed؛ EMBASE؛ CINAHL؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov؛ ICTRP و دیگر منابع مربوط به کارآزمایی‌های منتشرشده و منتشرنشده. همچنین با تولیدکنندگان و پژوهشگران در این عرصه تماس گرفتیم. تاریخ جست‌وجو به 21 سپتامبر 2015 برمی‌گردد. معیارهای انتخاب ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در نظر گرفتیم که در آن‌ها تأثیر بتاهیستین در برابر دارونما برای درمان سرگیجه بیماران در تمام سنین و با هر تشخیص مغز و اعصاب در هر موقعیتی مقایسه شده بود. گردآوری و تحلیل داده‌ها ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین استفاده کردیم. پیامد اولیه مورد نظر ما نسبت بیماران به کاهش نشانه‌های سرگیجه بود (شدت، فراوانی و مدت‌زمان این نشانه‌ها را با هم در نظر گرفتیم). نتایج اصلی ما 17 مطالعه، با مجموع 1025 شرکت‌کننده را، مورد ارزیابی قرار دادیم که از این میان، 12 مطالعه (567 بیمار) انتشار یافته‌ و پنج مطالعه (458 بیمار) هنوز منتشر نشده‌اند. در 16 مطالعه، شامل 953 بیمار، مصرف بتاهیستین با دارونما مقایسه شده بود. انجام تمام مطالعات با داده‌های قابل‌ تجزیه و تحلیل سه ماه یا کمتر طول کشیده بود. خطر سوگیری (Bias) در بیشتر این مطالعات در حد بالا، اما در برخی مطالعات خطر سوگیری نامعلوم بود. در یک مطالعه که خطر سوگیری در آن بالا بود و 72 بیمار مبتلا به سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم (BPPV) در آن مشارکت داشتند، مصرف بتاهیستین با دارونما مقایسه شد. تمام بیماران تحت مانور جابه‌جایی ذرات قرار گرفته بودند. مطالعات از نظر نوع شرکت‌کنندگان، تشخیص بیماری آنان، دوز و مدت‌ زمان مصرف بتاهیستین، روش‌های مطالعه و شیوه‌ای که هرگونه بهبود در نشانه‌های سرگیجه بر اساس آن اندازه‌گیری می‌شد، به شکل قابل‌توجهی با یکدیگر متفاوت بودند. با استفاده از سیستم GRADE ما کیفیت شواهد را به طور کلی برای دو پیامد (نسبت بیماران دارای بهبود و نسبت بیماران دارای عوارض جانبی) در حد پائین ارزیابی کردیم. داده‌های تلفیقی نشان دادند، نسبت بیمارانی که کاهش کلی را در نشانه‌های سرگیجه خود گزارش کرده‌اند، در گروه مصرف‌کننده بتاهیستین در قیاس با گروه مصرف‌کننده دارونما بیشتر است: (خطر نسبی (RR): 1.30؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.05 تا 1.60؛ 606 شرکت‌کننده؛ 11 مطالعه). از آن‌جایی که مقدار I2 به‌دست آمده جهت بررسی ناهمگونی آماری مقالات بالا بود، نتایج به دست آمده باید با احتیاط تفسیر شوند. عوارض جانبی (عمدتا نشانه‌های بیماری گوارشی و سردرد) عمومیت داشتند، اما بروز عوارض پزشکی جدی در این مطالعه نادر و موردی بود. تفاوتی در فراوانی عوارض جانبی بین مصرف بتاهیستین و گروه دارونما که میزان آن‌ها به ترتیب 16% و 15% بود، مشاهده نشد (مقادیر اندازه‌گیری شده؛ RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.40؛ 819 شرکت‌کننده؛ 12 مطالعه). شانزده درصد از بیماران در هر دو گروه مصرف‌کننده بتاهیستین و دارونما از مطالعات انصراف دادند (RR: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.42؛ 481 شرکت‌کننده؛ 8 مطالعه). در سه مطالعه، آزمون‌های عملکرد وستیبولار به‌مثابه یک پیامد تلقی شد. تعداد شرکت‌کنندگان اندک بود، روش‌های اندازه‌گیری بسیار متنوع و گزارش جزئیات به صورت پراکنده و نامنظم انجام شده بود. همه این عوامل باعث شد تا تجزیه و تحلیل این پیامد بی‌نتیجه باشد. ما به جست‌وجوی اطلاعاتی درباره کیفیت کلی زندگی یا تنزل سطح آن پرداختیم؛ اما در هیچ مطالعه‌ای این پیامدها گزارش نشده بودند. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهند بیمارانی که از سرگیجه با علل متفاوت رنج می‌برند، ممکن است با مصرف بتاهیستین، شاهد تأثیر مثبت آن و کاهش نشانه‌های سرگیجه باشند. بتاهیستین به طورکلی به دلیل پائین بودن خطر عوارض جانبی آن، به خوبی تحمل می‌شود. در تحقیقات آینده درباره مدیریت سرگیجه باید از روش‌شناختی دقیق‌تر استفاده شود و پیامدهایی لحاظ شوند که برای بیماران و خانواده‌های آنان اهمیت دارد. خلاصه به زبان ساده مصرف بتاهیستین برای درمان نشانه‌های سرگیجه. سوال مطالعه مروری آیا مصرف بتاهیستین برای بیمارانی که به سرگیجه با علل مختلف دچار هستند، مفید است؟ پیشینه سرگیجه نشانه‌ای است که افراد مبتلا به آن، حسی غیرواقعی از حرکت دارند. به نظر می‌رسد که منشأ این نوع سرگیجه، لابیرنت‌های گوش درونی یا ارتباطات عصبی مربوط به آن باشد. سرگیجه نشانه‌ای شایع است و می‌تواند مشکلاتی جدی در انجام فعالیت‌های عادی فرد مبتلا به آن ایجاد کند. بتاهیستین دارویی است که می‌تواند با بهبود خون‌رسانی به گوش درونی، سبب رفع سرگیجه شود. در این مطالعه مروری به این موضوع پرداخته می‌شود که آیا مصرف بتاهیستین در درمان سرگیجه به هر علت، نسبت به دارونما تأثیر بیشتری دارد یا خیر. ویژگی‌های مطالعه ما 17 مطالعه، با مجموع 1025 شرکت‌کننده، را در نظر گرفتیم. در 16 مطالعه، شامل 953 شرکت‌کننده، به مقایسه تأثیر بتاهیستین با دارونما پرداخته شده بود. خطر سوگیری در مطالعات در حد بالا یا نامعلوم بود. انجام تمام مطالعات با داده‌های قابل تجزیه و تحلیل سه ماه یا کمتر طول کشیده بود. در یک مطالعه که خطر سوگیری در آن بالا بود و 72 بیمار مبتلا به سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم (BPPV) در آن مشارکت داشتند، مصرف بتاهیستین با دارونما مقایسه شد. تمام بیماران تحت مانور particle repositioning قرار گرفته بودند. به طور کلی، ما کیفیت شواهد را در حد پائین ارزیابی کردیم. این مطالعات از نظر نوع شرکت‌کنندگان، تشخیص بیماری آنان، دوز و مدت‌زمان مصرف بتاهیستین، روش‌های مطالعه و شیوه‌ای که هرگونه بهبود در نشانه‌های سرگیجه بر اساس آن اندازه‌گیری می‌شد، به شکل قابل‌توجهی با یکدیگر متفاوت بودند. نتایج اصلی زمانی که همه مطالعات در کنار هم مورد بررسی قرار گرفتند، نسبت بیمارانی که در گروه مصرف‌کننده بتاهیستین کاهش نشانه‌های بیماری را گزارش دادند، نسبت به گروه دارونما، به طور قابل‌توجهی بالاتر بود. با این حال، تنوع قابل‌توجهی که در نتایج حاصل از مطالعات وجود داشت نشان ‌داد که این نتایج باید با احتیاط تجزیه و تحلیل شوند. 16 درصد در گروه مصرف‌کننده بتاهیستین در برابر 15 درصد در گروه مصرف‌کننده دارونما بروز عوارض جانبی را گزارش دادند که این نسبت، در هر دو گروه مشابه بود. به طور کلی، 16% از بیماران در هر دو گروه از مطالعات انصراف دادند. در خصوص تأثیر بتاهیستین در آزمون‌های عینی مربوط به عملکرد اندام تعادل (balance organ function) گوش درونی اطلاعات کافی وجود نداشت. همچنین هیچ اطلاعاتی درباره تأثیر بتاهیستین بر کیفیت کلی زندگی یا تنزل سطح آن به دست نیامد. کیفیت شواهد ما کیفیت شواهد به‌دست آمده از مطالعات مورد نظر را پائین ارزیابی کردیم؛ بدان معنا که برآورد ما از تأثیرات بتاهیستین ممکن است دقیق نباشد. این شواهد در سپتامبر 2012 به‌روزرسانی شده بودند. نتیجه‌گیری شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهند بیماران مبتلا به سرگیجه با هر علت، ممکن است با مصرف بتاهیستین، شاهد کاهش نشانه‌های سرگیجه باشند. بتاهیستین به طورکلی به خوبی تحمل می‌شود. در تحقیقات آینده درباره مدیریت سرگیجه باید از روش‌شناسی دقیق‌تر استفاده شود و پیامدهایی لحاظ شوند که برای بیماران و خانواده‌های آنان اهمیت دارد. SP - 0 EP - 0 AU - Louisa Murdin, AU - Kiran Hussain, AU - Anne GM Schilder, AD - UR - http://cochrane.ir/article-1-603-fa.html DO - 10.1002/14651858.CD010696.pub2 ER -