RT - Journal Article T1 - Negative pressure wound therapy for treating foot wounds in people with diabetes mellitus JF - cochrane YR - 2018 JO - cochrane VO - 2018 IS - 0 UR - http://cochrane.ir/article-1-2370-fa.html SP - 0 EP - 0 AB - پیشینه زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت ملیتوس (DM)، یک موضوع شایع و جدی سلامت جهانی است. افراد مبتلا به DM مستعد ابتلا‌به زخم‌های پا هستند و اگر این زخم‌ها درمان نشوند، ممکن است تحت عمل جراحی قطع عضو پا قرار بگیرند که منجر به زخم‌های بعد از عمل می‌شود. درمان زخم با فشار منفی (NPWT) تکنولوژی است که در حال حاضر به‌طور گسترده در مراقبت از زخم استفاده می‌شود. NPWT شامل استفاده از پانسمان زخم متصل‌شده به دستگاه وکیوم (vacuum) است. فشار منفی کنترل‌شده (یا وکیوم) بادقت مایع بافت و زخم را از منطقه تحت درمان به داخل دستگاه می‌کشد. برای تسهیل تصمیم‌گیری در مورد استفاده از آن، مرور اجمالی و واضح شواهد موجود ضروری است. اهداف ارزیابی اثرات درمان زخم با فشار منفی در مقایسه با مراقبت استاندارد یا سایر روش‌های درمانی در درمان زخم‌های پا در افراد مبتلابه DM در هر محیط مراقبتی. روش های جستجو در ژانویه 2018 برای اولین به‌روزرسانی این مطالعه مروری، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ Ovid MEDLINE (شامل In‐Process و سایر پایگاه‌های استناد‌های نمایه‌نشده (Non‐Indexed Citations))؛ Ovid Embase؛ و به‌علاوه EBSCO CINAHL را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی را برای مطالعات در‌حال انجام و منتشر‌نشده جست‌وجو کردیم و فهرست‌ منابع مطالعات مرتبط انتخاب‌شده و هم‌چنین مرورها، متاآنالیزها (meta‐analyses) و گزارش‌های فناوری سلامت را برای شناسایی مطالعات اضافی ارزیابی کردیم. هیچ محدودیتی در رابطه با زبان، تاریخ انتشار یا محیط مطالعه وجود نداشت. ما 6 مطالعه اضافی را برای ورود به این مطالعه مروری شناسایی کردیم. معیارهای انتخاب کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) منتشر‌شده یا منتشر‌نشده که اثرات هر برندی را از NPWT در درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به DM بدون در‌نظر گرفتن زبان یا تاریخ انتشار، ارزیابی کرده باشند. تلاش‌های ویژه‌ای برای شناسایی مطالعات منتشر نشده انجام شد. گردآوری و تحلیل داده‌ها 2 نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (risk of bias) و استخراج داده‌ها را انجام دادند. اختلافات اولیه با بحث، یا اضافه کردن نویسنده سوم مطالعه مروری در صورت لزوم، حل شدند. ما داده‌ها را برای زخم‌های پا و زخم‌های بعد از عمل، به‌طور جداگانه، ارائه و تجزیه‌و‌تحلیل کردیم. نتایج اصلی 11 RCT (972 شرکت‌کننده) مطابق معیارهای ورود ما بودند. حجم نمونه در مطالعات از 15 تا 341 شرکت‌کننده متغیر بود. یک مطالعه 3 بازو داشت که همه آن‌ها در این مطالعه مروری وارد شدند. 10 مطالعه باقی‌مانده دو بازو داشتند. دو مطالعه روی زخم‌های پس از جراحی تمرکز داشتند و تمام مطالعات دیگر شامل زخم‌های پا در افراد مبتلا به DM بودند. 10 مطالعه NPWT را با پانسمان مقایسه کردند و یک مطالعه NPWT تجویز شده را در فشار 75 میلی‌متر جیوه (mmHg) با NPWT تجویز شده در فشار 125 میلی‌متر جیوه مقایسه کرد. پیامد اولیه ما اندازه‌گیری تعداد زخم‌های بهبود‌یافته در زمان تا بهبود زخم بود. NPWT در مقایسه با پانسمان برای زخم‌های بعد از عمل 2 مطالعه (292 شرکت‌کننده) NPWT را با پانسمان‌های زخم مرطوب در زخم‌های بعد از عمل مقایسه کردند (زخم‌های بعد از قطع عضو). فقط یک مطالعه مدت پیگیری را مشخص کرد، که 16 هفته بود. این مطالعه (162 شرکت‌کننده) افزایش تعداد زخم‌های بهبود‌یافته را در گروه NPWT در‌ مقایسه با گروه پانسمان گزارش داد (خطر نسبی (RR): 1.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 2.01؛ شواهد با اطمینان پایین، کاهش‌یافته به‌دلیل خطر سوگیری و عدم‌دقت). این مطالعه هم‌چنین گزارش داد که زمان متوسط برای بهبود با NPWT در مقایسه با پانسمان‌های مرطوب، 21 روز کوتاه‌تر بود (نسبت خطر (HR) محاسبه‌شده توسط نویسندگان مطالعه مروری: 1.91؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.21 تا 2.99؛ شواهد با اطمینان پایین، کاهش‌یافته به‌دلیل خطر سوگیری و عدم‌دقت). داده‌های این دو مطالعه نشان می‌دهند که مشخص نیست آیا در میزان خطر قطع عضو بین گروه‌ها، تفاوتی وجود دارد یا خیر (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14 تا 1.02؛ 292 شرکت‌کننده؛ شواهد با اطمینان بسیار پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و دو بار برای عدم‌دقت). NPWT در مقایسه با پانسمان‌ها برای زخم‌های پا در این تجریه‌و‌تحلیل 8 مطالعه (640 شرکت‌کننده) وجود داشت و مدت‌زمان‌های پیگیری بین مطالعات متفاوت بود. 6 مطالعه (513 شرکت‌کننده) گزارش دادند که میزان زخم‌های بهبود‌یافته و داده‌ها را برای 5 مطالعه، می‌توان ترکیب کرد. داده‌های گردآوری‌شده (486 شرکت‌کننده) نشان می‌دهد که NPWT ممکن است تعداد زخم‌های بهبود‌یافته را در مقایسه با پانسمان‌ها، افزایش دهد (RR: 1.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.14 تا 1.72؛ I² = 0%؛ 292 شرکت‌کننده؛ شواهد با اطمینان پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و یک بار برای عدم‌دقت). 3 مطالعه زمان لازم را برای درمان ارزیابی کردند، اما فقط یک مطالعه‌ داده‌های قابل‌استفاده گزارش دادند. این مطالعه گزارش داد که NPWT در مقایسه با پانسمان‌ها زمان لازم را برای بهبودی کاهش داده‌است (HR محاسبه‌شده توسط نویسندگان مطالعه مروری: 1.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.27 تا 2.60؛341 شرکت‌کننده؛ شواهد با اطمینان پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و یک بار برای عدم‌دقت). داده‌های حاصل از 3 مطالعه (441 شرکت‌کننده) نشان می‌دهد که افراد اختصاص‌یافته به NPWT در مقایسه با افراد اختصاص‌یافته به پانسمان‌ها، ممکن است خطر قطع عضو در آن‌ها کاهش یابد (RR: 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.70؛ I² = 0%؛ شواهد با اطمینان پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و یک بار برای عدم‌دقت). NPWT با فشار پایین در مقایسه با فشار بالا برای زخم‌های پا یک مطالعه (40 شرکت‌کننده)، NPWT را با فشار 75 میلی‌متر جیوه با NPWT با فشار 125 میلی‌متر‌ جیوه مقایسه کرد. مدت‌زمان پیگیری 4 هفته بود. داده‌ای در مورد پیامدهای اولیه وجود نداشت. تفاوت واضحی در تعداد زخم‌های بسته‌شده یا تحت عمل جراحی قرار‌گرفته (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 1.47؛ شواهد با اطمینان بسیار پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و دو بار برای عدم‌دقت جدی) و عوارض جانبی (RR: 1.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.28 تا 8.04؛ شواهد با اطمینان بسیار پایین، کاهش‌یافته یک بار برای خطر سوگیری و دو بار برای عدم‌دقت جدی) بین گروه‌ها وجود نداشت. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان شواهدی با اطمینان پایین وجود دارد که نشان می‌دهد NPWT، در مقایسه با پانسمان‌های زخم، ممکن است میزان زخم‌های بهبود‌یافته را افزایش و زمان لازم را برای بهبود زخم‌های پا بعد از عمل جراحی و زخم‌های پا در افراد مبتلا ‌به DM کاهش دهد. برای مقایسه فشار‌های مختلف NPWT برای درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به DM، مشخص نیست که آیا در تعداد زخم‌های بسته‌شده یا تحت جراحی قرار‌گرفته و عوارض جانبی تفاوتی وجود دارد یا خیر. هیچ‌کدام از مطالعات انتخاب‌شده شواهدی را در مورد زمان بسته‌شدن یا پوشش جراحی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت یا هزینه - اثربخشی (cost‐effectiveness) ارائه ‌ندادند. محدودیت‌ها در شواهد RCTهای موجود، نشان می‌دهد که کارآزمایی‌های بیش‌تری برای کاهش عدم‌اطمینان درباره تصمیم‌گیری در‌مورد استفاده از NPWT برای درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به DM ضروری است. خلاصه به زبان ساده درمان زخم با فشار منفی برای درمان زخم‌های پا در افراد مبتلابه دیابت ملیتوس (diabetes mellitus). هدف این مطالعه مروری چیست؟ ما شواهدی را درباره این موضوع مرور کردیم که آیا درمان زخم با فشار منفی (NPWT) در درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت موثر است یا خیر. محققان کاکرین تمام مطالعات مربوطه (کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده؛ مطالعات بالینی که افراد به‌طور تصادفی در یک یا دو یا چند گروه درمان قرار می‌گیرند) را برای پاسخ به این سوال، گردآوری و تجزیه‌و‌تحلیل کردند و 11 مطالعه مرتبط را یافتند. پیام‌های کلیدی ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که NPWT برای درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت موثر است. شواهدی با اطمینان پایین وجود دارد که NPWT تعداد زخم‌های بهبود‌یافته را در مقایسه با پانسمان‌ها افزایش داده، و ممکن است زمان لازم را برای بهبود زخم کاهش دهد. ما در مورد اثربخشی فشارهای مختلف NPWT در بهبود زخم مطمئن نیستیم. به‌طور کلی، اطمینان از شواهد ارائه‌شده توسط کارآزمایی‌ها برای ما بسیار پایین است تا بتوانیم از مزایا و معایب NPWT برای درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت مطمئن باشیم. در این مطالعه مروری چه چیزی بررسی شد؟ دیابت ملیتوس یک وضعیت شایع است که منجر به غلظت گلوکز بالای خون (قند خون) می‌شود و حدود 2.8 میلیون نفر در انگلستان (تقریبا 43% از جمعیت) مبتلا هستند. برخی از افراد مبتلا به دیابت می‌توانند زخم‌ها را روی پای خود داشته باشند. این زخم ها می‌توانند مدت زیادی طول بکشد تا درمان شوند، آن‌ها می‌توانند دردناک و عفونی شوند. زخم پا در افراد مبتلا به دیابت هم‌چنین می‌تواند منجر به خطر بالاتر قطع قسمت‌های بیش‌تری از پا یا ران شود. به‌طور کلی، افراد مبتلا به دیابت نسبت به افراد بدون دیابت در معرض خطر بالاتری از قطع عضو اندام تحتانی هستند. NPWT درمانی است که در حال حاضر برای زخم‌هایی از جمله زخم‌های پا استفاده می‌شود. NPWT شامل استفاده از پانسمان زخم متصل به دستگاه وکیوم است که مایع زخم و بافت را از محل درمان شده به داخل کانتور می‌کشاند. در سراسر جهان، استفاده از NPWT در حال افزایش است. با این حال، در مقایسه با درمان‌های زخم مانند پانسمان، گران‌ است. ما می‌خواستیم ببینیم آیا NPWT می‌تواند زخم‌های پا را در افراد مبتلا به دیابت به‌سرعت و به‌طور موثر بهبود بخشد. می‌خواستیم بدانیم که آیا افراد درمان‌شده با NPWT دچار عوارض جانبی می‌شوند. ما همچنین به تاثیر NPWT در کیفیت زندگی افراد علاقه‌مند بودیم. نتایج اصلی این مطالعه مروری چیست؟ در ژانویه 2018، ما برای کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده‌ای که NPWT را با سایر روش‌های درمان زخم‌های پا یا دیگر زخم‌های باز در پای افراد مبتلا به دیابت مقایسه کردند، جست‌وجو کردیم. ما 11 کارآزمایی را شامل 972 بزرگسال یافتیم. تعداد شرکت‌کنندگان در هر کارآزمایی از 15 تا 341 نفر متغیر بوده و مدت‌زمان‌های پیگیری (مشاهدات) کارآزمایی از 4 هفته تا 16 هفته در موارد مشخص‌شده‌بود. تمام مطالعات این‌ موضوع را که چگونه تأمین‌مالی می‌شوند اظهار نکردند. دو مورد توسط یک تولید‌کننده NPW تأمین‌مالی شده‌اند. شواهدی با اطمینان پایین وجود دارد که نشان می‌دهد NPWT ممکن است در بهبود زخم‌های پا بعد از عمل جراحی و زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با پانسمان‌های زخم، از لحاظ میزان زخم‌های بهبود‌یافته و زمان برای بهبودی، موثر‌تر باشد. برای مقایسه فشارهای مختلف NPWT برای زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت، ما مطمئن نیستیم که آیا در تعداد زخم‌های بسته‌شده یا تحت پوشش جراحی قرار‌گرفته، و عوارض جانبی، تفاوتی وجود دارد. هیچ شواهدی در مورد زمان تا بسته‌شدن یا تحت پوشش جراحی قرار‌گرفتن، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و هزینه اثربخشی وجود نداشت. این مطالعه مروری چگونه به‌روز‌رسانی شد؟ ما برای مطالعاتی که تا ژانویه 2018 منتشر شده‌بودند، جست‌وجو کردیم. LA eng UL http://cochrane.ir/article-1-2370-fa.html M3 10.1002/14651858.CD010318.pub3 ER -