پیشینه
پرولاپس کامل (تمام ضخامت یا full-thickness) رکتوم یک ناتوانی تغییر دهنده سبک زندگی است که معمولا سالمندان را گرفتار میکند. شمار زیاد روشهای جراحی در دسترس برای اصلاح نقصهای کف لگنی در پرولاپس تمام ضخامت رکتوم، حاکی از عدم وجود یک توافق کلی در مورد بهترین نوع عمل است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی ترمیمهای جراحی مختلف برای پرولاپس کامل (تمام ضخامت) رکتوم.
روش های جستجو
ما در ثبت تخصصی گروه بیاختیاری در کاکرین (Cochrane Incontinence Group Specialised Register) تا 3 فوریه 2015 به جستوجو پرداختیم که شامل کارآزماییهایی از منابع زیر بود: پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ ClinicalTrials.gov؛ پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform ؛ICTRP) و نیز کارآزماییهایی که از طریق جستوجوی دستی در مطالعات و مجموعه مقالات کنفرانسها شناسایی شدند. ما همچنین در EMBASE و EMBASE Classic (از 1947 تا فوریه 2015) و PubMed (از ژانویه 1950 تا دسامبر 2014) به جستوجو پرداختیم و همچنین یک جستوجوی دستی در British Journal of Surgery (از ژانویه 1995 تا جون 2015)؛ Disease of the Colon and Rectum (از ژانویه 1995 تا جون 2014)؛ Colorectal Diseases (از ژانویه 2000 تا جون 2014) و مشروح جلسات انجمن کولوپروکتولوژی (از ژانویه 2000 تا دسامبر 2014) انجام دادیم. در نهایت بهمنظور شناسایی کارآزماییهای بیشتر، در فهرست منابع تمامی مقالات مرتبط، جستوجویی صورت دادیم.
معیارهای انتخاب
تمامی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) مربوط به اعمال جراحی کنترل پرولاپس تمام ضخامت رکتوم در بزرگسالان.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم به انتخاب مطالعات از منابع جستوجو، ارزیابی کیفیت روششناسی کارآزماییهای منتخب و استخراج دادهها پرداختند. چهار هدف اولیه عبارت بودند از: تعداد بیماران با عود پرولاپس رکتوم، تعداد بیماران با پرولاپس مخاطی باقی مانده، تعداد بیمارانی که دچار بیاختیاری مدفوع شدند و بیمارانی که دچار یبوست شدند.
نتایج اصلی
ما 15 RCT را با مجموع 1007 شرکت کننده در این سومین بهروزرسانی مطالعه مروری مورد بررسی قرار دادیم. یک کارآزمایی به مقایسه رویکرد جراحی از شکم یا پرینه پرداخته بود، سه کارآزمایی روشهای فیکساسیون را با هم مقایسه کرده بودند، سه کارآزمایی به بررسی تاثیرات برش دادن لیگامانهای جانبی پرداخته بودند، یک کارآزمایی روشهای رکتوسیگموئیدکتومی را با هم مقایسه کرده بود، دو کارآزمایی جراحی لاپاراسکوپیک را با جراحی باز مورد قیاس قرار داده بودند، و دو کارآزمایی رکتوپکسی با و بدون رزکسیون را با هم مقایسه کرده بودند. یک کارآزمایی جدید رکتوپکسی را با موبیلیزاسیون رکتوم به تنهایی (بدون رکتوپکسی) که بهصورت لاپاراسکوپیک یا باز انجام شده بودند با هم مقایسه کرده بودند. کارآزمایی جدید دیگری تکنیکهای مختلف مورد استفاده را در جراحی پرینهآل مورد بررسی قرار داده بود و یک کارآزمایی دیگر سه موضوع را با هم مقایسه کرده بود: عمل جراحی از شکم در مقایسه با پرینه، رکتوپکسی با یا بدون رزکسیون در جراحی شکمی، و تکینکهای مختلف استفاده شده در جراحی پرینهآل.
ناهمگونی اهداف کارآزماییها، نوع مداخلات و پیامدها، انجام تجزیه و تحلیل را دشوار میساخت. بسیاری از اهداف مطالعه مروری فقط توسط یک یا دو مطالعه با حجم نمونه اندک پوشش داده شده بود. با توجه به این مسئله، دادههای کافی وجود ندارد تا بتوان گفت از بین رویکرد شکمی و پرینهآل کدامیک موثرتر هستند. تفاوت قابل شناسایی بین روشهای مختلف استفاده شده برای فیکساسیون حین رکتوپکسی وجود نداشت. برش لیگامانهای جانبی، نسبت به نگهداشتن آنها، با عود کمتری همراه بود، اما میزان بروز یبوست پس از عمل در آن بیشتر بود. در رکتوپکسی لاپاراسکوپیک عوارض پس از عمل و مدت بستری در بیمارستان کمتر از رکتوپکسی باز بود. انجام رزکسیون روزه در حین رکتوپکسی با میزان کمتر بروز یبوست همراه بود. در صورت انجام موبیلیزاسیون رکتوم به تنهایی، شانس عود پرولاپس تمام ضخامت بیشتر از زمانی بود که رکتوپکسی هم انجام شده بود. تفاوتی از لحاظ کیفیت زندگی بین بیمارانی که تحت انواع مختلف جراحی پرولاپس قرار گرفته بودند وجود نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
فقدان شواهد با کیفیت بالا در مورد تکنیکهای مختلف، بهعلاوه کوچک بودن حجم نمونه کارآزماییهای منتخب و ضعیف بودن روششناسی آنها، شدیدا قابلیت استفاده از این مطالعه مروری را بهعنوان راهنمای عملکردی با محدودیت روبرو میکند. شناسایی یا رد تفاوتهای مهم بالینی بین عملهای جراحی جایگزین ممکن نیست. پیگیری طولانیتر بیماران در مطالعات فعلی و انجام کارآزماییهای دقیق بزرگتر برای بهبود شواهد و تعیین درمان جراحی بهینه برای پرولاپس تمام ضخامت رکتوم مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
جراحی برای پرولاپس کامل رکتوم در بزرگسالان
اهمیت مطالعه مروری
پرولاپس کامل یا تمام ضخامت رکتوم زمانی است که قسمت انتهایی روده (رکتوم) شل شده و به هنگام زور زدن از مقعد خارج شود. این را نباید با هموروئید (یا بواسیر) که تورم وریدهای اطراف مقعد است، اشتباه گرفت. پرولاپس رکتوم در سالمندان بهویژه خانمها شایعتر است، اما علت آن مشخص نیست. این بیماری با عوارضی همچون درد، زخم، خونریزی و بیاختیاری مدفوع (عدم توانایی کنترل حرکات روده) همراه است. جراحی یک درمان رایج برای ترمیم پرولاپس محسوب میشود.
یافتههای اصلی این مطالعه مروری
اینکه برای عمل جراحی برش از شکم داده شود یا از مقعد (که بعنوان رویکرد پرینهآل شناخته میشود)، تفاوتی در عود پرولاپس یا بروز عوارض پس از عمل ایجاد نمیکند. زمانی که جراحان عمل را از طریق ایجاد شکاف کوچکی در شکم انجام میدهند (لاپاراسکوپیک یا جراحی سوراخ کلیدی) بیمار سریعتر از جراحی باز شکم میتواند بهبودی خود را به دست آورد. وقتی یبوست یکی از مهمترین علایم بیمار باشد، رزکسیون روده (برداشتن قسمتی از روده) در حین ترمیم پرولاپس میتواند کمک کننده باشد. تفاوتی در نتایج انواع مختلف ترمیمها در رویکرد پرینهآل (مقعدی) وجود نداشت.
عوارض جانبی
هیچ نگرانی خاصی در رابطه با انواع مختلف عمل جراحی که در این مطالعه مروری شرح داده شدند وجود نداشت.
محدودیتهای مطالعه مروری
اگرچه این مطالعه مروری شامل 15 مطالعه بود، بیشتر آنها مقایسههای متفاوتی داشتند و برخی از روشهای ضعیفی استفاده کرده بودند که استفاده از یافتههای این مطالعه مروری را با محدودیت روبرو میکند. طولانیتر کردن مدت پیگیری بیماران این مطالعات، همراه با نتایج حاصل از کارآزماییهای درحال انجام میتواند در آینده اطلاعاتی را در اختیار قرار دهد.