رتینوکوروایدیت توکسوپلاسمایی حاد موجب بروز علائم گذرایی از ناراحتی‌های چشمی شده و ممکن است منجر به از دست دادن دائمی بینایی شود. هدف درمان با آنتی‌بیوتیک، در درجه اول کاهش خطر از دست دادن دائمی بینایی، عود رتینوکوروایدیت و شدت و طول مدت علائم حاد است. تردید‌هایی در مورد اثربخشی آنتی‌بیوتیک درمانی وجود دارد (تاثیر آنتی‌بیوتیک ‌درمانی قطعی نیست).

مقایسه تأثیرات آنتی‌بیوتیک درمانی در مقابل دارونما یا عدم درمان در رتینوکوروایدیت توکسوپلاسمایی.

ما در CENTRAL (شامل مرکز ثبت کارآزمایی‌های گروه چشم و بینایی در کاکرین (Cochrane Eyes and Vision group)) (شماره 1؛ 2016)، MEDLINE Ovid؛ Ovid MEDLINE In-Process and Other Non-Indexed Citations؛ Ovid MEDLINE Daily؛ OLDMEDLINE Ovid (از ژانویه 1946 تا فوریه 2016)، EMBASE (از ژانویه 1980 تا فوریه 2016)؛ پایگاه اطلاعاتی منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS ؛Latin American and Caribbean Health Sciences Literature Database) (از ژانویه 1982 تا فوریه 2016)، PsyclNFO (از ژانویه 1967 تا فوریه 2016)، مرکز ثبت ISRCTN؛ (www.isrctn.com/editAdvancedSearch)؛ ClinicalTrials.gov؛ (www.clinicaltrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform)؛ (www.who.int/ictrp/search/en) جست‌وجو کردیم. از هیچ محدودیت زبانی یا زمانی در جست‌وجوهای الکترونیکی برای کارآزمایی‌ها استفاده نکردیم. ما آخرین بار پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیکی را در 22 فوریه 2016 جست‌وجو کردیم. ما در فهرست‌های منابع از مقالات شناسایی‌شده جست‌وجو کرده و با شرکت‌های داروسازی برای کارآزمایی‌های منتشرنشده تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مربوط به مقایسه آنتی‌بیوتیک درمانی را با دارونما یا عدم درمان انتخاب کردیم. کارآزمایی‌هایی را که شامل شرکت‌کنندگان دچار نقص ایمنی بودند حذف کردیم. ما هر آنتی‌بیوتیک درمانی را که در برابر توکسوپلاسما گوندی فعالیت می‌کرد، در نظر گرفتیم. درمان با آنتی‌بیوتیک می‌تواند در هر دوزی از طریق خوراکی، تزریق داخل عضلانی، انفوزیون داخل وریدی یا تزریق درون ویتره تجویز شود.

پیامدهای اولیه برای این مطالعه مروری شامل حدت بینایی در حداقل سه ماه پس از درمان و خطر عود رتینوکوروایدیت بود. پیامدهای اولیه عبارت بودند از: بهبود در علائم و نشانه‌های التهاب داخل چشمی، اندازه ضایعه و عوارض جانبی. ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین بهره بردیم.

چهار کارآزمایی که در مجموع 268 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کرده بودند، دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند. در همه این مطالعات، آنتی‌بیوتیک به صورت خوراکی تجویز شده بود.
یک مطالعه در برزیل در بزرگسالان و کودکان انجام شده بود که تری‌متوپریم-کوتریموکسازول را طی 20 ماه با عدم درمان مقایسه کرده و دارای خطر بالای سوگیری (Bias) اجرا، تشخیص و فرسایشی (attrition) ارزیابی شده بود. سه مطالعه دیگر، آنتی‌بیوتیک درمانی را با دارونما مقایسه کرده بودند. ما به دلیل گزارش ضعیف، این سه مطالعه را با خطر سوگیری ترکیبی پائین یا نامشخص در نظر گرفتیم. یک مطالعه انجام‌شده در آمریکا در بزرگسالان، پیریمتامین-تری‌سولفاپیریمیدین را به مدت هشت هفته بررسی کرده بود؛ یک مطالعه انجام‌شده در انگلستان در کودکان و بزرگسالان، پیریمتامین را به مدت چهار هفته ارزیابی کرده و یک مطالعه انجام‌شده در برزیل در بزرگسالان، تری‌متوپریم-کوتریموکسازول را برای 12 ماه بررسی کرده بود. در مطالعه اخیر، همه شرکت‌کنندگان دارای رتینوکوروایدیت فعال بوده و پیش از تصادفی‌سازی برای تری‌متوپریم-کوتریموکسازول در مقابل دارونما، 45 روز با آنتی‌بیوتیک‌ها تحت درمان بوده‌اند.
فقط مطالعه تری‌متوپریم-کوتریموکسازول برای 12 ماه، انجام‌شده در برزیل و در شرکت‌کنندگان دارای ضایعات التیام‌یافته، تأثیر درمان را بر حدت بینایی گزارش کرده بود. ممکن است افراد تحت درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها تغییرات مشابهی در حدت بینایی در قیاس با کسانی که با دارونما در مدت یک سال درمان شده بودند، داباشند (میانگین تفاوت (MD)؛ 1.00 - letters؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.93 - تا 5.93؛ 93 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها احتمالاً خطر عود رتینوکوروایدیت را در مقایسه با دارونما کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.63؛ 227 شرکت‌کننده؛ 3 مطالعه؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ نتایج یکسانی برای رتینوکوروایدیت حاد و مزمن مشاهده شد.
در مطالعه پیریمتامین در انگلستان به مدت چهار هفته، بهبود التهاب داخل چشمی در درمان‌شده‌ها در قیاس با شرکت‌کنندگان کنترل گزارش شده بود (RR: 1.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 3.19؛ 29 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). مطالعه تری‌متوپریم-کوتریموکسازول برای 12 ماه در برزیل، نشان داد که شدت التهاب در گروه مقایسه‌گر نسبت به گروه تحت درمان با آنتی‌بیوتیک، بالاتر بود؛ اما جزئیات بیشتری ارائه نکرده بود. در مطالعه پیریمتامین-تری‌سولفاپیریمیدین به مدت هشت هفته در آمریکا، التهاب داخل چشمی تقریباً به طور کامل در تمام شرکت‌کنندگان ظرف هشت هفته برطرف شده بود؛ گرچه در این مطالعه همه شرکت‌کنندگان استروئید درمانی دریافت می‌کردند.
دو مطالعه (مطالعات آمریکا و انگلستان)، افزایش خطر عوارض جانبی را در افراد تحت درمان گزارش کرده بود. کاهش شمار هموگلوبین، لکوسیت و پلاکت، تهوع، بی‌اشتهایی، راش و آرترالژی وجود داشت.

درمان با آنتی‌بیوتیک به احتمال زیاد خطر عود رتینوکوروایدیت توکسوپلاسمایی را کاهش می‌دهد؛ اما در حال حاضر شواهد با کیفیتی از تأثیر آن بر بهبود پیامدهای بینایی وجود ندارد. با این حال، نبود شواهدی از اثربخشی با فقدان شواهد عدم تأثیر یکسان نیست. کارآزمایی‌هایی بیشتری در افراد مبتلا به رتینوکوروایدیت توکسوپلاسمایی حاد و مزمن که بخشی از شبکیه آن‌ها را متأثر کرده باشد، موردنیاز است تا اثرات آنتی‌بیوتیک درمانی بر پیامدهای بینایی، تعیین شود.