درمان فشردگی متاستاتیک اکسترادورال طناب نخاعی یا (MESCC) با استفاده از پرتودرمانی، کورتیکواستروئیدها و جراحی انجام می‌شود. اما در مورد مقایسه اثرات آنها قطعیتی وجود ندارد. این مطالعه یک نسخه به‌روزرسانی شده از مطالعه مروری اصلی کاکرین است که در پایگاه اطلاعاتی مطالعات مروری نظام‌مند کاکرین (Cochrane Database of Systematic Reviews) (شماره 4، سال 2008) منتشر شده است.

این مطالعه برای تعیین اثربخشی و ایمنی پرتودرمانی، جراحی و کورتیکواستروئیدها در فشردگی متاستاتیک اکسترادورال طناب نخاعی انجام گرفته است.

در مارچ 2015، جست‌وجوهای قبلی (در جولای 2008 و دسامبر 2013) در پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials) و نیز MEDLINE ،EMBASE ،CINAHL ،LILACS ،CANCERLIT، مراکز ثبت کارآزمایی‌های بالینی، چکیده مقالات کنفرانس، و منابع، بدون محدودیت زبان به‌روز شد. علاوه براین، با متخصصین برای یافتن کارآزمایی‌های مربوطه منتشر شده، منتشر نشده و در حال انجام نیز تماس حاصل شد.

در این مطالعه، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (RCT) انتخاب شدند که در آنها از پرتودرمانی، جراحی و کورتیکواستروئیدها در بزرگسالان مبتلا به فشردگی متاستاتیک اکسترادورال طناب نخاعی استفاده شده بود.

3 نویسنده به طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را از نظر خطر سوگیری (risk of bias) در نتیجه‌گیری، غربالگری و انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. ما به دنبال توضیحات نویسندگان کارآزمایی‌ها بودیم. تا آن جایی که امکان داشت، در صورتی که ناهمگونی بین مطالعات معنی‌دار بود، خطرات نسبی را با 95% فواصل اطمینان (CI) آنها و با استفاده از مدل اثر تصادفی ادغام کردیم. علاوه بر این، درجه کلی کیفیت شواهد نیز با استفاده از روش GRADE بررسی شد.

این به‌روز رسانی شامل هفت کارآزمایی با 876 نفر شرکت‌کننده بزرگسال (723 قابل ارزیابی) (19 تا 87 ساله) در کشورهای با درآمد بالا انجام گرفته است. اغلب آنها عاری از هرگونه خطر سوگیری بودند.
برنامه و دوزهای مختلف پرتودرمانی
دو کارآزمایی معادل در افراد مبتلا به فشردگی متاستاتیک اکسترادورال طناب نخاعی و با پیش‌آگهی ضعیف، برنامه‌ها و دوزهای مختلف پرتودرمانی را بررسی کردند. در یکی از کارآزمایی‌ها، تأثیر یک دوز واحد ((Gy) 8Gray) از پرتودرمانی در بهبود آمبولاسیون در کوتاه‌مدت، به اندازه پرتودرمانی کوتاه‌مدت (16GY در دو بخش (فرکشن) و در طول یک هفته) (65% در مقابل 69%؛ خطر نسبی (RR): 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.04؛ 303 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) بود. رژیم‌ها نیز به اندازه یکسانی در کاهش استفاده از ضددردهای آنالژزیک و نارکوتیک (34% در برابر 40%؛ RR: 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.16؛ 271 شرکت‌کننده) و در نگهداشتن ادرار (90% در مقابل 87%؛ RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.1؛ 303 شرکت‌کننده) در کوتاه‌مدت موثر بودند (شواهد با کیفیت متوسط). در کارآزمایی دیگر، پرتودرمانی به روش split-course (با 30Gy در هشت بخش (فرکشن) در طول دو هفته) هیچ تفاوت معنی‌داری با پرتودرمانی کوتاه‌مدت در بهبود آمبولاسیون (70% در مقابل 68%؛ RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.9 تا 1.15؛ 276 شرکت‌کننده)؛ کاهش استفاده از ضددردهای آنالژزیک و نارکوتیک (49% در مقابل 38%؛ RR: 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.67؛ 262 شرکت‌کننده)؛ و در نگهداشتن ادرار (87% در مقابل 90%؛ RR: 0.97؛ فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.02؛ 275 شرکت‌کننده) در کوتاه‌مدت (و با شواهدی با کیفیت متوسط) وجود نداشت. متوسط زمان بقا در سه رژیم پرتودرمانی (چهار ماه) یکسان بود.
عود موضعی تومور ممکن است در پرتودرمانی تک‌دوزی در مقایسه با پرتودرمانی با دوره کوتاه‌مدت شایع‌تر باشد (6‌% در برابر 3% ؛ RR: 2.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 7.01؛ 303 شرکت‌کننده). همچنین میزان عود موضعی تومور در پرتودرمانی کوتاه‌مدت در مقایسه با پرتودرمانی split-course شایع‌تر است (4% در برابر 0%؛ RR: 0.1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.01 تا 1.72؛ 276 شرکت‌کننده). اما این اختلاف‌ها از نظر آماری معنی‌دار نبود (کیفیت پایین شواهد). عوارض جانبی گوارشی در سه رژیم پرتودرمانی نادر بود (شواهد با کیفیت متوسط) و به عوارض جانبی جدی یا میلوپاتی پس از پرتودرمانی اشاره نشده بود.
در این مطالعه مروری هیچ‌گونه کارآزمایی یافت نشد که در آن برنامه‌های پرتودرمانی در افراد مبتلا به MESCC و با پیش‌آگهی خوب مقایسه شده باشد.
جراحی به علاوه پرتودرمانی در مقایسه با پرتودرمانی
در یک کارآزمایی بالینی کوچک با 29 نفر (شواهد با کیفیت بسیار کم)، استفاده از لامینکتومی علاوه بر پرتودرمانی، هیچ مزیتی را نسبت به پرتودرمانی نشان نداد. در کارآزمایی بالینی دیگری که به دلیل داشتن سود آشکار روش، زودتر از موعد متوقف شد، جراحی به روش رفع فشار علاوه بر پرتودرمانی، منجر به میزان آمبولاتوری بهتری شد (84% در مقابل 57%؛ RR: 1.48؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.16 تا 1.90؛ 101 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پایین).
علاوه بر این ممکن است میزان استفاده از ضددردهای نارکوتیک نیز کمتر باشد و کنترل مثانه (مدت زمان توانایی نگهداری ادرار) نیز ممکن است در بیماران انتخابی، طولانی‌تر از پرتودرمانی به تنهایی باشد (شواهد با کیفیت پایین). میانه زمان بقا بعد از جراحی نیز طولانی‌تر بود (126 روز در برابر 100 روز). اما نسبت بازمانده‌ها در عرض یک ماه (94% در برابر 86%؛ RR: 1.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.24؛ 101 شرکت‌کننده) دارای تفاوت معنی‌داری نبود (شواهد با کیفیت پایین). به عوارض جانبی جدی اشاره نشده است. مزایای قابل‌توجه حاصل از عمل جراحی فقط در افراد جوان‌تر از 65 سال رخ داده است.
کورتیکواستروئیدها با دوز بالا در مقایسه با دوز متوسط یا بدون کورتیکواستروئیدها
داده‌های به دست آمده از 3 کارآزمایی کوچک نشان می‌دهد که ممکن است استفاده از استروئیدها با دوز بالا در مقایسه با استفاده از دوز متوسط یا بدون کورتیکواستروئیدها، در بالا بردن آمبولاسیون (60% در مقابل 55%؛ RR: 1.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 1.45؛ تعداد 3 RCT؛ 105 شرکت‌کننده)؛ بقای بیش از دو سال (11% در مقابل 10%؛ RR: 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 تا 5.05؛ تعداد 1 RCT؛ 57 شرکت‌کننده)؛ کاهش درد (78% در مقابل 91%؛RR: 0.86 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.20؛ تعداد 1 RCT؛ 25 شرکت‌کننده)؛ و یا نگهداشت ادرار (63% در مقابل 53%؛ RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 2.13؛ تعداد 1 RCT؛ 34 شرکت‌کننده؛ شواهدی با کیفیت پایین) تفاوت معنی‌داری ایجاد نمی‌کند. عوارض جانبی جدی در افرادی که کورتیکواستروئیدها با دوز بالا دریافت می‌کنند، شایع‌تر بود (17% در مقابل 0%؛ RR: 8.02؛ 95% فاصله اطنمینان (CI): 1.03 تا 62.37؛ 2 RCT؛ 77 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) بود.
در هیچ یک از کارآزمایی‌ها، رضایت‌مندی از مراقبت یا کیفیت زندگی در شرکت کنندگان گزارش نشد.

بر اساس شواهد موجود، احتمالا در آینده، بزرگسالان دارای آمبولی مبتلا به فشردگی متاستاتیک اکسترادورال طناب نخاعی با برآمدگی پایدار که دارای پیش‌بینی بقای کمتر از شش ماه هستند، از یک دوز تابش (8Gy) به اندازه دو دوز (16Gy) یا هشت دوز (30Gy) بهره‌مند خواهند شد.
مطمئن نیستیم که آیا مصرف یک دوز واحد به جای دو یا چند دوز، در پیشگیری از عود موضعی تومور موثر است یا خیر. انجام لامینکتومی پیش از پرتودرمانی ممکن است نسبت به استفاده از پرتودرمانی به تنهایی مزیتی نداشته باشد.
افراد بزرگسال کمتر از 65 سال با یا بدون آمبولی ممکن است از جراحی به روش رفع فشار به همراه پرتودرمانی پس از آن، به صورت عوامل پیش‌آگهی ضعیف برای پرتودرمانی، یک ناحیه واحد فشردگی، پاراپلژی به مدت کمتر از 48 ساعت و بقای پیش‌بینی شده بیش از شش‌ماه بهره‌مند شود. این که آیا دوزهای بالای کورتیکواستروئیدها اثر بیشتری نسبت به دوزهای متوسط یا عدم استفاده از کورتیکواستروئیدها داشته باشد، هنوز مشخص نیست. اما استروئیدهای دارای دوز بالا احتمالا به طور قابل‌توجهی، خطر عوارض جانبی جدی را افزایش می‌دهند. تشخیص زودهنگام و درمان براساس وضعیت عصبی، سن و بقای برآورد شده، در تمام روش‌های درمانی بسیار مهم است. بسیاری از شواهد دارای کیفیت پایینی بودند. شواهدی با کیفیت بالاتر براساس کارآزمایی‌های بیشتر مورد نیاز است تا عدم قطعیت‌های موجود روشن شود. برخی از مطالعات نیز در این رابطه، در حال انجام است.