دبریدمان زخم وریدی پا

پیشینه
زخم‌های وریدی پا نوع رایج زخم پا هستند. آن‌ها می‌توانند باعث ایجاد درد، استرس، انزوای اجتماعی و افسردگی شوند. حدود 12 هفته طول می‌کشد تا این زخم‌ها التیام یابند. بهترین و اولین درمان برای امتحان، استفاده از باندهای فشرده‌سازی است. در تلاش برای بهبود فرایند التیام، تصور بر این است که از بین بردن بافت در حال مردن یا مرده (دبریدمان) از سطح زخم می‌تواند سرعت التیام را افزایش می‌دهد. شش روش مختلف که برای رسیدن به دبریدمان استفاده می‌شود عبارتند از: ابزاری مانند چاقوی کوچک جراحی (به ترتیب، با یا بدون بی‌هوشی - دبریدمان جراحی و دبریدمان تیز)، محلول‌های شستشو و پانسمان (دبریدمان مکانیکی). آنزیم‌هایی که بافت آسیب دیده را تجزیه می‌کنند (دبریدمان آنزیمی)؛ پانسمان مرطوب یا مواد طبیعی یا هر دو، برای ارتقای فرآیندهای التیام خود زخم (دبریدمان اتولیتیک)، یا کرم (دبریدمان جراحی زیستی).

اهداف
ما شواهد مربوط به تحقیقات پزشکی را در تلاش برای تعیین میزان تاثیر روش‌های مختلف دبریدمان در دبرید کردن زخم‌ها مورد بررسی قرار دادیم. ما همچنین می‌خواستیم بفهمیم که دبریدمان در التیام زخم وریدی، در صورت وجود، چه اثراتی دارد و اینکه آیا روش دبریدمان در بهبود زخم بهتر از عدم دبریدمان است یا خیر.

روش‌های جست‌وجو
ما طیف گسترده‌ای از پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیکی و همچنین گزارش کنفرانس‌ها را، تا 10 فوریه 2015 جست‌وجو کردیم. ما مطالعات نوشته شده را به هر زبانی که شامل زنان و مردان در هر سنی، با هر وضعیت مراقبت از همه کشورها بودند، انتخاب کردیم و محدودیتی در تاریخ مطالعات منتشر شده اعمال نکردیم. ما فقط به تحقیقات قوی علاقه‌مند بودیم، و جست‌وجوی خود را منحصر به کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده کردیم (که در آن افراد به صورت تصادفی به روش‌های اختصاص داده در حال آزمایش تعلق می‌گیرند). تمام شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌ها مبتلا به زخم وریدی با بافت مرده (پوسته خارجی) در زخم بودند.

نتایج
ما ده مطالعه را یافتیم که در مجموع 715 شرکت‌کننده را انتخاب کردند. این مطالعات در طیف وسیعی از کشورها و مراکز مراقبتی انجام شدند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان، 68 سال و تعداد زنان بیشتر از مردان بود. بیشتر مطالعات کوچک بودند و نیمی از آن‌ها کمتر از 67 شرکت‌کننده داشتند. کارآزمایی‌ها طیف وسیعی را از روش‌های دبریدمان آزمایش کردند، از جمله: روش‌های اتولیتیک مانند پانسمان غیرچسبنده، دانه‌های بسیار کوچک، پانسمان بیوسلولز، عسل، ژل‌ها، گاز و روش‌های استفاده از آنزیم. روش‌های اتولیتیک دبریدمان، اغلب مورد آزمایش قرار گرفته‌اند. ما هیچ مطالعه‌ای را که روش‌های جراحی، روش‌های تیز یا مکانیکی دبریدمان و هرگونه مطالعه‌ای که دبریدمان را در برابر عدم دبریدمان آزمایش کند، شناسایی نکردیم.
گفتن اینکه کدام یک از این روش‌های ارزیابی‌شده بهتر از بقیه عمل می‌کند، ممکن نیست. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد زخم‌هایی با پوست مرده که بعد از چهار هفته بیش از 50 درصد از پوسته خارجی آن‌ها برداشته شده باشد، به احتمال زیاد تا 12 هفته التیام می‌یابند. و برخی از شواهد نشان می‌دهند که زخم‌های دبریدمان‌شده با استفاده از عسل نسبت به زخم‌های دبریدمان‌شده با هیدروژل، به احتمال زیاد تا 12 هفته التیام می‌یابند. آنچه در این مدت نامشخص باقی مانده، این است که آیا خود دبریدمان، یا هر شکل خاصی از دبریدمان در درمان زخم‌های وریدی مفید هستند یا خیر.
از آنجایی که مطالعات شناسایی‌شده، کوچک و بسیاری از آن‌ها کوتاه‌مدت بودند، کیفیت کلی شواهد پائین بود. از نظر مقدار پوسته خارجی در بستر جراحت زخم‌ها در آغاز کارآزمایی، روش‌های درمان، طول مدت درمان، و روش‌های استفاده شده برای ارزیابی اینکه کدام درمان دبریدمان بهتر کار می‌کرد، تفاوت‌هایی بین آن‌ها وجود داشت. در شش کارآزمایی، افرادی که زخم‌ها را ارزیابی کردند از نوع درمان دریافت شده توسط هر بیمار آگاه بودند، که این مساله ممکن بود بر بی‌طرف بودن آن‌ها هنگام ارزیابی تاثیر بگذارد. پنج مطالعه، اطلاعاتی درباره تمام نتایج (پیامدهای) این کارآزمایی‌ها فراهم نکردند، و این اطلاعات از دست رفته درباره مزایا یا مضرات مهم روش ارزیابی شده دبریدمان، بدان معنی است که این کارآزمایی‌ها در معرض خطر بالای سوگیری و تولید نتایج غیرقابل اطمینان قرار داشتند. فقط دو مطالعه، عوارض جانبی را به علت درمان گزارش کردند. این عوارض شامل خیس‌شدن (یا رطوبت) پوست اطراف زخم‌ها، عفونت و التهاب پوست می‌شدند.