رژیم‌های مختلف سولفات منیزیم تجویز شده برای مادران به منظور جلوگیری از درد زایمان زودرس

کودکانی که زودهنگام -قبل از هفته 37 تخمین زده شده بارداری- به دنیا می‌آیند، در معرض خطر افزایش یافته مرگ یا ابتلا به ناخوشی جدی قرار دارند، به ویژه اگر آن‌ها بسیار پیش از موعد مقرر به دنیا بیایند. داروهای متنوعی برای تلاش به منظور ایجاد توقف تولد زودتر از موعد مقرر کودکان تجویز شده‌اند. سولفات منیزیم یکی از داروهایی است که زمانی که زنان دچار درد زایمان زودرس می‌شوند، تجویز می‌شوند.
اگرچه در حال حاضر نشان داده شده که سولفات منیزیم به جلوگیری از تولد پیش از موعد کودکان کمک نمی‌کند، اگر قرار بر آن است که این دارو برای مادران با درد زایمان زودرس استفاده شود، مهم است که ایمن‌ترین و بهترین روش تجویز سولفات منیزیم شناخته شود. نگرانی‌های خاصی درباره دوزهای بالای سولفات منیزیم برای زنان با درد زایمان پیش از موعد، شامل افزایش خطر مرگ‌ کودکان، مطرح شده‌اند.
(نشان داده شده که سولفات منیزیم به جلوگیری و درمان تشنج بارداری (eclampsia) در زنان با فشار خون بالا در طول دوران بارداری کمک می‌کند، و در زنانی که در معرض خطر تولد زودرس قرار دارند، استفاده از دوزهای پائین این دارو می‌تواند از مغز کودک محافظت کرده و پیامدهای بلندمدت مربوط به نوزاد را بهبود دهد. این موارد استفاده در سایر مطالعات مروری کاکرین پوشش داده شده‌اند.)
این مطالعه مروری، 3 کارآزمایی (شامل 360 زن و نوزادان ایشان) را شناسایی کرد، اما یک کارآزمایی هیچ نوع داده مرتبط با این مطالعه مروری را ارائه نکرده بود. کارآزمایی‌ها کوچک بودند و دارای خطر سوگیری پائین یا غیرشفاف ارزیابی شدند. کارآزمایی‌ها بسیاری از پیامدهای مرتبط با این مطالعه مروری را گزارش نکرده بودند. ما شواهد محدودی به دست آوردیم مبنی بر اینکه وقتی از سولفات منیزیم برای مادران با درد زایمان زودرس استفاده می‌شود، تفاوت در دوزهای تجویزی (دوز بالا در مقابل دوز پایین) هیچ تاثیری روی تعداد مرگ کودکان نمی‌گذاشتند (شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ داده‌ای برای ارزیابی سایر پیامدهای مهم وجود نداشتند: تولد کمتر از 48 ساعت بعد از ورود به کارآزمایی، یا بروز پیامدهای جدی برای مادران یا کودکان ایشان.
کارآزمایی‌های وارد شده به مطالعه مروری، داده‌های بسیار کمی در رابطه با سایر پیامدهای مرتبط با این مطالعه مروری را ارائه کرده بودند (در مجموع، ما فقط قادر بودیم 8 مورد از 45 پیامدی را که قصد بررسی آن‌ها را داشتیم، ارزیابی کنیم.)
یک کارآزمایی نشان داده بود که نرخ بروز سندرم دیسترس تنفسی در نوزادان تازه متولد شده (شواهد با کیفیت پائین)، و طول دوره بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان به دنبال استفاده از سولفات منیزیم با دوز بالا کاهش یافته بودند (در مقایسه با کودکانی که در گروه زنانی به دنیا آمده بودند که سولفات منیزیم با دوز پائین دریافت کرده بودند). با وجود این، این نتیجه مبتنی بر شواهدی است که از یک مطالعه کوچک به دست آمده و بهتر است با احتیاط تفسیر شود.
نرخ تولد به شیوه سزارین میان زنانی که سولفات منیزیم را با دوز بالا و دوز پائین دریافت کرده بودند، هیچ تفاوتی نداشت. همچنین، هیچ تفاوتی میان گروه‌ها به لحاظ تعداد کودکانی که قبل از تولد یا در طول ماه بعدی مرده بودند، یا تعداد کودکان با سطوح کلسیم پائین در خون ایشان، تراکم استخوان پائین یا شکستگی استخوان، وجود نداشت.
تناوب عوارض جانبی گزارش شده از سوی مادران شامل برافروختگی (flushing)، سردرد (2 کارآزمایی؛ 248 زن)، یا تهوع و استفراغ (1 کارآزمایی؛ 100 زن) میان گرو‌های دریافت کننده سولفات منیزیم با دوز بالا و پائین تفاوتی نداشت. ادم ریوی در 2 مادری که سولفات منیزیم را با دوز بالا دریافت کرده بودند، گزارش شده بود. در مادرانی که سولفات منیزیم با دوز پائین دریافت کرده بودند هیچ موردی گزارش نشده بود.
هیچ یک از کارآزمایی‌ها به تفاوت‌های میان طول دوره درمان، چارچوب زمان‌بندی و سایر روش‌های تجویز سولفات منیزیم به مادرانی که دچار درد زایمان زودرس می‌شوند، نپرداخته بودند.
برای لحاظ کردن شواهد ناموجود در رابطه با بهترین دوز، طول دوره درمانی، چارچوب زمان‌بندی درمان و نقش تکرار دوزها به لحاظ کارایی و ایمنی برای مادران و کودکان ایشان، به کارآزمایی‌های بیشتری در آینده نیاز است.