پیشینه
سندرم درد موضعی پیچیده (CRPS) یک حالت دردناک و محدودکننده است که اغلب در پاسخ به تروما یا جراحی خود را نشان میدهد. هنگامی که این حالت رخ میدهد، همراه با درد و ناتوانی بسیار زیادی است. تصور می شود این وضعیت به عنوان نتیجهای از یک واکنش ناسازگار پیشالتهابی و اختلال در کنترل مسیر سمپاتیک کنترل وازوموتور، همراه با ناسازگاری عصبی محیطی و مرکزی، به وجود میآید و باقی میماند. CRPS را میتوان به دو دسته تقسیم کرد: نوع یک یا CRPS I که در آن یک ضایعه عصبی خاص مشخص نشده، و نوع دوم (CRPS II) که در آن یک ضایعه عصب شناسایی شده وجود دارد. راهنماهای بالینی توصیه کردهاند که انواع مختلفی از مداخلات فیزیوتراپی به عنوان بخشی از درمان افراد مبتلا به CRPS گنجانده شود، اگر چه تاثیرات آنها هنوز شناخته شده نیست.
اهداف
تعیین اثربخشی مداخلات فیزیوتراپی برای درمان درد و ناتوانی مرتبط با CRPS تیپ یک و دو.
روش های جستجو
ما پایگاههای اطلاعاتی زیر را از آغاز تا 12 فوریه 2015 جستوجو کردیم: CENTRAL (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library))؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ LILACS؛ PEDro؛ Web of Science؛ DARE و ارزیابی تکنولوژی سلامت، بدون اعمال هیچ محدودیت زبانی، برای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛Randomised Controlled Trials) در زمینه مداخلات فیزیوتراپی برای درمان درد و ناتوانی در بیماران مبتلا به CRPS. ما همچنین منابع آنلاین دیگری را هم برای کارآزماییهای منتشرنشده و کارآزماییهای در حال انجام جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما RCTهایی را در این مطالعه مروری انتخاب کردیم که مداخلات فیزیوتراپی (شامل درمانهای دستی، ورزش درمانی، الکتروتراپی، آموزش زیر نظر فیزیوتراپیست و استراتژیهای بازتوانی حسی – حرکتی مستقیم به صورت کورتیکال) را چه به تنهایی و چه در ترکیب با یکدیگر، با پلاسبو، عدم درمان، مداخلات دیگر و مراقبتهای معمول، یا مداخلات مختلف فیزیوتراپی را در مقایسه با یکدیگر در بزرگسالان مبتلا به CRPS تیپ 1 و 2 مقایسه کرده بودند. پیامد اولیه مورد علاقه ما پیامدهای مربوط به شدت درد و میزان ناتوانایی فیزیکی متمرکز بر بیمار بود.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری به طور مستقل مطالعات شناساییشده را از طریق جستوجوهای الکترونیکی برای ورود به مطالعه ارزیابی کرده و سپس تمام دادههای مرتبط را از RCTهای انتخابشده استخراج کردند. دو نویسنده مطالعه مروری به طور جداگانه ارزیابی خطر سوگیری (Bias) را انجام دادند و با استفاده از شیوه درجهبندی توصیهها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE؛ Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation)، کیفیت شواهد را برای اهداف اصلی رتبهبندی کردند.
نتایج اصلی
ما 18 RCT (با 739 شرکتکننده) را در این مطالعه مروری گنجاندیم که تاثیرگذاری طیف وسیعی از مداخلات را برمبنای فیزیوتراپی آزمایش کرده بودند. به طور کلی، کمبود شواهد با کیفیت در رابطه با درمانهای فیزیوتراپی برای درد و ناتوانی افراد مبتلا به CRPS تیپ 1 وجود داشت. اکثر کارآزماییهای انتخابشده در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند (15 کارآزمایی) و بقیه هم در معرض خطر سوگیری نامشخص قرار داشتند (سه مطالعه). کیفیت شواهد با توجه به معیار GRADE، بسیار پائین یا پائین برای تمام مقایسهها بود.
شواهد با کیفیت بسیار پائینی یافتیم که نشان دادند تصویرسازی حرکتی (GMI؛ دو کارآزمایی؛ 49 شرکتکننده) در مقایسه با مراقبت معمول همراه فیزیوتراپی ممکن است برای بهبود درد (0 تا 100 VAS ) (میانگین تفاوت (MD): 21.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 31.17 - تا 10.83 - ) و ناتوانی عملکردی (سیستم نمرهدهی 11 امتیازی) (MD: 2.30؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.12 تا 3.48)، در پیگیری درازمدت (شش ماه) در افراد مبتلا به CRPS تیپ 1 موثر است. شواهد با کیفیت بسیار پائین نشان دادند که فیزیوتراپی مولتیمودال (یک کارآزمایی؛ 135 شرکتکننده) ممکن است در بهبود از کارافتادگی در پیگیری درازمدت (12 ماه) در مقایسه با فعالیت اجتماعی به میزان کمتری موثر باشد، و شواهد با کیفیت بسیار پائین نشان دادند که درمان آیینهای (2 کارآزمایی؛ 72 شرکتکننده) بهبود بالینی معناداری در میزان درد (0 تا VAS 10) (MD: 3.4؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.71 - تا 2.09 - ) و عملکرد (نمره صفر تا 5 در آزمایش قابلیت عملکرد در زیرشاخه عملکرد موتور ولف) (MD: 2.3 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.88 - تا 1.72 - ) در پیگیری درازمدت (6 ماه) در افراد مبتلا به CRPS تیپ 1 پس از رخ دادن سکته در مقایسه با پلاسبو داشت (آیینه پوشانده شده).
شواهد با کیفیت پائین تا بسیار پائین نشان دادند که تمرینات لمسی متفاوت، بلوک گانگلیون ستارهای از طریق اولتراسوند و درمان میدان پالس الکترومگنتیک در مقایسه با پلاسبو، و درناژ لنفاوی دستی در ترکیب با و در مقایسه با ضدالتهابها و درمان فیزیکی یا ورزش در درمان درد در کوتاهمدت در افراد مبتلا به CRPS تیپ یک موثر نیست. لیزردرمانی ممکن است تاثیر بالینی جزئی و کوتاهمدت، در بهبود درد در مقایسه با درمان فعلی فیزیوتراپی در افراد مبتلا به CRPS تیپ یک داشته باشد.
عوارض جانبی فقط به ندرت در کارآزماییهای انتخابشده گزارش شده بود. هیچ کارآزمایی شامل افراد مبتلا به CRPS تیپ دو معیارهای گنجانده شدن در این مطالعه مروری را نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
بهترین دادههای در دسترس نشان میدهد که GMI و آینهدرمانی ممکن است باعث بهبود بالینی معنیداری در درد و عملکرد افراد مبتلا به CRPS تیپ یک شود، اگرچه کیفیت شواهد حمایت کننده بسیار پائین است. شواهد مربوط به اثربخشی فیزیوتراپی مولتیمودال، الکتروتراپی و درناژ لنفاوی دستی برای درمان افراد مبتلا به انواع CRPS تیپهای اول و دوم به طور کلی وجود نداشت یا نامشخص بود. RCTهای با کیفیت بالا و در مقیاس بزرگ برای آزمایش اثربخشی مداخلات مبتنی بر فیزیوتراپی برای درمان درد و ناتوانی افراد مبتلا به CRPS تیپ اول و دوم مورد نیاز است. این مفاهیم برای عملکرد بالینی و تحقیقات آینده در نظر گرفته شود.
خلاصه به زبان ساده
فیزیوتراپی برای درد و ناتوانی در افراد مبتلا به سندرم درد موضعی پیچیده (CRPS) نوع I و II
پیشینه
سندرم درد موضعی پیچیده (CRPS) یک بیماری دردناک و ناتوانکننده است. به طور معمول بازو و دست یا ساق پا و روی پا در این بیماری درگیر میشود و ممکن است پس از یک آسیب تروماتیک رخ دهد. دو نوع از CRPS وجود دارد. CRPS تیپ یک که در آن هیچ آسیب عصبی وجود ندارد، و CRPS تیپ دو که در آن آسیب عصبی وجود دارد. راهنماهای بالینی فیزیوتراپی را توصیه میکنند، که میتواند شامل انواع مختلف ورزشدرمانی و / یا با الکتروتراپی برای مثال، همراه با دیگر درمانهای پزشکی برای درمان درد و ناتوانی مرتبط با CRPS، باشد. با این حال، ما نمیدانیم که این درمانها چقدر موثر هستند.
سوال مطالعه مروری
کدام یک از انواع درمانهای فیزیوتراپی برای کاهش درد و ناتوانی مرتبط با CRPS در بزرگسالان موثر هستند؟
ویژگیهای مطالعه
ما کارآزماییهای بالینی فیزیوتراپی را تا 12 فوریه 2015 جستوجو کردیم. ما 18 کارآزمایی را که شامل 739 شرکتکننده مبتلا به CRPS تیپ یک بود، در این مطالعه مروری گنجاندیم. در بسیاری از این کارآزماییها شرکتکنندگان مبتلا به CRPS تیپ یک بازو و دست بودند. ما هیچ کارآزمایی بالینی را که شامل شرکتکنندگان مبتلا به CRPS تیپ دو باشد، پیدا نکردیم.
نتایج اصلی
به طور کلی ما هیچ کارآزمایی بالینی با کیفیت خوب در مورد اینکه آیا فیزیوتراپی برای کاهش درد و ناتوانی در CRPS تیپ یک در بزرگسالان موثر است یا خیر، نیافتیم. اغلب کارآزماییهای انتخابشده خوب طراحی نشده بودند و شامل فقط تعداد کمی از بیماران بودند. ما تعدادی کارآزمایی با کیفیت پائین یافتیم که نشان میداد دو نوع مشابه از آموزش توانبخشی، که به عنوان تصاویر موتور درجهدار (graded motor imagery ؛GMI) و آینهدرمانی شناخته میشوند، ممکن است برای کاهش درد و ناتوانی مرتبط با CRPS تیپ یک پس از اتفاقات آسیبزننده یا جراحی یا سکته مغزی مفید باشد. از شواهد محدود در دسترس به نظر میرسد که برخی از انواع الکتروتراپی، مثل اولتراسوند و درمان الکترومغناطیس پالسی، و همچنین یک نوع ماساژدرمانی شناخته شده با عنوان درناژ لنفاوی دستی، موثر نیستند. اکثر مطالعات عوارض جانبی گزارش نکرده بودند و بنابراین ما نمیدانیم که آیا این درمانها هیچ عارضه جانبی آسیبرسانی دارند یا خیر.
در کل، به دلیل تعداد محدود و کیفیت پائین کارآزماییهای در دسترس برای درمانهای مختلف فیزیوتراپی، ما نمیتوانیم مطمئن باشیم که آیا هیچکدام از درمانهای فیزیوتراپی که ما ارزیابی کردیم برای درمان درد و ناتوانی CRPS در بزرگسالان موثر هستند. ممکن است برخی از درمانها، مانند GMI یا آئینهدرمانی، موثر باشند. کارآزماییهای بالینی با کیفیت بالای بیشتری در مورد فیزیوتراپی به منظور یافتن این نکته که آیا انواع مختلف درمانهای فیزیوتراپی در بهبود درد و ناتوانی در افراد مبتلا به CRPS موثر هستند یا خیر، مورد نیاز است.