بی‌اختیاری ادراری یک مشکل شایع و بالقوه ناتوان کننده است. کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز نوعی درمان جراحی است که شامل بلند کردن بافت نزدیک گردن مثانه و ناحیه پروگزیمال اورترا در منطقه پشت استخوان قدامی پوبیک برای تصحیح مشکل بسته شدن نقص مجرای ادرار برای اصلاح بی‌اختیاری استرسی ادراری است.

هدف این مطالعه مروری تعیین تاثیرات کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز برای درمان بی‌اختیاری ادراری در زنان است. هدف ثانویه، بررسی ایمنی کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز از نظر عوارض جانبی ناشی از پروسیجر بود.

ما ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین (Cochrane Incontinence Group Specialised Register) را که شامل کارآزمایی‌های شاسایی‌شده در پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت‌شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ MEDLINE in process؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP بود و جست‌وجوی دستی مجلات و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها (جست‌وجو تا 5 می 2015) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم. ما با پژوهشگران برای یافتن مطالعات اضافی تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده و شبه‌‌تصادفی‌سازی مربوط به زنان دارای علائم یا دارای تشخیص ارودینامیک بی‌اختیاری استرسی یا مخلوط که شامل جراحی کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز در حداقل یک گروه کارآزمایی باشد.

مطالعات از نظر کیفیت روش‌شناسی یا احتمال سوگیری (Bias) و مناسب بودن برای وارد شدن در این مطالعه، ارزیابی شدند و اطلاعات استخراج شده توسط دو تن از نویسندگان مطالعه مروری ارزیابی شدند. داده‌های کارآزمایی‌ها با مداخله تجزیه و تحلیل شد. در صورت لزوم، آمار خلاصه نیز محاسبه شد.

این مطالعه مروری، 55 کارآزمایی شامل 5417 زن را انتخاب کرد. میزان درمان کلی برای کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز 68.9% تا 88.0% بود. دو مطالعه کوچک میزان کمتر بی‌اختیاری را پس از کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز را در مقایسه با درمان محافظه کارانه نشان دادند. به طور مشابه، یک کارآزمایی میزان کمتر بی‌اختیاری را پس از کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز در مقایسه با درمان با آنتی‌کولینرژیک‌ها نشان داد. شواهدی از شش کارآزمایی میزان کمتری از بی‌اختیاری را پس از کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز در مقایسه با کولپورافی قدامی نشان دادند. این منفعت‌ها در گذر زمان حفظ شدند (خطر نسبی (RR) برای بی‌اختیاری 0.46؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 0.72 قبل از سال اول؛ RR: 0.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 0.75 در مقاطع زمانی فراتر از پنج سال).
شواهد به دست آمده از 22 کارآزمایی در مقایسه با نوار ساب‌اورترال (شیوه سنتی نوارگذاری یا نوار داخل واژینال یا نوار ترانسوبتوریتور) تفاوت معناداری را در میزان بی‌اختیاری ادراری در تمام مقاطع مورد سنجش نشان نداد (با ارزیابی به صورت ذهنی RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 1.18 پس از یک سال درمان؛ RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01 تا 1.39 بین یک تا پنج سال؛ RR: 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.27 در پنج سال و بیشتر؛ و با ارزیابی عینی: RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.67 پس از یک سال درمان؛ RR: 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI):0.82 تا 1.54 در پیگیری یک تا پنج سال؛ RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 1.64 در مقطع بیش از پنج سال). با این حال، تجزیه و تحلیل زیرگروه‌های مطالعات برای مقایسه باندگذاری سنتی با کولپوسوسپانسیون، تاثیر بیشتری را با استفاده از باندگذاری سنتی در مقاطع میان‌مدت و درازمدت نشان داد (RR: 1.35؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.11 تا 1.64 در پیگیری یک تا پنج سال؛ RR: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.37).
در مقایسه با needle suspension، بی‌اختیاری ادراری پس از کولپوسوسپانسیون در سال اول پس از جراحی (RR: 0.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 0.81) و تا پنج سال (RR: 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.71) کمتر بود.
بی‌اختیاری ادراری با گزارش بیمار در مقاطع کوتاه‌مدت، میان‌مدت و طولانی‌مدت تفاوتی بین جراحی کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز و فرم لاپاراسکوپیک آن نشان نداد، اما با فاصله اطمینان گسترده همراه بود. در دو کارآزمایی بی‌اختیاری ادراری پس از Burch کمتر از پروسیجر Marshall Marchetti Krantz در مقاطع یک تا پنج سال بود (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا 0.76). داده‌ها در مورد سایر مقاطع زمانی بسیار محدود بودند.
به طور کلی، شواهد در دسترس موربیدیتی بیشتر یا عوارض بیشتر با کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز را در مقایسه با سایر شیوه‌های باز جراحی نشان نمی‌داد، اگرچه پرولاپس ارگان‌های لگنی با کولپورافی قدامی و پروسیجر اسلینگ (sling) شایع‌تر بود. مشکلات ادراری هم پس از پروسیجر اسلیمگ در مقایسه با کولپوسوسپانسیون باز بیشتر گزارش شد.

کولپوسوسپانسیون رتروپوبیک باز یک درمان موثر با کیفیت برای بی‌اختیاری ادراری به خصوص در درازمدت است. یک سال پس از درمان، میزان کلی ارادی بودن ادرار حدود 85% تا 90% است. پس از پنج سال، حداکثر 70% زنان می‌توانند توقع اختیار داشتن ادرار را داشته باشند. شیوه‌های جدیدتر کم‌تهاجمی‌تر مثل پروسیجر اسلینگ در مقایسه با کولپوسوسپانسیون باز، امیدوارکننده به نظر می‌رسد اما عملکرد طولانی‌مدت آن محدود است و باید بر عوارض جانبی آن‌ها دقیق‌تر نظارت شود. کولپوسوسپانسیون باز در مقایسه با جراحی اسلینگ و کولپورافی قدامی همراه با خطر بیشتر پرولاپس اعضای لگن است، اما در مقایسه با جراحی اسلینگ کلاسیک دارای خطر کمتر اختلالات ادراری است. کولپوسوسپانسیون لاپاراسکوپیک اجازه ریکاوری سریع‌تری را می‌دهد اما ایمنی نسبی و تاثیرات درازمدت آن هنوز ناشناخته است.