اترولیزوماب (rhuMAb beta7) یک آنتی‌اینتگرین است که به طور انتخابی زیرواحد β7 را از اینتگرین‌های α4β7 و αEβ7 که در پاتوژنژ کولیت اولسراتیو نقش دارند، هدف می‌گیرد.

اهداف این مطالعه مروری، سنجش تاثیر و ایمنی اترولیزوماب برای القا بهبود در کولیت اولسراتیو است.

ما PubMed؛ MEDLINE؛ EMBASE و کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library)؛ (CENTRAL) را از آغاز تا 12 مارچ 2015 جستجو کردیم. منابع و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها هم برای شناسایی مطالعات دیگر جست‌وجو شدند.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs؛ Randomized Controlled Trials) که در آن‌ها اترولیزوماب با پلاسبو یا هر مداخله فعال مقایسه‌پذیر دیگر در بیماران با کولیت اولسراتیو مقایسه شده بود، در این مطالعه مروری گنجانده شدند.

دو نویسنده این مطالعه مروری به طور مستقل مطالعات را برای گنجانده شدن در مطالعه مروری غربالگری کردند و کیفیت روش‌شناسی را ارزیابی کردند و داده‌ها را استخراج کردند. ما کیفیت روش‌شناسی را با استفاده از ابزار خطر سوگیری (Bias) کاکرین ارزیابی کردیم. پیامد اولیه، عدم‌القاء بهبودی بالینی بود (آنگ‌ونه که توسط مطالعات اولیه تعریف شده). پیامد ثانویه شامل ناتوانی در القای بهتر شدن بالینی (آنگونه که توسط مطالعات اولیه تعریف شده)، ناتوانی در القای بهبودی آندوسکوپیک (آنگونه که توسط مطالعات اولیه تعریف شده)، عوارض احتمالی، عوارض جانبی جدی، انصراف از حضور در مطالعه به علت عوارض جانبی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (آنگونه که توسط مطالعات اولیه تعریف شده) بودند. ما کیفیت کلی شواهد را با استفاده از معیارهای GRADE ارزیابی کردیم. ما خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) را برای هر پیامد دوگانه محاسبه کردیم.

دو RCT با 172 شرکت‌کننده مبتلا به کولیت اولسراتیو متوسط تا شدید که به درمان‌های معمول پاسخ نداده بودند، معیارهای گنجانده شدن در این مطالعه مروری را داشتند. هر دو مطالعه در معرض خطر پائین سوگیری ارزیابی شدند. ما داده‌های دو مطالعه گنجانده شده را به دلیل تفاوت دوز و شیوه تجویز، تجمیع نکردیم. مطالعه کوچک فاز 1 تفاوت معناداری بین اترولیزوماب و پلاسبو در نسبت بیمارانی که وارد دوره بهبودی می‌شدند (RR: 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.69؛ 23 شرکت‌کننده) یا در هفته دهم پاسخ می‌دادند (RR: 1.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 10.82؛ 23 شرکت‌کننده)، نشان نداد. مطالعه فاز 2 گزارشی از ناکامی در ورود به بهبود بالینی در هفته‌های 6 و 10 بود. 91% (71/78) در گروه اترولیزوماب و 95% از گروه پلاسبو (39/41) نتوانستند در هفته ششم بهبودی را تجربه کنند (RR: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا1.06). تجزیه و تحلیل زیرگروه‌ها تفاوت معناداری را در دوزهای مختلف نشان نداد. در هفته دهم درمان، تفاوت معناداری به نفع اترولیزوماب در مقایسه با پلاسبو دیده شد. در میان افرادی که اترولیزوماب دریافت کرده بودند، 85% (66/78) نتوانستند بهبودی را در هفته دهم تجربه کنند که در گروه پلاسبو این میزان 100% (41/41) بود (RR: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.77 تا 0.95). تجزیه و تحلیل یک زیرگروه در مورد دوز، تفاوت معناداری را به نفع تجویز 100 میلی‌گرم اترولیزوماب در مقابل پلاسبو نشان داد (RR: 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.68 تا 0.96)، اما در دوز 300 میلی‌گرم اترولیزوماب در مقابل پلاسبو این اتفاق نیافتاد (RR: 0.91؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.03). ناهمگونی معناداری در این مقایسه دیده نشد (0.28 = P؛ 13.5% = I²). تجزیه و تحلیل GRADE نشان داد که کیفیت کلی شواهد در مورد پیامدهای بهبودی بالینی متوسط بود که ناشی از داده‌های پراکنده بودند. هر دو مطالعه گنجانده شده در مورد ایمن بودن دارو گزارش داده بودند. نتایج ایمنی در ابتدا تجمیع شد، اما در نهایت این تجزیه و تحلیل به دلیل ناهمگونی بالا حذف شد (I² = 88%). مطالعه فاز یک تفاوت معنی‌دار آماری را بین اترولیزوماب و پلاسبو در نسبت بیمارانی که حداقل یک رویداد نامطلوب داشتند، نشان نداد. نود و پنج درصد (36/38) از بیماران اترولیزوماب در مقایسه با 100% (10.10) از گروه بیماران پلاسبو (RR: 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.84 تا 1.14) حداقل دچار یک عارضه جانبی شده بودند. عوارض جانبی شایع گزارش شده در فاز یک مطالعه شامل تشدید کولیت اولسراتیو، سردرد، خستگی، درد شکم، سرگیجه، نازوفارنژیت، تهوع، درد مفاصل و عفونت ادراری بود.
تفاوت آماری معنی‌داری بین نسبت بیمارانی که با اترولیزوماب و پلاسبو که دچار حداقل یک رویداد نامطلوب شدند، وجود داشت. 56 درصد (44/78) از بیماران تحت درمان با اترولیزوماب در مقایسه با 79% از بیماران دریافت کننده پلاسبو حداقل یک عارضه جانبی را تجربه کردند (RR: 0.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.55 تا 0.91). تجزیه و تحلیل GRADE نشان می‌دهد که کیفیت کلی شواهد برای این پیامد با توجه به داده‌های پراکنده، متوسط بود. عوارض جانبی شایع گزارش شده در مطالعه فاز دوم شامل بدتر شدن کولیت اولسرو، نازوفارنژیت، اختلالات سیستم عصبی، سردرد و درد مفاصل بودند. تجزیه و تحلیل تجمیعی دو مطالعه تفاوت آماری معنی‌داری را در نسبت بیمارانی که عوارض جانبی جدی داشتند، نشان نداد. 12% (14/116) از بیماران گروه اترولیزوماب در مقایسه با 12% از بیماران گروه پلاسبو (6/49) دچار یک عارضه جانبی جدی شدند (RR: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 2.34). تجزیه و تحلیل GRADE کیفیت کلی شواهد را برای این پیامد با توجه به داده‌های بسیار پراکنده (20 حادثه) پائین نشان داد. عوارض جانبی جدی مشترک شامل بدتر شدن کولیت اولسرو، اختلال در بهبود زخم و پریتونیت باکتریایی بود.

شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که اترولیزوماب ممکن است یک درمان القایی موثر برای برخی از بیماران مبتلا به شدت متوسط تا شدید کولیت اولسراتیو باشد که درمان متداول در آن‌ها شکست خورده است. با توجه به تعداد کم بیماران در زیرگروه‌های دوزهای مختلف، دوز مناسب اترولیزوماب مشخص نیست. با توجه به داده‌های پراکنده، ما در مورد خطر عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی قطعیت نداریم. مطالعات بیشتری برای تعیین اثربخشی و ایمنی اترولیزوماب در این گروه بیماران مورد نیاز است. پنج کارآزمایی اترولیزوماب فاز 3 در حال انجام و دو مطالعه open-label در حال انجام وجود دارد که اطلاعات جدید و مهمی در مورد تاثیر، ایمنی و دوز مناسب این دارو برای درمان کولیت اولسرو فراهم می‌کنند.