پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
جلد 2019 -
جلد 2019 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Carolyn J Peddle‐McIntyre, Favil Singh, Rajesh Thomas, Robert U Newton, Daniel A Galvão, Vinicius Cavalheri. Exercise training for advanced lung cancer. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2622-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2622-fa.html
Carolyn J Peddle‐McIntyre* 
, Favil Singh , Rajesh Thomas , Robert U Newton , Daniel A Galvão , Vinicius Cavalheri
, Favil Singh , Rajesh Thomas , Robert U Newton , Daniel A Galvão , Vinicius Cavalheri
پیشینه
بیماران مبتلا به سرطان ریه پیشرفته دارای بار بالایی علائم هستند که اغلب با بیماری‌های هم‌زمان پیچیده می‌شود. این مسایل، همراه با اثرات غیرمستقیم درمان سرطان، می‌توانند بیماران را به صورت تجمعی به سمت ضعف پایدار و ظرفیت پائین ورزش هدایت کنند. این یک نگرانی است، چرا که ظرفیت ورزش به عنوان معیار سلامت کل بدن در نظر گرفته می‌شود و برای توانایی بیمار به عنوان یک اندازه ورزش برای کل سلامت بدن در نظر گرفته می‌شود و در توانایی بیمار برای شرکت در فعالیت‌های زندگی و تحمل درمان‌های سخت، حیاتی است. شواهدی وجود دارد مبنی بر این که تمرین ورزشی، ظرفیت ورزش و پیامدهای دیگر را، مانند نیروی عضلانی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL)، در بازماندگان سرطان بهبود می‌بخشد. با این حال، اثربخشی تمرین ورزشی بر این پیامدها در افراد مبتلا به سرطان ریه پیشرفته در حال حاضر مشخص نیست.
اهداف
هدف اولیه این مرور، بررسی اثرات تمرین ورزشی بر ظرفیت ورزش در بزرگسالان مبتلا به سرطان ریه پیشرفته بود. ظرفیت ورزش به صورت فاصله زمانی طی شده در شش دقیقه (6MWD؛ به متر) تعریف شد که در طول یک آزمایش راه رفتن شش دقیقه‌ای اندازه‌گیری شد (6MWD، مثلا، یک فرد تا چه اندازه می‌تواند در عرض شش دقیقه در یک مسیر مسطح قدم بزند) یا به صورت جذب حداکثر اکسیژن (مثلا VO₂peak) که در طول یک تست ورزش قلبی‌ریوی حداکثری افزایشی (CPET) اندازه‌گیری شد.
هدف دوم مشخص کردن اثرات تمرین ورزش بر ظرفیت تولید نیروی عضلات محیطی، HRQoL عمومی مرتبط با بیماری، جزء عملکرد فیزیکی HRQoL، دیس‌پنه، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی، عملکرد ریوی، سطح فعالیت فیزیکی، عوارض جانبی، وضعیت عملکرد، وزن بدن و بقای کلی در بزرگسالان با سرطان ریه پیشرفته بود.
هدف دوم مشخص کردن اثرات تمرین ورزش بر ظرفیت تولید نیروی عضلات محیطی، HRQoL عمومی مرتبط با بیماری، جزء عملکرد فیزیکی HRQoL، دیس‌پنه، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی، عملکرد ریوی، سطح فعالیت فیزیکی، عوارض جانبی، وضعیت عملکرد، وزن بدن و بقای کلی در بزرگسالان با سرطان ریه پیشرفته بود.
روش های جستجو
ما CENTRAL؛ MEDLINE (via PubMed)؛ Embase (via Ovid)؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture؛ SPORTDiscus؛ PEDro و SciELO را در تاریخ 7 جولای 2018 جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (RCTs ؛randomised controlled trails) را انتخاب کردیم که تمرین ورزشی را در برابر عدم تمرین ورزشی در بزرگسالان مبتلا به سرطان ریه پیشرفته مقایسه کرده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را غربالگری کرده و آن‌ها را که برای ورود انتخاب کردند. ما متاآنالیز را برای پیامدهای زیر انجام دادیم: ظرفیت ورزش، HRQoL عمومی مخصوص بیماری، عملکرد جسمی در HRQoL، دیس‌پنه، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی و عملکرد ریه (حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1)). دو مطالعه ظرفیت تولید نیرو را در عضلات محیطی گزارش کردند و نتایج را به صورت روایی ارائه کردیم. داده‌های محدودی برای سطح فعالیت فیزیکی، عوارض جانبی، وضعیت عملکرد، وزن بدن و بقای کلی موجود بودند.
نتایج اصلی
ما شش RCT را شناسایی کردیم که شامل 221 شرکت‌کننده بود. میانگین سنی شرکت‌کنندگان از 59 تا 70 سال متغیر بود؛ حجم نمونه از 20 تا 111 شرکت‌کننده متغیر بود. به‌طور کلی، ما دریافتیم که خطر سوگیری (bias) در مطالعات واردشده بالا، و کیفیت شواهد برای تمام پیامدها پایین بود.
داده‌های ترکیب شده از 4 مطالعه نشان داد که پس از تکمیل دوره مداخله، ظرفیت ورزش (6MWD) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، به‌طور قابل‌توجهی بالاتر بود (تفاوت میانگین (MD): 63.33 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.70 تا 122.96). پس از تکمیل دوره مداخله، HRQoL عمومی مختص بیماری در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، به‌طور قابل‌توجهی بهتر بود (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.93). تفاوت قابل‌توجهی بین گروه‌های مداخله و کنترل در جزء عملکرد فیزیکی HRQoL (SMD: 0.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36- تا 0.58)، دیس‌پنه (SMD: 0.27-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64 تا 0.10)، خستگی (SMD: 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.51- تا 0.58)، احساس اضطراب (MD: 1.21- واحد در مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستان؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.88- تا 3.45) و افسردگی (SMD: 1.26-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.68- تا 2.17) و FEV1 (SMD: 0.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11- تا 0.97) وجود نداشت.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
تمرین ورزشی می‌تواند به بهبود یا جلوگیری از کاهش ظرفیت ورزش و HRQoL عمومی مختص بیماری برای بزرگسالان مبتلا به سرطان ریه پیشرفته کمک کند. ما هیچ تاثیر قابل‌توجهی را از تمرین ورزش بر دیس‌پنه، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی یا عملکرد ریه پیدا نکردیم. یافته‌های این مرور به خاطر عدم تجانس بین مطالعات، حجم نمونه‌های کوچک و خطر بالای سوگیری در مطالعات وارد شده باید با احتیاط در نظر گرفته شود. برای تایید و گسترش دانش در مورد اثرات تمرین ورزش در این جمعیت، RCTهای بزرگ‌تر و با کیفیت بالا مورد نیاز هستند.
خلاصه به زبان ساده
تمرین ورزشی برای سرطان ریه پیشرفته
سوال مطالعه مروری
ما به تاثیر تمرین ورزش بر سطح آمادگی جسمانی، قدرت عضلانی، کیفیت زندگی، کوتاهی تنفس، احساس اضطراب و افسردگی و عملکرد ریه در بیماران مبتلا به سرطان ریه پیشرفته نگاه کردیم.
پیشینه
بیمارانی که مبتلا به سرطان ریه پیشرفته هستند، اغلب علائم و بیماری‌های بسیاری را همراه خود دارند. این امر، همراه با عوارض جانبی درمان سرطان، منجر به آمادگی جسمانی کم‌تری برای بیماران می‌شود. این مساله به این دلیل مایه نگرانی است که سطح آمادگی جسمانی معیاری برای سلامت کل بدن است و در توانایی بیمار برای شرکت در فعالیت‌های زندگی و تحمل درمان‌های سخت، حیاتی است. تمرین ورزشی باعث بهبود آمادگی جسمانی، قدرت عضلات و کیفیت زندگی در بازماندگان از چندین نوع سرطان می‌شود. با این حال، تاثیر تمرین ورزشی بر این پیامدها در افراد مبتلا به سرطان ریه پیشرفته مشخص نیست.
ویژگی‌های مطالعه
ما به دنبال تمام مطالعات تحقیقاتی (کارآزمایی‌هایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده) بودیم که تا جولای 2018 منتشر شده بودند. ما شش مطالعه را پیدا کردیم که شامل 221 شرکت‌کننده، با میانگین سنی 59 تا 70 سال بودند. این مطالعات شامل تعداد مختلفی از افراد، از 20 تا 111 نفر بودند.
نتایج اصلی
نتایج ما نشان داد که، در مقایسه با افرادی که ورزش نکردند، افراد مبتلا به سرطان ریه که ورزش می‌کنند آمادگی جسمانی بهتر و کیفیت بهتری از زندگی دارند. ما هیچ تفاوتی را در قدرت عضلات، تنگی نفس، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی یا عملکرد ریه پیدا نکردیم. هیچ آسیب جدی در افراد مبتلا به سرطان ریه که ورزش کردند گزارش نشد اما فقط سه مطالعه در مورد آسیب بحث کردند.
کیفیت شواهد
نتایج این مرور واضح نیستند، عمدتا به دلیل تعداد اندک مطالعات یافت‌شده، تعداد کم افراد در این مطالعات، و به این دلیل که مطالعات به نظر نمی‌رسد با یک استاندارد بالا انجام شده باشند..
ما به تاثیر تمرین ورزش بر سطح آمادگی جسمانی، قدرت عضلانی، کیفیت زندگی، کوتاهی تنفس، احساس اضطراب و افسردگی و عملکرد ریه در بیماران مبتلا به سرطان ریه پیشرفته نگاه کردیم.
پیشینه
بیمارانی که مبتلا به سرطان ریه پیشرفته هستند، اغلب علائم و بیماری‌های بسیاری را همراه خود دارند. این امر، همراه با عوارض جانبی درمان سرطان، منجر به آمادگی جسمانی کم‌تری برای بیماران می‌شود. این مساله به این دلیل مایه نگرانی است که سطح آمادگی جسمانی معیاری برای سلامت کل بدن است و در توانایی بیمار برای شرکت در فعالیت‌های زندگی و تحمل درمان‌های سخت، حیاتی است. تمرین ورزشی باعث بهبود آمادگی جسمانی، قدرت عضلات و کیفیت زندگی در بازماندگان از چندین نوع سرطان می‌شود. با این حال، تاثیر تمرین ورزشی بر این پیامدها در افراد مبتلا به سرطان ریه پیشرفته مشخص نیست.
ویژگی‌های مطالعه
ما به دنبال تمام مطالعات تحقیقاتی (کارآزمایی‌هایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده) بودیم که تا جولای 2018 منتشر شده بودند. ما شش مطالعه را پیدا کردیم که شامل 221 شرکت‌کننده، با میانگین سنی 59 تا 70 سال بودند. این مطالعات شامل تعداد مختلفی از افراد، از 20 تا 111 نفر بودند.
نتایج اصلی
نتایج ما نشان داد که، در مقایسه با افرادی که ورزش نکردند، افراد مبتلا به سرطان ریه که ورزش می‌کنند آمادگی جسمانی بهتر و کیفیت بهتری از زندگی دارند. ما هیچ تفاوتی را در قدرت عضلات، تنگی نفس، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی یا عملکرد ریه پیدا نکردیم. هیچ آسیب جدی در افراد مبتلا به سرطان ریه که ورزش کردند گزارش نشد اما فقط سه مطالعه در مورد آسیب بحث کردند.
کیفیت شواهد
نتایج این مرور واضح نیستند، عمدتا به دلیل تعداد اندک مطالعات یافت‌شده، تعداد کم افراد در این مطالعات، و به این دلیل که مطالعات به نظر نمی‌رسد با یک استاندارد بالا انجام شده باشند..
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری:
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1397/4/16 | انتشار: 1397/11/22
