سندرم پاهای بی‌قرار (RLS) یک اختلال عصبی رایج است که با کمبود آهن محیطی در زیرگروهی از بیماران همراه است. مشخص نیست که آیا آهن‌درمانی، درمان موثری برای RLS است یا خیر.

ارزیابی اثربخشی و ایمنی آهن خوراکی یا تزریقی برای درمان سندرم پاهای بی‌قرار (RLS) در مقایسه با دارونما یا درمان‎‌های دیگر.

ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE؛ Embase؛ PsycNFO و (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literture را در یک دوره زمانی از ژانویه 1995 تا سپتامبر 2017 جست‌وجو کردیم. ما فهرست منابع را برای یافتن مطالعات منتشر‌شده اضافی جست‌وجو کردیم. ما Clinicaltrials.gov و سایر مراکز ثبت کارآزمایی‌های بالینی (سپتامبر 2017) را برای یافتن مطالعات در حال انجام یا منتشرنشده جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های کنترل‌شده که به مقایسه هر فرمولاسیونی از آهن با دارونما، داروهای دیگر، یا عدم درمان، در بزرگسالان با تشخیص RLS بر اساس مصاحبه بالینی متخصص یا معیارهای تشخیص صریح پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند، و در مورد هرگونه اختلاف نظر از طریق بحث به توافق رسیدند. پیامد اولیه مورد نظر در این مرور، بی‌قراری یا احساسات ناخوشایندی بود، که بیمار به‌صورت ذهنی آن را تجربه کرد. ما تفاوت‌های درمان/کنترل را در پیامدهای سراسر مطالعات با استفاده از متاآنالیز اثرات تصادفی (random‐effects meta‐ana) ترکیب کردیم. ما، در صورت امکان، داده‌های پیوسته را با استفاده از میانگین تفاوت‌ها (MDs) تجزیه‌وتحلیل کردیم و تجزیه‌وتحلیل میانگین تفاوت استانداردشده (SMD) را در زمانی که معیارهای متفاوتی در سراسر مطالعات مورد استفاده قرار گرفت، انجام دادیم. ما خطرات نسبی (RRs) را برای داده‌های دوتایی با استفاده از روش منتل-هنزل (Mantel‐Haenszel method) و 95% فواصل اطمینان (CIs) محاسبه کردیم. ما ناهمگونی مطالعه را با استفاده از آماره I2 تجزیه‌وتحلیل کردیم. ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. ما تجزیه‌وتحلیل سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) را با استفاده از GRADEpro انجام دادیم.

ما در این مرور 10 مطالعه را شناسایی و وارد کردیم (در مجموع 428 شرکت‌کننده، پیگیری به مدت 16-2 هفته). پیامد اولیه ما، احساس بی‌قراری یا ناخوشایند در پا بود که در هشت کارآزمایی با استفاده از مقیاس بین‌المللی پاهای بی‌قرار (IRLS) (بین 0 تا 40) و در کارآزمایی نهم با مقیاس متفاوت علانم RLS اندازه‌گیری شد. 9 مطالعه، آهن را با دارونما و یک مطالعه، آهن را با آگونیست دوپامین (پرامیپکسول (pramipexole)) مقایسه کردند. احتمال سوگیری در میان کارآزمایی‌ها متغیر بود. سه مطالعه، یک عنصر واحد با خطر سوگیری بالا داشتند که دو مطالعه فاقد کورسازی و مطالعه دیگر دارای داده‌های ناقص پیامد بودند. تمام مطالعات دارای حداقل یک ویژگی بودند که منجر به خطر نامشخص سوگیری شد.
ترکیب داده‌های به‌دست آمده از هفت کارآزمایی که از IRLS برای مقایسه آهن و دارونما استفاده کردند، نشان داد استفاده از آهن منجر به بهبود بیش‌تری در نمرات IRLS شد (MD: 3.78-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.25- تا 1.31-؛ 66% = I2؛ 7 مطالعه؛ 345 شرکت‌کننده) که 2 تا 12 هفته پس از درمان اندازه‌گیری شدند. از جمله در مطالعه هشتم، که در آن میزان بی‌قراری با استفاده از یک مقیاس متفاوت اندازه‌گیری شد، استفاده از آهن در مقایسه با دارونما مفید بود (SMD: 0.74-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.26- تا 0.23-؛ 80% = I2؛ 8 مطالعه؛ 370 شرکت‌کننده). ارزیابی GRADE از قطعیت برای این پیامد، متوسط بود.
یک مطالعه واحد که به مقایسه آهن با آگونیست دوپامین (پرامیپکسول) پرداخت، کاهش مشابهی را در شدت RLS در دو گروه یافت (MD: 0.40-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.93- تا 5.13؛ 30 شرکت‌کننده).
ارزیابی پیامدهای ثانویه، با تعداد کمی ‌از کارآزمایی‌هایی که به ارزیابی هر پیامد پرداختند، محدود بود. آهن در مقایسه با دارونما، کیفیت زندگی را در قالب یک مقیاس دوتایی بهبود نبخشید (RR: 2.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.54 تا 7.45؛ 54% = I2؛ 2 مطالعه؛ 39 شرکت‌کننده)، اما کیفیت زندگی را که در قالب مقیاس‌های پیوسته اندازه‌گیری شدند، بهبود بخشید (SMD: 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.87؛ 0% = I2؛ 3 مطالعه؛ 128 شرکت‌کننده). کیفیت خواب ذهنی (SMD: 0.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18- تا 0.56؛ 9% = I2؛ 3 مطالعه؛ 128 شرکت‌کننده)، و کیفیت خواب عینی، که بوسیله تغییر در اثربخشی خواب در یک مطالعه واحد اندازه‌گیری شد، بین گروه‌های آهن و دارونما متفاوت نبود (35.5- +/ 92.0- در مقابل 41.4 - +/ 98.2-؛ 18 شرکت‌کننده).
حرکات تناوبی اندام در خواب با آهن در مقایسه با دارونما، کاهش معنی‌داری نداشت (SMD: 0.19-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70- تا 0.32؛ 0% = I2؛ 2 مطالعه؛ 60 شرکت‌کننده). آهن در مقایسه با دارونما، خواب‌آلودگی را که با مقیاس طبقه‌بندی خواب‌آلودگی اپورث (Epworth Sleepiness Scale) اندازه‌گیری‌ شد، بهبود نبخشید (داده‌ای ارائه نشد؛ 1 مطالعه؛ 60 شرکت‌کننده)، اما آیتم خستگی روزانه را از RLS-6 در مقایسه با دارونما بهبود بخشید (حداقل مربعات تفاوت میانگین: 1.5-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.5- تا 0.6-؛ 1 مطالعه؛ 110 شرکت‌کننده). رتبه‌بندی GRADE برای پیامدهای ثانویه از پایین تا بسیار پایین متغیر بود.
تجزیه‌وتحلیل از پیش تعیین شده زیرگروهی، در کارآزمایی‌هایی که به مطالعه شرکت‌کنندگان دیالیزی پرداختند، بهبود بیش‌تری را با آهن نشان داد. استفاده از سطوح پایین سرم فریتین به‌عنوان معیار ورود و استفاده از آهن خوراکی در مقابل آهن داخل وریدی، تفاوت‌های زیرگروهی معنی‌داری را نشان نداد.
آهن منجر به عوارض جانبی قابل‌توجه بیش‌تری نسبت به دارونما نشد (RR: 1.48؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 2.25؛ 45% = I2؛ 6 مطالعه؛ 298 شرکت‌کننده). یک مطالعه واحد گزارش‌ کرد که افراد تحت درمان با آهن‌درمانی، دچار عوارض جانبی کم‌تری نسبت به مقایسه کننده فعال پرامیپکسول شدند.

آهن‌درمانی در مقایسه با دارونما احتمالا بی‌قراری و شدت RLS را بهبود می‌بخشد. آهن‌درمانی ممکن است خطر عوارض جانبی را در مقایسه با دارونما افزایش ندهد. ما مطمئن نیستیم که آیا آهن‌درمانی، کیفیت زندگی را در مقایسه با دارونما بهبود می‌بخشد. آهن‌درمانی ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت را نسبت به پرامیپکسول در بی‌قراری و شدت RLS، هم‌چنین در خطر عوارض جانبی ایجاد کند. تاثیر بر پیامدهای ثانویه مانند کیفیت زندگی، عملکرد روزانه و کیفیت خواب، زمان بهینه و فرمولاسیون تجویز، و ویژگی‌های بیمار، برای پیش‌بینی پاسخ نیازمند به مطالعه بیش‌تر هستند.