پس از یک استروک، بی‌اختیاری ادراری می‌تواند 40 تا 60 درصد افرادی را که در بیمارستان پذیرش می‌شوند، تحت‌تاثیر قرار دهد و 25 درصد آن‌ها هم‌چنان هنگام مرخص شدن از بیمارستان دارای مشکل هستند و 15 درصد نیز پس از یک سال دچار بی‌اختیاری باقی می‌مانند.
این یک به‌روزرسانی از مرور منتشر شده در سال 2005 و به‌روزشده در 2008 است.

ارزیابی اثرات مداخلات برای درمان بی‌اختیاری ادراری بعد از استروک در بزرگسالان حداقل یک ماه پس از استروک.

ما پایگاه ثبت اختصاصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین و گروه استروک در کاکرین (جست‌وجو شده در 30 اکتبر 2017 و 1 نوامبر 2017، به ترتیب) را جست‌وجو کردیم که شامل کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ MEDLINE Epub Ahead of Print؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literture؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP و جست‌وجوی دستی در ژورنال‌ها و خلاصه‌مقالات کنفرانس‌ها بود.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را وارد کردیم.

دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) را پیاده‌ کردند.

ما 20 کارآزمایی (21 مقایسه) را وارد کردیم که 1338 شرکت‌کننده داشتند. داده‌ها برای پیامدهای از پیش مشخص شده، به جز مواردی که در زیر گزارش می‌شوند، موجود نبودند.
- مداخلات در مقابل عدم مداخله / مراقبت معمول
مداخلات رفتاری: شواهدی با کیفیت پائین پیشنهاد می‌کنند که مداخلات رفتاری ممکن است میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری را در 24 ساعت کاهش دهد (تفاوت میانگین (MD): 1.00-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.74- تا 0.74؛ 1 کارآزمایی؛ 18 شرکت‌کننده؛ P = 0.26). شواهد بیشتری با کیفیت پائین از دو کارآزمایی پیشنهاد می‌کنند که مداخلات رفتاری ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت در کیفیت زندگی ایجاد کنند (SMD: 0.99-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.83- تا 0.86؛ 55 شرکت‌کننده).
مداخلات تخصصی‌شده حرفه‌ای ورودی: یک کارآزمایی با کیفیت متوسط پیشنهاد کرد که ارزیابی ساختارمند و مدیریت توسط پرستاران حرفه‌ای در زمینه بی‌اختیاری ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد افراد مبتلا به بی‌اختیاری 3 ماه پس از درمان ایجاد کند (خطر نسبی (RR): 1.28؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 2.02؛ 121 شرکت‌کننده؛ معادل افزایشی از 354 تا 453 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 284 تا 715).
درمان مکمل: 5 کارآزمایی درمان مکمل را با استفاده از طب سوزنی سنتی، طب سوزنی الکتریکی و سوزاندن موکسی (moxibustion) بخش‌بندی شده با زنجبیل - نمک همراه با طب سوزنی روتین ارزیابی کرد. شواهدی با کیفیت پائین از 5 کارآزمایی پیشنهاد کردند که درمان مکمل ممکن است تعداد افراد مبتلا به بی‌اختیاری را پس از درمان افزایش دهد، شرکت‌کنندگان در گروه درمان 3 برابر بیش‌تر احتمال داشت که با بی‌اختیاری ادراری باقی بمانند (RR: 2.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.57 تا 5.07؛ 524 شرکت‌کننده، معادل افزایشی از 193 تا 544 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 303 تا 978). عوارض جانبی به‌طور روایتی در یک مطالعه طب سوزنی الکتریکی گزارش شد، که سوزش و درد شکمی را پس از طب سوزنی در گروه مداخله گزارش کردند.
درمان فیزیکی: دو کارآزمایی که 3 مقایسه را گزارش کردند، پیشنهاد کردند که درمان فیزیکی با استفاده از تحریکی الکتریکی عصب از راه پوست (TENS) ممکن است میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری را در 24 ساعت کاهش دهند (MD: 4.76-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.10- تا 1.41-؛ 142 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). یک کارآزمایی از TENS که دو مقایسه را گزارش کرد، دریافت که مداخله احتمالا توانایی کلی عملکرد را بهبود می‌بخشد (MD: 8.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.27 تا 16.68؛ 81 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
- مداخلات در مقابل دارونما
درمان فیزیکی: یک کارآزمایی از درمان فیزیکی پیشنهاد می‌کند که TPTNS ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان با بی‌اختیاری پس از درمان (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 3.04؛ 54 شرکت‌کننده) یا تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری (MD: 1.10-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.99- تا 1.79؛ 39 شرکت‌کننده) ایجاد کند. یک کارآزمایی بهبود را در گروه TPTNS در 26 هفته نشان داد (OR: 0.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.004 تا 0.41)، اما شواهدی از تفاوت در وضعیت درک‌شده مثانه در 6 هفته (OR: 2.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 8.65) یا 12 هفته (OR: 1.223؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.29 تا 5.17) وجود نداشت. داده‌ها از یک کارآزمایی شواهدی را فراهم نکرد که TPTNS تفاوتی را در کیفیت زندگی اندازه‌گیری شده با ICIQLUTSqol ایجاد می‌کند (MD: 3.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.25 تا 12.05؛ 30 شرکت‌کننده). عوارض جانبی مینور، مانند التهاب خفیف پوستی و کرامپ‌های مچ پا در یک کارآزمایی گزارش شدند.
مداخلات دارویی: شواهدی از یک مطالعه وجود نداشت که استروژن‌درمانی تفاوتی در میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری در هفته در بی‌اختیاری خفیف (نمونه‌های جفت‌شده؛ MD: 1.71-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.51- تا 0.09) یا بی‌اختیاری شدید (نمونه‌های جفت‌شده؛ MD: 6.40-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.47- تا 3.33-) ایجاد می‌کند. یک مطالعه هیچ موردی را از عارضه جانبی گزارش نکرد.
- مداخله اختصاصی در مقابل دیگر مداخلات
مداخلات رفتاری: یک کارآزمایی مداخله رفتاری (ادرار کردن زمان‌بندی شده) را با مداخله دارویی (اکسی‌بوتینین) مقایسه کرد و هیچ داده قابل‌استفاده‌ای نداشت.
درمان مکمل: یک کارآزمایی سوزن‌های مختلف طب سوزنی و عمق جایگذاری سوزن را برای ارزیابی اثر آن بر بی‌اختیاری مقایسه کرد و گزارش کرد که پس از 4 دوره درمان، 78.1% شرکت‌کنندگان در گروه سوزن کشیده و بلند، در مقابل 40% شرکت‌کنندگان در گروه سوزن نخ‌مانند، اپیزودهای بی‌اختیاری (57 شرکت‌کننده) نداشتند. این کارآزمایی، جدا از داده‌های ناکامل پیامد، برای همه انواع سوگیری، خطر نامشخص یا بالا داشتند.
- مداخلات ترکیبی در مقابل مداخله تکی
یک کارآزمایی مداخله ترکیبی (بیوفیدبک حسی موتور همراه با ادرار کردن تحریکی زمان‌بندی شده) را با مداخله تکی (ادرار کردن زمان‌بندی شده) مقایسه کرد. مداخله ترکیبی ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان با بی‌اختیاری پس از درمان (RR: 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.06 تا 5.21؛ 23 شرکت‌کننده؛ معادل کاهش از 167 تا 92 مورد در 1000 مورد؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 10 تا 868) یا تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری (MD: 2.20؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 4.28؛ 23 شرکت‌کننده) ایجاد کند.
- مداخله خاص در مقابل کنترل توجه (attention control)
مداخلات درمان فیزیکی: یک مطالعه دریافت که TPTNS ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان با بی‌اختیاری پس از درمان در مقایسه با گروه کنترل توجه که ورزش‌های کششی انجام می‌دادند، ایجاد کند (RR: 1.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 4.72؛ 24 شرکت‌کننده؛ معادل افزایش از 250 تا 333 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 95 تا 1000).

شواهد کافی برای هدایت مراقبت بی‌اختیاری در بزرگسالان در فاز توان‌بخشی پس از استروک وجود ندارد. همان‌طور که تعداد کمی از کارآزمایی‌ها مداخلات مشابهی را امتحان کردند، نتیجه‌گیری‌ها از تعداد کمی کارآزمایی معمولا کوچک به دست آمده‌اند. CIها عریض بودند و مشخص کردن این که آیا تفاوت‌های مهمی از نظر بالینی وجود دارد، دشوار است. فقط چهار کارآزمایی، پنهان‌سازی مناسبی برای تخصیص داشتند و بسیاری از آن‌ها با گزارش‌دهی ضعیف محدود بودند، که قضاوت را درباره میزان تمایل آن‌ها به سوگیری غیرممکن می‌ساخت. برای فراهم کردن شواهد قوی در مورد مداخلات جهت بهبود بی‌اختیاری ادراری بعد از استروک، کارآزمایی‌های قوی و چند مرکزی از مداخلات مورد نیاز است.