این اولین به‌روزرسانی یک مرور کاکرین است که نخستین بار در سال 2015 منتشر شد. مهارکننده‌های سیستم رنین آنژیوتانسین (RAS) مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین (ACE)، بلاکرهای گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) و مهارکننده‌های رنین می‌شود. آن‌ها به طور گسترده‌ای برای درمان هیپرتانسیون تجویز می‌شوند، به‌ویژه برای افراد مبتلا به دیابت، به دلیل مزایای مفروض برای کاهش نفروپاتی دیابتی و موربیدیتی و مرگ‌ومیر بیماری‌های قلبی‌عروقی. با وجود استفاده گسترده برای هیپرتانسیون، اثربخشی و ایمنی مهارکننده‌های RAS در مقایسه با دیگر کلاس‌های دارویی آنتی‌هیپرتانسیو هنوز نامشخص است.

ارزیابی مزایا و مضرات مهارکننده‌های خط اول RAS در مقایسه با سایر داروهای خط اول آنتی‌هیپرتانسیو در افراد مبتلا به هیپرتانسیون

متخصص اطلاعات گروه هیپرتانسیون در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده تا نوامبر 2017 جست‌و کرد: پایگاه ثبت تخصصی گروه هیپرتانسیون در کاکرین، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Regsiter of Controlled Trails)؛ MEDLINE (از 1946)؛ Embase (از 1974)؛ پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و ClinicalTrials.gov. ما هم‌چنین با نویسندگان مقالات مرتبط برای کارهای منتشرشده و منتشرنشده بیش‌تر تماس بگیریم. جست‌وجوها هیچ محدودیت زبانی نداشتند.

ما مطالعات تصادفی‌سازی شده، کنترل‌شده فعال و دو سو کور (RCTs ؛randomised controlled trails) را با حداقل شش ماه پی‌گیری در افرادی با فشار خون بالا (بیش‌تر یا مساوی 130.85 میلی‌متر جیوه) وارد کردیم، که به مقایسه مهارکننده‌های خط اول RAS با دیگر کلاس‌های دارویی خط اول آنتی‌هیپرتانسیو پرداخته و پیامدهای موربیدیتی و مرگ‌ومیر یا فشار خون بالا را گزارش کرده بودند. ما افراد مبتلا به هیپرتانسیون ثانویه ثابت‌شده را حذف کردیم.

دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌های واردشده را انتخاب کردند، خطرات سوگیری را ارزیابی و داده‌ها را برای تجزیه‌و‌تحلیل وارد کردند.

این به‌روز‌رسانی شامل سه RCT جدید، مجموعا 45 مورد در کل، شامل 66,625 شرکت‌کننده، با میانگین سنی 66 سال است. بسیاری از شواهد برای پیامدهای کلیدی ما تحت سلطه تعداد کمی از RCTهای بزرگ در معرض خطر کم برای بیش‌تر منابع سوگیری است. عدم تعادل در داروهای خط دوم آنتی‌هیپرتانسیو اضافه‌شده در برخی از مطالعات به اندازه کافی برای ما مهم بوده که کیفیت شواهد را کاهش دهیم.
پیامدهای اولیه عبارت بودند از مرگ به هر علتی، استروک کشنده و غیرکشنده، انفارکتوس میوکارد (MI) کشنده و غیرکشنده، نارسایی احتقانی قلب (CHF) کشنده و غیرکشنده که نیازمند بستری شدن هستند، مجموع حوادث قلبی‌عروقی (CV) (استروک کشنده و غیرکشنده، MI کشنده و غیرکشنده، CHF کشنده و غیرکشنده که نیازمند بستری شدن هستند) و نارسایی کلیوی مرحله آخر (ESRF). پیامدهای ثانویه عبارت بودند از فشار خون سیستولیک (SBP)، فشار خون دیاستولیک (DBP) و ضربان قلب (HR).
در مقایسه با بلاکرهای کانال کلسیم (CCBs) خط اول، ما شواهدی را با قطعیت متوسط یافتیم که مهارکننده‌های RAS خط اول، نارسایی قلبی (HF) را کاهش داد (35,143 شرکت‌کننده در 5 RCT؛ خطر نسبی (RR): 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.77 تا 0.90؛ کاهش خطر مطلق (ARR): 1.2%) و استروک را افزایش دادند (34,673 شرکت‌کننده در 4 RCT؛ RR: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 1.32؛ افزایش خطر مطلق (ARI): 0.7%). شواهدی با قطعیت متوسط نشان دادند که مهارکننده‌های RAS خط اول و CCBs خط اول تفاوتی را برای مرگ به هر علتی (35,226 شرکت‌کننده در 5 RCT؛ RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.09)، کل حوادث CV (35,223 شرکت‌کننده در 6 RCT؛ RR: 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.02) و کل MI (35,043 شرکت‌کننده در 5 RCT؛ RR: 1.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.09) ایجاد نمی‌کنند. شواهدی با قطعیت پائین پیشنهاد می‌کنند که آنها تفاوتی را برای ESRF ایجاد نمی‌کنند (19,551 شرکت‌کننده در 4 RCT؛ RR: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.74 تا 1.05).
در مقایسه با تیازیدهای خط اول، ما شواهدی را با قطعیت متوسط یافتیم که مهارکننده‌های RAS خط اول، HF (24,309 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.07 تا 1.31؛ ARI: 1.0%) و استروک (24,309 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 1.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 1.28؛ ARI: 0.6%) را افزایش می‌دهند. شواهدی با قطعیت متوسط نشان داد که مهارکننده‌های RAS خط اول و تیازیدهای خط اول، تفاوتی را در مرگ به هر علتی (24,309 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 تا 1.07)، کل حوادث CV (24,379 شرکت‌کننده در 2 RCT؛ RR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 1.11) و کل MI (24,379 شرکت‌کننده در 2 RCT؛ RR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.01) ایجاد نمی‌کنند. شواهدی با قطعیت متوسط پیشنهاد می‌کنند که آن‌ها تفاوتی را در ESRF ایجاد نمی‌کنند (24,309 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 1.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.37).
در مقایسه با بتابلاکرهای خط اول، شواهدی با قطعیت پائین پیشنهاد می‌کنند که مهارکننده‌های RAS خط اول، کل حوادث CV (9239 شرکت‌کننده در 2 RCT؛ RR: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 0.98؛ ARI: 1.7%)، و استروک (9193 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 0.88؛ ARI: 1.7%) را کاهش می‌دهند. شواهدی با قطعیت پائین پیشنهاد می‌کنند که مهارکننده‌های RAS خط اول و بتابلاکرهای خط اول تفاوتی را از نظر مرگ به هر علتی (9193 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.01)، HF (9193 شرکت‌کننده در 1 RCT؛ RR: 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.18) و کل MI (9239 شرکت‌کننده در 2 RCT؛ RR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.27).
مقایسه‌های فشار خون بین مهارکننده‌های RAS خط اول و دیگر کلاس‌های خط اول، هیچ تفاوت یا تفاوت‌های کوچکی را نشان نمی‌دهند که لزوما با تفاوت‌ها در پیامدهای موربیدیتی همبستگی داشته باشند.
هیچ اطلاعاتی در مورد عوارض جانبی غیرکشنده وجود ندارد، چرا که هیچ‌کدام از این کارآزمایی‌ها این پیامد را گزارش نکرده‌اند.

مرگ به هر علتی، برای مهارکننده‌های RAS خط اول و CCBs خط اول، تیازیدها و بتابلاکرها مشابه است. با این‌حال، تفاوت‌هایی در برخی پیامدهای موربیدیتی وجود دارد. تیازیدهای خط اول در مقایسه با مهارکننده‌های RAS خط اول باعث شدند تا HF و استروک کم‌تری رخ دهند. CCBs خط اولHF را افزایش داد، ولی در مقایسه با مهارکننده‌های RAS خط اول استروک را کاهش داد. بزرگی افزایش در HF از کاهش در استروک تجاوز کرد. شواهدی با کیفیت پایین حاکی از آن است که مهارکننده‌های RAS خط اول در مقایسه با بتابلاکرهای خط اول، اولین استروک و CV کلی را کاهش می‌دهد. تفاوت‌های کوچک در اثر بر فشار خون بین کلاس‌های مختلف داروها با تفاوت در پیامدهای موربیدیتی، همبستگی نداشت.