پیشینه
این مطالعه، نسخه بهروزرسانی شده از مطالعه مروری اصلی کاکرین است که در شماره 4؛ 2008 به چاپ رسیده است. بیمارانی که مبتلا به صرع هستند، با خطر بالاتری برای بروز علایم سایکوز مواجه هستند. سندرمهای سایکوتیک که با صرع همراهی دارند، عموما به سه دسته تقسیم میشوند: ایکتال (ictal)، پستایکتال (post ictal) و اینترایکتال (inter ictal).
بر اساس گزارشهای داده شده، داروهای ضدتشنج روند سایکوز را تسریع و تشدید میکنند. بهعلاوه، داروهای ضدسایکوز نیز باعث ایجاد تغییراتی در امواج الکتریکی مغز شده و تشنجزا هستند.
اهداف
این مطالعه مروری جهت بررسی میزان سودمندی مداخلاتی طراحی شده که به طور بالینی برای درمان علایم سایکوز که در بیماران مبتلا به صرع رخ داده و به منظور بهبود کلی، ایجاد تغییر در حالات ذهنی، بستری، رفتار، کیفیت زندگی و کم شدن فرکانس تشنج و تداخل با داروهای ضدصرع انجام میشود، میباشد.
روش های جستجو
ما ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (Cochrane Epilepsy Group's Specialized Register)؛ (23 مارچ 2015)، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین (Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ (CENTRAL via the Cochrane Register of Studies Online؛ (CRSO)؛ 23 مارچ 2015) و MEDLINE ؛(Ovid از 1946 تا 23 مارچ 2015)؛ PsycINFO (از 1887 تا 23 مارچ 2015)؛ CINAHL (از 1937 تا 23 مارچ 2015) و BIOSIS Previews (از 1969 تا23 مارچ 2015 ) را بررسی کردیم. 2 نویسنده مطالعه مروری، به طور مجزا اسناد مربوط به مقالات را ارزیابی کردند. همچنین ما تمام چکیدههایی را که بالقوه به محتوای ما مربوط بودند و مقالات کامل را برای ورود به مطالعه مروری و بررسی کیفیت روششناسی آنها، ارزیابی کردیم.
معیارهای انتخاب
همه کارآزماییهای تصادفیسازی، داروها، رفتاردرمانی، درمان شناختی-رفتاری یا مداخلات غیردارویی که برای علایم سایکوتیک در افراد مبتلا به صرع انجام میشود، با هم مقایسه شده باشند.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما تصمیم گرفتیم که دادههای همه مطالعات مرتبط را که از روشهای استاندارد استفاده کرده بودند، استخراج و تجزیه و تحلیل کنیم. از آنجا که نهایتا فقط یک مطالعه معیارهای ورود را به دست آورد، نیازی به متاآنالیز نبود.
نتایج اصلی
بعد از اینکه خلاصه 816 مقاله به طور مجزا ارزیابی شدند، 5 مورد از آنها که مرتبط با موضوع بودند انتخاب شدند. نهایتا فقط یک مطالعه همه معیارهای مورد نظر ما را داشت که فقط خلاصه آن در دسترس بود. این مطالعه تاثیرات استفاده از داروی اولانزاپین (Olanzapine)؛ 10 میلیگرم در روز را با هالوپریدول (Haloperidol)؛ 12 میلیگرم در روز، در 16 بیمار که از سایکوز شبهاسکیزوفرنی رنج میبردند، مقایسه کرده بود. 13 شرکتکننده این مطالعه را به پایان رسانده بودند. بهبودی معنادار ارتباط زیادی با استفاده از اولانزاپین داشت. ما هیچ مطالعهای را که تاثیر مداخلات سایکوسوشیال را در بیماران مبتلا به صرع و سایکوز همزمان ارزیابی کرده باشد، نیافتیم.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ما تنها یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده یافتیم که مدرکی دال بر سودمند بودن استفاده از داروهای ضدسایکوز در بیماران مبتلا به سایکوز به همراه صرع ارایه کرده بود. شواهد محدود به دست آمده از این کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده کوچک، بهبود علائم روانپریشی را نشان میدهد اما سایر پیامدهای استفاده از یک آنتیسایکوتیک ارزیابی نشده و از طرفی این اثر در کنترل تشنج به خوبی مطالعه نشده است. براین اساس، به مطالعات تکمیلی برای دستیابی به این اطلاعات نیاز داریم.
خلاصه به زبان ساده
مداخلاتی برای کنترل علایم سایکوز در بیماران مبتلا به صرع.
سوال مطالعه مروری
ما شواهد کمی در مورد استفاده از درمان سایکوز در بیماران مبتلا به صرع پیدا کردیم.
پیشینه
شواهد قابلتوجهی وجود دارد که نشان میدهد بیماران مبتلا به صرع با خطر بالایی برای ابتلا به علائم سایکوز مواجه هستند. این علائم گاهی بلافاصله قبل یا بعد از حمله صرع رخ میدهد اما در برخی بیماران ممکن است برای مدت طولانی باقی بمانند و حتی در زمانهایی که تشنج وجود ندارد نیز ممکن است این علائم وجود داشته باشند. مدیریت سایکوز در بیماران مبتلا به صرع سخت است زیرا اغلب داروهایی که برای کنترل علائم سایکوز به کار میروند، میتوانند با داروهای ضدصرع تداخل کنند و نتایج برعکس بدهند.
ویژگیهای مطالعه
تنها یک کارآزمایی که 16 شرکتکننده داشت، معیارهای ورود را به مطالعه ما داشت. در حال حاضر مدارک کافی در مورد اینکه درمان سایکوز در بیماران مبتلا به صرع موثر است یا خیر، وجود ندارد و در آینده انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مورد نیاز است. آخرین جستوجوی انجام شده برای این مطالعه مربوط به مارچ 2015 است.