شکستگی‌های مچ دست، که شامل دیستال رادیوس می‌شود، شایع‌ترین شکستگی‌ها در کودکان است. اغلب، شکستگی‌های دسته سطلی (buckle) هستند که برخلاف شکستگی گرین‌استیک (greenstick) و دیگر شکستگی‌هایی که معمولا با جابه‌جایی همراه هستند، شکستگی‌های ثابتی محسوب می‌شوند. در عمل بالینی، اختلاف‎‌های قابل‌توجهی وجود دارد، مانند میزان ‌بی‌حرکت نگه داشتن برای شکستگی‌های دسته سطلی و استفاده از جراحی برای شکستگی‌هایی که با جابه‌جایی جدی همراه هستند.

تعیین اثرات (منافع و معایب) مداخلات برای شکستگی‌های شایع دیستال رادیوس در کودکان، از جمله نوجوانان نابالغ از نظر اسکلتی.

ما پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده در کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Registre of Controlled Trails)؛ MEDLINE؛ Embase؛ پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها و فهرست منابع را تا می 2018 جست‌وجو کردیم.

ما پایگاه‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) و شبه RCT را انتخاب کردیم که به مقایسه مداخلات برای درمان شکستگی‌های دیستال رادیوس در کودکان پرداخته بود. ما به دنبال داده‌هایی در مورد عملکرد فیزیکی، شکست درمان، عوارض جانبی، زمان لازم تا بازگشت به فعالیت‌های عادی (دوره نقاهت)، درد مچ دست و رضایتمندی کودک و (والدین) بودیم.

حداقل دو نویسنده مروری به طور جداگانه انتخاب و غربالگری مطالعه، ارزیابی «خطر سوگیری (bias)» و استخراج داده‌ها را انجام دادند. ما اطلاعات را در صورت لزوم جمع‌آوری کردیم و از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد برای هر پیامد استفاده کردیم.

از 30 مطالعه انتخاب شده، 21 مورد RCT، هفت مورد شبه RTCs بودند و دو مورد، روش تصادفی‌سازی خود را توصیف نکردند. به طور کلی، 2930 کودک بررسی شدند. به طور معمول، کارآزمایی‌ها بیش‌تر فرزندان پسر را انتخاب کردند و میانگین سنی بین 8 و 10 سال گزارش شد. هشت مطالعه، شکستگی‌های دسته سطلی، پنج مطالعه، شکستگی‌های دسته سطلی و دیگر شکستگی‌های ثابت، سه مطالعه، شکستگی‌هایی را با حدقل جابه‌جایی و 14 مطالعه، شکستگی‌هایی را همراه با جابه‌جایی به کار گرفتند، که معمولا به ریداکشن بسته (closed reduction) نیاز داشتند. تمام مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری بودند، که عمدتا ناشی از عدم کورسازی بود. این مطالعات 14 مقایسه را انجام دادند. در زیر پنج مقایسه از قبل مشخص‌شده را در نظر می‌گیریم:
اسپلینت متحرک در مقایسه با گچ زیر آرنج برای شکستگی‌های دسته سطلی برجسته (6 مطالعه، 695 کودک)
یک مطالعه (66 کودک)، Modified Activities Scale مشابهی را برای کودکان گزارش کرد – نمرات عملکرد (0 تا 100؛ بدون ناتوانی) در چهار هفته (میانگین نمرات: اسپلینت: 99.04؛ گچ: 99.11)؛ کیفیت شواهد پایین. سیزده کودک نیاز به تغییر یا استفاده دوباره از دستگاه داشتند (اسپیلینت: 5/225؛ گچ: 8/219؛ 4 مطالعه)؛ کیفیت شواهد بسیار پایین. یک مطالعه (87 کودک) هیچ شکستگی مجدد را در شش ماه گزارش نکرد. یک مطالعه (50 کودک) هیچ تفاوت بین گروهی را در درد در طول درمان مشاهده نکرد؛ کیفیت شواهد بسیار پایین بود. شواهد، غیرموجود (دوره نقاهت)، ناکافی (کودکان با عوارض جزئی) یا متناقض (رضایتمندی کودک یا والدین) بودند. دو مطالعه، هزینه‌های پایین‌تر مراقبت‌های سلامت را برای اسپیلینت‌های متحرک برآورد کردند.
بانداژ نرم یا الاستیک در مقایسه با گچ زیر آرنج برای شکستگی‌های دسته سطلی یا شکستگی‌های مشابه آن (4 مطالعه، 273 کودک)
یک مطالعه (53 کودک) گزارش داد که بیش‌تر کودکان در گروه بانداژ ظرف چهار هفته ناتوانایی حرکتی نداشته یا فقط دارای ناتوانایی‌ محدودی بودند؛ کیفیت شواهد بسیار پایین. هشت کودک، دستگاه یا بی‌حرکتی گسترده را به دلیل تاخیر در جوش خوردن، تغییر دادند (باند: 5/90؛ گچ: 3/91، 3 مطالعه) کیفیت شواهد بسیار پایین. دو مطالعه (139 کودک) هیچ عوارض جانبی جدی را در چهار هفته گزارش نکردند. شواهد برای دوره نقاهت، درد مچ دست، کودکان با عوارض جزئی و رضایتمندی والدین و فرزندان، غیرموجود، ناکافی یا متناقض بودند. بیشتر شرکت‌کنندگان در گروه بانداژ، درمان خود را رضایت‌بخش توصیف کردند (39 کودک).
درآوردن گچ‌ها در خانه توسط والدین در مقایسه با برداشت آن در کلینیک تخصصی شکستگی توسط پزشکان (2 مطالعه؛ 404 کودک؛ عمدتا شکستگی دسته سطلی)
یک مطالعه (233 کودک) دریافت که طی چهار هفته، بازگشت کامل عملکرد فیزیکی رخ می‌دهد؛ کیفیت شواهد پایین. پنج تغییرات درمانی وجود داشت (خانه: 4/197؛ بیمارستان 1/200؛ 2 مطالعه؛ کیفیت شواهد بسیار پایین). یک مطالعه هیچ عوارض جانبی جدی را در شش ماه (288 کودک) نشان نداد. دوره نقاهت و تعداد کودکان با عوارض جزئی گزارش نشدند. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در درد در چهار هفته (233 کودک) وجود نداشت؛ کیفیت شواهد پایین. یک مطالعه (80 کودک) رضایتمندی بیشتر والدین را در گروه خانه نشان داد؛ کیفیت شواهد پایین. یک مطالعه در انگلستان هزینه‌های کم‌تر مراقبت‌های سلامت را برای درآوردن گچ در خانه پیدا کرد.
گچ‌های زیر آرنج در مقایسه با گچ‌های بالای آرنج برای شکستگی‌های هر دو استخوان همراه با جابه‌جایی یا شکستگی‌های ناپایدار (4 مطالعه؛ 399 کودک)
داده‌های عملکرد فیزیکی کوتاه‌مدت در دسترس نبودند، اما شواهدی با کیفیت بسیار پایین وابستگی کم‌تری را هنگام استفاده از گچ‌های زیر آرنج، نشان داد. یک مطالعه (66 کودک مبتلا به شکستگی‌های هر دو استخوان با حداقل جابه‌جایی) تفاوت کمی را در نمرات ABILHAND‐Kids مشاهده کرد (0 تا 42؛ بدون مشکلات) (میانگین نمرات: زیر آرنج: 40.7؛ بالای آرنج: 41.8)؛ کیفیت شواهد بسیار پایین بود. داده‌های مربوط به شکست کلی درمان در دسترس نیستند، اما 9 مورد از 11 مورد دستکاری‌های مجدد یا ریداکشن‌های ثانویه (366 کودک؛ 4 مطالعه) در گروه بالای آرنج قرار داشتند؛ کیفیت شواهد بسیار پایین بود. در شش ماه هیچ موردی از سندرم کمپارتمنت (compartment) یا شکستگی مجدد وجود نداشت (215 کودک و 2 مطالعه). دوره نقاهت و تعداد کلی کودکان با عوارض جزئی گزارش نشدند. در ارتباط با نیاز به فیزیوتراپی به دلیل خشکی مفصل، تفاوت کمی وجود داشت (179 کودک؛ 2 مطالعه)؛ کیفیت شواهد بسیار پایین بود. یک مطالعه (85 کودک) درد کم‌تری را در یک هفته برای گچ‌های زیر آرنج مشاهده کرد؛ کیفیت شواهد پایین. یک مطالعه دریافت هزینه درمان با گچ بالای آرنج سه برابر بیش‌تر از هزینه آن در نپال است.
تثبیت با جراحی با استفاده از سیم‌کشی زیر پوستی و ثابت نگه داشتن با گچ در مقایسه با ثابت نگه داشتن با گچ به تنهایی پس از ریداکشن بسته در شکستگی‌های همراه با جابه‌جایی (5 مطالعه، 323 کودک)
در مواردی که گزارش کرده‌اند، گچ‌های بالای آرنج استفاده شده است. داده‌های پیامد عملکرد کوتاه‌مدت در دسترس نبودند. یک مطالعه (123 کودک) نمرات مشابه ABILHAND‐Kids را نشان داد که نشان دهنده عملکرد فیزیکی طبیعی در شش ماه است (میانگین نمرات: 41.9 عمل جراحی؛ فقط گچ:41.4 )؛ کیفیت شواهد پایین بود. شکست‌های درمانی کم‌تری پس از جراحی وجود داشت، که به صورت درآوردن زودهنگام یا مشکل‌دار بودن سیم‌ها یا دستکاری مجدد به دلیل از دست رفتن اولیه موقعیت، تعریف شدند (جراحی: 20/124؛ فقط گچ: 41/129؛ 4 مطالعه؛ کیفیت شواهد بسیار پایین). به همین ترتیب، بعد از جراحی عوارض جدی کم‌تری وجود داشت (عمل جراحی: 28/124؛ فقط گچ: 43/129؛ 4 مطالعه؛ کیفیت شواهد بسیار پایین). دوره نقاهت، درد مچ دست و رضایتمندی گزارش نشدند. پس از جراحی مراجعه کمتری برای فیزیوتراپی به دلیل خشکی مفصل وجود داشت (1 مطالعه)؛ کیفیت شواهد بسیار پایین. یک مطالعه در ایالات متحده هزینه‌های مشابهی را در درمان در هر دو گروه یافت.

در صورت وجود، کیفیت شواهد مبتنی بر RCT در مورد مداخلات برای درمان شکستگی‌های مچ دست در کودکان، پایین یا بسیار پایین است. با این حال، شواهد محکمی از بازگشت کامل به عملکرد قبلی بدون هیچ گونه عوارض جانبی جدی، از جمله شکستگی مجدد، برای شکستگی‌های دسته سطلی که درست تشخیص داده شده‌اند، با هر درمانی که استفاده شده، وجود دارد. یافته‌های این مرور با دور شدن از ثابت نگه داشتن با گچ برای این گونه صدمات سازگار است. شواهد با کیفیت بالا برای رسیدگی به عدم قطعیت در درمان کلیدی مورد نیاز است؛ به ویژه، بعضی از موضوعات اصلی در کارآزمایی‌های چندمرکزی در حال انجام، مانند FORCE، هم اکنون در حال بررسی هستند.