استفاده از ابزارها یا مقیاس‌های ارزیابی خطر زخم فشاری (pressure ulcer)، جزئی از فرایند ارزیابی مورد استفاده برای شناسایی افرادی است که در معرض خطر پیشرفت زخم فشاری قرار دارند. استفاده از ابزار ارزیابی خطر توسط بسیاری از دستورالعمل‌های بین‌المللی پیشگیری از زخم فشاری توصیه شده، با این حال مشخص نیست که آیا استفاده از ابزار ارزیابی خطر، تفاوتی را در پیامدهای بیمار ایجاد می‌کند یا خیر. ما یک مطالعه مروری را برای ارائه خلاصه‌ای از شواهد مربوط به ارزیابی خطر زخم فشاری در عمل بالینی انجام دادیم، و این سومین به‌روز‌رسانی این مطالعه مروری است.

ارزیابی این‌که آیا استفاده از ابزار ارزیابی سیستمیک و ساختاریافته خطر زخم فشاری، در هر محیطی از مراقبت‌های بهداشتی، میزان بروز زخم‌های فشار را کاهش می‌دهد.

در فوریه 2018، ما پایگاه ثبت تخصصی زخم‌ها در کاکرین (Cochrane Wounds Specialised Register)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ Ovid MEDLINE (شامل In‐Process و سایر پایگاه‌های استناد‌های نمایه‌نشده (Non‐Indexed Citations))؛ Ovid Embase و به‌علاوه EBSCO CINAHL را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی را برای یافتن مطالعات در‌حال انجام و منتشر‌نشده جست‌وجو کردیم و فهرست‌ منابع مطالعات مربوطه و همچنین مرورها، متاآنالیزها (meta‐analyses) و گزارش‌های فناوری سلامت را برای شناسایی مطالعات اضافی بررسی کردیم. هیچ محدودیتی در رابطه با زبان، تاریخ انتشار یا محیط مطالعه وجود نداشت.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) که به مقایسه استفاده از ابزارهای ارزیابی سیستمیک و ساختاریافته خطر زخم فشاری با ارزیابی ساختار‌نیافته خطر زخم فشاری یا با قضاوت بالینی بدون قید و شرط، یا RCTهای مقایسه‌کننده استفاده از ابزارهای متفاوت ارزیابی ساختار‌یافته خطر زخم فشاری پرداخته بودند.

دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل انتخاب مطالعه، استخراج داده‌ها، ارزیابی خطر سوگیری (Risk of bias) و ارزیابی کیفیت شواهد را براساس سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) انجام دادند.

ما در این مطالعه مروری دو مطالعه را انتخاب کردیم (1,487 شرکت‌کننده). برای این به‌روز‌رسانی، کارآزمایی‌های جدیدی را شناسایی نکردیم.
هر دو مطالعه در بیمارستان‌های مراقبت‌های ویژه انجام‌شدند. در یک مطالعه، بیمارانی واجد‌شرایط بودند که مقیاس برادن (Braden) برای آن‌ها معادل 18 یا کمتر بود. در مطالعه دوم، تمام بیماران بستری که انتظار می‌رفت بیش‌از 3 روز در بیمارستان بمانند و بیش‌از 24 ساعت قبل از شروع ارزیابی در بیمارستان نبودند، برای ورود به مطالعه واجد‌شرایط بودند. در اولین مطالعه، که اکثر شرکت‌کنندگان بیماران پزشکی بودند؛ هیچ اطلاعاتی درباره توزیع سن و جنسیت ارائه نشده‌است. در مطالعه دوم، 50.3% (619) از شرکت‌کنندگان مرد بودند، با میانگین سنی 62.6 سال (انحراف معیار (SD)؛ 19.3) و 15.4% (190) در بخش‌های انکولوژی پذیرفته شدند.‌
هر دو مطالعه انتخاب‌شده، 3 بازویی بودند. در اولین مطالعه، 3 گروه عبارت بودند از: ابزار ارزیابی خطر برادن و آموزش (n = 74)، آموزش و قضاوت بالینی (n = 76) و قضاوت بالینی به‌تنهایی (n = 106)؛ مدت پیگیری 8 هفته بود. در مطالعه دوم، 3 گروه عبارت بودند از: ابزار ارزیابی خطر واترلو (Waterlow)؛ (n = 411)؛ قضاوت بالینی (n = 410) و ابزار ارزیابی خطر Ramstadius؛ (n = 410)؛ مدت پیگیری 4 روز بود. هر دو مطالعه پیامد اولیه بروز زخم فشاری را گزارش‌ دادند و در یک مطالعه هم‌چنین پیامد ثانویه، شدت زخم‌های فشاری جدید گزارش ‌شد.
ما مطمئن نیستیم که آیا استفاده از ابزار ارزیابی خطر برادن و آموزش، در مقایسه با ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی و آموزش (خطر نسبی (RR)؛ 0.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.53 تا 1.77؛ 150 شرکت‌کننده) یا در مقایسه با ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی به تنهایی (RR: 1.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.77 تا 2.68؛ 180 شرکت‌کننده) تفاوتی در بروز زخم فشاری ایحاد می‌کند. ما اطمینان را از شواهد بسیار پایین ارزیابی کردیم (دو بار برای محدودیت‌های مطالعه و دو بار برای عدم‌دقت کاهش‌یافته‌اند).
ارزیابی خطر با استفاده از ابزار واترلو در مقایسه با ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی (زخم‌های فشاری در تمام مراحل: RR: 1.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.68 تا 1.81؛ 821 شرکت‌کننده؛ مرحله یک زخم‌های فشاری: RR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.58 تا 1.90؛ 821 شرکت‌کننده؛ مرحله دو زخم‌های فشاری: RR: 1.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 3.13؛ 821 شرکت‌کننده)، یا ارزیابی خطر با استفاده از ابزار Ramstadius (زخم‌های فشاری در تمام مراحل: RR: 1.41؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 2.39؛ 821 شرکت‌کننده؛ مرحله یک زخم‌های فشاری: RR: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 2.15؛ 821 شرکت‌کننده؛ مرحله دو زخم‌های فشاری: RR: 2.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.79 تا 7.89؛ 821 شرکت‌کننده) ممکن است هیچ تفاوتی یا تفاوت ناچیزی در بروز زخم فشاری ایجاد کند. به‌طور مشابه، ارزیابی خطر با استفاده از ابزار Ramstadius در مقایسه با ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی (زخم‌های فشاری در تمام مراحل: RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.81، 821 شرکت‌کننده؛ مرحله یک زخم‌های فشاری: RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.90؛ 821 شرکت‌کننده؛ مرحله دو زخم‌های فشاری: RR: 1.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 3.13؛ 821 شرکت‌کننده)، یا ارزیابی خطر با استفاده از ابزار Ramstadius (زخم‌های فشاری در تمام مراحل: RR: 0.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 1.35؛ 820 شرکت‌کننده؛ مرحله یک زخم‌های فشاری: RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48 تا 1.68؛ 820 شرکت‌کننده؛ مرحله دو زخم‌های فشاری: RR: 0.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 1.65؛ 820 شرکت‌کننده) ممکن است هیچ تفاوتی یا تفاوت ناچیزی در بروز زخم فشاری، یا شدت زخم فشاری ایجاد کند. ما میزان اطمینان را به شواهد پایین ارزیابی کردیم (یک بار برای محدودیت‌های مطالعه و یک بار برای عدم‌دقت کاهش یافته‌اند).
مطالعات پیامدهای ثانویه، زمان را برای ایجاد زخم یا بروز زخم فشاری گزارش ندادند.

ما دو مطالعه را شناسایی کردیم که تأثیر ارزیابی خطر را بر میزان بروز زخم فشاری بررسی کردند. بر اساس شواهد یک مطالعه، ما مطمئن نیستیم که آیا ارزیابی خطر با استفاده از ابزار برادن، در مقایسه با آموزش و ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی، یا ارزیابی خطر با استفاده از قضاوت بالینی به‌تنهایی، ممکن است هرگونه تفاوتی در بروز زخم فشاری ایجاد کند. ارزیابی خطر با استفاده از ابزار واترلو، یا ابزار Ramstadius در مقایسه با قضاوت بالینی، ممکن است هیچ تفاوتی یا تفاوت ناچیزی در بروز یا شدت زخم فشاری ایجاد کند. شواهد موجود از مطالعات انتخاب‌شده با اطمینان پایین یا بسیار پایین، به‌اندازه کافی قابل اعتماد نیستند تا نشان دهند که استفاده از ابزارهای ارزیابی ساختار‌یافته و سیستمیک خطر زخم فشاری، میزان بروز یا شدت زخم‌های فشاری را کاهش می‌دهد.