پارتوگراف (partograph) که گاهی پارتوگرام (partogram) نیز شناخته می‌شود، اغلب یک متن از پیش پرینت شده است که در آن، مشاهدات زایمان ثبت شده است. هدف پارتوگراف فراهم کردن یک مرور تصویری از زایمان، و هشدار دادن به ماماها و متخصصان زنان در مورد انحرافات در سلامت مادران یا جنین و پیشرفت زایمان است. چارت‌ها به طور سنتی حاوی خطوط هشدار و خطوط اکشن از پیش پرینت شده است. یک خط هشدار، که بر اساس کندترین 10 درصد از زایمان زنان پریمی‌گراوید است، پیشرفت کند را نشان می‌دهد. یک خط اکشن، تعداد ساعت‌ها پس از خط هشدار (معمولا دو یا چهار ساعت) برای تسریع مدیریت موثر پیشرفت آهسته زایمان قرار داده می‌شود.
این مرور به‌روزرسانی مروری است که آخرین بار در سال 2013 منتشر شد.

هدف اولیه، تعیین موثر بودن و ایمنی استفاده از پارتوگراف بر میزان مرگ‌ومیر و موربیدیتی پری‌ناتال و مادران بود. هدف ثانویه تعیین این مساله است که کدام طراحی پارتوگراف بیشترین تاثیر را بر پیامدهای مرگ‌ومیر و موربیدیتی پری‌ناتال و مادران دارد.

ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان کاکرین (31 آگوست 2017)؛ ClinicalTrials.gov؛ پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت (WHO) (31 آگوست 2017) و فهرست منابع مطالعات بازیابی شده را مرور کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی، خوشه‌ای - تصادفی‌سازی و شبه - تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که دربرگیرنده مقایسه استفاده از پارتوگراف با عدم استفاده از پارتوگراف یا مقایسه میان طراحی‌های مختلف پارتوگراف بودند.

سه نویسنده مرور به‌طور مستقل صلاحیت، کیفیت و داده‌های استخراج‌شده را ارزیابی کردند. هنگامی که یکی از نویسندگان مرور نویسنده کارآزمایی نیز بود، دو نویسنده دیگر، مطالعات را به‌طور مستقل ارزیابی کردند. ما شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم.

ما 11 مطالعه را، شامل 9475 زن در این مرور وارد کردیم؛ سه مطالعه استفاده از پارتوگراف را در مقابل عدم استفاده از آن ارزیابی کردند، هفت مطالعه طرح‌های مختلف پارتوگراف را مورد ارزیابی قرار دادند، و یکی از آن‌ها استفاده از پارتوگراف را در برابر درجه‌بندی زایمان ارزیابی کرد. خطر سوگیری (bias) در همه مطالعات متغیر بود. کورسازی کارکنان یا زنان نسبت به مداخله امکان‌پذیر نبود. دو مطالعه به اندازه کافی تخصیص را پنهان نکردند. از دست دادن شرکت‌کنندگان در پیگیری در تمام مطالعات کم بود. ما شواهد را برای استفاده از پارتوگراف در مقابل عدم استفاده از آن با رویکرد GRADE ارزیابی کردیم؛ تصمیم‌ها برای تنزیل سطح شواهد به علت طراحی مطالعه، ناهماهنگی، غیرمستقیم بودن و عدم دقت برآوردهای تاثیر بودند.
بیش‌تر کارآزمایی‌ها، میزان سزارین و نمرات آپگار کم‌تر از 7 را در دقیقه 5 گزارش کردند؛ همه پیامدهای دیگر به طور مداوم گزارش نشده‌اند (به عنوان مثال مدت‌زمان اولین مرحله زایمان و تجربه مادرانه زایمان).
استفاده از پارتوگراف در مقابل عدم استفاده از پارتوگراف (3 کارآزمایی، 1813 زن)
مشخص نیست آیا تفاوت روشنی میان استفاده از پارتوگراف در مقابل عدم استفاده از پارتوگراف در نرخ سزارین (متوسط خطر نسبی (RR): 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 1.46؛ n = 1813؛ 3 کارآزمایی؛ I² = 87%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، اکسی‌توسین اضافی (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.10؛ n = 1156؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط)، طول مدت مرحله اول زایمان (میانگین تفاوت (MD): 0.80 ساعت؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.06- تا 1.66؛ n = 1156؛ 1 کارآزمایی؛، کیفیت شواهد پائین) یا نمره آپگار کم‌تر از 7 در دقیقه 5 (RR: 0.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.29 تا 2.03؛ n = 1596؛ 2 کارآزمایی؛ I² = 87%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود داشته باشد.
پارتوگراف با جایگذاری متفاوت خط‌های اکشن (4 کارآزمایی؛ 5051 زن)
زمانی که با یک خط اکشن 4 ساعته مقایسه شد، زنان در گروه خط اکشن دو ساعته، احتمال بیش‌تری داشت تا اکسی‌توسین اضافی (متوسط RR: 2.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.36 تا 4.35؛ n = 4749؛ 4 کارآزمایی؛ I² = 96%) دریافت کنند. تفاوت روشنی در نرخ زایمان سزارین (RR: 1.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.28؛   n = 4749؛ 4 کارآزمایی)، طول مدت مرحله اول زایمان (RR: 0.81 ساعت؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 2.04؛ n = 948؛ 1 کارآزمایی)، تجربه زایمان مادر (متوسط RR: 0.61؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.28 تا 1.35؛ n = 2269؛ 2 کارآزمایی؛ I² = 83%) یا نمره آپگار کم‌تر از 7 در دقیقه 5 (RR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 1.42؛ n = 4749؛ 4 کارآزمایی) بین خط اکشن 2 و 4 ساعته وجود نداشت. مقایسه‌های زیر فقط شامل داده‌هایی از مطالعات تکی بود. تعداد زنان کم‌تری تجربه منفی زایمان را در گروه خط اکشن 2 ساعته در مقایسه با گروه خط اکشن 4 ساعته گزارش کردند (RR: 0.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 0.90؛ n = 348؛ 1 کارآزمایی). زمانی که گروه‌های خط اکشن 3 و 4 ساعته مقایسه شدند، نرخ سزارین در گروه خط اکشن 3 ساعت بیش‌تر بود (RR: 1.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.07 تا 2.70؛ n = 613؛ 1 کارآزمایی). ما هیچ تفاوت‌های روشنی را در هیچ یک از دیگر پیامدهای این مقایسه‌ها پیدا نکردیم.
پارتوگراف فقط با خط هشدار در مقابل پارتوگراف با خط هشدار و اکشن (1 کارآزمایی؛ 694 زن)
نرخ سزارین در گروه فقط خط هشدار کم‌تر بود (RR: 0.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 0.93). تفاوت‌های روشنی بین گروه‌ها برای اکسی‌توسین اضافی، نمره پائین آپگار، تولد واژینال با ابزار و مرگ پری‌ناتال وجود نداشت.
پارتوگراف با فاز نهان (ترکیبی) در مقابل پارتوگراف بدون فاز نهان (تعدیل شده) (1 کارآزمایی؛ 743 زن)
نرخ سزارین و اکسی‌توسین اضافی در گروه پارتوگراف با یک فاز نهان بالاتر بود (RR: 2.45؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.72 تا 3.50؛ و RR: 2.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.67 تا 2.83؛ به ترتیب). تفاوت‌های روشنی بین گروه‌ها برای اکسی‌توسین اضافی و نمره آپگار کم‌تر از 7 در دقیقه 5 وجود نداشت.
پارتوگراف با خط اکشن 2 ساعت در مقابل پارتوگراف با خط دیستوشی تسریع شده (1 کارآزمایی؛ 99 زن)
زنان کمتری در گروه خط دیستوشی تسریع شده، اکسی‌توسین اضافی دریافت کردند (RR: 0.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 0.98). ما هیچ تفاوت روشنی را در هیچ یک از دیگر پیامدهای اولیه در این مقایسه مشاهده نکردیم.
پارتوگراف در مقابل درجه‌بندی زایمان (1 کارآزمایی؛ 122 زن)
استفاده از پارتوگراف در مقایسه با درجه‌بندی زایمان منجر شد به اینکه زنان کمتری اکسی‌توسین اضافی دریافت کردند (RR: 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا 0.54)، اما هیچ تفاوت روشنی را برای هیچ یک از دیگر پیامدهای اولیه ایجاد نکردند.

براساس یافته‌های این مرور، ما نمی‌توانیم از اثرات استفاده روتین از پارتوگراف به عنوان بخشی از مدیریت و مراقبت زایمان استاندارد اطمینان حاصل کنیم، یا این‌که کدام طراحی، بیش‌ترین اثربخشی را دارند. شواهد کارآزمایی بیش‌تر برای تعیین اثربخشی استفاده از پارتوگراف به‌خودی‌خود و طراحی بهینه آن مورد نیاز است.