به راه افتادن خیلی زودهنگام (VEM ؛very early mobilisation) در برخی از واحدهای استروک انجام شده و در برخی از دستورالعمل‌های بالینی استروک حاد توصیه می‌شود. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا به راه افتادن خیلی زودهنگام به‌طور مستقل پیامد پس از استروک را بهبود می‌بخشد یا خیر.

تعیین اینکه آیا به راه افتادن خیلی زودهنگام (در اولین فرصت ممکن شروع شود، نه بعد از 48 ساعت پس از شروع علائم) در افراد مبتلا به استروک حاد در مقایسه با مراقبت معمول، ریکاوری (در درجه اول نسبت بازماندگان مستقل) را بهبود می‌بخشد.

ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (Cochrane Stroke Group Trials Register) را جست‌وجو کردیم (آخرین جست‌وجو در 31 جولای 2017). ما هم‌چنین به‌طور سیستماتیک 19 پایگاه اطلاعاتی الکترونیکی زیر را جست‌وجو کردیم؛ CENTRAL؛ 2017، شماره 7 در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library) (در جولای 2017 جست‌وجو شد)؛ MEDLINE Ovid (از 1950 تا آگوست 2017)؛ Embase Ovid (از 1980 تا آگوست 2017)؛ CINAHL EBSCO (Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature؛ از 1937 تا آگوست 2017)؛ PsycINFO Ovid (از 1806 تا آگوست 2017)؛ AMED Ovid (پایگاه اطلاعات طب مکمل و وابسته (Allied and Complementary Medicine Database))؛ SPORTDiscus EBSCO (از 1830 تا آگوست 2017). ما مرکز ثبت کارآزمایی‌های درحال انجام و تحقیقات مرتبط، پایگاه اطلاعات دارویی چین (Chinese medical database)؛ Wanfangdata (تا نوامبر 2016 جست‌وجو کردیم)؛ فهرست منابع را جست‌وجو کرده و با محققین در این زمینه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trails) درباره افراد مبتلا به استروک حاد، که به مقایسه یک گروه مداخله که به راه افتادن خارج از رختخواب را طی 48 ساعت پس از استروک آغاز کردند و هدف آنها کاهش زمان تا آغاز اولین راه افتادن بود، با یا بدون افزایش مقدار یا فرکانس (یا هر دو) فعالیت‌های راه افتادن، با مراقبت معمول، که در آن زمان اولین به راه افتادن دیرتر آغاز شد.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب، داده‌ها را استخراج، و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردند. پیامد اولیه مرگ یا پیامد ضعیف (وابستگی یا نهادینه‌سازی) در پایان پیگیری برنامه‌ریزی شده بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از مرگ، وابستگی، نهادینه‌سازی، فعالیت‌های زندگی روزمره (ADL)، ADL گسترده شده، کیفیت زندگی، توانایی پیاده‌روی، عوارض (برای مثال ترومبوز عمقی وریدی)، خلق‌و‌خوی بیمار و طول مدت بستری در بیمارستان. ما هم‌چنین پیامدها را در پیگیری سه ماهه تجزیه‌و‌تحلیل کردیم.

ما 9 RCT را با 2958 شرکت‌کننده انتخاب کردیم؛ یک کارآزمایی بیشترین اطلاعات را ارائه کرد (2104 شرکت‌کننده). میانه (دامنه) تاخیر تا شروع به راه افتادن پس از شروع استروک 18.5 ساعت (13.1 تا 43) در گروه VEM و 33.3 ساعت (22.5 تا 71.5) در گروه مراقبت معمول بود. میانه تفاوت در میان کارآزمایی‌ها 12.7 ساعت بود (4 تا 45.6). تفاوت‌های دیگر در مداخله بین کارآزمایی‌ها متفاوت بود؛ در پنج کارآزمایی، گروه VEM هم‌چنین گزارش کرد که مدت زمان بیش‌تری را برای درمان، یا فعالیت به راه افتادن بیشتر صرف کرده‌اند.
داده‌های مربوط به پیامد اولیه برای 2542 نفر از 2618 (97.1%) شرکت‌کننده که تصادفی سازی شده و به‌طور میانگین به مدت سه ماه پیگیری شدند، در دسترس بود. VEM در مقایسه با به راه افتادن تاخیری، احتمالا منجر به مرگ‌و‌میر مشابه یا اندکی ‌بیشتر و شرکت‌کنندگانی شد که پیامد ضعیفی داشتند (51% در مقابل 49%؛ نسبت شانس (OR): 1.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.92 تا 1.26؛ 0.36 = P؛ 8 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط). مرگ‌و‌میر در 7% از شرکت‌کنندگانی که به راه افتادن تاخیری دریافت کردند و 8.5% از شرکت‌کنندگان دریافت کننده VEM رخ داد (OR: 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.70؛ 0.11 = P؛ 8 کارآزمایی؛ 2570 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و تاثیر بر تجربه هر نوع عارضه نامشخص بود (OR: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 1.06؛ 0.18 = P؛ 7 کارآزمایی؛ 2778 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین). تجزیه‌و‌تحلیل با استفاده از پیامدهای به دست آمده فقط در سه ماه پیگیری نتیجه‌گیری‌ها را تغییر نداد.
میانگین نمره ADL (که در پایان پیگیری، با شاخص 20 امتیازی بارتل (20‐point Barthel Index) اندازه‌گیری شد) در افرادی که VEM دریافت کردند در مقایسه با گروه مراقبت معمول بالاتر بود (میانگین تفاوت (MD): 1.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 3.13؛ 0.001 = P؛ 8 کارآزمایی؛ 9 مقایسه؛ 2904/2630 شرکت‌کننده (90.6%)؛ شواهد با کیفیت پایین)؛ اما ناهمگونی قابل‌توجهی (93%) وجود داشت. اندازه‌های اثر برای پیامدهایی که در پیگیری سه ماهه گردآوری شدند، نسبت به به پیگیری‌های بعدی کوچک‌تر بود.
میانگین مدت بستری در افرادی که VEM دریافت کردند در مقایسه با گروه مراقبت‌ معمول، کوتاه‌تر بود (MD: 1.44-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.28- تا 0.60-؛ 0.0008 = P؛ 8 کارآزمایی؛ 2618/2532 شرکت‌کننده (96.7%)؛ شواهد با کیفیت پایین). اطمینان به این پاسخ محدود به تعاریف متغیری از طول مدت بستری شد. تجزیه‌و‌تحلیل پیامد ثانویه دیگر (نهادینه‌سازی، فعالیت‌های گسترده زندگی روزمره، کیفیت زندگی، توانایی راه رفتن، خلق‌و‌خوی بیمار) به دلیل فقدان داده محدود شد.
تجزیه‌و‌تحلیل حساسیت بر اساس کیفیت کارآزمایی: هنگامی که ما تجزیه‌و‌تحلیل را به کارآزمایی‌های در معرض کمترین خطر سوگیری (بر اساس روش تصادفی‌سازی، پنهان‌سازی تخصیص، کامل بودن پیگیری و کورسازی ارزیابی نهایی) یا اطلاعات مربوط به میزان به راه افتادن محدود کردیم هیچ یک از پیامدهای نتیجه‌گیری تغییر نکرد.
تجزیه‌و‌تحلیل حساسیت بر اساس ویژگی‌های مداخله: تجزیه‌و‌تحلیل محدود به کارآزمایی‌هایی بود که در آن میانگین زمان اولین به راه افتادن VEM کم‌تر از 24 ساعت بود، احتمال مرگ را 1.35 نشان داد (95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.38؛ 0.06 = P؛ 25% = I2؛ 5 کارآزمایی). تجزیه‌و‌تحلیل‌های محدودشده به کارآزمایی‌هایی که به وضوح فعالیت طولانی‌مدت‌تر خارج از بستر را گزارش کردند، پیامد اولیه (OR: 1.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.35؛ 0.13 = P؛ 28% = I2؛ 5 کارآزمایی) و شانس مرگ (OR: 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.73؛ 0.13 = P؛ 0% = I2؛ 4 کارآزمایی) را مشابه با تجزیه‌و‌تحلیل اصلی نشان داد.
متاآنالیز شبکه‌ای اکتشافی (NMA ؛exploratory network meta‐analysis): ما نمی‌توانیم براساس میزان درمان تجزیه‌و‌تحلیل انجام دهیم، اما شواهد کم کیفیت نشان دادند که زمان تا اولین راه افتادن در حدود 24 ساعت، در مقایسه با به راه افتادن زودهنگام یا تاخیری، با کم‌ترین احتمال مرگ یا پیامد ضعیف همراه بود.

VEM، که معمولا شامل اولین به راه افتادن در عرض 24 ساعت پس از استروک بود، تعداد افرادی را که پس از استروک زنده ماندند یا بهبود یافتند، افزایش نداد. VEM ممکن است مدت زمان بستری شدن را در بیمارستان حدود یک روز کاهش دهد، اما این یافته بر اساس شواهد کم کیفیتی بنا شده است. بر اساس خطرات بالقوه گزارش شده در بزرگترین RCT واحد، تجزیه‌و‌تحلیل حساسیت از کارآزمایی‌های شروع کننده به راه افتادن در عرض 24 ساعت و NMA، در مورد این‌که آغاز VEM در عرض 24 ساعت ممکن است این خطر را حداقل در برخی از افراد مبتلا به استروک افزایش دهد، نگرانی‌هایی وجود داشت. با توجه به عدم قطعیت در مورد برآوردهای این اثر، تحقیقات دقیق‌تری هم‌چنان مورد نیاز است.