شرطی‌سازی ایسکمیک از راه دور (RIC ؛Remote ischaemic conditioning) به عنوان یک استراتژی محافظت عصبی برای پیشگیری و درمان استروک ایسکمیک توسعه داده شده است. این استراتژی معمولا شامل محدود کردن جریان خون به اندام‌ها و سپس آزاد سازی خون ایسکمیک برای ارتقای اثر محافظت عصبی است. مطالعات پیش‌بالینی پیشنهاد کرده‌اند که RIC ممکن است اثرات سودمندی در بیماران مبتلا به استروک ایسکمیک و افرادی که در معرض خطر استروک ایسکمیک قرار دارند، داشته باشد. با این حال، شواهد موجود برای نشان دادن اثربخشی و ایمنی RIC در پیشگیری و درمان استروک ایسکمیک کافی نیست.

ارزیابی منافع و آسیب‌های RIC برای پیشگیری از استروک ایسکمیک و درمان افراد مبتلا به استروک ایسکمیک و افرادی که در معرض خطر استروک ایسکمیک قرار دارند.

ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (16 ژانویه 2018)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails، شماره 12، 2017) در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library) (ژانویه 2018)؛ MEDLINE Ovid (از 1946 تا ژانویه 2018)،؛ Embase Ovid (از 1974 تا ژانویه 2018)؛ Web of Science Core Collection (از 1950 تا ژانویه 2018) و سه پایگاه اطلاعاتی چینی (ژانویه 2018) را جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین چهار پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام، فهرست منابع و مجموعه مقالات کنفرانس را جست‌وجو کردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trails) را انتخاب کردیم که به مقایسه RIC با RIC ساختگی یا مدیریت دارویی در افراد مبتلا به استروک ایسکمیک یا در معرض خطر استروک ایسکمیک پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کردند، کیفیت کارآزمایی و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.

ما در این مرور 7 کارآزمایی را، شامل 735 شرکت‌کننده انتخاب کردیم. ما اثرات RIC را به ترتیب در پیشگیری و درمان استروک ایسکمیک تجزیه‌و‌تحلیل کردیم.
ما خطر سوگیری را ارزیابی کردیم و آن را به دلیل تولید توالی تخصیص در شش مطالعه پایین و در یک مطالعه نامشخص؛ به دلیل پنهان سازی تخصیص در چهار مطالعه نامشخص و در سه مطالعه پایین؛ به دلیل داده‌های ناقص پیامد (سوگیری فرسایشی (attrition bias)) در پنج مطالعه بالا و در دو مطالعه پایین؛ به دلیل کورسازی در سه مطالعه بالا و در چهار مطالعه پایین، به دلیل گزارش‌دهی انتخابی پایین؛ و به دلیل سایر منابع سوگیری در شش مطالعه بالا و در یک مطالعه پایین قضاوت کردیم.
ما در تجزیه‌و‌تحلیل اثرات RIC بر پیشگیری از استروک ایسکمیک، سه کارآزمایی (شامل 371 شرکت‌کننده) را انتخاب کردیم. در افراد مبتلا به تنگی شریان داخل جمجمه‌ای علامت‌دار، عود استروک به‌طور قابل‌توجهی با RIC کاهش یافت (خطر نسبی (RR): 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 0.83؛ 2 کارآزمایی؛ 182 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین). در افراد مبتلا به تنگی کاروتید تحت استنت‌گذاری کاروتید، تفاوت معنی‌داری در میزان بروز استروک ایسکمیک بین شرکت‌کنندگان درمان شده با RIC و غیرRIC وجود نداشت (RR: 0.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.01 تا 4.03؛ 1 کارآزمایی؛ 189 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین)؛ با این حال، شدت استروک (با توجه به حجم انفارکتوس ارزیابی شد) در شرکت‌کنندگان درمان شده با RIC به‌طور قابل‌توجهی پایین بود (میانگین تفاوت (MD): mL - 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 - تا 0.11 -؛ 1 کارآزمایی؛ 189 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین).
عوارض جانبی مرتبط با RIC در شرکت‌کنندگان درمان شده با RIC به‌طور قابل‌توجهی بالاتر بود (RR: 10.91؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.01 تا 59.28؛ 3 کارآزمایی؛ 371 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین)؛ اما هیچ عارضه جانبی شدیدی قابل استناد به درمان RIC نبود. هیچ یک از شرکت‌کنندگان در طول دوره مطالعات دچار مرگ یا عوارض قلبی‌عروقی نشدند؛ و هیچ کارآزمایی استروک هموراژیک یا بهبود اختلالات نورولوژیکی، فیزیولوژیکی یا شناختی را گزارش نکرد.
ما در تجزیه‌و‌تحلیل اثرات RIC بر درمان استروک ایسکمیک 4 کارآزمایی (شامل 364 شرکت‌کننده) را انتخاب کردیم. در استروک ایسکمیک حاد، برای دریافت کننده ترومبولیز وریدی، نرخ مرگ یا وابستگی به‌طور معنی‌داری با درمان RIC در مقایسه با درمان غیرRIC افزایش یافت (RR: 2.34؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 4.61؛ 1 کارآزمایی؛ 285 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین). در افراد مبتلا به استروک ایسکمیک حاد، تفاوت معنی‌داری بین RIC و غیرRIC در کاهش شدت استروک ارزیابی شده بر اساس نمرات مقیاس استروک موسسه ملی سلامت و حجم انفارکتوس نهایی وجود نداشت (میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD): -0.24 mL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02- تا 0.54؛ 2 کارآزمایی؛ 175 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
تفاوت معنی‌داری بین RIC و غیرRIC در بهبود اختلال فیزیولوژیکی (SMD: 0.37- نقطه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.15- تا 0.41؛ 1 کارآزمایی؛ 26 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) و اختلال شناختی (SMD: 0.26- نقطه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72- تا 0.21؛ 3 کارآزمایی؛ 79 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین) در افراد مبتلا به استروک ایسکمیک حاد و بیماری عروق کوچک مغزی وجود نداشت. هیچ کارآزمایی استروک ایسکمیک، عود استروک ایسکمیک، بهبود اختلالات نورولوژیکی، استروک هموراژیک، عوارض قلبی عروقی، و عوارض جانبی مرتبط با RIC را گزارش نکرد.

ما شواهدی را با کیفیت پایین یافتیم که نشان دادند RIC ممکن است خطر عود استروک را در شرکت‌کنندگان مبتلا به تنگی عروق داخل جمجمه‌ای کاهش دهد و شدت استروک را در شرکت‌کنندگان تحت استنت‌گذاری کاروتید کاهش دهد، اما ممکن است مرگ یا وابستگی را در شرکت‌کنندگان مبتلا به استروک ایسکمیک حاد که تحت ترومبولیز وریدی قرار دارند، افزایش دهد. با این حال، به دلیل تعداد کم مطالعات و کیفیت پایین شواهد، عدم قطعیت قابل‌توجهی در مورد این نتایج وجود دارد.