روش‌های کنونی درمان برای سرطان در دستیابی به بهبود از سرطان موفقیت‌آمیز بوده است؛ با این حال، آنها با تعدادی از اثرات نامطلوب درازمدت همراه هستند. سقوط و افتادن تصادفی یک رویداد شایع و قابل‌توجه از نظر بالینی در افرادی است که با سرطان زندگی می‌کنند و پس از درمان سرطان بوده و میزان آن در مقایسه با سایر افراد، بالاتر است.

ارزیابی اثرات ورزش تجویز شده یا ارائه شده برای کاهش سقوط‌های اتفاقی و عوامل خطر سقوط، شامل قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل در افراد مبتلا به سرطان و پس از درمان سرطان.

ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را از ابتدا تا 10 جولای 2018، بدون هیچ محدودیتی جست‌وجو کردیم: CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و 7 بانک اطلاعاتی دیگر. ما clinicaltrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت را برای کارآزمایی‌های در حال انجام و فهرست منابع مرورها و مقالات بازیابی شده را برای مطالعات اضافی جست‌وجو کردیم.

ما همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد کردیم که به بررسی مداخلات ورزشی در مقایسه با عدم درمان، مراقبت‌های معمول یا مداخلات غیرورزشی از نظر بروز سقوط یا عوامل خطر سقوط در بزرگسالانی پرداختند که با سرطان زندگی می‌کردند و پس از آن (18 ساله و بالاتر در زمان تشخیص). ما مطالعات متقاطع و مطالعاتی را که در بخش بستری بیمارستانی انجام شده بودند، از مرور خارج کردیم.

حداقل دو نفر از نویسندگان مرور، مستقل از هم، داده‌ها را از مطالعات وارد شده استخراج کردند. ما از نرم‌افزار Covidence برای مدیریت غربالگری، جمع‌آوری و استخراج داده‌ها استفاده کردیم. ما شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم و نتایج را در جدول خلاصه‌ای از یافته‌ها ارائه دادیم.

11 مطالعه (835 شرکت کننده) ورزش را با مراقبت‌های معمول مقایسه کردند. هیچ مطالعه‌ای، ورزش را با عدم درمان یا مداخلات غیرورزشی مقایسه نکرد. کیفیت شواهد برای پیامدهای اولیه میزان افتادن بسیار پایین بود و برای پیامدهای ثانویه بسیار پایین تا پایین بود. ما کیفیت شواهد را به علت محدودیت‌های مطالعه (خطر سوگیری (bias)) و مسائل عدم دقت به دلیل حجم نمونه‌های کوچک، ناسازگاری و غیرمستقیم بودن کاهش دادیم. تمام مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری برای کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل به علت عدم توانایی کورسازی مشارکت‌کنندگان نسبت به مداخله ورزشی بودند. خطر سوگیری برای سایر دسته‌ها به‌طور کلی کم یا نامشخص بود.
به‌طور کلی اطلاعات کمی درباره پیامدهای مهم مقایسه شده بین ورزش و مراقبت معمول وجود دارد.

نرخ سقوط‌ها و تعداد افرادی که سقوط می‌کنند: یک مطالعه (223 شرکت کننده) میزان سقوط تصادفی را اندازه‌گیری کرد، اما میزان سقوط و تعداد افرادی را که سقوط می‌کنند، گزارش نکرد؛ تفاوتی در تعداد سقوط‌ها بین ورزش و مراقبت معمول وجود ندارد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

قدرت: 10 مطالعه (813 شرکت‌کننده) پیامدهای مربوط به قدرت را گزارش کردند. دو آنالیز، برتری ورزش را بر مراقبت معمول نشان داد: قدرت کوادری‌سپس (2 مطالعه؛ 72 شرکت‌کننده، تفاوت میانگین (MD): 8.99 کیلوگرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.29 تا 16.70؛ کیفیت شواهد پائین) و فشار پا (4 مطالعه؛ 388 شرکت‌کننده؛ MD: 21.1 کیلوگرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.47 تا 33.74؛ کیفیت شواهد پائین). در یک آنالیز از Sit‐to‐Stand Test، تفاوتی بین ورزش و مراقبت معمول دیده نشد (4 مطالعه؛ 214 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.45-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.05- تا 0.14؛ کیفیت شواهد بسیار پائین).

انعطاف‌پذیری: یک مطالعه (21 شرکت‌کننده) انعطاف‌پذیری را برای Sit‐and‐Reach Distance گزارش کردند (MD: 2.05 سانتی‌متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 3.51؛ کیفیت شواهد بسیار پائین).

تعادل: 5 مطالعه (350 شرکت‌کننده) 3 پیامد مختلف تعادل را اندازه‌گیری کردند. 2 آنالیز برتری ورزش را بر مراقبت معمول نشان داد: تعادل وضعیتی (4 مطالعه؛ 127 شرکت‌کننده؛ SMD: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.79؛ کیفیت شواهد بسیار پائین) و Backward Walk Test (2 مطالعه؛ 280 شرکت‌کننده؛ SMD: 0.24-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48- تا 0.01-؛ کیفیت شواهد پائین). تفاوتی بین ورزش و مراقبت معمول برای Timed Up‐and‐Go Test دیده نشد (1 مطالعه؛ 15 شرکت‌کننده؛ MD: 0.35- ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.47- تا 0.77؛ کیفیت شواهد پائین).

تعداد افرادی که یک شکست ناشی از سقوط را حفظ می‌کنند: کیفیت شواهد برای ورزش کاهش دهنده شکستگی‌های مربوط به سقوط بسیار پایین بود.

عوارض جانبی: یک مطالعه منفرد (223 شرکت‌کننده) به درد موقت ماهیچه‌ای در شروع ورزش و یا زمانی که وزن‌گذاری افزایش یافت، اشاره کردند. همانطور که هیچ داده‌های رویدادی گزارش نشده، ما نمی‌توانیم این متغیر را بیشتر ارزیابی کنیم. هیچ مطالعه‌ای در مورد آسیب عضلانی‌اسکلتی گزارش نشده است. آنالیز نشان داد شواهد بسیار پایینی وجود دارد که تمرین خستگی را افزایش نمی‌دهد.

کمبود شواهد برای تمرین ورزش به منظور کاهش نرخ سقوط در افرادی که با سرطان زندگی می‌کنند و پس از بهبودی از سرطان وجود دارد. تمرین ورزش می‌تواند قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل را برای افراد در این جمعیت بهبود بخشد، اما کیفیت شواهد بسیار پایین است.