ایندومتاسین (indomethacin) به عنوان درمان استاندارد برای بستن مجرای شریانی باز (PDA) استفاده می‌شود اما با کاهش جریان خون در چندین اندام مرتبط است. ایبوپروفن، یکی دیگر از مهارکننده‌های سیکلواکسیژناز، ممکن است به اندازه ایندومتاسین، اما با اثرات جانبی کم‌تر، موثر باشد.

تعیین اثربخشی و ایمنی ایبوپروفن در مقایسه با ایندومتاسین، مهارکننده‌ (های) سیکلواکسیژناز دیگر، دارونما، یا عدم مداخله برای بستن مجرای شریانی باز در نوزادان پره‌ترم، با وزن پایین هنگام تولد، یا نوزادان پره‌ترم و دارای وزن پایین هنگام تولد .

ما از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails، شماره 10، 2017)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 30 نوامبر 2017)؛ Embase (از 1980 تا 30 نوامبر 2017) و (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture (از 1982 تا 30 نوامبر 2017) استفاده کردیم. ما هم‌چنین پایگاه‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه‌تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های کنترل شده وتصادفی‌ و شبه‌تصادفی شده درباره ایبوپروفن برای درمان PDA در در نوزادان پره‌ترم، با وزن پایین هنگام تولد، یا نوزادان پره‌ترم و دارای وزن پایین هنگام تولد.

گردآوری و تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با روش‌های گروه مرور نوزادان در کاکرین مطابقت داشت. ما از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.

ما 39 مطالعه را انتخاب کردیم که 2834 نوزاد را به کار گرفتند.
ایبوپروفن (IV) در مقابل دارونما: ایبوپروفن IV (3 دوز) منجر به کاهش شکست در بسته شدن PDA در مقایسه با دارونما شد (خطر نسبی (RR) معمولی: 0.62 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 0.86)؛ خطر تفاوت (RD) معمولی: 0.18- (95% فاصله اطمینان (CI): 0.30- تا 0.06-)؛ NNTB: 6 (%95 فاصله اطمینان (CI): 3 تا 17)؛ 65% = I2 برای RR و 0% = I2 برای RD؛ 2 مطالعه؛ 206 نوزاد؛ شواهد با کیفیت متوسط). یک مطالعه کاهش شکست در بسته شدن PDA پس از دوز واحد یا سه‌دوز از ایبوپروفن خوراکی را در مقایسه با دارونما گزارش کرد (64 نوزاد ؛RR: 0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.62؛ RD: 0.44-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65- تا 0.23-؛ NNTB: 2 (%95 فاصله اطمینان (CI): 2 تا 4؛ تست I2 قابل اجرا نبود).
ایبوپروفن (IV یا خوراکی) در مقایسه با ایندومتاسین (IV یا خوراکی): 24 مطالعه (1590 نوزاد) که به مقایسه ایبوپروفن (IV یا خوراکی) با ایندومتاسین (IV یا خوراکی) پرداختند تفاوت معنی‌داری در نرخ شکست در بستن PDA نیافتند (RR معمولی: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.92 تا 1.24)؛ RD معمولی: 0.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02- تا 0.06؛ 0% = I2 برای RR و RD؛ شواهد با کیفیت متوسط). کاهش در NEC (انتروکولیت نکروزان) در گروه ایبوپروفن (IV یا خوراکی) ذکر شد (18 مطالعه؛ 1292 نوزاد؛ RR معمولی: 0.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.49 تا 0.94؛ RD معمولی: 0.04-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07- تا -0.01؛ NNTB: 25 (%95 فاصله اطمینان (CI): 14 تا 100؛ 0% = I2 برای RR و RD؛ شواهد با کیفیت متوسط).
کاهش آماری معناداری در نسبت نوزادان مبتلا به الیگوری در گروه ایبوپروفن وجود داشت (6 مطالعه؛ 576 نوزاد؛ RR معمولی: 0.28؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14 تا 0.54؛ RD معمولی: 0.09-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14- تا 0.05-؛ NNTB: 11 (%95 فاصله اطمینان (CI): 7 تا 20؛ 24% = I2 برای RR و 69% برای RD؛ شواهد با کیفیت متوسط). سطوح سرم‌/ پلاسمای کراتینین در مدت 72 ساعت پس از شروع درمان در گروه ایبوپروفن از نظر آماری معنی‌داری بود (11 مطالعه؛ 918 نوزاد؛ µmol/L - 8.12 :MD؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 10.81- تا 5.43-). برای این مقایسه، ناهمگونی بالایی بین مطالعات وجود داشت (83% = I2) و کیفیت شواهد پایین بود.
ایبوپروفن (خوراکی) در مقایسه با ایندومتاسین (IV یا خوراکی): 8 مطالعه (272 نوزاد) میزان شکست را در بسته شدن PDA در یک زیرگروه از مطالعات فوق که به مقایسه ایبوپروفن خوراکی با ایندومتاسین (IV یا خوراکی) پرداختند، گزارش کردند. اختلاف معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت (RR معمولی: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 1.27؛ RD معمولی: 0.01-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 - تا 0.09؛ 0% = I2 برای RR و RD). خطر NEC با ایبوپروفن خوراکی در مقایسه با ایندومتاسین (IV یا خوراکی) کاهش یافت (7 مطالعه؛ 249 نوزاد؛ RR معمولی: 0.41؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.23 تا 0.73؛ RD معمولی: 0.13-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22- تا 0.05-؛ NNTB: 8 (95% فاصله اطمینان (CI): 5 تا 20؛ 0% = I2 برای RR و RD). برای این دو پیامد شواهد با کیفیت پایین وجود داشت.
خطر شکست در بسته شدن PDA با ایبوپروفن خوراکی در مقایسه با ایبوپروفن IV افزایش داشت (5 مطالعه؛ 406 نوزاد؛ RR معمولی: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 0.56؛ RD معمولی: 0.22-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31- تا 0.14-؛ NNTB: 5 (95% فاصله اطمینان (CI): 3 تا 7؛ شواهد با کیفیت متوسط). خطر شکست در بسته شدن PDA با دوز بالا در مقابل دوز استاندارد ایبوپروفن IV کاهش داشت (3 مطالعه؛ 190 نوزاد؛ RR معمولی: 0.37؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 0.61؛ RD معمولی: 0.26-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38- تا 0.15-؛ NNTB: 4 (95% فاصله اطمینان (CI): 3 تا 7)؛ 4% = I2 برای RR و 0% برای RD؛ شواهد با کیفیت متوسط).
تجویز زودهنگام ایبوپروفن IV در مقابل تجویز دیرهنگام آن، درمان با ایبوپروفن IV با هدایت اکوکاردیوگرافی در مقایسه با درمان با ایبوپروفن IV استاندارد، تزریق مداوم ایبوپروفن در مقابل بولوس‌های متناوب ایبوپروفن و ایبوپروفن رکتال در مقابل ایبوپروفن خوراکی در کارآزمایی‌های بسیار کمی ‌مورد بررسی قرار گرفت تا امکان برآورد دقیق هر نوع پیامد بالینی فراهم شود.

ایبوپروفن به اندازه ایندومتاسین در بسته شدن PDA موثر است. ایبوپروفن خطر NEC و نارسایی کلیوی گذرا را کاهش می‌دهد. بنابراین، از این دو دارو، به نظر می‌رسد که ایبوپروفن داروی انتخابی باشد. اثربخشی ایبوپروفن در مقابل پاراستامول (paracetamol) در یک مرور جداگانه ارزیابی می‌شود. تجویز اورو-گاستریت ایبوپروفن به نظر می‌رسد به اندازه تجویز IV موثر باشد. برای ارائه توصیه‌های بیشتر، مطالعاتی مورد نیاز هستند که به ارزیابی اثربخشی دوز بالای ایبوپروفن در مقابل دوز استاندارد ایبوپروفن، تجویز زودهنگام در مقابل تجویز دیرهنگام ایبوپروفین، ایبوپروفین با توجه به اکوکاردیوگرافی در مقابل ایبوپروفین استانداردIV و تزریق مداوم در مقابل انجام متناوب ایبوپروفین بپردازند. مطالعات فاقد ارزیابی اثر ایبوپروفن بر پیامدهای بلندمدت در نوزادان مبتلا به PDA هستند.