پیشینه
این مطالعه مروری، یک نسخه بهروزرسانی شده از مطالعه مروری منتشرشده در کتابخانه کاکرین است (2012، شماره 4). تخمین زده شده که 20% تا 40% از افراد مبتلا به سرطان، در حین دوره بیماری خود دچار متاستازهای مغزی میشوند. بار متاستازهای مغزی، کیفیت و طول بقا را تحت تأثیر قرار میدهد.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی پرتودرمانی تمام مغز (WBRT) انجامشده بهتنهایی یا در ترکیب با سایر درمانها برای بزرگسالان مبتلا به متاستازهای متعدد مغزی تازه تشخیص دادهشده.
روش های جستجو
ما در پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE و Embase تا می 2017 و Data Query پزشکان مؤسسه ملی سرطان برای کارآزماییهای در حال انجام جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trails) فاز III مربوط به مقایسه WBRT را در مقابل درمانهای دیگر برای بزرگسالان مبتلا به متاستازهای متعدد مغزی تازه تشخیص دادهشده، انتخاب کردیم.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده این مطالعه مروری بهطور مستقل کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و اطلاعات را مطابق با روشهای کاکرین خلاصه کردند.
نتایج اصلی
ما 10 RCT را به این مرور بهروزرسانیشده افزودیم. اکنون این مطالعه مروری شامل 54 کارآزمایی منتشرشده (45 گزارش منتشرشده کامل، چهار چکیده و پنج زیرمجموعه از دادهها از RCTهای منتشرشده در گذشته) با 11898 شرکتکننده است.
دوزهای بیولوژیکی کمتر WBRT در مقابل کنترل
نسبت خطر (HR) برای بقای کلی (OS) با دوزهای بیولوژیکی کمتر WBRT در مقایسه با کنترل (3000 cGy در 10 کسر روزانه): 1.21 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.40؛ P = 0.01؛ شواهد با قطعیت متوسط) به نفع کنترل بود. HR برای بهبود عملکرد عصبی (NFI): 1.74( 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 2.84؛ P = 0.03؛ شواهد با قطعیت متوسط) به نفع تقسیمبندی کنترل بود.
دوزهای بیولوژیکی بیشتر WBRT در مقابل کنترل
HR برای OS با دوزهای بیولوژیکی بیشتر WBRT در مقایسه با کنترل (3000 cGy در 10 کسر روزانه)، 0.97 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.12؛ P = 0.65؛ شواهد با کیفیت متوسط). HR برای NFI؛ 1.14 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.92 تا 1.42؛ P = 0.2؛ شواهد با کیفیت متوسط).
WBRT و حساسکنندههای پرتوی (radiosensitisers)
افزودن حساسکنندههای پرتوی به WBRT، منفعت اضافی برای OS (HR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.12؛ P = 0.12؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا نرخهای پاسخ تومورهای مغزی نداشت (نسبت شانس (OR): 0.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 1.11؛ P = 0.22؛ شواهد با کیفیت بالا).
پرتوجراحی (Radiosurgery) و WBRT در مقابل WBRT بهتنهایی
HR برای OS با استفاده از WBRT و کمک پرتوجراحی در قیاس با WBRT بهتنهایی برای شرکتکنندگان منتخب، 0.61 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 1.39؛ P = 0.24؛ شواهد با کیفیت متوسط). HR برای کنترل مغزی کلی در یک سال، 0.39 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.60؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بالا) به نفع گروه WBRT و کمک پرتوجراحی بود.
پرتوجراحی بهتنهایی در برابر پرتوجراحی و WBRT
HR برای کنترل مغزی موضعی: 2.73 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.87 تا 3.99؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بالا) به سود افزودن WBRT به پرتوجراحی بود. HR برای کنترل مغزی دور(distant): 2.34 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.87 تا 3.18؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بالا) به نفع WBRT و پرتوجراحی بود. HR برای OS: 1.00
(95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.25؛ P = 0.99؛ شواهد با کیفیت متوسط) بود. دو کارآزمایی در هنگام افزودن WBRT به پرتوجراحی، پیامدهای عصبیشناختی بدتر و یک کارآزمایی، پیامدهای کیفیت زندگی بدتر را گزارش کرده بودند.
ما نتوانستیم دادهها را از کارآزماییهای مرتبط با شیمیدرمانی، مراقبت حمایتی بهینه (OSC)، عوامل هدفمند مولکولی، عوامل حفاظتی عصبی شناختی و WBRT با حفاظت از هیپوکامپ (hippocampal sparing) ترکیب کنیم. با این حال، یک کارآزمایی هیچ تفاوتی را در سالهای زندگی تعدیلشده بر حسب کیفیت برای شرکتکنندگان منتخب مبتلا به متاستازهای مغزی ناشی از سرطان ریه غیرسلول کوچک (non-small-cell) تصادفی شده به OSC و WBRT در برابر OSC بهتنهایی گزارش نکرده بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچکدام از کارآزماییها با طرحهای تقطیع دوز (dose-fractionation) بیولوژیکی بالاتر WBRT تغییریافته، منفعتی را برای OS،NFI یا کنترل علائم در مقایسه با مراقبت استاندارد گزارش نکرده بودند. با این وجود OS و NFI برای طرحهای تقطیع دوز بیولوژیکی پایینتر WBRT نسبت به طرحهای دوز استاندارد، بدتر بود.
افزودن WBRT به پرتوجراحی، کنترل مغزی موضعی و دور را در افراد منتخب مبتلا به متاستازهای مغزی بهبود میدهد؛ اما دادهها نشاندهنده پیامدهای عصبی شناختی بدتر و عدم تفاوت در OS است.
ممکن است افراد منتخب دچار متاستازهای مغزی متعدد ناشی از سرطان ریه غیرسلول کوچک، اختلافی را از نظر OS در هنگام دریافت OSC و حذف WBRT نشان ندهند.
استفاده از حساسکنندههای پرتوی، شیمیدرمانی یا عوامل هدفمند مولکولی همراه با WBRT، آزمایشی باقیمانده است.
نیاز به کارآزماییهای بیشتری برای ارزیابی استفاده از عوامل حفاظتی عصبی شناختی و محافظت از هیپوکامپ با WBRT وجود دارد. همچنین کارآزماییهای آینده باید شرکتکنندگان همگن مبتلا به متاستازهای مغزی را با تمرکز بر ویژگیهای پروگنوستیک (prognostic) و مارکرهای مولکولی بررسی کنند.
خلاصه به زبان ساده
پرتودرمانی تمام مغز برای در متاستازهای متعدد مغزی
موضوع
نسبت بزرگی از افراد مبتلا به سرطان، تشخیص انتشار سرطان (متاستاز) را به مغز دریافت خواهند کرد. پرتودرمانی بهطور شایعی برای درمان متاستازهای مغزی استفاده میشود.
هدف مطالعه مروری
ما این مطالعه مروری را برای تعیین اثربخشی و عوارض جانبی پرتودرمانی تمام مغز (WBRT) بهتنهایی یا در ترکیب با سایر درمانها برای بزرگسالان مبتلا به متاستازهای مغزی متعدد انجام دادیم.
یافتههای اصلی مطالعه
این مرور شامل 54 کارآزمایی منتشرشده با 11898 شرکتکننده است.
دادهها نشاندهنده هیچ مزیت اضافه آشکاری از برنامههای تغییر دوز WBRT در مقایسه با برنامههای دوز استاندارد نیستند.
هنوز استفاده از درمانهای دیگر مانند شیمیدرمانی، حساسکنندههای پرتوی و عوامل هدفمند مولکولی در ترکیب با WBRT، منفعتی را نشان نداده است.
پرتوجراحی با WBRT، بقا را در میان افراد منتخب مبتلا به متاستازهای مغزی متعدد بهبود نمیدهد. در صورت اضافه کردن WBRT به پرتوجراحی، کنترل مغزی موضعی و دور بهبود مییابد. با این حال پیامدهای عصبیشناختی برای افراد منتخب تحت درمان با پرتوجراحی بهتنهایی در مقایسه با WBRT و پرتوجراحی، بهتر است.
ممکن است بقا برای اشخاص منتخب مبتلا به سرطان ریه غیرسلول کوچک متاستاتیک با WBRT و مراقبت حمایتی بهینه نسبت به مراقبت حمایتی بهینه بهتنهایی، بهتر نباشد.
کیفیت شواهد
مطالعات، شواهدی را با قطعیت متوسط تا بالا ارائه کرده بودند.
نتیجهگیریها
طرحهای تقطیع دوز WBRT بیولوژیک بالاتر تغییریافته همانگونه که در کارآزماییهای تصادفی گزارش شده بودند، مزیتی برای بقای کلی، عملکرد عصبی یا کنترل علائم در مقایسه با درمان استاندارد (3000 cGy در 10 کسر روزانه یا 2000 cGy در 4 یا 5 کسر روزانه) فراهم نمیکند. با این حال، بقای کلی و عملکرد عصبی برای طرحهای تقطیع دوز بیولوژیکی کمتر WBRT نسبت به برنامههای دوز استاندارد، بدتر بود.
افزودن WBRT به پرتوجراحی، کنترل مغزی موضعی و دور (یعنی نبود ضایعات داخل جمجمهای جدید در این محل یا خارج از ضایعات درمانشده بعد از درمان) را در افراد منتخب مبتلا به متاستازهای مغزی بهبود میدهد؛ اما محققان، پیامدهای عصبیشناختی بدتر و عدم تفاوت را در بقای کلی گزارش کردند.
ممکن است افراد منتخب دچار متاستازهای مغزی متعدد ناشی از سرطان ریه غیرسلول کوچک، اختلافی را از نظر بقای کلی در هنگام دریافت مراقبت حمایتی بهینه و حذف WBRT نشان ندهند.
استفاده از سایر درمانها (حساسکنندههای پرتوی، شیمیدرمانی یا عوامل هدفمند مولکولی) همراه با WBRT، آزمایشی باقیمانده است.
نیاز به کارآزماییهای بیشتری جهت ارزیابی استراتژیها برای حفاظت در برابر ضعف شناختی مرتبط با WBRT وجود دارد. همچنین کارآزماییهای آینده باید افراد مبتلا به متاستازهای مغزی را با تمرکز بر ویژگیهای پروگنوستیک و مشخصات تومور بررسی کنند.