شوک کاردیوژنیک (CS ؛cardiogenic shock) و سندرم خروجی پایین قلب (LCOS ؛low cardiac output) به عنوان عوارض ناشی از انفارکتوس حاد قلب (AMI)، نارسایی قلبی (HF) یا جراحی قلب، از موقعیت‌های تهدیدکننده زندگی هستند در حالی که شواهد فراوانی برای درمان افراد مبتلا به سندرم کرونری حاد (acute coronary syndrome) تحت شرایط پایدار همودینامیک (haemodynamic) وجود دارد، استراتژی‌های درمان برای افرادی که از نظر همودینامیک ناپایدار می‌شوند یا CS گسترش می‌یابد ناواضح‌تر باقی می‌ماند. بنابراین ما در اینجا شواهدی را در مورد درمان افراد مبتلا به CS یا LCOS با عوامل اینوتروپیک (inotropic agents) متفاوت و داروهای وازودیلاتیو (vasolidative) داریم. این اولین به‌روزرسانی از یک مطالعه مروری کاکرین است که برای اولین بار در سال 2014 منتشر شد.

ارزیابی کارایی و ایمنی مراقبت قلبی با عوامل اینوتروپیک مثبت و استراتژی‌های وازودیلاتور (vasodilator) در افراد مبتلا به CS یا COS ناشی از HF؛ AMI یا جراحی قلبی.

ما در جون 2017 در Embase؛ MEDLINE؛ CENTRAL و CPCI-S جست‌وجو کردیم. همچنین ما 4 پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال اجرا را مطالعه و فهرست منابع را مرور کردیم و برای کسب اطلاعات بیشتر با کارشناسان مرتبط تماس گرفتیم. ما هیچ محدودیتی به لحاظ زبانی اعمال نکردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده در افراد مبتلا به انفارکتوس قلبی، نارسایی قلبی یا جراحی قلبی که با شوک قلبی یا LCOS عارضه‌دار شده‌اند.

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

ما 13 مطالعه واجد شرایط را با 2001 شرکت‌کننده (طیف میانگین یا میانه سنی 58 تا 73 سال) و 2 مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم. ما مطالعات را به 8 مقایسه طبقه‌بندی کردیم که همگی ضد مراقبت قلبی (against cardiac care) و به‌علاوه دیگر داروهای فعال یا دارونما (placebo) هستند. این مقایسه‌ها اثربخشی لووسیمندان (levosimendan) را در برابر دوبوتامین (dobutamine)، انوکسیمون (enoximone) یا دارونما، اپی‌نفرین (epinephrine) در برابر نوراپی‌نفرین (norepinephrine)- دوبوتامین، آمرینون (amrinone) در برابر دوبوتامین، دوپکسامین (dopexamine) در برابر دوپامین (dopamine)، انوکسیمون در برابر دوپامین و اکسید نیتریک را در برابر دارونما مورد بررسی قرار داده بودند.
همه کارآزمایی‌ها در مجلات داوری شده (peer‐reviewed) منتشر شده و تجزیه‌و‌تحلیل به وسیله اصل تمایل به درمان (ITT؛intention-to-treat) انجام شد. 12 مورد از 13 کارآزمایی کوچک با تعداد شرکت‌کننده کم بودند. تقدیر و تشکر (Acknowledgement) از تامین مالی توسط صنعت داروسازی یا عدم اقرار به تضاد منافع در 5 مورد از 13 کارآزمایی صورت گرفت. به‌طور کلی، اعتماد به نتایج مطالعات تجزیه‌و‌تحلیل شده به دلیل محدودیت‌های جدی مطالعه، ناسازگاری جدی یا غیرمستقیم کاهش یافت. حیطه‌های دارای مشکل (domains of concern)، که دارای خطر بالای بیش از 50% است، شامل سوگیری (bias) عملکرد (کورسازی شرکت‌کنندگان و کارکنان) و سوگیری‌ای است که بر کیفیت شواهد در عوارض جانبی تاثیر می‌گذارد.
لوسیمندان (Levosimendan) ممکن است در مقایسه با درمان با دوبوتامین، مرگ‌ومیر (mortality) را کاهش دهد (RR: 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 0.95؛ 6 مطالعه؛ 1776 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پایین؛ NNT: 16 (بیماران با خطر متوسط)؛ NNT: 5 (بیماران مبتلا به CS)). این مزیت بقاء (survival) کوتاه‌مدت اولیه با لوسیمندان در مقابل دوبوتامین در پیگیری بلندمدت تایید نشده است. اثر لورسیمندان در مقایسه با دارونما (به دلیلی عدم وجود قدرت آماری) با عدم قطعیت همراه است (RR: 0.48؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 1.94؛ 2 مطالعه؛ 55 شرکت‌کننده؛ شواهد بسیار کم‌کیفیت) یا انوکسیمون (RR: 0.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 1.14؛ 1 مطالعه؛ 32 شرکت‌کننده؛ شواهد بسیار کم‌کیفیت) وجود دارد.
همه مقایسه‌ها در مقایسه با دیگر داروهای اینوتروپیک مثبت، اینودیلاتیو (inodilative) یا داروهای وازودیلاتیو (vasodilative)، عدم قطعیتی را در اثرشان در مرگ‌ومیر کوتاه‌مدت با شواهد با کیفیت خیلی پایین و فقط بر اساس یک RCT نشان دادند. این تک‌مطالعه‌ها اپی‌نفرین با نوراپی‌نفرین-دوبوتامین (RR: 1.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.41 تا 3.77؛ 30 شرکت‌کننده)، آمرینون با دوبوتامین (RR: 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.04 تا 2.85؛ 30 شرکت‌کننده)، دوپکسامین با دوپامین (بدون مرگ در بیمارستان از 70 شرکت‌کننده)، انوکسیمون با دوبوتامین (دو مرگ از 40 شرکت‌کننده) و اکسید نیتریک (nitric oxide) با دارونما (یک مرگ از سه شرکت‌کننده) را مقایسه کردند.

صرف‌نظر از کیفیت پایین شواهد، داده‌ها که پیشنهاد می‌کنند لوسیمندان در مقایسه با دوبوتامین با کاهش مرگ‌ومیر کوتاه‌مدت همراه است، در حال حاضر هیچ داده قوی و قانع‌کننده‌ای برای حمایت از یک درمان مبتنی بر داروی مشخص وازودیلاتور یا اینوتروپیک به عنوان یک راه‌حل برتر برای کاهش مرگ‌ومیر در افراد مبتلا به همودینامیک ناپایدار با شوک قلبی یا LCOS وجود ندارد.
با توجه به شواهد محدود برگرفته از داده‌های حاضر به دلیل خطر کلی بالای سوگیری و بی‌دقتی، باید تاکید کرد که نیاز قابل‌توجهی به کارآزمایی تصادفی‌شده بزرگ و خوب طراحی شده در مورد این موضوع وجود دارد که فاصله بین کار درمانی روزانه را در مراقبت درمانی بحرانی و شواهد موجود کم کند. به نظر می‌رسد که استفاده از مفهوم «درمان هدف‌محور زودهنگام» (early goal‐directed therapy) در شوک قلبی و LCOS با تثبیت زودهنگام همودینامیک (early haemodynamic stabilisation) در جدول زمانی از پیش تعریف شده مفید است. بنابراین کارآزمایی‌های بالینی بیشتر باید بررسی کنند که آیا چنین مفهوم درمانی تاثیر خیلی بیشتری بر نرخ بقاء نسبت به جست‌وجو برای بهترین دارو برای حمایت از همودینامیک می‌گذارد یا خیر؟