جلد 2017 -                   جلد 2017 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD010483.pub4

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Francesco Brigo, Stanley C Igwe, Nicola Luigi Bragazzi. Antiepileptic drugs for the treatment of infants with severe myoclonic epilepsy. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1989-fa.html
داروهای ضدصرع برای درمان نورادان مبتلا به صرع میوکلونیک شدید
Francesco Brigo* , Stanley C Igwe , Nicola Luigi Bragazzi
پیشینه
این یک نسخه به‌روزشده از مرور اصلی کاکرین است که درسال 2015، شماره 10 منتشر شده است.
صرع شدید میوکلونیک در نوزادان (SMEI)، که به عنوان سندرم Dravet شناخته می‌شود، یک شکل نادر، مقاوم از صرع است که استیریپنتول (STP ؛stiripentol) اخیرا به عنوان درمان افزودنی آن مجوز گرفته است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری STP و سایر داروهای ضدصرع (از جمله رژیم غذایی کتوژنیک) برای بیماران مبتلا به SMEI.
روش های جستجو
برای آخرین به‌روزرسانی، ما پایگاه تخصصی گروه صرع در کاکرین (20 دسامبر 2016)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails) از راه پایگاه ثبت آنلاین مطالعات (CRSO، 20 دسامبر 2016)؛ MEDLINE (Ovid، 1946 تا 20 دسامبر 2016) و ClinicalTrials.gov (20 دسامبر 2016) را جست‌وجو کردیم. پیش از این، ما پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت (WHO) را جست‌وجو کردیم، اما در زمان این به‌روزرسانی قابل استفاده نبود. ما هم‌چنین کتاب‌شناختی‌های مطالعات واردشده را برای منابع بیش‌تر جست‌وجو کردیم. ما نشریات منتخب و خلاصه‌مقالات کنفرانس‌ها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم و هیچ محدودیت زبانی اعمال نکردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) یا کارآزمایی‌های شبه‌تصادفی‌سازی و کنترل‌شده؛ کارآزمایی‌های دو سو کور یا یک‌سو کور یا کورسازی نشده؛ و مطالعات گروه موازی. تجویز حداقل یک داروی ضدصرع به صورت جداگانه (مونوتراپی) یا در ترکیب (اضافه کردن درمان) در مقایسه با افزودن دارونما یا بدون درمان افزودنی.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
نویسندگان مرور به طور مستقل کارآزمایی‌ها را با توجه به معیارهای از پیش تعیین شده برای مرور انتخاب کرده، داده‌های مربوطه را استخراج کرده و کیفیت متدولوژیکی کارآزمایی‌ها را ارزیابی کردند. ما پیامدهای زیر را ارزیابی کردیم: 50% یا بیش‌تر کاهش در تشنج، بدون تشنج بودن، عوارض جانبی، درصد خروج از مطالعه و کیفیت زندگی. ما نتایج را با استفاده از یک متاآنالیز Mantel-Haenszel برای ارزیابی خطر نسبی (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
از آخرین نسخه این مرور، هیچ تحقیق جدیدی پیدا نشده است. به طور خاص، ما هیچ RCT را نیافتیم که به ارزیابی داروهایی غیر از STP پرداخته باشند. این مرور شامل دو RCT است که در آن‌ها استفاده از STP (در مجموع 64 کودک) ارزیابی می‌شود. هر دو مطالعه به طور کلی در معرض خطر نامشخص سوگیری قرار داشتند. در مقایسه با گروه دارونما، نسبت بالاتری از بیماران گروه STP (22/33 در مقابل 2/31؛ RR: 10.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.64 تا 40.87) به کاهش 50 درصدی یا بیش‌تر در فراوانی تشنج دست یافتند. نسبت بالاتری از شرکت‌کنندگان در گروه STP در مقایسه با دارونما به‌طور قابل‌توجهی به وضعیت بدون تشنج رسیدند (12/33 در مقابل 1/31؛ RR: 7.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.52 تا 41.21). محققان اختلاف معنی‌داری را در نسبت های خروج بیماران از گروه STP در مقایسه با گروه دارونما نشان ندادند (2/33 در مقابل 8/31؛ RR: 0.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.06 تا 1.03). فقط یک مطالعه به صراحت میزان بروز عوارض جانبی را نشان داد و اشاره کرد که نسبت‌های بالاتری از شرکت‌کنندگان در گروه STP دچار عوارض جانبی نسبت به گروه دارونما شده‌اند (100% در مقابل 25%؛ RR: 3.73؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.81 تا 7.67). ما با توجه به معیارهای سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها)، کیفیت شواهد را در طبقه کم تا متوسط قرار دادیم، زیرا بیش‌تر اطلاعات مربوط به مطالعاتی است که در معرض خطر نامشخص سوگیری قرار داشتند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
داده‌های حاصل از دو RCT کوچک نشان می‌دهد که STP به طور قابل‌توجهی بهتر از دارونما است، با توجه به کاهش 50% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج و وضعیت بدون تشنج. عوارض جانبی با STP بیش‌تر اتفاق می‌افتد. علاوه‌براین، مطالعات به اندازه کافی قوی با پیگیری طولانی‌مدت باید انجام شوند تا به‌طور واضح اثربخشی طولانی‌مدت و تحمل‌پذیری STP را در درمان بیماران مبتلا به SMEI نشان دهد.
خلاصه به زبان ساده
داروهای ضدصرع برای درمان نوزادان مبتلا به صرع میوکلونیک شدید
پیشینه
صرع میوکلونیک شدید در نوزادان (SMEI)، که به عنوان سندرم Dravet نیز شناخته می‌شود، یک فرم نادر و مقاوم به دارو از صرع است. استیریپنتول (STP ؛stiripentol) اخیرا برای درمان این وضعیت در صورت همراه بودن با سایر داروهای ضدصرع مجوز گرفته است. در این مرور، اثربخشی و تحمل‌پذیری STP و سایر داروهای ضدصرع برای درمان SMEI مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج
پس از جست‌وجوی نظام‌مند (20 دسامبر 2016) در متون علمی پزشکی، ما هیچ کارآزمایی‌ تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) را نیافتیم که برای مقایسه داروهای غیر STP انجام شده باشند. ما دو RCT را برای ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری STP در 64 کودک مبتلا به SMEI در مقایسه با دارونما دریافتیم. در مقایسه با بیماران گروه دارونما، بیماران گروه STP بیش‌تر احتمال داشت بدون تشنج شوند یا 50 درصد کاهش یا بیش‌تر در فراوانی تشنج داشته باشند. فقط یک مطالعه به روشنی گزارش داد که عوارض جانبی بیش‌تر در بیماران تحت درمان با STP اتفاق می‌افتد. این داده‌ها، که حاصل از دو مطالعه کوچک است، نشان می‌دهد که STP به‌طور قابل‌توجهی بهتر از دارونما از نظر اثربخشی است اما تحمل‌پذیری خوبی ندارد. باید مطالعات بیش‌تری انجام شود تا به صراحت اثربخشی درازمدت و تحمل‌پذیری STP را در درمان بیماران مبتلا به SMEI نشان دهد.

شواهد موجود تا تاریخ 20 دسامبر 2016 به‌روز هستند.

(644 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (48 دریافت)    

پذیرش: 1395/9/30 | انتشار: 1396/2/28