پیشینه
درد مزمن پس از ترمیم هرنی اینگوئینال با پایه مش اغلب گزارش میشود و تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی دارد. اینکه تثبیت مش با چسب میتواند درد مزمن را بدون افزایش میزان عود کاهش دهد، هنوز بحثبرانگیز است.
اهداف
تعیین اینکه آیا چسبهای بافتی میتوانند عوارض بعد از عمل را، به خصوص درد مزمن را کاهش دهد، بدون افزایش در میزان عود، در مقایسه با بخیههایی که برای تثبیت مش در ترمیم هرنی لیختناشتاین (Lichtenstein) استفاده میشود.
روش های جستجو
ما در پایگاههای اطلاعاتی الکترونیکی زیر بدون محدودیت زبانی جستوجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 4، 2016) در کتابخانه کاکرین (جستوجو شده در 11 می 2016)؛ MEDLINE Ovid (1986 تا 11 می 2016)؛ Embase Ovid (1986 تا 11 می 2016)؛ Science Citation Index (Web of Science) (1986 تا 11 می 2016)؛ CBM (Chinese Biomedical Database)؛ CNKI (China National Knowledge Infrastructure)؛ VIP (a full-text database in China)؛ Wanfang databases. ما همچنین فهرست منابع مقالات یافت شده (مطالعات وارد شده و مرورهای مرتبط) را چک کردیم.
معیارهای انتخاب
ما تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و نیمهتصادفیسازی و کنترل شده را وارد کردیم که به مقایسه چسب در برابر بخیه برای تثبیت مش در ترمیم فتق لیختناشتاین پرداخته بودند. RCTها خوشهای نیز واجد شرایط بودند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مرور دادهها را استخراج کرده و بهطور مستقل از هم خطر سوگیری را ارزیابی کردند. پیامدهای دوتایی به صورت نسبت شانس (OR) با 95% فاصله اطمینان (CI) بیان شد. پیامدهای پیوسته به صورت تفاوت میانگین (MD) با 95% فاصله اطمینان (CI) بیان شدند.
نتایج اصلی
12 کارآزمایی با مجموع 1932 شرکتکننده در این مرور وارد شدند. درد مزمن کلی پس از جراحی در گروه چسب، در مقایسه با گروه سوچور، تا 37 درصد کاهش یافت (OR: 0.63؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 0.91؛ 10 مطالعه؛ 1418 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). بااینحال، زمانیکه آنالیزهای زیرگروهی براساس نوع مش انجام شد، نتایج تغییر کردند. آنالیز زیرگروهی در مطالعات وارد شده که از مشهای کموزن استفاده کرده بودند، نشان داد کاهش درد مزمن کمتر عمیق و قابلتوجه بود (OR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 1.17). آنالیز زیرگروهی از مطالعات وارد شده که از مشهای با وزن ببیشتر استفاده کرده بودند، نشان از مزایای قابلتوجه از تثبیت با چسب داشتند (OR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 0.82).
عود هرنی بین دو گروه مشابه بود (OR: 1.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 3.28؛ 12 مطالعه؛ 1932 شرکتکننده؛ کیفیت شواهد پائین). تثبت با چسب بر بخیه از نظر طول دوره جراحی (MD: 3.13-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.48- تا 1.78-؛ 9 مطالعه؛ 1790 شرکتکننده؛ کیفیت شواهد پائین)، هماتوم (MD: 0.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 0.86؛ 10 مطالعه؛ 1384 شرکتکننده؛ کیفیت شواهد متوسط) و دوره نقاهت و بازگشت به فعالیتهای روزانه (MD: 1.26-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.89- تا 0.63-؛ 3 مطالعه؛ 403 شرکتکننده؛ کیفیت شواهد کم) برتری داشت.
ما همچنین عوارض جانبی را بررسی کردیم. تفاوتهای قابلتوجهی بین دو گروه وجود نداشت. آنالیز تجمعی برای عفونت سطحی زخم نشان داد؛ OR: 1.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 4.11؛ 7 مطالعه؛ 763 شرکتکننده (کیفیت شواهد پائین)؛ برای مش/ عفونت عمقی ؛ OR: 0.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.16 تا 2.83؛ 8 مطالعه؛ 1393 شرکتکننده (کیفیت شواهد پائین) است. علاوهبراین، ما سروما (تورم پس از جراحی که در اثر مایع ایجاد میشود) (OR: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.51 تا 1.33) و بیحسی و سوزش پایدار (OR: 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.57 تا 1.14) را هم بررسی کردیم.
در نهایت، 6 کارآزمایی با حضور 1009 شرکتکننده طول مدت بستری را پس از جراحی بررسی کرده و تفاوت غیرمعنیداری را بین دو گروه نیافتند (MD: 0.12-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35- تا 0.10).
به دلیل فقدان دادهها، هیچ گونه نتیجهگیری بین چسب صناعی و بیولوژیکال وجود نداشت.
9 مطالعه از 12 مورد خطر بالای سوگیری را در حداقل یکی از حوزههای مورد بررسی نشان دادند. دو مطالعه نیمهتصادفیسازیشده و کنترل شده بوده و توالی تخصیص یک مطالعه پنهانسازی نشده است. تقریبا نیمی از کارآزماییها شامل اطلاعات کافی نبوده یا در معرض خطر زیاد سوگیری به دلیل پروسههای کورسازی قرار داشتند. خطر سوگیری برای دادههای ناتمام پیامدها در همه مطالعات وارد شده از کم تا بالا متغیر بود. دو کارآزمایی در مورد پیامدهای مهم گزارشی ندادند. یک مطالعه توسط تولید کننده فیبرین سیلنت تامین مالی شده بود. بنابراین، طبق جداول خلاصهای از یافتهها، کیفیت شواهد (سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها)) برای پیامدها متوسط تا کم است.
نتیجهگیریهای نویسندگان
بر اساس نتایج کوتاهمدت، چسب ممکن است درد مزمن پس از عمل را کاهش دهد و به طور همزمان میزان عود را افزایش دهد، در مقایسه با بخیههایی که برای تثبیت مش در ترمیم فتق لیختناشتاین استفاده میشود. بنابراین چسب ممکن است یک جایگزین منطقی برای بخیه در ترمیم فتق لیختناشتاین باشد. کارآزماییهای بزرگ با پیگیری طولانیتر و با کیفیت بالا ضروری است. تفاوت بین چسب مصنوعی و چسب بیولوژیکی نیز باید در آینده بررسی شود.
خلاصه به زبان ساده
چسب ممکن است یک جایگزین معقول برای بخیه در تثبیت مش در هرنیوپلاستی اینگوئینال لیختناشتاین باشد.
سوال مطالعه مروری
ما بررسی کردیم که آیا چسب، در مقایسه با بخیههای که برای تثبیت مش در ترمیم هرنی اینگوئینال لیختناشتاین استفاده میشود، میتواند درد مزمن پس از جراحی را کاهش دهد، بدون افزایش میزان عود مجدد پس از عمل
پیشینه
فتق یک ضعف دیواره شکم است و اجازه فرار بافت نرم یا اندامهای داخلی را از داخل فتق میدهد. معمولا به نظر میرسد یک توده قابل کوچک شدن است و ممکن است باعث ناراحتی و درد شود، فعالیتهای روزمره را محدود کند و کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار دهد. اگر روده ایسکمیک یا نکروتیک باشد، میتواند خطرناک باشد. هرنیوپلاستی اینگوئینال لیختناشتاین، که از پروتزهای مصنوعی مش برای عبور از این نقص استفاده میکند، ترمیم باز استاندارد بدون کشش در هرنی اینگوئینال است. میزان عود در روش لیختن اشتاین قابل قبول است. بااینحال، درد مزمن پس از عمل شایع است و برای مقابله با آن دشوار. بخیه روش سنتی برای تثبیت مش است اما ممکن است باعث تحریک یا فشردهسازی عصبی شود که بهنوبهخود منجر به درد نوروپاتیک پس از عمل میشود. بنابراین چسب، به عنوان یک روش غیرتهاجمی برای تثبیت مش، به نظر میرسد که درد مزمن را کاهش دهد. بااینحال، تثبیت چسب روی میزان عود فتق پس از عمل تاثیر میگذارد.
تحقیق و بررسی
تکنیک لیختناشتاین برای اولین بار در سال 1986 توصیف شد، بنابراین ما از سال 1986 تا مه 2016 متون علمی را برای یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که به مقایسه چسب در مقابل بخیه برای تثبیت مش در ترمیم هرنی لیختنشتاین پرداخته بودند، جستوجو کردیم. ما همچنین مطالعاتی را که شامل هرنی اینگوئینال اولیه و عودکننده بودند، در نظر گرفتیم که گزارشها به ما اجازه داد تا اطلاعات را در مورد ترمیم اولیه جدا و استخراج کنیم.
ویژگیهای مطالعه
ما 12 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده مرتبط را شناسایی کردیم که با 1932 شرکت کننده به مقایسه چسب در مقابل بخیه برای تثبیت مش، پرداخته بودند.
نتایج اصلی
از نظر درد مزمن، مدت زمان عمل، هماتوم و زمان بهبودی به فعالیتهای روزانه تثبیت با چسب نسبت به بخیه برتری دارد.
تثبیت با چسب با افزایش خطر ابتلا به عفونت، عود فتق، سرم (مجموعهای از مایع که پس از عمل جراحی زیر سطح پوست ایجاد میشود)، بیحس بودن (از دست دادن حس یا احساس)، کیفیت زندگی و مدت اقامت بعد از عمل همراه بود.
ما در مورد نقش تثبیت با چسب در افرادی که فتق عودکننده، فتق فمورال یا فتق عارضهدار دارند، چیزی نمیدانیم. در عین حال هیچ نتیجهای نمی توان برداشت کرد که کدام نوع از چسب باید مورد استفاده قرار گیرد، زیرا کارآزمایی در این زمینه وجود نداشت.
کیفیت شواهد
هشت مورد از 12 آزمایش، حداقل در یکی از حوزه های مورد بررسی، خطر بالای سوگیری داشتند. دو مطالعه انجام شده به صورت شبهتصادفیسازی و کنترل شده انجام شدند. تقریبا نیمی از کارآزماییها شامل اطلاعات کافی نبودند یا در معرض خطر بالای سوگیری به دلیل پروسههای کورشدگی قرار داشتند. ریسک سوگیری برای دادههای ناتمام پیامدها در همه مطالعات کم تا زیاد است. دو کارآزمایی بعضی پیامدهای مهم را گزارش نکردند. یک مطالعه توسط تولید کننده سیلانت فیبرین تامین مالی شده بود. همانطور که کیفیت شواهد (GRADE) برای پیامدها متوسط تا کم بود و قدرت نتایج درد مزمن قوی نیست، یافتهها باید با احتیاط تفسیر شوند.
با این حال، شواهد هنوز هم کافی است تا نتیجهگیری شود که تثبیت مش با چسب در مقابل تثبیت با بخیه، برای روش لیختناشتاین، اگر برتر نباشد، قابل مقایسه است. چسب ممکن است یک جایگزین منطقی برای بخیه برای تثبیت مش در ترمیم لیختناشتاین باشد.