سه شنبه 28 فروردین 1403
جلد 2016 -
جلد 2016 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ayokunle T Abegunde, Richard M Ahuja, Nkem J Okafor. Doxycycline plus ivermectin versus ivermectin alone for treatment of patients with onchocerciasis. 3 2016; 2016
URL: http://cochrane.ir/article-1-193-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-193-fa.html
پیشینه
انکوسرکیازیس (onchocerciasis) که به «کوری رودخانه» نیز شناخته می‌شود، نوعی بیماری انگلی است که به‌وسیله عفونت ناشی از نماتد فیلاریایی (کرم‌های گرد)، اونکوسرکا ولولوس (Onchocerca volvulus) ایجاد می‌شود. نماتدها به وسیله مگس‌های سیاه از گونه سیمولیوم (Simulium) از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شوند. این مگسها معمولا در رودخانه‌های خروشان زاد و ولد می‌کنند. این بیماری دومین علت عفونی منجر به کوری در مناطق آندمیک است.
به منظور پیشگیری و درمان بیماری انکوسرکیازیس، داروی ایورمکتین (یک microfilaricide) به طور گسترده در میان جمعیت بومی توزیع می‌شود. داکسی‌سایکلین که نوعی آنتی‌بیوتیک است، ارگانیسم‌های ولباچیا (Wolbachia) را هدف قرار می‌دهد که برای بقای اونکوسرکای بالغ (macrofilaricide) بسیار حیاتی هستند. این باور وجود دارد که درمان ترکیبی با استفاده از هر دو دارو باعث مرگ مستقیم microfilarial به وسیله ایورمکتین و مرگ غیرمستقیم macrofilarial به وسیله داکسی‌سایکلین می‌شود. کاهش تعداد microfilaria در پوست و چشم و در تعداد کرم‌های بالغ در بدن در درازمدت، بالقوه می‌تواند موجب کاهش انتقال و بروز بیماری چشمی اونکوسرکال شود.
به منظور پیشگیری و درمان بیماری انکوسرکیازیس، داروی ایورمکتین (یک microfilaricide) به طور گسترده در میان جمعیت بومی توزیع می‌شود. داکسی‌سایکلین که نوعی آنتی‌بیوتیک است، ارگانیسم‌های ولباچیا (Wolbachia) را هدف قرار می‌دهد که برای بقای اونکوسرکای بالغ (macrofilaricide) بسیار حیاتی هستند. این باور وجود دارد که درمان ترکیبی با استفاده از هر دو دارو باعث مرگ مستقیم microfilarial به وسیله ایورمکتین و مرگ غیرمستقیم macrofilarial به وسیله داکسی‌سایکلین می‌شود. کاهش تعداد microfilaria در پوست و چشم و در تعداد کرم‌های بالغ در بدن در درازمدت، بالقوه می‌تواند موجب کاهش انتقال و بروز بیماری چشمی اونکوسرکال شود.
اهداف
هدف اولیه از این مطالعه مروری، ارزیابی اثربخشی داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین در مقایسه با مصرف ایورمکتین تنها برای پیشگیری و درمان بیماری انکوسرکیازیس بود. هدف ثانویه نیز ارزیابی اثربخشی داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین در مقایسه با ایورمکتین به تنهایی برای پیشگیری و درمان ضایعات چشمی اونکوسرکال در جوامع بومی (co-endemic) برای عفونت انکوسرکیازیس و عفونت کرم چشم یا لوا لوا (Loa loa یا loiasis) بود.
روش های جستجو
ما این موارد را جست‌وجو کردیم: CENTRAL (که شامل مرکز ثبت کارآزمایی‌های چشم و بینایی در کاکرین (Cochrane Eyes and Vision Trials Register) است) (شماره 7، 2015)؛ Ovid Medline؛ Ovid MEDLINE In-Process and Other Non-Indexed Citation؛ نشریه Ovid Medline؛ OLDMEDLINE (ژانویه 1946تا جولای 2015)؛ EMBASE (از ژانویه 1980 تا جولای 2015)؛ PubMed (از 1948 تا جولای 2015)؛ منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS؛ Latin American and Caribbean Health Sciences Literature) (از 1982 تا جولای 2015)؛ metaRegister وابسته به کارآزمایی‌های کنترل‌شده (mRCT) (در www.controlled-trials.com) (آخرین جست‌وجو، اول جولای 2014)؛ ClinicalTrials.gov (در www.clinicaltrials.gov)؛ و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP؛ WHO International Clinical Trials Registry Platform). ما در جست‌وجوهای الکترونیکی برای کارآزمایی‌ها، هیچ‌گونه تاریخ یا محدودیت‌های زبانی را به کار نبردیم. آخرین جست‌وجوی ما در پایگاه‌های داده‌های الکترونیکی به تاریخ 15 جولای 2015 برمی‌گردد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) را بررسی کردیم که در آن‌ها داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین با ایورمکتین تنها مقایسه شده بود. شرکت‌کنندگان با یا بدون یک یا چند نشانه از ویژگی‌های انکوسرکیازیس چشمی در جوامعی سکونت داشتند که انکوسرکیازیس در آنجا بیماری همه‌گیر بومی بود.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده منتقد (بررسی‌کننده)، به طور مستقل صلاحیت کارآزمایی‌ها و داده‌های استخراج شده را ارزیابی کردند. ما روندهای روش‌شناختی استاندارد مورد نظر کاکرین را به کار بردیم.
نتایج اصلی
سه RCT با 466 شرکت‌کننده با تشخیص انکوسرکیازیس شناسایی کردیم. در همه کارآزمایی‌ها مصرف داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین با مصرف فقط ایورمکتین مقایسه شده بود. در یک مطالعه بهبود اختلال بینایی طی شش ماه پیگیری بررسی شده بود. در دو مطالعه دیگر بار (microfilarial (load در برشهای پوستی (skin snips) برای بررسی اثرات پایدار درمان طی 21 ماه پیگیری یا بیشتر اندازه‌گیری شده بود. این مطالعات در مراکز مختلف در سراسر 3 کشور (کامرون، غنا و لیبریا) انجام شدند. ما خطر تورش را در تمام مطالعات به طور کلی بالا ارزیابی کردیم. علت این امر، انتخاب تصادفی ناکافی و عدم پوشش (1 مطالعه)، داده‌های مفقوده (2 مطالعه) و ارائه گزارش از پیامدها به شیوه گزینشی(3 مطالعه) است.
تنها یک مطالعه به اندازه‌گیری پیامدهای بینایی اختصاص داشت. در این مطالعه، عدم اطمینان درباره تفاوت در نسبت شرکت‌کنندگان با بهبود در اختلال بینایی طی شش ماه پیگیری مصرف داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین در مقایسه با مصرف فقط ایورمکتین گزارش شده بود (خطر نسبی (RR): 1.06؛ 95% فاصله اطمینان (RR):0.80 تا 1.39؛ 240 شرکت‌کننده؛ کیفیت شواهد بسیار پایین). هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان در هر دو گروه، نشانی از بهبود آتروفی عصب بینایی، کوریورتینیت یا کراتیت اسکلروزان طی شش ماه پیگیری بروز ندادند. تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان در گروه دریافت‌کننده داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین نسبت به گروه دریافت‌کننده فقط ایورمکتین نشانه‌هایی از بهبود در ایریدوسیکلیت (RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (RR): 0.69 تا 2.22) و کراتیت نقطه‌نقطه (RR: 1.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 2.00) طی شش ماه پیگیری از خود بروز دادند؛ با این حال، ما کیفیت این نتایج را بسیار پائین درجه‌بندی کردیم.
در دو مطالعه گزارش شد که یک دوره شش‌هفته‌ای مصرف داکسی‌سایکلین ممکن است به کاهش ولباچیا و macrofilaricidal و نیز عقیم کردن (سترون‌سازی) فعالیت‌های کرم‌های اونکوسرکای ماده منجر شود؛ با این حال، امکان تجزیه و تحلیل داده‌ها وجود نداشت، زیرا داده‌ها مفقود و ناقص بودند (شواهد درجه‌بندی‌شده کیفیت بسیار پایینی داشتند). در یکی از این مطالعات، بروز عوارض جانبی در 16 نفر از 135 شرکت‌کننده (12%) گزارش شد. این عوارض جانبی عبارت بودند از: خارش، سردرد، بدن‌درد و سرگیجه. برای هر یک از این عوارض جانبی، تفاوتی بین گروه‌های تحت درمان گزارش نشد. در مطالعه دوم گزارش شد که یک شرکت‌کننده (1.3%) در گروه دریافت‌کننده داکسی سایکلین به همراه ایورمکتین پس از آغاز درمان دچار اسهال خونی شده است.
تنها یک مطالعه به اندازه‌گیری پیامدهای بینایی اختصاص داشت. در این مطالعه، عدم اطمینان درباره تفاوت در نسبت شرکت‌کنندگان با بهبود در اختلال بینایی طی شش ماه پیگیری مصرف داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین در مقایسه با مصرف فقط ایورمکتین گزارش شده بود (خطر نسبی (RR): 1.06؛ 95% فاصله اطمینان (RR):0.80 تا 1.39؛ 240 شرکت‌کننده؛ کیفیت شواهد بسیار پایین). هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان در هر دو گروه، نشانی از بهبود آتروفی عصب بینایی، کوریورتینیت یا کراتیت اسکلروزان طی شش ماه پیگیری بروز ندادند. تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان در گروه دریافت‌کننده داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین نسبت به گروه دریافت‌کننده فقط ایورمکتین نشانه‌هایی از بهبود در ایریدوسیکلیت (RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (RR): 0.69 تا 2.22) و کراتیت نقطه‌نقطه (RR: 1.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 2.00) طی شش ماه پیگیری از خود بروز دادند؛ با این حال، ما کیفیت این نتایج را بسیار پائین درجه‌بندی کردیم.
در دو مطالعه گزارش شد که یک دوره شش‌هفته‌ای مصرف داکسی‌سایکلین ممکن است به کاهش ولباچیا و macrofilaricidal و نیز عقیم کردن (سترون‌سازی) فعالیت‌های کرم‌های اونکوسرکای ماده منجر شود؛ با این حال، امکان تجزیه و تحلیل داده‌ها وجود نداشت، زیرا داده‌ها مفقود و ناقص بودند (شواهد درجه‌بندی‌شده کیفیت بسیار پایینی داشتند). در یکی از این مطالعات، بروز عوارض جانبی در 16 نفر از 135 شرکت‌کننده (12%) گزارش شد. این عوارض جانبی عبارت بودند از: خارش، سردرد، بدن‌درد و سرگیجه. برای هر یک از این عوارض جانبی، تفاوتی بین گروه‌های تحت درمان گزارش نشد. در مطالعه دوم گزارش شد که یک شرکت‌کننده (1.3%) در گروه دریافت‌کننده داکسی سایکلین به همراه ایورمکتین پس از آغاز درمان دچار اسهال خونی شده است.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد موجود درباره اثربخشی داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین در مقایسه با مصرف فقط ایورمکتین در پیشگیری و درمان انکوسرکیازیس نامشخص است. شواهد محدود و با کیفیت بسیار پایین مربوط به دو مطالعه نشان می‌دهند که دوره شش‌هفته‌ای مصرف داکسی‌سایکلین پس از ایورمکتین ممکن است موجب تکرار بیشتر فعالیت macrofilaricidal و microfilaricidal و عقیم‌سازی (سترون‌سازی) اونکوسرکای ماده در مقایسه با مصرف فقط ایورمکتین شود، با این حال، اثرات وارد بر پیامدهای مرتبط با بینایی نامشخص هستند. مطالعات در آینده باید اثربخشی درمان را در پیشگیری از کاهش دقت بینایی و میدان دید و اثرات آن‌ها بر ضایعات بخش قدامی و خلفی، به ویژه کوریورتینیت، مد نظر قرار دهند. این مطالعات باید پیامدها را به شیوه‌ای یکنواخت و سازگار طی پیگیری سه‌ساله یا بیش از سه سال گزارش کنند تا به این وسیله امکان تشخیص تغییرات معنادار در پیامدهای مرتبط با بینایی میسر شود.
خلاصه به زبان ساده
داکسیسیکلین به همراه ایورمکتین برای پیشگیری و درمان بیماری کوری رودخانه (انکوسرکیازیس)
سوال مطالعه مروری
شواهد مربوط به تأثیرات افزودن داکسی‌سایکلین را به ایورمکتین که درمان معمول برای افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه (RB) است، بررسی کردیم. این بیماری، انکوسرکیازیس نیز نامیده می‌شود.
پیشینه
بیماری کوری رودخانه از عفونت کرم‌ها ناشی می‌شود. کرم‌ها به وسیله نوعی مگس کوچک نیش‌دار که زیستگاه آن در رودخانه‌های خروشان، عمدتا در غرب آفریقا است، از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. کرم‌های کوچک (جوان) و بزرگ (بالغ) در بدن فرد آلوده زیست می‌کنند. این کرم‌ها باعث خارش شدید و ضخیم شدن پوست می‌شوند. فقط کرم‌های ریز می‌توانند داخل چشم‌ها شوند. آن‌ها می‌توانند به چشم آسیب برسانند و باعث نابینایی شوند.
بیماری کوری رودخانه را می‌توان با ایورمکتین درمان کرد. این دارو کرم‌های ریز و جوان را هدف قرار می‌دهد، اما کرم‌های بزرگ و بالغ را از بین نمی‌برد. کرم‌های بالغ برای ادامه حیات خود به نوع خاصی از باکتری (ولباچیا) نیاز دارند. داکسی‌سایکلین نوعی آنتی‌بیوتیک است. اگر داکسی‌سایکلین بتواند این نوع باکتری را در بدن از بین ببرد، کرم‌های بالغ نمی‌توانند به حیات خود ادامه دهند. هدف از این بررسی، کشف این موضوع است که آیا ترکیب آنتی‌بیوتیک داکسی‌سایکلین با ایورمکتین می‌تواند تأثیر مثبت مضاعفی در پیشگیری و درمان بیماری کوری رودخانه داشته باشد یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
شناسایی سه RCT را از 15 جولای سال 2015 آغاز کردیم. در این سه کارآزمایی جمعا 466 نفر مبتلا به بیماری کوری رودخانه شرکت داشتند. کارآزمایی‌ها در کشورهای کامرون، غنا و لیبریا انجام شده بودند. در کارآزمایی‌هایی که در کامرون و غنا صورت گرفتند، به افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه به مدت چهار یا شش هفته داکسی‌سایکلین یا دارونما (قرص قند) داده شده بود. سپس چهار یا شش ماه بعد، به آنان یک دوز ایورمکتین داده شد. آنگاه به مدت دو تا سه سال وضعیت بیماران پیگیری شد. در کارآزمایی لیبریا، افراد دچار کوری رودخانه به دو گروه تقسیم شدند. به یک گروه ابتدا یک دوز ایورمکتین داده شد و سپس به مدت شش هفته تحت درمان با داکسی‌سایکلین قرار گرفتند. به گروه دیگر فقط ایورمکتین داده شد. وضعیت هر دو گروه در لیبریا به مدت شش ماه پیگیری شد.
نتایج اصلی
شواهدی دال بر تأثیر افزودن داکسی‌سایکلین به درمان معمول با ایورمکتین برای افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه نامشخص است. تنها یکی از سه کارآزمایی به وضعیت بینایی شرکت‌کنندگان اختصاص داشت. در این کارآزمایی شواهدی ناکافی گزارش شده بود تا نشان دهد که بین گروه‌های تحت درمان به نسبت شرکت‌کنندگان با بهبود بینایی در شش ماه پس از آغاز مطالعه، تفاوت وجود دارد. در دو کارآزمایی کاهش تعداد باکتری (ولباچیا) و کرم‌های بالغ تحت درمان ترکیبی داکسی‌سایکلین و ایورمکتین در مقایسه با درمان با فقط ایورمکتین پس از حدود دو سال مشاهده شد. با این حال، در یک کارآزمایی پس از پایان دوره درمان، کرم‌های جدید همراه با باکتری دیده شدند.
در دو کارآزمایی عوارض جانبی درمان در برخی از شرکت‌کنندگان گزارش شد. در هیچ‌کدام، تفاوتی بین گروه‌های تحت درمان گزارش نشد. در یک مطالعه بروز عوارض جانبی درمان مانند خارش، تب، سردرد، بدن‌درد و سرگیجه، در 12 درصد از شرکت‌کنندگان تحت مطالعه گزارش شد. در مطالعه دیگر گزارش شد که یک فرد (1.3%) پس از آغاز درمان با داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین دچار اسهال خونی شده که پس از توقف درمان، اسهال او قطع شد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد را به طور کلی به دلیل مسائل روش‌شناختی که در کارآزمایی‌ها به آن‌ها اشاره شد، بسیار پائین ارزیابی کردیم.
شواهد مربوط به تأثیرات افزودن داکسی‌سایکلین را به ایورمکتین که درمان معمول برای افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه (RB) است، بررسی کردیم. این بیماری، انکوسرکیازیس نیز نامیده می‌شود.
پیشینه
بیماری کوری رودخانه از عفونت کرم‌ها ناشی می‌شود. کرم‌ها به وسیله نوعی مگس کوچک نیش‌دار که زیستگاه آن در رودخانه‌های خروشان، عمدتا در غرب آفریقا است، از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. کرم‌های کوچک (جوان) و بزرگ (بالغ) در بدن فرد آلوده زیست می‌کنند. این کرم‌ها باعث خارش شدید و ضخیم شدن پوست می‌شوند. فقط کرم‌های ریز می‌توانند داخل چشم‌ها شوند. آن‌ها می‌توانند به چشم آسیب برسانند و باعث نابینایی شوند.
بیماری کوری رودخانه را می‌توان با ایورمکتین درمان کرد. این دارو کرم‌های ریز و جوان را هدف قرار می‌دهد، اما کرم‌های بزرگ و بالغ را از بین نمی‌برد. کرم‌های بالغ برای ادامه حیات خود به نوع خاصی از باکتری (ولباچیا) نیاز دارند. داکسی‌سایکلین نوعی آنتی‌بیوتیک است. اگر داکسی‌سایکلین بتواند این نوع باکتری را در بدن از بین ببرد، کرم‌های بالغ نمی‌توانند به حیات خود ادامه دهند. هدف از این بررسی، کشف این موضوع است که آیا ترکیب آنتی‌بیوتیک داکسی‌سایکلین با ایورمکتین می‌تواند تأثیر مثبت مضاعفی در پیشگیری و درمان بیماری کوری رودخانه داشته باشد یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
شناسایی سه RCT را از 15 جولای سال 2015 آغاز کردیم. در این سه کارآزمایی جمعا 466 نفر مبتلا به بیماری کوری رودخانه شرکت داشتند. کارآزمایی‌ها در کشورهای کامرون، غنا و لیبریا انجام شده بودند. در کارآزمایی‌هایی که در کامرون و غنا صورت گرفتند، به افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه به مدت چهار یا شش هفته داکسی‌سایکلین یا دارونما (قرص قند) داده شده بود. سپس چهار یا شش ماه بعد، به آنان یک دوز ایورمکتین داده شد. آنگاه به مدت دو تا سه سال وضعیت بیماران پیگیری شد. در کارآزمایی لیبریا، افراد دچار کوری رودخانه به دو گروه تقسیم شدند. به یک گروه ابتدا یک دوز ایورمکتین داده شد و سپس به مدت شش هفته تحت درمان با داکسی‌سایکلین قرار گرفتند. به گروه دیگر فقط ایورمکتین داده شد. وضعیت هر دو گروه در لیبریا به مدت شش ماه پیگیری شد.
نتایج اصلی
شواهدی دال بر تأثیر افزودن داکسی‌سایکلین به درمان معمول با ایورمکتین برای افراد مبتلا به بیماری کوری رودخانه نامشخص است. تنها یکی از سه کارآزمایی به وضعیت بینایی شرکت‌کنندگان اختصاص داشت. در این کارآزمایی شواهدی ناکافی گزارش شده بود تا نشان دهد که بین گروه‌های تحت درمان به نسبت شرکت‌کنندگان با بهبود بینایی در شش ماه پس از آغاز مطالعه، تفاوت وجود دارد. در دو کارآزمایی کاهش تعداد باکتری (ولباچیا) و کرم‌های بالغ تحت درمان ترکیبی داکسی‌سایکلین و ایورمکتین در مقایسه با درمان با فقط ایورمکتین پس از حدود دو سال مشاهده شد. با این حال، در یک کارآزمایی پس از پایان دوره درمان، کرم‌های جدید همراه با باکتری دیده شدند.
در دو کارآزمایی عوارض جانبی درمان در برخی از شرکت‌کنندگان گزارش شد. در هیچ‌کدام، تفاوتی بین گروه‌های تحت درمان گزارش نشد. در یک مطالعه بروز عوارض جانبی درمان مانند خارش، تب، سردرد، بدن‌درد و سرگیجه، در 12 درصد از شرکت‌کنندگان تحت مطالعه گزارش شد. در مطالعه دیگر گزارش شد که یک فرد (1.3%) پس از آغاز درمان با داکسی‌سایکلین به همراه ایورمکتین دچار اسهال خونی شده که پس از توقف درمان، اسهال او قطع شد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد را به طور کلی به دلیل مسائل روش‌شناختی که در کارآزمایی‌ها به آن‌ها اشاره شد، بسیار پائین ارزیابی کردیم.
- ناشر: John Wiley & Sons, Ltd
- گروه ویراستاری: Cochrane Eyes and Vision Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/4/24 | انتشار: 1394/10/25
