موم گوش (cerumen)، یک ترشح طبیعی بدن است که می‌تواند در صورت مسدود کردن کانال گوش، مشکل‌ساز شود. علائم مرتبط با موم (مانند ناشنوایی و درد) در میان شایع‌ترین دلایل بیماران برای مراجعه به بخش مراقبت اولیه با مشکل گوش قرار دارند.
موم بخشی از مکانیسم خود‌ تمیزشوندگی (self‐cleaning) گوش است و معمولا به صورت طبیعی بدون ایجاد مشکل از کانال گوش بیرون رانده می‌شود. هنگامی‌که این مکانیسم ناتوان می‌شود، موم در کانال انباشته شده و می‌تواند فشرده شود؛ بنابراین ممکن است نیاز به مداخلات برای تحریک تخلیه آن وجود داشته باشد. ریختن قطره‌های گوشی یکی از این روش‌ها است. مایعات مورد استفاده برای تخلیه و نرم کردن موم از انواع مختلفی هستند: ترکیبات بر پایه روغن (مانند روغن زیتون یا بادام)؛ ترکیبات بر پایه آب (مانند بی‌کربنات سدیم یا خود آب)؛ ترکیبی از آن‌ها یا محلول‌های غیر‌آبی و غیر‌روغنی مثل کربامید پروکساید (carbamide peroxide) (ترکیب هیدروژن پروکساید-اوره) و گلیسرول.

ارزیابی اثرات قطره‌های گوشی (یا اسپری‌ها) برای تخلیه یا کمک به تخلیه موم گوش در بزرگسالان و کودکان.

ما در مرکز ثبت کارآزمایی‌های ENT کاکرین؛ پایگاه ثبت مطالعات کاکرین؛ PubMed؛ Ovid Embase؛ (CINAHL) Cochrane Central Register of Controlled Trails؛ Web of Science; ClinicalTrials.gov؛ ICTRP و منابع بیش‌تر برای کارآزمایی‌های منتشر‌شده و منتشرنشده را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو، 23 مارچ 2018 بود.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT ؛randomised controlled trails) که در آن‌ها یک سرومنولیتیک (cerumenolytic) با عدم درمان، آب یا سالین، یک درمان مایع جایگزین (روغن یا روغن بادام) یا سرومنولیتیک دیگر در بزرگسالان یا کودکان دچار انسداد یا موم گوش فشرده‌شده مقایسه شدند.

ما از شیوه‌های روش‌شناختی استاندارد مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. پیامد‌های اولیه شامل 1) نسبت بیماران (یا گوش‌ها) با پاکسازی کامل موم گوش و 2) عوارض جانبی (ناراحتی، تحریک‌پذیری یا درد) بودند. پیامد‌های ثانویه، میزان پاکسازی موم؛ نسبت افراد (یا گوش‌ها) با بهبود علائم ناشی از موم؛ نسبت افرادی (یا گوش‌هایی) که نیاز به مداخله بیشتر برای تخلیه موم دارند؛ موفقیت تخلیه مکانیکی موم باقیمانده بعد از درمان؛ هر عارضه جانبی ثبت‌شده دیگر و هزینه بودند. ما از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) جهت ارزیابی کیفیت شواهد برای هر پیامد استفاده کردیم.

ما 10 مطالعه را با 623 شرکت‌کننده (900 گوش) انتخاب کردیم. مداخلات شامل درمان‌های بر پایه روغن (triethanolamine polypeptide، روغن بادام، بنزوکائین (benzocaine)، کلروبوتانول (chlorobutanol))، درمان‌های بر پایه آب (دوکوزات سدیم (docusate sodium)، کربامید پروکساید، فنازون (phenazone)، کولین سالیسیلات (choline salicylate)، پروکساید اوره، پتاسیم کربنات)، سایر مقایسه‌گرهای فعال (مانند سالین یا آب به‌تنهایی) و عدم درمان بودند. نه مورد از مطالعات، بیش از 15 سال طول کشیده بودند.
خطر سوگیری (bias) کلی در میان 10 مطالعه منتخب، پایین یا نامشخص بود.

پیامد اولیه: نسبت بیماران (یا گوش‌ها) با پاکسازی کامل موم گوش
شش مطالعه (360 مطالعه؛ 491 گوش)، داده‌های کمی ارائه کرده بودند و در متا آنالیز (meta‐analyses) ما گنجانده شدند.

درمان فعال در مقابل عدم درمان
فقط یک مطالعه این مقایسه را مورد توجه قرار داده بود. نسبت گوش‌ها با پاکسازی کامل موم گوش بعد از پنج روز درمان در گروه درمان فعال (22%) در مقایسه با گروه عدم درمان (5%) بالاتر بود (خطر نسبی (RR): 4.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 16.80؛ یک مطالعه؛ 117 گوش؛ NNTB = 8) (شواهد با کیفیت پایین).

درمان فعال در برابر آب یا سالین
ما هیچ شواهدی را از تفاوت در نسبت بیماران (یا گوش‌ها) با پاکسازی کامل موم گوش در هنگام مقایسه گروه درمان فعال با گروه آب یا سالین نیافتیم (RR: 1.47؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.79 تا 2.75؛ سه مطالعه؛ 213 شرکت‌کننده؛ 257 گوش) (شواهد با کیفیت پایین). دو مطالعه از قطره‌ها به مدت پنج روز بهره گرفته بودند؛ اما یک مطالعه فقط قطره‌ها را برای 15 دقیقه مصرف کرده بود. زمانی که ما این مطالعه را از یک تجزیه‌و‌تحلیل حساسیت خارج کردیم، نتیجه را تغییر نداده بود.

آب یا سالین در برابر عدم درمان
این مقایسه فقط در یک مطالعه که در بالا ذکر شد، انجام شده بود (درمان فعال در برابر عدم درمان) و هیچ شواهدی را از تفاوت در نسبت گوش‌های با پاکسازی کامل موم در مقایسه آب یا سالین با عدم درمان پس از پنج روز وجود نداشت (RR: 4.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.91 تا 17.62؛ یک مطالعه؛ 76 گوش) (شواهد با کیفیت پایین).

درمان فعال A در مقابل درمان فعال B
مطالعات جداگانه زیادی، مقایسه‌های 'head‐to‐head' را بین دو درمان فعال ارزیابی کرده بودند. ما هیچ شواهدی از برتری یکی در مقابل دیگری نیافتیم.
تجزیه‌و‌تحلیل زیر‌گروه درمان‌های فعال بر پایه روغن در مقابل درمان‌های فعال بر پایه غیر‌روغن
ما شواهدی از اختلاف در این پیامد در مقایسه درمان‌های بر پایه روغن با درمان‌های فعال بر پایه غیر روغن پیدا نکردیم.

پیامد اولیه: عوارض جانبی : ناراحتی، خارش یا درد
فقط هفت مطالعه برای سنجش این پیامد برنامه‌ریزی و آن را گزارش کرده بودند. فقط دو مورد (141 شرکت‌کننده؛ 176 گوش) داده‌های قابل استفاده‌ای را ارائه داده بودند. شواهدی از تفاوت چشمگیر در تعداد عوارض جانبی بین انواع قطره‌های گوشی در این دو مطالعه وجود نداشت. ما پنج مطالعه باقیمانده را به صورت روایتی خلاصه کردیم. همه رخدادها خفیف بوده و در کم‌تر از 30 شرکت‌کننده در میان هفت مطالعه گزارش شده بودند (شواهد با کیفیت پایین).

پیامد‌های ثانویه
سه مطالعه، عوارض جانبی دیگر را گزارش کرده بودند (تعداد مطالعات برنامه‌ریزی‌شده برای گزارش این موضوع، نامشخص است). اطلاعات موجود محدود و شامل گزارش‌های به ندرت گیجی، بوی نامطبوع، وزوز گوش و کاهش شنوایی بود. اختلاف معناداری بین گروه‌ها گزارش نشده بود. هیچ مورد اورژانسی یا عوارض جانبی جدی در هیچ‌کدام از 10 مطالعه ذکر نشده بود.
اطلاعات بسیار محدودی درباره پیامدهای ثانویه باقیمانده ما وجود داشت یا اطلاعاتی موجود نبود.

اگرچه هدف تعدادی از مطالعات، ارزیابی این بود که آیا یک نوع سرومنولیتیک مؤثر‌تر از دیگری است یا خیر، هیچ شواهدی با کیفیت بالا وجود ندارد که یک نتیجه‌گیری قاطع را امکان‌پذیر سازد و این پاسخ نامشخص باقیمانده است.
یک مطالعه نشان می‌دهد که ریختن قطره‌های گوشی به مدت پنج روز می‌تواند منجر به احتمال بیش‌تر پاک‌سازی کامل موم نسبت به عدم درمان به طور کلی شود. با این حال، ما نمی‌توانیم نتیجه بگیریم که یک نوع درمان فعال، مؤثرتر از دیگری است و هیچ شواهدی از تفاوت در کارایی بین درمان‌های فعال بر پایه روغن و بر پایه آب وجود نداشت.
شواهدی که نشان دهد استفاده از سالین یا آب به‌تنهایی بهتر یا بدتر از سرومنولیتیک‌های تولید‌شده تجاری است، وجود ندارد. هم‌چنین هیچ شواهدی حاکی از بهتر بودن استفاده از سالین یا آب به‌تنهایی نسبت به عدم درمان وجود ندارد.