تجویز مکمل ویتامین K برای فیبروز کیستیک

سوال مطالعه مروری
ما شواهد موجود را بررسی کردیم تا ببینیم آیا تجویز مکمل‌های ویتامین K در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک اثرات کمبود آن را روی لخته شدن خون، استحکام استخوانی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به فیبروز کیستیک برطرف می‌کند. ما سعی کردیم تا بهترین دوز مورد نیاز را برای پیشگیری از این کمبود تعیین کنیم. این به‌روزرسانی یک مرور قبلی است.

پیشینه
فیبروز کیستیک یک بیماری ارثی است که موجب بروز اختلال، عمدتا در ریه‌ها، سیستم گوارش و پانکراس می‌شود. در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک، لوزالمعده اغلب آنزیم‌های کافی تولید نمی‌کند تا بدن بتواند مواد هضم شده را به درستی جذب کند و این حالت ممکن است با کمبود ویتامین‌های محلول در چربی مانند ویتامین K مرتبط باشد. ویتامین K برای لخته شدن مناسب خون، تشکیل استخوان و برخی عملکردهای متابولیک نیاز است.

زمان انجام پژوهش
شواهد تا این تاریخ به‌روز هستند: 30 ژانویه 2017.

ویژگی‌های مطالعه
ما در این مرور دو کارآزمایی (مجموع 32 شرکت‌کننده) را گنجاندیم. در یک کارآزمایی (14 کودک 8 تا 18 ساله) به مدت یک ماه به نیمی از شرکت‌کنندگان مکمل خوراکی ویتامین K با دوز 1 میلی‌گرم در روز و نیمی دیگر 5 میلی‌گرم در روز داده شد. در کارآزمایی دوم، تمام 18 داوطلب (13 تا 35 ساله) 5 میلی‌گرم مکمل ویتامین K یا هیچ چیزی را برای یک ماه دریافت کرده و پس از آن به مدت یک ماه دیگر با گروه دیگر تعویض شده بودند. متأسفانه ما نمی‌توانیم داده‌های کارآزمایی دوم را تجزیه‌و‌تحلیل کنیم، زیرا محققان اطلاعات مربوط به بخش اول کارآزمایی را گزارش نکرده بودند (فقط از پایان کارآزمایی، زمانی که همه داوطلبان در هر دو گروه بودند، گزارش داده بودند)، بنابراین ما نمی‌توانستیم بگوییم آیا اثرات ناشی از تجویز مکمل‌ها یا عدم تجویز مکمل‌ها بود.

نتایج اصلی
هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها، هیچ‌کدام از پیامدهای اولیه مرور (لخته شدن خون، تشکیل استخوان و کیفیت زندگی) را گزارش نکرده بودند. هر دو کارآزمایی گزارش کرده بودند در بیمارانی که میزان ویتامین K در خون و همچنین یکی دیگر از شاخص‌های آزمایشگاهی ویتامین K (استئوکالسین تحت کربوکسیلات‌شده) کم بود، یک ماه پس از از تجویز مکمل روزانه 1 میلی‌گرم ویتامین K این میزان به حد طبیعی برگشته بود.

کیفیت شواهد
ما خشنودیم که هر دو کارآزمایی تمام پیامدهایی را گزارش کردند که برای آ‌ن‌ها برنامه‌ریزی کرده بودند و این‌که نتایج به دلیل داوطلبانی که از مطالعه خارج می‌شدند، در معرض خطر سوگیری قرار نگرفتند. ما جزئیات کافی نداشتیم تا تصمیم بگیریم آیا نتایج توسط محل انجام کارآزمایی‌ها تحت تاثیر قرار گرفته بودند یا این موضوع که آیا داوطلبان می‌توانستند بگویند چه درمانی دریافت کرده بودند (این موضوع در کارآزمایی‌هایی که مکمل‌ها را با عدم درمان مقایسه کرده بودند، واضح بود).