جمعه 31 فروردین 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kana R Jat, Dinesh K Walia, Anju Khairwa. Anti-IgE therapy for allergic bronchopulmonary aspergillosis in people with cystic fibrosis. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-1744-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1744-fa.html
پیشینه
فیبروز کیستیک نوعی اختلال چندارگانی اتوزومی مغلوب است که شیوعی تقریبا 1 مورد در هر 3500 تولد زنده دارد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک نوعی بیماری ریوی است که به دنبال بروز افزایش حساسیت ناشی از قارچ آسپرژیلوس رخ می‌دهد و در میان 15-2 درصد از افراد مبتلا به فیبروز کیستیک شایع است. اصلی‌ترین راه درمان این بیماری استفاده از کورتیکواستروئیدها و ایتراکونازول‌ها است. درمان با کورتیکواستروئیدها برای یک بازه زمانی طولانی یا استفاده مکرر از آن‌ها در مواقع تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک، ممکن است عوارض جانبی قابل توجهی به همراه داشته باشد. درمان با نوعی آنتی‌بادی مونوکلونال ایمونوگلوبین E، مانند اومالیزوماب (omalizumab)، در چندین مورد مبتلا به آسم آلرژیک شدید منجر به بهبود کنترل آسم شده است. استعمال دارو به‌صورت تزریق زیرجلدی هر 2-4 هفته یک‌بار بوده است. از آن‌جایی که آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک هم مانند آسم، در نتیجه حساسیت به انواع خاصی از آلرژن‌ها ایجاد می‌شود، برای درمان این بیماری هم شاید بتوان از روش درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E استفاده کرد. بنابراین درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E، با استفاده از موادی چون اومالیزوماب (omalizumab)، ممکن است به‌عنوان یک روش درمانی بالقوه در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک به حساب آید. این یک نسخه به‌روزشده از مرور است.
اهداف
ارزیابی کارایی و عوارض جانبی درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک با استفاده از آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک.
روش های جستجو
ما در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مربوط به فیبروز کیستیک کاکرین که در نتیجه جست‌وجو در بانک‌های داده‌ای الکترونیکی و بررسی دستی در مجلات و خلاصه کتب کنفرانس‌ها به دست آمده‌اند، به جست‌وجو پرداختیم. ما همچنین در میان فهرست منابع مقالات مرتبط و مطالعات مروری به جست‌وجو پرداختیم. آخرین جست‌وجو: بیست و نهم سپتامبر .2017
ما دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال اجرا را جست‌وجو کردیم (clinicaltrials.gov و پلت‌فرم کارآزمایی‌های WHO). تاریخ آخرین جست‌وجو: 24 ژانویه .2018
ما دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال اجرا را جست‌وجو کردیم (clinicaltrials.gov و پلت‌فرم کارآزمایی‌های WHO). تاریخ آخرین جست‌وجو: 24 ژانویه .2018
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و شبه‌تصادفی و کنترل‌شده شده که به مقایسه روش درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E و دارونما یا سایر روش‌های درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک پرداخته‌اند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به استخراج داده‌ها و ارزیابی احتمال سوگیری (bias) در مطالعات منتخب پرداختند. آن‌ها برای انجام تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Review Manager برنامه‌ریزی کردند.
نتایج اصلی
فقط یک مطالعه با حضور 14 شرکت‌کننده، واجد شرایط برای بررسی در مرور بود. این مطالعه دو سو کور به مقایسه دریافت روزانه 600 میلی‌گرم اومالیزوماب یا دارونما همراه با دریافت دو بار در روز ایتراکونازول و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، حداکثر به میزان 400 میلی‌گرم در روز پرداخته بود. دوره درمان شش ماه به طول انجامید اما مطالعه قبل از موعد مقرر به اتمام رسیده و داده‌های کامل‌شده در دسترس نبودند. ما با محققین مطالعه تماس گرفتیم و به ما گفته شد که مطالعه به دلیل عدم امکان به‌کارگیری شرکت‌کنندگان در مطالعه، علی‌رغم همه تلاش‌های مستدل به عمل آمده، به اتمام رسیده بود. شش مورد از هر 9 مورد (66.67%) و یک مورد از هر پنج مورد (20%) شرکت‌کننده به ترتیب در گروه تحت درمان با اومالیزوماب و گروه تحت درمان با دارونما، با یک یا چند مورد عوارض جانبی شدید مواجه شدند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد کافی در رابطه با کارایی و ایمن‌بودن روش درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگولوبین E (اومالیزوماب) در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک وجود ندارد. اجرای مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با مقیاس بزرگ و آینده‌نگر در رابطه با روش درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگولوبین E در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک که در آن‌ها به سنجش پیامدهای آزمایشگاهی و بالینی همانند نیاز به استروئید، تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک و عفونت ریه پرداخته شود، نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
استفاده از روش درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E برای آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک
سوال مطالعه مروری
ما شواهد موجود را درباره تاثیر استفاده از درمان آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E برای درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک مرور کردیم.
پیشینه
فیبروز کیستیک یک بیماری ژنتیکی وراثتی است که در دنیای غرب غیر معمول نیست. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک یک بیماری ریوی است که در نتیجه حساسیت بالا به آسپرژیلوس (نوعی قارچ) رخ داده و ممکن است در 15%- 2% از افراد مبتلا به فیبروز کیستیک بروز کند. درمان با کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد قارچ، روش‌های اصلی در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک هستند. اما استفاده طولانی‌مدت یا استفاده مکرر از کورتیکواستروئیدها ممکن است عوارض جانبی جدی‌ای به همراه داشته باشد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در نتیجه عمل آنتی‌بادی‌های ایمونوگلوبین E (نوعی پروتئین) بروز می‌کند. یک دارو که علیه این آنتی‌بادی‌های ایمونوگلوبین E (درمان با آنتی‌بادی ضد IgE)، مانند اومالیزوماب (omalizumab) عمل کند، ممکن است به‌عنوان یک شیوه درمانی در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک به حساب آید. این دارو به‌صورت تزریق زیرجلدی، هر 4-2 هفته یک‌بار تجویز می‌شود. هدف این مرور نظام‌مند این است که نشان دهد آیا درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E در رابطه با بیماری آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک اثربخش است یا خیر؛ و هرگونه عوارض جانبی احتمالی را مشخص کند.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا 29 سپتامبر 2017 به‌روز هستند.
ویژگی‌های مطالعه
ما فقط توانستیم یک مطالعه با مقیاس کوچک (شامل 14 شرکت‌کننده) را وارد مطالعه کنیم. این مطالعه به دلیل فراهم نشدن امکان همکاری شرکت‌کنندگان به تعداد کافی و به‌صورت داوطلبانه در مراحل اولیه متوقف شد. مطالعه مذکور شش ماه به طول انجامید و در آن تزریق زیرجلدی اومالیزوماب (با نام تجاری Xolair) در ناحیه بازو یا ران با تزریق دارونما (درمان ساختگی فاقد ماده مؤثره) مقایسه شدند. به داوطلبان روزانه 600 میلی‌گرم اومالیزوماب یا دارونما همراه با حداکثر 400 میلی‌گرم روزانه ایتراکونازول (نوعی داروی ضدقارچی) و کورتیکواستروئید دو مرتبه در روز داده شد.
نتایج اصلی
نتایج کامل مطالعه منتشر نشدند. فقط نتایج محدودی از مطالعه در رابطه با عوارض جانبی درمان به‌صورت آنلاین منتشر شدند. شش مورد از هر نه داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با آمالیزوماب (66.67%) و یک مورد از هر پنج داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با دارونما (20%) یک یا چند مورد عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. به دلیل ناکافی بودن شواهد، ما نمی‌توانیم در تأیید یا رد استفاده از آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E (اومالیزوماب) در درمان فیبروز کیستیک در افراد مبتلا به آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک توصیه‌هایی ارائه دهیم. تحقیقات بیشتری در رابطه با این نوع درمان موردنیاز است.
ما شواهد موجود را درباره تاثیر استفاده از درمان آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E برای درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک مرور کردیم.
پیشینه
فیبروز کیستیک یک بیماری ژنتیکی وراثتی است که در دنیای غرب غیر معمول نیست. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک یک بیماری ریوی است که در نتیجه حساسیت بالا به آسپرژیلوس (نوعی قارچ) رخ داده و ممکن است در 15%- 2% از افراد مبتلا به فیبروز کیستیک بروز کند. درمان با کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد قارچ، روش‌های اصلی در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک هستند. اما استفاده طولانی‌مدت یا استفاده مکرر از کورتیکواستروئیدها ممکن است عوارض جانبی جدی‌ای به همراه داشته باشد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در نتیجه عمل آنتی‌بادی‌های ایمونوگلوبین E (نوعی پروتئین) بروز می‌کند. یک دارو که علیه این آنتی‌بادی‌های ایمونوگلوبین E (درمان با آنتی‌بادی ضد IgE)، مانند اومالیزوماب (omalizumab) عمل کند، ممکن است به‌عنوان یک شیوه درمانی در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک به حساب آید. این دارو به‌صورت تزریق زیرجلدی، هر 4-2 هفته یک‌بار تجویز می‌شود. هدف این مرور نظام‌مند این است که نشان دهد آیا درمان با آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E در رابطه با بیماری آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک اثربخش است یا خیر؛ و هرگونه عوارض جانبی احتمالی را مشخص کند.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا 29 سپتامبر 2017 به‌روز هستند.
ویژگی‌های مطالعه
ما فقط توانستیم یک مطالعه با مقیاس کوچک (شامل 14 شرکت‌کننده) را وارد مطالعه کنیم. این مطالعه به دلیل فراهم نشدن امکان همکاری شرکت‌کنندگان به تعداد کافی و به‌صورت داوطلبانه در مراحل اولیه متوقف شد. مطالعه مذکور شش ماه به طول انجامید و در آن تزریق زیرجلدی اومالیزوماب (با نام تجاری Xolair) در ناحیه بازو یا ران با تزریق دارونما (درمان ساختگی فاقد ماده مؤثره) مقایسه شدند. به داوطلبان روزانه 600 میلی‌گرم اومالیزوماب یا دارونما همراه با حداکثر 400 میلی‌گرم روزانه ایتراکونازول (نوعی داروی ضدقارچی) و کورتیکواستروئید دو مرتبه در روز داده شد.
نتایج اصلی
نتایج کامل مطالعه منتشر نشدند. فقط نتایج محدودی از مطالعه در رابطه با عوارض جانبی درمان به‌صورت آنلاین منتشر شدند. شش مورد از هر نه داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با آمالیزوماب (66.67%) و یک مورد از هر پنج داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با دارونما (20%) یک یا چند مورد عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. به دلیل ناکافی بودن شواهد، ما نمی‌توانیم در تأیید یا رد استفاده از آنتی‌بادی ضد ایمونوگلوبین E (اومالیزوماب) در درمان فیبروز کیستیک در افراد مبتلا به آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک توصیه‌هایی ارائه دهیم. تحقیقات بیشتری در رابطه با این نوع درمان موردنیاز است.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Cystic Fibrosis and Genetic Disorders Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/7/7 | انتشار: 1396/12/27
