ما 9 RCT (شامل مجموعا 10918 مشارکت‌کننده) را که به بررسی درمان با قصد بهبودی برای CRC با استفاده از نئوادجوانت (neoadjuvant) و/ یا کموتراپی ادجوانت (adjuvant) پرداخته بودند، وارد مرور کردیم. ما 35 RCT (شامل مجموعا 12592 مشارکت‌کننده) را وارد مرور کردیم (31 مطالعه خط اول (first-line)، 2 مطالعه خط دوم (second-line)، و 2 مطالعه خط اول یا دوم کموتراپی) که به بررسی درمان با کموتراپی با هدف تسکینی برای CRC پیشرفته غیر قابل جراحی (inoperable advanced) یا متاستاتیک (metastatic) پرداخته بودند. تمامی مطالعات وارد شده به مرور بیماران مرد و زن را دربرگرفته و هیچ مطالعه‌ای نبود که بیماران کمتر از 18 سال را دربرگرفته باشد.
بیماران درمان شده با هدف بهبودی برای CRC با استفاده از کموتراپی نئوادجوانت و/ یا ادجوانت
• بقای بدون بیماری (DFS): DFS میان مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها تفاوتی نداشت (نسبت خطر (HR): 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا 1.00؛ 7 مطالعه، 8903 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
• بقای کلی (OS): OS میان مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها تفاوتی نداشت (HR: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.84 تا 1.00؛ 7 مطالعه؛ 8902 مشارکت‌کننده تحلیل‌شده؛ شواهد با کیفیت بالا).
• عوارض جانبی (AE با درجه): مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی، نوتروپنی / گرانولوسیتوپنی با درجه (نسبت شانس (OR): 0.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.16؛ 7 مطالعه؛ 8087 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، استوماتیت (stomatitis) (OR: 0.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14 تا 0.30؛ 5 مطالعه؛ 4212 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، و هرگونه AE با درجه (OR: 0.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.74 تا 0.90؛ 5 مطالعه؛ 7741 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) کمتری را تجربه کرده بودند. سندرم دست و پا (hand foot syndrome) با درجه در بیماران درمان‌شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی بیشتر بود (OR: 4.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.97 تا 7.10؛ 5 مطالعه؛ 5731 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ اختلافاتی میان مشارکت‌کنندگان درمان‌شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها به لحاظ ابتلا به اسهال (diarrhoea) با درجه (OR: 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.25؛ 9 مطالعه؛ 9551 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، نوتروپنی تب‌دار (OR: 0.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا 1.90؛ 4 مطالعه؛ 2925 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، استفراغ (OR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.34؛ 8 مطالعه؛ 9385 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حالت تهوع (OR: 1.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.51؛ 7 مطالعه؛ 9233 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، موکوزیت (OR: 0.64؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 1.62؛ 4 مطالعه؛ 2233 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و هیپربیلی‌روبینمی (hyperbilirubinaemia) (OR: 1.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 5.38؛ 3 مطالعه؛ 2757 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود نداشتند.
بیماران درمان شده با هدف تسکینی برای CRC پیشرفته غیر قابل جراحی یا متاستاتیک با کموتراپی
• بقای بدون پیشرفت بیماری (PFS): در مجموع، PFS در مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها، کمتر (inferior) بود (HR: 1.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 1.11؛ 23 مطالعه؛ 9927 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). در حالی که در زمان استفاده از UFT/Ftorafur یا انیلوراسیل (eniluracil) با 5-فلوروراسیل (5-FU) خوراکی، PFS در مشارکت‌کنندگان درمانی شده با فلوروپیریمیدین خوراکی در مقایسه با نوع IV آن بدتر بود، PFS میان افراد درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها در زمان استفاه از کاپسیتابین (capecitabine)، دوکسیفلوریدین (doxifluridine) یا S-1 تفاوتی نداشت.
• OS: در مجموع، OS هیچ تفاوتی میان مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها وجود نداشت (HR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.05؛ 29 مطالعه؛ 12079 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). OS در مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌ها خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها در زمان استفاده از انیلوراسیل با 5-FU خوراکی کمتر بود.
• زمان صرف‌شده تا پیشرفت بیماری (TTP): TTP در مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها کمتر بود (HR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01 تا 1.14؛ 6 مطالعه؛ 1970 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
• نرخ پاسخ عینی (ORR): ORR میان مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقایسه با نوع IV آن‌ها تفاوتی نداشت (OR: 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.90 تا 1.06؛ 32 مطالعه؛ 11115 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
• AEها با درجه: مشارکت‌کنندگان درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی، نوتروپنی/ گرانولوسیتوپنی با درجه (OR: 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.18؛ 29 مطالعه؛ 11794 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، نوتروپنی تب‌دار (OR: 0.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 0.36؛ 19 مطالعه؛ 9407 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، استوماتیت (OR: 0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.33؛ 21 مطالعه؛ 8718 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، موکوزیت (OR: 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 0.24؛ 12 مطالعه؛ 4962 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و هرگونه AE با درجه (OR: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.74 تا 0.94؛ 14 مطالعه؛ 5436 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) کمتری را تجربه کرده بودند. اسهال با درجه (OR: 1.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.50 تا 1.84؛ 30 مطالعه؛ 11997 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و سندرم دست و پا با درجه (OR: 3.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.84 تا 5.43؛ 18 مطالعه؛ 6481 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) در بازوی درمان شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی بیشتر بود. هیچ اختلافاتی میان مشارکت‌کنندگان درمان‌شده با فلوروپیریمیدین‌های خوراکی در مقابل نوع IV آن‌ها به لحاظ بروز استفراغ (OR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 1.40؛ 23 مطالعه؛ 9528 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حالت تهوع (OR: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.36؛ 25 مطالعه؛ 9796 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، و هیپربیلی‌روبینمی (OR: 1.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 2.64؛ 9 مطالعه؛ 2699 مشارکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشتند.