پیشینه
سندرم لیز تومور (TLS ؛tumour lysis syndrome) یک عارضه جدی بدخیم است که میتواند منجر به نارسایی کلیه یا مرگ شود. مرورهای قبلی شواهد شفافی را از اثر اورات اکسیداز (urate oxidase) در کودکان مبتلا به سرطان پیدا نکردند. این مرور، دومین بهروزرسانی مرور منتشرشده قبلی کاکرین است.
اهداف
ارزیابی اثرات و ایمنی اورات اکسیداز بر پیشگیری و درمان TLS در کودکان مبتلا به بدخیمی.
روش های جستجو
ما در مارچ 2016 در پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، Embase و CINAHL جستوجو کردیم. علاوه بر این، در فهرست منابع تمام مقالات مرتبط شناسایی شده، کارآزماییهای ثبت شده و سایر پایگاههای دادهای جستوجو کردیم. ما همچنین، مجموعه مقالات کنقرانس را بررسی و با کارشناسان در این حوزه و تولیدکنندگان داروی راسبوریکاز (Rasburicase)، شرکت Sanofi-aventis، ارتباط برقرار کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی کنترلشده (RCT)، و کارآزماییهای بالینی کنترلشدهای (CCT) که از اورات اکسیداز برای پیشگیری و درمان TLS در کودکان زیر 18 سال مبتلا به هر نوع بدخیمی استفاده کردهبودند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل از هم دادههای کارآزمایی را استخراج و بهصورت انفرادی، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند. ما از نسبت خطر (RR) برای دادههای دوتایی و از اختلاف میانگین (MD) برای دادههای پیوسته استفاده کردیم.
نتایج اصلی
ما 7 کارآزمایی را شامل 471 شرکتکننده در گروههای درمانی و 603 شرکتکننده در گروههای کنترل بازیابی کردیم. هیچ مطالعه جدیدی در بهروزرسانی شناسایی نشد. 1 RCT و 5 CCT اورات اکسیداز و آلوپورینول (allopurinol) را مقایسه کردهبودند. 3 کارآزمایی uricozyme، و 3 کارآزمایی راسبوریکاز را برای پیشگیری از TLS مورد آزمایش قرار دادند.
هیچ کدام از RCTها، پیامد اولیه (بروز TLS بالینی) را ارزیابی نکرد. این نشان میدهد که هیچ شواهد شفافی برای اختلاف در مرگومیر (هم مرگومیر به هر علتی (آزمون دقیق فیشر P = 0.23) و هم مرگومیر به دلیل TLS (هیچ موردی از مرگ در هر 2 گروه)، نارسایی کلیه (آزمون دقیق فیشر P = 0.46)، و عوارض جانبی بین گروههای درمان و کنترل (آزمون دقیق فیشر P = 10) وجود ندارد. فراوانی نرمالسازی اسید اوریک در 4 ساعت (10 تا از 10 شرکتکننده در گروه درمان در مقابل 0 تا از 9 شرکتکننده در گروه کنترل؛ آزمون دقیق فیشر P < 0.001) و سطح زیر منحنی اسید اوریک در 4 روز (MD؛: 201.00 - mg/dLhr؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 258.05 - mg/dLhr تا 143.95 - mg/dLhr؛ P < 0.00001) بهطور معنیداری در گروه درمان بهتر بود.
یک CCT پیامد اولیه را ارزیابی کرد؛ هیچ شواهد شفافی از تفاوت بین گروههای درمان و کنترل شناسایی نشد (RR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 1.33؛ P = 0.34). تجمیع نتایج سه CCT، نشان داد که مرگومیر به علت TLS در گروه درمان بهطور قابل توجهی پائینتر است (RR: 0.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.89؛ P = 0.04)؛ هیچ شواهد شفافی از تفاوت در تمام علل مرگومیر بین گروهها، شناسایی نشد (RR: 0.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.01 تا 3.42؛ P = 0.26). تجمیع نتایج پنج CCT نشان داد که بروز نارسایی کلیه در گروه درمان بهطور معناداری پائینتر است (RR: 0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.89؛ P = 0.03). همچنین نتایج CCT نشان داد که میزان اسید اوریک در گروه درمان در 2 روز (3 CCT؛ MD؛ 3.80 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.37 - mg/dL تا 0.24 - mg/dL؛ P = 0.04)؛ در 3 روز (2 CCT؛ MD؛ 3.13 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.12 - mg/dL تا 0.14 - mg/dL؛ P = 0.04)؛ در 4 روز (2 CCT؛ MD؛ 4.60 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.39 - mg/dL تا 2.81 - mg/dL؛ P < 0.00001)، و در 5 روز (1 CCT؛ MD؛ 1.74 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.01 - mg/dL تا 0.47 - mg/dL؛ P = 0.007)، پس از درمان بهطور قابل توجهی پائینتر بود؛ اما نه در روز اول (3 CCT؛ MD؛ 3.00 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.61 - mg/dL تا 1.60 mg/dL؛ P = 0.2)؛ 5 روز (1 CCT؛ MD؛ 1.02 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.24 - mg/dL تا 0.20 mg/dL؛ P = 0.1)، و 12 روز (1 CCT؛ MD؛ 0.80 - mg/dL؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.51 - mg/dL تا 0.91 mg/dL؛ P = 0.36) پس از درمان. تجمیع نتایج 3 CCT نشان داد که فراوانی عوارض جانبی در شرکتکنندگانی که اورات اوکسیداز دریافت کردهبودند، بالاتر بود (RR: 9.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.29 تا 64.00؛ P = 0.03).
دیگر RCT بازیابی شده با 30 شرکتکننده، دوزهای مختلف راسبوریکاز را مقایسه کردهبود (mg/kg 0.2 در برابر 0.15 mg/kg). پیامد اولیه ارزیابی نشد. هیچ شواهد شفافی از تفاوت در مرگومیر (تمام علل مرگومیر (آزمون دقیق فیشر P = 1.0) و مرگومیر به علت TLS (بدون مرگ در هر 2 گروه) و نارسایی کلیه (بدون نارسایی کلیه در هر دو گروه) شناسایی نشد. این شواهد بهطور شفافی تفاوتی را در نرمالسازی اسید اوریک (RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.89 تا 1.28؛ P = 0.49)، و سطح اسید اوریک در 4 روز (MD: 8.10%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): % - 0.99 تا 17.19%؛ P = 0.08) نشان نداد. عوارض جانبی شایع استفاده از اورات اکسیداز شامل حساسیت بالا، همولیز (haemolysis)، و آنمی است، اما هیچ شواهد شفافی برای تفاوت بین گروههای درمانی شناسایی نشد (RR: 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 2.48؛ P = 0.42).
نتیجهگیریهای نویسندگان
اگرچه ممکن است استفاده از اورات اکسیداز در کاهش سرم اسید اوریک موثر باشد؛ اثر آن در چگونگی کاهش TLS بالینی، نارسایی کلیه، یا مرگومیر مشخص نیست. احتمال بروز عوارض جانبی برای اورات اکسیداز در مقایسه با آلوپورینول شایعتر است. پزشکان باید مزایای بالقوه کاهش اسید اوریک و مزایای محتمل پیشگیری از مرگومیر یا نارسایی کلیه ناشی از TLS را در برابر خطر بالقوه عوارض جانبی، بسنجند.
خلاصه به زبان ساده
استفاده از آنزیم اورات اکسیداز برای پیشگیری و درمان عوارض ناشی از لیز شدن شدید (شکستن) سلولهای تومور در کودکان مبتلا به سرطان
سوال مطالعه مروری
ما شواهد اثرات و ایمنی اورات اکسیداز را برای پیشگیری و درمان سندرم لیز تومور (TLS) در کودکان مبتلا به بدخیمی مرور کردیم.
پیشینه
TLS زمانی رخ میدهد که اسید اوریک و سایر مواد سلولی در اثر شکستهشدن سلولهای تومور بهصورت خودبخود یا طی درمان، به سرعت در جریان خون منتشر شوند. اسید اوریک به راحتی حل نمیشود، بنابراین در کلیه رسوب کرده و منجر به نارسایی کلیه و احتمالا مرگ میشود. اورات اکسیداز، آنزیمی است که میتواند برای افراد در معرض خطر TLS تجویز شود تا اسید اوریک را به آلانتوئین (Allantoin) تبدیل کند که بهراحتی حل شده و سپس بهآسانی توسط کلیهها دفع میشود. بنابراین، اورات اکسیداز امکان پیشگیری یا درمان TLS را در افراد مبتلا به بدخیمیها دارد.
ویژگیهای مطالعه
شواهد تا مارچ 2016 موجود است.
ما 7 کارآزمایی (1074 شرکتکننده) را پیدا کردیم. هیچ مطالعه جدیدی در این بهروزرسانی شناسایی نشد. 6 مطالعه اورات اکسیداز و آلانتوئین را مقایسه کردهبودند. 3 مطالعه Uricozyme، و 3 مطالعه راسبوریکاز را آزمایش کردهبودند. 1 مطالعه (30 شرکتکننده) تفاوت دوزهای راسبوریکاز را مقایسه کردهبود.
نتایج اصلی
مرور نظاممند کارآزماییهای بالینی کنترلشده (تصادفیسازی شده) حاضر نشان داد که، اگرچه اورات اکسیداز ممکن است در کاهش سطح اسید اوریک سرم موثر باشد، اثر آن در کاهش نارسایی کلیه یا مورتالیتی ناشی از TLS در کودکان مبتلا به سرطان تأیید نشدهاست. احتمال بروز عوارض جانبی در افرادی که اورات اکسیداز در مقایسه با آلانتوئین دریافت کردهاند، شایعتر است. استفاده از اورات اکسیداز نیاز به ارزیابیهای بیشتری دارد، بهویژه در بیماران در معرض خطر بالا، از جمله کسانی که خطر بالای ابتلا به سرطان خون (leukaemia) و لنفوم (lymphoma) دارند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد به علت نتایج مبهم، از خیلی پائین تا پائین رتبهبندی میشود، و تمام کارآزماییها شدیدا مستعد سوگیری بودند.