پیشینه
بیماری مننگوکوکی میتواند در عرض چند ساعت پس از شروع به مرگ یا ناتوانی بیمار منجر شود. آنتیبیوتیک قبل از بستری بهمنظور کاهش خطر بیماریهای جدی و مرگ با عدم تاخیر در شروع درمان قبل از تأیید تشخیص است.
اهداف
بررسی اثربخشی و ایمنی آنتیبیوتیک قبل از بستری در بیمارستان در مقایسه با عدم تجویز آنتیبیوتیک قبل از بستری و یا دارونما و رژیمهای مختلف آنتیبیوتیک قبل از بستری در کاهش مرگ و میر، نارسایی بالینی و عوارض در افراد مشکوک به بیماری مننگوکوک.
روش های جستجو
ما CENTRAL (در تاریخ 6 ژانویه 2017)، MEDLINE (از 1966 تا 6 ژانویه 2017)، Embase (از 1980 تا 6 ژانویه 2017)، Web of Science (از 1985 تا 6 ژانویه 2017)، LILACS (از 1982 تا 6 ژانویه 2017) و پایگاه ثبت کارآزماییهای آیندهنگر را تا ژانویه 2017 جستوجو کردیم. ما قبلا خلاصههای CAB را از1985 تا جون 2015 جستوجو کرده بودیم، اما این جستوجو را در ژانویه 2017 به روز نکردهایم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) یا شبه RCT که به مقایسه آنتیبیوتیکها با دارونما یا هیچ مداخلهای در افراد مشکوک به عفونت منگوکوکی، یا تجویز آنتیبیوتیکهای مختلف قبل از پذیرش در بیمارستان یا تا زمان قطعی شدن تشخیص متمرکز باشند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل کیفیت کارآزماییها را ارزیابی و به استخراج دادهها از نتایج جستوجوها پرداختند. ما نسبت خطر (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) را برای دادههای دوگانه محاسبه کردیم. ما فقط یک کارآزمایی را در بررسی گنجاندیم و درنتیجه سنتز اطلاعات را انجام ندادیم. ما کیفیت کلی شواهد را با استفاده از روش GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
ما هیچ RCTای یافتیم که به مقایسه آنتیبیوتیکهای قبل از بستری با عدم تجویز آنتیبیوتیک قبل از بستری یا تجویز دارونما پرداخته باشد. ما یک RCT non-inferiority برچسبباز را با 510 شرکتکننده در مرور گنجاندیم که در زمان وقوع یک اپیدمی در نیجر انجام شده و یک دوز تنها سفتریاکسون عضلانی را با یک دوز تنها کلرامفنیکل داخل طولانیاثر عضلانی (چرب) مقایسه کرده بود. سفتریاکسون در کاهش مرگومیر (RR: 1.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.57 تا 2.56؛ N = 503؛ 308 مورد تایید شده مننژیت مننگوکوکی؛ 26 مورد مرگ؛ شواهد با کیفیت متوسط)، شکستهای بالینی (RR: 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI) 0.32 تا 2.15؛ N = 477؛ 18 شکست بالینی؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا عوارض عصبی (RR: 1.29؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 2.62؛ N = 477؛ 29 نفر با عارضه، شواهد با کیفیت پائین) نسبت به کلرامفنیکل ضعیفتر نبود. هیچ عوارض جانبی درمان گزارش نشده بود. هزینههای پیشبینی شده درمان مشابه بود. هیچ اطلاعاتی در مورد بار بیماری به علت عوارض موجود نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ما هیچ شواهد قابل اعتمادی برای حمایت از استفاده آنتیبیوتیکها پیش از بستری در بیمارستان برای موارد مشکوک به بیماریهای غیر شدید مننگوکوکی نیافتیم. شواهد با کیفیت متوسط از یک RCT نشان داد که تزریق عضلانی یک دوز منفرد سفتریاکسون و کلرامفنیکل در کاهش پیامدهای جدی به یک اندازه موثر، ایمن و اقتصادی بود. انتخاب مورد اصلح بین این آنتیبیوتیکها باید بر پایه مقرونبهصرفه بودن، در دسترس بودن و الگوهای مقاومت آنتیبیوتیکی انجام شود.
انجام RCTهای بیشتری که به مقایسه آنتیبیوتیکهای قبل از بستری، همراه شده با اقدامات حمایتی، بهطور اخلاقگرایانه در افرد مبتلا به بیماریهای کمتر شدیدتر بپردازند، برای ارائه شواهد معتبر در محیطهای بالینی مختلف مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
آنتیبیوتیکها برای درمان موارد مشکوک به مننژیت به علت عفونت با مننگوکوک قبل از تایید تشخیص
سوال مطالعه مروری
ما میخواستیم بدانیم آیا افرادی که مشکوک به التهاب غشای پوشاننده مغز و نخاع (مننژیت) به علت عفونت با باکتری مننگوکوک هستند، باید قبل از قطعیشدن تشخیص، بهمنظور پیشگیری از مرگ یا ناتوانی، باید با آنتیبیوتیک درمان شوند. ما یک مطالعه مرتبط یافتیم.
پیشینه
بیماری مننگوکوک یک عفونت باکتریایی به سرعت پیشرونده واگیردار است که میتواند موجب اپیدمیهای بیماری شدید مغزی و خونی شود. اگر این بیماری خیلی سریع درمان نشود، بسیاری از بیماران میمیرند یا دارای معلولیت دائمی میشوند. آنتیبیوتیکها در صورت تجویز زودرس موثر هستند. منتظر ماندن برای تأیید تشخیص با آزمایشات آزمایشگاهی میتواند موجب تاخیر در شروع تجویز آنتیبیوتیکها شود. تجویز آنتیبیوتیکها به سرعت و براساس سوء ظن بالینی (درمان تجربی) میتواند از تاخیر در درمان و مرگومیر و معلولیت ناشی از آن جلوگیری کند. با این حال، انجام این کار همچنین میتواند منجر به درمان غیر ضروری شود.
ویژگیهای مطالعه
ما به دنبال مطالعاتی جستوجو کردیم که به مقایسه تجویز آنتیبیوتیک تجربی یا عدم تجویز آن یا مقایسه آنتیبیوتیکهای مختلف در افرادی پرداخته بودند که مبتلا به بیماری مننگوکوکی بودند. ما یک کارآزمایی تصادفیسازیشده را که به مقایسه یک دوز منفرد داخل عضلانی دو آنتیبیوتیک طولانیاثر پرداخته بودند، یافتیم. شواهد موجود تا ژانویه 2017 بهروز است.
این مطالعه در 9 مرکز مراقبتهای اولیه در نیجر طی یک اپیدمی بیماری مننگوکوک در سال 2003 انجام شده بود. از 510 بزرگسال و کودک مورد مطالعه 251 نفر سفتریاکسون و 259 نفر کلرامفنیکل دریافت کردند. این مطالعه توسط سازمان پزشکان بدون مرز (Médecins Sans Frontières) انجام شده بود.
نتایج اصلی
در تعداد افراد فوتشده، به درمان پاسخنداده، یا با معلولیتهای عصبی، با هر کدام از آنتیبیوتیکهای تجربی، تفاوتی وجود نداشت. نتایج در مورد افرادی که تشخیص آنها بعدا تایید شده بود هم مشابه بود. هیچکدام از آنتیبیوتیکها عوارض جانبی قابل توجهی نداشتند.
کیفیت شواهد
اگرچه این مطالعه به خوبی انجام شده بود، کیفیت کلی شواهد فقط برای مرگ و درمان ناکام متوسط بود، زیرا این مطالعه کودکان کمتر از دو ماه، زنان باردار و افراد به شدت بیمار را حذف کرده بود. به دلیل کوتاه بودن دوره پیگیری، کیفیت شواهد برای معلولیتهای عصبی پائینتر بود.
از آنجایی که بیماری مننگوکوکی عواقب جدی دارد، عدم تجویز آنتیبیوتیک بهصورت تجربی ممکن است غیر اخلاقی باشد. با این حال، به تحقیقات بیشتر برای مقایسه آنتیبیوتیکهای مختلف در افراد با سنین مختلف و شدت بیماری گوناگون برای ارائه شواهد معتبر در شرایط مختلف بالینی نیاز است.