عوارض و هزینه‌های درمان مرتبط با عفونت‌های پوست و بافت نرم (SSTI) بالاست. لینزولید (Linezolid) و وانکومایسین (vancomycin) آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که معمولا در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم استفاده می‌شوند، به ویژه آن دسته از عفونت‌هایی که ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus) هستند.

مقایسه اثرات و ایمنی لینزولید و وانکومایسین برای درمان افراد مبتلا به عفونت‌های پوست و بافت نرم.

به منظور انجام اولین به‌روزرسانی از این مطالعه مروری، ما جست‌وجوی خود را در منابع زیر انجام دادیم: مرکز ثبت تخصصی گروه زخم‌های کاکرین (Cochrane Wounds Group Specialised Register) (جست‌وجو شده تا 24 مارچ 2015)، پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials) (کتابخانه کارکرین (The Cochrane Library))؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (در In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBASE و EBSCO CINAHL. علاوه بر این در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر در مورد اطلاعات منتشر نشده و کارآزمایی‌های در حال انجام، با نویسندگان کارآزمایی‌ها تماس گرفتیم. استنادهای درون همه کارآزمایی‌های به دست آمده و مطالعات مروری اصلی را برای شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر بررسی کردیم.

تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) که به مقایسه لینزولید با وانکومایسین در درمان عفونت‌های پوستی و بافت نرم پرداخته باشند.

دو نویسنده این مطالعه مروری به طور جداگانه کارآزمایی‌ها را انتخاب، امکان وجود خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای اصلی شامل علاج بالینی، علاج میکروبیولوژیکی و مرگ‌ومیر ناشی از عفونت‌های پوستی و بافت نرم و درمان بود. ما تحلیل زیرگروه‌ها را با توجه به سن، و این که آیا عفونت ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین بود یا خیر، انجام دادیم.

کارآزمایی جدیدی برای این به‌روزرسانی که برای اولین بار انجام می‌شود، شناسایی نشد. تعداد 9 RCT (با 3144 شرکت‌کننده) را انتخاب کردیم. لینزولید به طور معنی‌داری با میزان‌های علاج بالینی بهتر (خطر نسبی (RR): 1.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.16) و میزان علاج میکروبیولوژیکی بهتر در بزرگسالان (RR: 1.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01 تا 1.16) همراه بود. برای آن دسته از عفونت‌های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین، لینزولید به طور معنی‌داری نسبت به وانکومایسین در میزان‌های علاج بالینی (RR: 1.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.17) و علاج میکروبیولوژیکی (RR: 1.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.32) موثرتر بود. در هیچ کارآزمایی کنترل شده تصادفی‌شده، مرگ‌ومیر ناشی از عفونت‌های پوستی و بافت نرم و درمان گزارش نشده بود. اختلاف معنی‌داری در مرگ و میر در اثر تمام دلایل بین دو درمان لینزولید و وانکومایسین وجود نداشت (RR: 1.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 2.80). در گروه لینزولید، تعداد موارد گزارش شده سندرم مرد قرمز (RR: 0.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.01 تا 0.29)، خارش (RR: 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 0.75) و راش پوستی (RR: 0.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.12 تا 0.58) کمتری در مقایسه با وانکومایسین وجود داشت. با این حال، تعداد افراد مبتلا به ترومبوسیتوپنی (RR: 13.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.72 تا 99.22)، و حالت تهوع (RR: 2.45؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.52 تا 3.94) در گروه درمانی لینزولید بیشتر بود. براساس داده‌های موجود به نظر می‌رسد طول مدت اقامت در بیمارستان برای کسانی که در گروه درمانی لینزولید قرار داشتند نسبت به گروه درمانی وانکومایسین کوتاه‌تر بود، هرچند هزینه روزانه درمان سرپایی در درمان لینزولید خوراکی در مقایسه با وانکومایسین داخل وریدی کمتر بود. اگرچه هزینه روزانه معالجه همراه با بستری با استفاده از لینزولید نسبت به معالجه همراه با بستری با استفاده از وانکومایسین بیشتر است، متوسط مدت اقامت در بیمارستان در درمان لینزولید سه روز کوتاه‌تر بود. بنابراین، کل هزینه‌های بیمارستان به ازای هر بیمار کمتر در درمان لینزولید نسبت به درمان وانکومایسین کمتر بود.

به نظر می‌رسد لینزولید برای درمان افراد مبتلا به عفونت‌های پوستی و بافت نرم از جمله عفونت‌های پوستی و بافت نرم ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین، موثرتر از وانکومایسین است. شواهد موجود در معرض خطر سوگیری زیاد قرار دارند و مبتنی بر مطالعاتی هستند که توسط شرکت‌های دارویی که لینزولید را تولید می‌کنند، حمایت می‌شوند. نیاز به انجام RCTهایی که به خوبی طراحی شده باشند و اعتبار مالی مستقل داشته باشند برای تایید شواهد موجود مورد نیاز است.