جمعه 31 فروردین 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
David Hageman, Hugo JP Fokkenrood, Lindy NM Gommans, Marijn ML van den Houten, Joep AW Teijink. Supervised exercise therapy versus home-based exercise therapy versus walking advice for intermittent claudication. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-1556-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1556-fa.html
پیشینه
اگر چه ورزش درمانی تحت نظارت (SET ؛supervised exercise therapy) فوائد قابل توجه علامتی را برای بیماران مبتلا به لنگش متناوب (IC ؛intermittent claudication) فراهم می‌کند، از این شیوه کمتر استفاده می‌شود. پیاده‌سازی گسترده SET به دلیل کمبود امکانات و بودجه محدود شده است. تمرینات ورزشی خانگی (HBET ؛home-based exercise therapy) ساختارمند با یک عنصر مشاهده‌گر (به عنوان مثال، کتاب ثبت تمرینات ورزش، گام‌شمار) و فقط مشاوره پیاده‌روی (WA) جایگزین‌های SET هستند. این به‌روزرسانی دوم بررسی است که ابتدا در سال 2006 منتشر شده است.
اهداف
هدف اولیه ارائه یک نگاه دقیق از مطالعات انجام شده در مورد اثرات برنامه‌های SET، برنامه‌های HBET، و WA در حداکثر فاصله یا زمان پیاده‌روی روی تردمیل (MWD / T) برای بیماران مبتلا به IC بود. اهداف ثانویه بررسی اثرات SET ،HBET، و WA در فاصله یا زمان پیاده‌روی بدون درد روی تردمیل (PFWD / T)، کیفیت زندگی و اختلال عملکردی گزارش‌شده توسط خود فرد بود.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات عروقی در کاکرین، پایگاه ثبت تخصصی عروق را در کاکرین (16 دسامبر 2016) و ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترلشده (2016، شماره 11) را جست‌وجو کرد. ما لیست منابع مطالعات مرتبط را که از طریق جست‌وجو برای سایر کارآزمایی‌های بالقوه مشخص شده بودند، جست‌وجو کردیم. ما هیچ محدودیتی بر نوع زبان انتشار نداشتیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترلشده را با گروه‌های موازی که برنامه‌های SET را با برنامه‌های HBET و WA در شرکت‌کنندگان با IC مقایسه کرده بودند در این بررسی گنجاندیم. ما مطالعاتی را حذف کردیم که در آن گروه‌های کنترل، به ورزش یا پیاده‌روی توصیه نمی‌شدند (حفظ فعالیت بدنی طبیعی). ما همچنین مطالعاتی را از مطالعه حذف کردیم که ورزش را با آنژیوپلاستی ترانس‌لومینال زیرپوستی، جراحی بای‌پس یا درمان دارویی مقایسه کرده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
سه نویسنده مطالعه مروری (DH ،HF،و LG) به‌طور مستقل کارآزمایی‌ها را انتخاب، داده‌ها را استخراج و کارآزمایی‌ها را برای خطر سوگیری ارزیابی کردند. دو نویسنده دیگر بررسی (MvdH و JT) مناسب‌بودن و کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها را تایید کردند. برای تمام پیامدهای پیوسته، ما تعداد شرکت‌کنندگان، نتایج متوسط و انحراف معیار را برای هر گروه درمانی در خلال دوره پیگیری، در صورت مناسب‌بودن، استخراج کردیم. ما نتایج حاصل از نتایج کوتاه‌مدت 36 پیامد پزشکی را برای ارزیابی کیفیت زندگی و نتیجه پرسشنامه اختلال پیاده‌روی را برای ارزیابی اختلالات عملکرد گزارش شده توسط خود استخراج کردیم. همان‌طور که پژوهشگران از مقیاس‌های مختلف برای ارائه نتایج مسافت پیاده‌روی و زمان پیاده‌روی استفاده می‌کردند، ما داده‌های گزارش شده را برای اندازه‌گیری تاثیر اندازه به‌طور کامل استاندارد کردیم تا بتوانیم محاسبه میانگین کلی استاندارد شده (SMD) را انجام دهیم. ما متوسط برآورد را برای همه پیامدهای حاصل شده با استفاده از مدل اثرات تصادفی به دست آوردیم. ما کیفیت شواهد را با استفاده از روش GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
برای این به‌روزرسانی، ما هفت مطالعه اضافی را در بررسی گنجاندیم، که در مجموع بررسی شامل 21 مطالعه شد که 1400 شرکت‌کننده را در بر می‌گرفت: 635 نفر SET دریافت کرده بودند، 320 نفر HBET و445 نفر WA دریافت کرده بودند. به‌طور کلی برنامه‌های SET و HBET شامل سه جلسه تمرینی در هفته بود. مدت پیگیری از شش هفته تا دو سال متغیر بود. اکثر کارآزمایی‌ها از آزمون پیاده‌روی بر تردمیل برای بررسی تاثیرات ورزش‌درمانی روی ظرفیت راه رفتن استفاده می‌کردند. با این وجود، در دو کارآزمایی فقط کیفیت زندگی، اختلالات عملکردی، و/یا رفتار پیاده‌روی (به‌عنوان مثال شمارش گام‌های روزانه توسط گام‌شمار) ارزیابی شده بود. کیفیت کلی روش‌شناسی کارآزمایی‌های گنجانده‌شده متوسط تا خوب بود. با این حال، برخی از کارآزمایی‌ها با توجه به تعداد شرکت‌کنندگان، در محدوده 20 تا 304 نفر، کوچک بودند.
گروه‌های SET بهبودی قابل توجهی در MWD/T در مقایسه با گروه‌های HBET و WA نشان دادند، با SMD های کلی به‌ترتیب 0.37 در سه ماه (95% فاصله اطمینان (CI) 0.12 تا 0.62؛ P = 0.004؛ شواهد با کیفیت متوسط) و 0.80 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 1.07؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بالا). این به معنای تفاوت در افزایش MWD حداکثر 120 و 210 متر به نفع گروه SET است. داده‌ها نشانگر بهبود به ترتیب، به مدت شش و 12 ماه بود. گروه HBET بهبودی در MWD/T را نسبت به گروه WA نشان نداد (SMD: 0.30؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 - تا 1.05؛ P = 0.43؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در مقایسه با HBET، SET برای PFWD/T مفیدتر بود، اما تاثیری بر پارامترهای کیفیت زندگی و همچنین اختلالات عملکردی گزارش شده توسط فرد نداشت. در مقایسه با WA ،SET برای PFWD / T و اختلالات عملکردی گزارش شده توسط فرد و همچنین برای بعضی از پارامترهای کیفیت زندگی (مانند عملکرد فیزیکی، درد و خلاصه مولفه فیزیکی پس از 12 ماه) سودمندتر بود، و HBET تاثیری نداشت.
داده‌ها تاثیرات آشکاری را بر میزان مرگ‌ومیر نشان نمی‌دهند. سیزده نفر از 1400 نفر شرکت‌کننده درگذشتند؛ اما هیچ موردی از مرگ‌ها مربوط به ورزش‌درمانی نبود. به‌طور کلی، پایبندی به SET تقریبا 80% بود، که مشابه با آن‌چه توسط HBET گزارش شد بود. تنها محدودیت‌های مربوط به پایبندی در گروه‌های WA گزارش شد.
گروه‌های SET بهبودی قابل توجهی در MWD/T در مقایسه با گروه‌های HBET و WA نشان دادند، با SMD های کلی به‌ترتیب 0.37 در سه ماه (95% فاصله اطمینان (CI) 0.12 تا 0.62؛ P = 0.004؛ شواهد با کیفیت متوسط) و 0.80 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 1.07؛ P < 0.00001؛ شواهد با کیفیت بالا). این به معنای تفاوت در افزایش MWD حداکثر 120 و 210 متر به نفع گروه SET است. داده‌ها نشانگر بهبود به ترتیب، به مدت شش و 12 ماه بود. گروه HBET بهبودی در MWD/T را نسبت به گروه WA نشان نداد (SMD: 0.30؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 - تا 1.05؛ P = 0.43؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در مقایسه با HBET، SET برای PFWD/T مفیدتر بود، اما تاثیری بر پارامترهای کیفیت زندگی و همچنین اختلالات عملکردی گزارش شده توسط فرد نداشت. در مقایسه با WA ،SET برای PFWD / T و اختلالات عملکردی گزارش شده توسط فرد و همچنین برای بعضی از پارامترهای کیفیت زندگی (مانند عملکرد فیزیکی، درد و خلاصه مولفه فیزیکی پس از 12 ماه) سودمندتر بود، و HBET تاثیری نداشت.
داده‌ها تاثیرات آشکاری را بر میزان مرگ‌ومیر نشان نمی‌دهند. سیزده نفر از 1400 نفر شرکت‌کننده درگذشتند؛ اما هیچ موردی از مرگ‌ها مربوط به ورزش‌درمانی نبود. به‌طور کلی، پایبندی به SET تقریبا 80% بود، که مشابه با آن‌چه توسط HBET گزارش شد بود. تنها محدودیت‌های مربوط به پایبندی در گروه‌های WA گزارش شد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد با کیفیت متوسط و بالا نشان می‌دهد که SET مزایای مهمی را برای میزان مسافت پیاده‌روی اندازه‌گیری شده بر تردمیل (MWD و PFWD) در مقایسه با HBET و WA به ترتیب، فراهم می‌کند. اگرچه ارتباط بالینی آن تا به حال به‌طور قطعی ثابت نشده، این مزایا به معنای افزایش MWD 120 و 210 متر پس از سه ماه، در گروه‌های SET می‌شود. این افزایش فاصله پیاده‌روی احتمالا تاثیر مثبتی بر زندگی بیماران مبتلا به IC دارد. داده‌ها هیچ شواهد روشنی از تفاوت بین HBET و WA ارائه نمی‌دهند. کارآزمایی‌ها تفاوت‌های واضح را در پارامترهای کیفیت زندگی یا اختلالات عملکردی خودگزارش شده بین SET و HBET نشان نمی‌دهند. با این حال، شواهد به ترتیب کیفیت پائین و بسیار پائین داشتند. محققان برخی پیشرفت‌ها را در کیفیت زندگی به نفع SET در مقابل WA تشخیص دادند؛ اما تعداد اندک مطالعات و شرکت‌کنندگان تجزیه‌و‌تحلیل‌ها را محدود می‌کرد. مطالعات آینده باید بر کیفیت زندگی خاص بیماری و سایر پیامدهای عملکردی، مثل رفتار پیاده‌روی و فعالیت بدنی، و نیز پیگیری طولانی‌مدت‌تر تمرکز کنند.
خلاصه به زبان ساده
تمرین‌درمانی با نظارت در مقابل تمرین‌درمانی خانگی در مقابل توصیه پیاده‌روی برای بیماران مبتلا به درد پا در حین راه رفتن (لنگش متناوب)
پیشینه
لنگش متناوب یک درد انقباضی پا است که در طول پیاده‌روی اتفاق می‌افتد و با یک دوره کوتاه استراحت رفع می‌شود. این حالت ناشی از جریان خون ناکافی به عضلات پا به علت آترواسکلروز (تنگ‌شدن شریان‌ها) است. تمرین‌درمانی بهبود علائم بالینی قابل توجهی را برای بیماران مبتلا به لنگش متناوب به ارمغان می‌آورد. به بیماران توصیه می‌شود که حداقل سه بار در هفته پیاده‌روی داشته باشند. با این حال، آن‌ها همچنین می‌توانند در یک برنامه ورزشی معمول تحت نظارت شرکت کنند که شامل راه‌رفتن روی یک تردمیل یا اجرای یک برنامه ورزشی خانگی با یک عنصر مشاهده‌گر (مثلا ثبت‌گرهای ورزشی، گام‌شمار) است.
ویژگی‌های مطالعه و نتایج اصلی
ما 21 کارآزمایی را با مجموع 1400 شرکت‌کننده مبتلا به لنگش متناوب (65% مرد و متوسط سن 66 سال) که به گروه‌های ورزش تحت نظارت، تمرین‌درمانی خانگی یا توصیه پیاده‌روی اختصاص داده شده بودند، در بررسی گنجاندیم (جست‌وجو در دسامبر 2016). کیفیت کلی روش‌شناسی کارآزمایی‌های گنجانده‌شده متوسط تا خوب بود. با این حال، برخی از کارآزمایی‌ها فقط شامل تعداد کمی از شرکت‌کنندگان می‌شدند. کارآزمایی‌ها از شش هفته تا دو سال طول کشیده بودند.
این بررسی نشان می‌دهد که بیماران شرکت‌کننده در برنامه تمرینی تحت نظارت، بهبود بیشتری را در توانایی پیاده‌روی نسبت به افراد با برنامه تمرینی خانگی یا فقط توصیه پیاده‌روی، تجربه می‌کنند. پس از سه ماه، حداکثر میزان فاصله پیاده‌روی برای شرکت‌کنندگان در برنامه ورزشی تحت نظارت 120 یا 210 متر بیشتر از میزان پیاده‌روی حداکثر برای کسانی بود که برنامه تمرینی خانگی یا توصیه پیاده‌روی داشتند. برای قرار دادن این میزان افزایش در تصور، زمین فوتبال آمریکایی تقریبا 90 متر (یا 100 یارد) است. قبل از شرکت در برنامه ورزش، حداکثر فاصله پیاده‌روی شرکت‌کنندگان 290 متر با حداکثر فاصله پیاده‌روی بدون درد 140 متر بود، بنابراین این بهبود احتمالا تاثیر مثبتی بر زندگی آن‌ها خواهد داشت. نتایج برنامه ورزش خانگی مشابه موارد توصیه‌شده برای توصیه به پیاده‌روی بود.
در مقایسه با تمرینات درمانی خانگی، تمرین‌درمانی تحت نظارت سودمندی بیشتر برای پیاده‌روی بدون درد داشت، اما هیچ تاثیری بر پارامترهای کیفیت زندگی یا اختلالات عملکردی خود گزارشی نداشت. در مقایسه با توصیه پیاده‌روی، تمرینات مراقبتی تحت نظارت سودمندی بیشتر برای پیاده‌روی بدون درد و اختلالات عملکردی خودگزارشی و همچنین برای بعضی از معیارهای کیفیت زندگی (مثل عملکرد فیزیکی، درد و خلاصه بخش عملکردی پس از 12 ماه) داشت، وتمرین‌درمانی خانگی تاثیری نداشت.
داده‌ها تاثیرات آشکاری را بر میزان مرگ‌ومیر نشان نمی‌دهند. سیزده نفر از 1400 شرکت‌کننده درگذشتند، اما هیچ مرگی مربوط به ورزش‌درمانی نبود. به‌طور کلی، میزان پایبندی به تمرین‌درمانی تحت نظارت تقریبا 80% بود، که مشابه تمرین‌درمانی خانگی است. فقط اطلاعات محدودی در مورد پایبندی برای گروه‌های توصیه به پیاده‌روی در دسترس بود.
کیفیت شواهد
شواهد با کیفیت متوسط و بالا نشان می‌دهند که ورزش‌درمانی تحت نظارت حداکثر راه‌رفتن (حداکثر و بدون درد) را به میزان بیشتری از تمرین‌درمانی خانگی و توصیه به پیاده‌روی بهبود می‌بخشد. کارآزمایی‌ها تفاوت‌های واضحی را در اندازه‌گیری پارامترهای کیفیت زندگی یا اختلالات عملکرد خودگزارشی بین تمرین‌درمانی تحت نظارت و تمرین‌درمانی خانگی نشان نمی‌دهند. با این حال، شواهد به ترتیب کیفیت پائین یا بسیار پائینی دارند. محققان برخی از پیشرفت‌های کیفیت زندگی را تشخیص دادند که به نفع تمرین‌درمانی تحت نظارت در مقابل توصیه به پیاده‌روی بود، اما تجزیه‌و‌تحلیل‌ها توسط تعداد کم مطالعات و شرکت‌کنندگان محدود شده بود. تحقیقات بیشتری روی کیفیت زندگی مرتبط با بیماری و سایر پیامدهای عملکردی مثل رفتار پیاده‌روی و فعالیت بدنی، و پیگیری طولانی‌مدت، مورد نیاز است.
پایبندی با برنامه تمرینی مهم است زیرا باعث کاهش درد پا و بهبود کیفیت زندگی، و همچنین بهبود قابل ملاحظه در وضعیت فیزیکی کلی، می‌شود.
لنگش متناوب یک درد انقباضی پا است که در طول پیاده‌روی اتفاق می‌افتد و با یک دوره کوتاه استراحت رفع می‌شود. این حالت ناشی از جریان خون ناکافی به عضلات پا به علت آترواسکلروز (تنگ‌شدن شریان‌ها) است. تمرین‌درمانی بهبود علائم بالینی قابل توجهی را برای بیماران مبتلا به لنگش متناوب به ارمغان می‌آورد. به بیماران توصیه می‌شود که حداقل سه بار در هفته پیاده‌روی داشته باشند. با این حال، آن‌ها همچنین می‌توانند در یک برنامه ورزشی معمول تحت نظارت شرکت کنند که شامل راه‌رفتن روی یک تردمیل یا اجرای یک برنامه ورزشی خانگی با یک عنصر مشاهده‌گر (مثلا ثبت‌گرهای ورزشی، گام‌شمار) است.
ویژگی‌های مطالعه و نتایج اصلی
ما 21 کارآزمایی را با مجموع 1400 شرکت‌کننده مبتلا به لنگش متناوب (65% مرد و متوسط سن 66 سال) که به گروه‌های ورزش تحت نظارت، تمرین‌درمانی خانگی یا توصیه پیاده‌روی اختصاص داده شده بودند، در بررسی گنجاندیم (جست‌وجو در دسامبر 2016). کیفیت کلی روش‌شناسی کارآزمایی‌های گنجانده‌شده متوسط تا خوب بود. با این حال، برخی از کارآزمایی‌ها فقط شامل تعداد کمی از شرکت‌کنندگان می‌شدند. کارآزمایی‌ها از شش هفته تا دو سال طول کشیده بودند.
این بررسی نشان می‌دهد که بیماران شرکت‌کننده در برنامه تمرینی تحت نظارت، بهبود بیشتری را در توانایی پیاده‌روی نسبت به افراد با برنامه تمرینی خانگی یا فقط توصیه پیاده‌روی، تجربه می‌کنند. پس از سه ماه، حداکثر میزان فاصله پیاده‌روی برای شرکت‌کنندگان در برنامه ورزشی تحت نظارت 120 یا 210 متر بیشتر از میزان پیاده‌روی حداکثر برای کسانی بود که برنامه تمرینی خانگی یا توصیه پیاده‌روی داشتند. برای قرار دادن این میزان افزایش در تصور، زمین فوتبال آمریکایی تقریبا 90 متر (یا 100 یارد) است. قبل از شرکت در برنامه ورزش، حداکثر فاصله پیاده‌روی شرکت‌کنندگان 290 متر با حداکثر فاصله پیاده‌روی بدون درد 140 متر بود، بنابراین این بهبود احتمالا تاثیر مثبتی بر زندگی آن‌ها خواهد داشت. نتایج برنامه ورزش خانگی مشابه موارد توصیه‌شده برای توصیه به پیاده‌روی بود.
در مقایسه با تمرینات درمانی خانگی، تمرین‌درمانی تحت نظارت سودمندی بیشتر برای پیاده‌روی بدون درد داشت، اما هیچ تاثیری بر پارامترهای کیفیت زندگی یا اختلالات عملکردی خود گزارشی نداشت. در مقایسه با توصیه پیاده‌روی، تمرینات مراقبتی تحت نظارت سودمندی بیشتر برای پیاده‌روی بدون درد و اختلالات عملکردی خودگزارشی و همچنین برای بعضی از معیارهای کیفیت زندگی (مثل عملکرد فیزیکی، درد و خلاصه بخش عملکردی پس از 12 ماه) داشت، وتمرین‌درمانی خانگی تاثیری نداشت.
داده‌ها تاثیرات آشکاری را بر میزان مرگ‌ومیر نشان نمی‌دهند. سیزده نفر از 1400 شرکت‌کننده درگذشتند، اما هیچ مرگی مربوط به ورزش‌درمانی نبود. به‌طور کلی، میزان پایبندی به تمرین‌درمانی تحت نظارت تقریبا 80% بود، که مشابه تمرین‌درمانی خانگی است. فقط اطلاعات محدودی در مورد پایبندی برای گروه‌های توصیه به پیاده‌روی در دسترس بود.
کیفیت شواهد
شواهد با کیفیت متوسط و بالا نشان می‌دهند که ورزش‌درمانی تحت نظارت حداکثر راه‌رفتن (حداکثر و بدون درد) را به میزان بیشتری از تمرین‌درمانی خانگی و توصیه به پیاده‌روی بهبود می‌بخشد. کارآزمایی‌ها تفاوت‌های واضحی را در اندازه‌گیری پارامترهای کیفیت زندگی یا اختلالات عملکرد خودگزارشی بین تمرین‌درمانی تحت نظارت و تمرین‌درمانی خانگی نشان نمی‌دهند. با این حال، شواهد به ترتیب کیفیت پائین یا بسیار پائینی دارند. محققان برخی از پیشرفت‌های کیفیت زندگی را تشخیص دادند که به نفع تمرین‌درمانی تحت نظارت در مقابل توصیه به پیاده‌روی بود، اما تجزیه‌و‌تحلیل‌ها توسط تعداد کم مطالعات و شرکت‌کنندگان محدود شده بود. تحقیقات بیشتری روی کیفیت زندگی مرتبط با بیماری و سایر پیامدهای عملکردی مثل رفتار پیاده‌روی و فعالیت بدنی، و پیگیری طولانی‌مدت، مورد نیاز است.
پایبندی با برنامه تمرینی مهم است زیرا باعث کاهش درد پا و بهبود کیفیت زندگی، و همچنین بهبود قابل ملاحظه در وضعیت فیزیکی کلی، می‌شود.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Vascular Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/9/26 | انتشار: 1397/1/17
