پیامد پس از خونریزی داخل مغزی خودبه‌خودی (غیرتروماتیک) (ICH) تحت تاثیر حجم هماتوم قرار می‌گیرد؛ تا یک سوم ICH‌ها طی 24 ساعت پس از شروع افزایش می‌یابند. درمان اولیه هموستاتیک ممکن است پیامد را با محدود کردن رشد هماتوم بهبود بخشد. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که برای اولین بار در سال 2006 منتشر، و آخرین بار در سال 2009 به‌روزرسانی شد.

بررسی 1) اثربخشی و ایمنی کلاس‌های شخصی درمان‌های هموستاتیک، در مقایسه با دارونما یا کنترل باز، در بزرگسالان مبتلا به خونریزی داخل مغزی حاد خودبه‌خودی، و 2) اثرات هر طبقه از درمان هموستاتیک با توجه به نوع داروی آنتی ترومبوتیک مصرف شده بلافاصله قبل از شروع ICH (به عنوان مثال آنتی کلاژن، آنتی پلاکت، یا هیچ‌کدام).

ما ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک را در کاکرین، CENTRAL؛ شماره 11، 2017، MEDLINE Ovid، و Embase Ovid را در 27 نوامبر 2017 جست‌وجو کردیم. در تلاش برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) منتشر شده، درحال انجام و منتشر نشده بیشتر، ما کتاب‌شناختی مقالات مربوطه را غربال‌گری کردیم و ثبت بین‌المللی RCT‌ها را در نوامبر 2017 جست‌وجو کردیم.

ما به دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) مربوط به مداخله هموستاتیک (یعنی درمان‌های پرو-کوآگولانت مانند فاکتورهای کوآگولاسیون، داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک، یا ترانسفیوژن پلاکت) برای ICH خودبه‌خودی حاد، در مقایسه با دارونما، کنترل باز، یا یک مقایسه کننده فعال، که معیارهای پیامد بالینی مربوط را گزارش کردند، بودیم.

دو نویسنده به‌طور مستقل داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری را مورد ارزیابی قرار داده و در صورت عدم ارائه در گزارش منتشر شده توسط یک RCT، با نویسندگان RCT‌های مناسب برای داده‌های خاص به‌صورت مکاتبه‌ای تماس گرفتند.

ما 12 RCT را شامل 1732 شرکت‌کننده انتخاب کردیم. هفت RCT درباره فاکتورهای لخته شدن خون در مقابل دارونما یا کنترل باز شامل 1480 شرکت‌کننده، سه RCT درباره داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک در مقابل دارونما یا کنترل باز، شامل 57 شرکت‌کننده، یک RCT درباره ترانسفیوژن پلاکتی در مقابل کنترل باز، شامل 190 شرکت‌کننده، و یک RCT درباره فاکتورهای لخته شدن خون در مقابل پلاسمای تازه منجمدشده شامل 5 شرکت‌کننده وجود داشت. ما قادر به انتخاب دو RCT مناسب نبودیم؛ زیرا آن‌ها داده‌های جمع‌آوری شده مربوط به بزرگسالان مبتلا به ICH و سایر انواع خونریزی داخل جمجمه را ارائه کردند. ما 10 RCT در حال انجام را شناسایی کردیم. از نظر 7 معیار در 12 RCTانتخاب شده، خطر سوگیری در 37 RCT (44%) نامشخص، در 16 RCT (19%) بالا و در 31 RCT (37%) پائین بود. فقط یک RCT در همه معیارها در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشت.
در یک RCT ترانسفیوژن پلاکت در مقابل کنترل باز برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی‌پلاکت، افزایش معنی‌داری در مرگ یا وابستگی (Rankin Scale score اصلاح شده بین 4 تا 6) در 90 روز (70/97 در مقابل 93/52؛ خطر نسبی (RR): 1.29؛  95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.61؛ 1 کارآزمایی؛ 190 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) وجود داشت. تمام یافته‌ها برای فاکتورهای لخته شدن خون در مقابل دارونما یا کنترل باز برای ICH حاد خودبه‌خودی با یا بدون عمل جراحی (شواهد با کیفیت متوسط)، برای داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک در مقابل دارونما (شواهد با کیفیت متوسط) یا کنترل باز برای ICH خودبه‌خودی (شواهد با کیفیت متوسط)، و برای فاکتورهای لخته شدن در مقابل پلاسمای تازه منجمدشده برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی ‌کلاژن (بدون شواهد) معنی‌دار نبود.

بر اساس شواهد به دست آمده با کیفیت متوسط از یک کارآزمایی، ترانسفیوژن پلاکت در مقایسه با مراقبت استاندارد برای بزرگسالان مبتلا به ICH مرتبط با آنتی‌پلاکت خطرناک به‌نظر می‌رسد.
ما نتوانستیم به‌طور دقیق در مورد اثربخشی و ایمنی فاکتورهای لخته شدن خون برای ICH خودبه‌خودی حاد با جراحی با یا بدون عمل جراحی، داروهای آنتی‌فیبرینولیتیک برای ICH خودبه‌خودی حاد، و فاکتورهای لخته شدن در مقابل پلاسمای تازه منجمدشده برای ICH خودبه‌خودی حاد مرتبط با استفاده از داروهای آنتی‌کوآگولانت نتیجه‌گیری کنیم.
انجام RCT‌های بیشتری لازم است، و ما منتظر نتایج مطلوب 10 RCT در حال انجام هستیم.