درمان دارویی یا جراحی برای زخم‌های معده و روده کوچک فوقانی که به درمان دارویی مقاومت نشان می‌دهند.

سوال مطالعه مروری
در افرادی که مبتلا به زخم‌های معده یا روده کوچک فوقانی (زخم‌های پپتیک) هستند و پس از 8 تا 12 هفته درمان دارویی نیز بهبود نمی‌یابند (زخم‌های پپتیک مقاوم) یا پس از بهبودی، بازمی‌گردند (زخم‌های پپتیک عودکننده)، درمان جراحی بهتر است یا دارویی؟

پیشینه
در حدود 1 نفر از هر 100 مورد تا یک نفر از هر 800 نفر، مبتلا به زخم‌های پپتیک هستند. علت اصلی این وضعیت، عفونت هلیکوباکتر پیلوری، مصرف داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAID) و مصرف دخانیات است. افراد مبتلا به زخم‌های پپتیک، دچار درد شکم هستند که گاهی اوقات با دیس‌پپسی (احساس پری، نفخ، از دست دادن اشتها پس از خوردن مقدار کمی غذا یا تهوع) همراه است. جدی‌ترین عوارض جانبی زخم‌های پپتیک، خونریزی از زخم و پاره‌شدگی زخم پپتیک است، که نتیجه آن، ورود محتویات معده و روده کوچک به محوطه شکم است. در حدود یک مورد از هر 10 بیمار مبتلا به زخم پپتیک خونریزی دهنده و یک نفر از هر 4 مورد مبتلا به زخم پرفوره شده، می‌میرند. زخم‌های پپتیک مسوول حدودا 3 هزار تا 4500 مرگ در هر سال در ایالات متحده است.
در حال حاضر، مدیریت دارویی، اغلب با گروهی از داروها تحت عنوان مهارکننده‌های پمپ پروتون (مانند اومپرازول و لانسوپرازول)، درمان اصلی زخم‌های پپتیک غیر عارضه‌دار است. اخیرا، نگرانی‌هایی در مورد خطر شکستگی‌ها با استفاده طولانی‌مدت از مهارکننده‌های پمپ پروتون گزارش می‌شود. جایگزین درمان دارویی برای زخم‌های پپتیک عودکننده و مقاوم، درمان جراحی است برای کاهش ترشح اسید در معده و رسیدن به هدف اصلی، که علاج این زخم‌ها هستند. مشخص نیست آیا مدیریت دارویی یا جراحی گزینه بهتری برای افراد مبتلا به زخم پپتیک عودکننده یا مقاوم است. ما با جست‌وجو در منابع علمی پزشکی برای یافتن مطالعاتی که به مقایسه درمان جراحی و دارویی در افراد مبتلا به زخم پپتیک عودکننده یا مقاوم پرداخته باشند، سعی کردیم این موضوع را حل کنیم.

ویژگی‌های مطالعه
ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را نیافتیم و فقط یک مطالعه غیر تصادفی‌سازی شده را پیدا کردیم که 30 سال پیش منتشر شده بود. این مطالعه 77 بیمار مبتلا به زخم معده را وارد کرده که درمان دارویی پس از متوسط زمانی دوره پیگیری 29 ماه، با شکست مواجه شده بود. درمان دارویی شامل بلوک‌کننده‌های گیرنده هیستامین H2 (داروهایی مانند رانیتیدین، که عملکرد هیستامین را بلوک می‌کند و نتیجه آن، کاهش تولید اسید معده است)، آنتی‌اسیدها، و رژیم غذایی است. ذکر این نکته ضروری است که این شکل از درمان دارویی به اندازه درمان با مهارکننده‌های پمپ پروتونی اثربخش نیستند. نویسندگان گزارش نکردند که زخم‌ها از نوع مقاوم بودند یا عودکننده. از 77 بیماری که وارد این مطالعه شدند، 37 بیمار به درمان دارویی ادامه داد و 40 بیمار نیز تحت جراحی قرار گرفتند. ترجیح خود بیمار یا پزشک معالج تعیین می‌کرد که کدام درمان را دریافت کنند. شواهد تا سپتامبر 2015 به‌روز هستند.

نتایج اصلی
نویسندگان مطالعه گزارش کردند که دو بیمار در گروه درمان دارویی (5 درصد) سرطان معده داشتند که پس از تکرار آزمایش با استفاده از دوربینی که دورن بدن را نشان می‌دهد (یک اندوسکوپ) شناسایی شدند. آن‌ها هیچ درصدی را از شرکت‌کنندگان مبتلا به سرطان معده در گروه جراحی گزارش نکردند. آن‌ها همچنین پیامدهای تاخیر تشخیص سرطان معده را در گروه درمان دارویی گزارش نکردند. آن‌ها هیچ پیامد دیگر مورد انتظار این مطالعه (کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، عوارض مرتبط با درمان، عوارض مرتبط با زخم پپتیک، درد شکمی و مرگ‌های طولانی‌مدت) را گزارش نکردند (مقیاس‌هایی که نشان دهند یک درمان بر دیگری ارجحیت دارد). بنابراین، مطالعه‌ای وجود ندارد که مزایا و معایب درمان دارویی را در برابر درمان جراحی برای زخم‌های پپتیک عودکننده یا مقاوم نشان دهند. انجام مطالعاتی در این زمینه به‌طور فوری مورد نیاز است.

کیفیت شواهد
از آن‌جا که فقط یک مطالعه درمان جراحی را با دارویی در افراد مبتلا به زخم‌های مقاوم یا عودکننده مقایسه کرده و هیچ‌یک از پیامدهای مورد نظر را با جزئیات کافی گزارش نکرده، ما نمی‌توانیم کیفیت شواهد را به روش رسمی بررسی کنیم.