پنجشنبه 30 فروردین 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Philip MW Bath, Kailash Krishnan, Jason P Appleton. Nitric oxide donors (nitrates), L-arginine, or nitric oxide synthase inhibitors for acute stroke. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1477-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1477-fa.html
پیشینه
درمان کلاس‌مدار (CCT ؛circuit class therapy) یک انجمن گروه نظارتی را برای افراد بعد از استروک پیشنهاد می‌کند تا تمرینات را انجام دهند، و با این کار قادر به افزایش زمان تمرین بدون افزایش کارکنان هستند. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری اصلی منتشر شده در سال 2010 است.
اهداف
بررسی اثربخشی و ایمنی CCT در تحرک بزرگسالان مبتلا به استروک.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (آخرین جست‌وجو در ژانویه 2017)، CENTRAL (کتابخانه کاکرین the Cochrane Library، شماره 12، 2016)، MEDLINE (از 1950 تا ژانویه 2017)، Embase (از 1980 تا ژانویه 2017)، CINAHL (از 1982 تا ژانویه 2017)، و 14 پایگاه اطلاعاتی الکترونیکی دیگر (تا ژانویه 2017) را جست‌وجو کردیم. ما همچنین مجموعه مقالات به دست آمده را از کنفرانس‌های مربوطه، فهرست منابع، و مقالات منتشر نشده جست‌وجو کردیم؛ با نویسندگان کارآزمایی‌های منتشرشده و با کارشناسان دیگر در این زمینه تماس گرفتیم؛ و کارآزمایی‌های بالینی مرتبط و ثبت تحقیقات را جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (RCT) که افراد بالای 18 سال را، با تشخیص استروک با هرگونه شدت، در هر مرحله، یا در هر شرایط، و دریافت کننده CCT انتخاب کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
نویسندگان مطالعه مروری به‌طور جداگانه به انتخاب کارآزمایی‌ها برای ورود پرداختند، و خطر سوگیری (Bias) را در تمام مطالعات انتخاب شده ارزیابی، و داده‌ها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
ما 17 RCT را شامل 1297 شرکت‌کننده انتخاب کردیم. شرکت‌کنندگان بازماندگان از استروک بودند که در جامعه زندگی کرده یا در بیمارستان توان‌بخشی دریافت می‌کردند. اکثر شرکت‌کنندگان می‌توانستند 10 متر بدون کمک راه بروند. 10 مطالعه (835 شرکت‌کننده) با اندازه‌گیری ظرفیت راه رفتن (اندازه‌گیری مسافتی که شرکت‌کننده می‌توانست در عرض شش دقیقه طی کند) نشان دادند که CCT برتر از مداخله مقایسه‌ای بود (آزمون راه رفتن شش دقیقه‌ای: میانگین تفاوت (MD) اثر ثابت: 60.86 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 44.55 تا 77.17؛ GRADE: متوسط).
هشت مطالعه (744 شرکت‌کننده) سرعت راه رفتن را اندازه‌گیری کردند، و یافته‌ها دوباره در مقایسه با سایر مداخلات به نفع CCT بود (MD: s/m 0.15؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 0.19؛ GRADE: متوسط). هر دوی این اثرات از نظر بالینی معنی‌دار هستند. ما قادر به ترکیب سایر اندازه‌گیری‌ها برای نشان دادن اثرات برتر CCT از لحاظ راه رفتن و تعادل بودیم (زمان‌بندی کردن و راه رفتن: 5 مطالعه؛ 488 شرکت‌کننده؛ MD: - 3.62 ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.09 - تا 1.16 - ؛ فعالیت‌های مقیاس اطمینان تعادل: 2 مطالعه؛ 103 شرکت‌کننده؛ ؛ MD: 7.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 14.87).
دو روش دیگر اندازه‌گیری تعادل ترکیب‌شده، برای نشان دادن اثرات برتر ناموفق بودند (Berg Blance Scale و Step Test). در تحرک مستقل، که توسط مقیاس تاثیر استروک (Stroke Impact Scale)، Functional Ambulation Classification and the Rivermead Mobility Index اندازه‌گیری شد، نیز در گروه مداخلات CCT در مقایسه با سایر مداخلات بهبود بیشتری ایجاد شد. طول مدت بستری اثر غیر قابل توجهی را به نفعCCT نشان داد (2 کارآزمایی؛ 217 شرکت‌کننده؛ ؛ MD: - 16.35 ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 37.69 - تا 4.99). 8 کارآزمایی (815 شرکت‌کننده) عوارض جانبی (که در طول درمان اتفاق می‌افتند) را اندازه‌گیری کردند: اثر غیر معنی‌داری از خطر بیشتر افتادن در گروه CCT وجود داشت (RD: s/m 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02 - تا 0.08؛ GRADE: بسیار پائین). زمان پس از استروک، تفاوتی در پیامدهای مثبت، همچنین در کیفیت یا اندازه کارآزمایی‌ها ایجاد نکرد. ناهمگونی به‌طور کلی کم بود؛ خطر سوگیری در طول مطالعات و گزارش‌دهی ضعیف درباره انجام مطالعات در چندین کارآزمایی متغیر بود.
هشت مطالعه (744 شرکت‌کننده) سرعت راه رفتن را اندازه‌گیری کردند، و یافته‌ها دوباره در مقایسه با سایر مداخلات به نفع CCT بود (MD: s/m 0.15؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 0.19؛ GRADE: متوسط). هر دوی این اثرات از نظر بالینی معنی‌دار هستند. ما قادر به ترکیب سایر اندازه‌گیری‌ها برای نشان دادن اثرات برتر CCT از لحاظ راه رفتن و تعادل بودیم (زمان‌بندی کردن و راه رفتن: 5 مطالعه؛ 488 شرکت‌کننده؛ MD: - 3.62 ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.09 - تا 1.16 - ؛ فعالیت‌های مقیاس اطمینان تعادل: 2 مطالعه؛ 103 شرکت‌کننده؛ ؛ MD: 7.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 14.87).
دو روش دیگر اندازه‌گیری تعادل ترکیب‌شده، برای نشان دادن اثرات برتر ناموفق بودند (Berg Blance Scale و Step Test). در تحرک مستقل، که توسط مقیاس تاثیر استروک (Stroke Impact Scale)، Functional Ambulation Classification and the Rivermead Mobility Index اندازه‌گیری شد، نیز در گروه مداخلات CCT در مقایسه با سایر مداخلات بهبود بیشتری ایجاد شد. طول مدت بستری اثر غیر قابل توجهی را به نفعCCT نشان داد (2 کارآزمایی؛ 217 شرکت‌کننده؛ ؛ MD: - 16.35 ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 37.69 - تا 4.99). 8 کارآزمایی (815 شرکت‌کننده) عوارض جانبی (که در طول درمان اتفاق می‌افتند) را اندازه‌گیری کردند: اثر غیر معنی‌داری از خطر بیشتر افتادن در گروه CCT وجود داشت (RD: s/m 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02 - تا 0.08؛ GRADE: بسیار پائین). زمان پس از استروک، تفاوتی در پیامدهای مثبت، همچنین در کیفیت یا اندازه کارآزمایی‌ها ایجاد نکرد. ناهمگونی به‌طور کلی کم بود؛ خطر سوگیری در طول مطالعات و گزارش‌دهی ضعیف درباره انجام مطالعات در چندین کارآزمایی متغیر بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که نشان می‌دهند CCT در بهبود حرکت افراد پس از استروک موثر است - که ممکن است آن‌ها را به راه رفتن بیشتر، سریع‌تر، با استقلال بیشتر و اطمینان در تعادل خود قادر سازد. این اثرات ممکن است بعد از استروک بیشتر باشند، و اهمیت بالینی داشته باشند. تحقیقات با کیفیت بالای بیشتری برای تحقیق در مورد کیفیت زندگی، شرکت‌کنندگان و هزینه-منافع مورد نیاز است، که CCT را با مراقبت استاندارد مقایسه کنند و همچنین تاثیر عواملی را مانند شدت استروک و سن بررسی کنند. خطر بالقوه افزایش سقوط در CCT نیاز به نظارت دارد.
خلاصه به زبان ساده
درمان کلاس‌مدار برای بهبود تحرک پس از استروک
سوال مطالعه مروری
آیا درمان کلاس‌مدار برای بهبود راه رفتن افراد پس از استروک بهتر از فیزیوتراپی معمول است؟
پیشینه
پس از استروک، افراد به سختی می‌توانند راه بروند. آن‌ها ممکن است کندتر شوند، فقط فاصله‌های کوتاه را مدیریت کنند، و ممکن است نیاز به کمک داشته باشند. آن‌ٔها ممکن است تعادل خود به راحتی از دست بدهند و خستگی بیشتری داشته باشند. این امر به این معنی است که حتی کمتر راه می‌روند، و بنابراین توانایی راه رفتن آن‌ها ممکن است بدتر شود. توان‌بخشی می‌تواند به بهبود راه رفتن کمک کند؛ اما دسترسی به آن، به‌ویژه بعد از استروک دشوار است. درمان کلاس‌مدار شامل کار در گروه‌ها (به جای رابطه فردی با یک درمانگر)، و انجام تمرین خاصی از وظایف معنی‌دار است، و ممکن است راه حلی ارائه دهد که قابل دسترس‌تر باشد.
ویژگی‌های مطالعه
این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری اصلی در سال 2010 است. ما مطالعاتی را در نظر گرفتیم که به مقایسه درمان کلاس‌مدار با درمان متعارف برای افراد مبتلا به استروک پرداختند، و فقط مطالعات با کیفیت بالا و خطر پائین سوگیری را انتخاب کردیم. ما به مطالعاتی علاقه‌مند بودیم که این دو رویکرد و تاثیرات آن‌ها را بر نحوه راه‌رفتن مردم، مقدار مسافت، میزان سرعت و میزان مستقل‌بودن افراد مقایسه کردند. ما همچنین مطالعاتی را جست‌وجو کردیم که به بررسی این موضوع پرداختند که آیا کلاس‌مداری نسبت به رویکرد معمول با آسیب احتمالی بیشتر یا کمتری همراه است. شواهد تا ژانویه 2017 موجود است.
نتایج اصلی
ما 17 مطالعه یافتیم، که شامل 1297 شرکت‌کننده بود، و توان‌بخشی کلاس‌مداری را با مراقبت معمول یا توان‌بخشی ساختگی مقایسه کردند. اکثر کارآزمایی‌ها منافع کلاس‌مداری را در بهبود توانایی راه رفتن گزارش کردند. به‌طور خاص‌تر، ما نتایج به دست آمده را از مطالعات ترکیب کردیم و شواهد متوسطی را یافتیم که نشان دادند کلاس‌مداری در مقایسه با سایر انواع درمان‌ها در بهبود توانایی فرد برای راه رفتن بیشتر، مستقل‌تر و سریع‌تر و، در بعضی موارد، برای حفظ تعادل راحت‌تر و با اطمینان‌تر موثرتر است. پیشنهادی وجود داشت که نشان می‌دهد افراد ممکن است کمتر در گروه کلاس‌مداری بمانند، و ممکن است بتوانند سریع‌تر از توان‌بخشی در بیمارستان به منزل بروند، اما این دو جنبه از نظر آماری تایید نشد.
ما همچنین دریافتیم که تأثیرات مثبت کلاس‌مداری توسط افرادی که بیش از یک سال قبل استروک داشتند در مقایسه با افرادی که در همان سال استروک داشتند، به‌طور مساوی تجربه شده بود. این بدان معنی است که افراد می‌توانند بعد از استروک بهبودی بیشتری را نسبت به میزان بهبودی‌های گزارش شده قبلی ادامه دهند. تحقیق بیشتری لازم است تا ببینیم که آیا این درمان برای همه افراد با هر نوع شدت استروک خوب عمل می‌کند یا خیر و اینکه آیا برای بعضی از روش‌ها بهتر از سایر روش‌ها عمل می‌کنند.
کیفیت شواهد
علی‌رغم اینکه کنترل برخی از جنبه‌ها در برخی از مطالعات توان‌بخشی دشوار بود، کیفیت مطالعات به‌طور کلی قابل قبول بود. با این حال، ما کیفیت رتبه‌بندی را به «متوسط» کاهش دادیم تا اذعان کنیم که برخی از کارآزمایی‌ها به‌طور بالقوه در معرض سوگیری قرار دارند.
آیا درمان کلاس‌مدار برای بهبود راه رفتن افراد پس از استروک بهتر از فیزیوتراپی معمول است؟
پیشینه
پس از استروک، افراد به سختی می‌توانند راه بروند. آن‌ها ممکن است کندتر شوند، فقط فاصله‌های کوتاه را مدیریت کنند، و ممکن است نیاز به کمک داشته باشند. آن‌ٔها ممکن است تعادل خود به راحتی از دست بدهند و خستگی بیشتری داشته باشند. این امر به این معنی است که حتی کمتر راه می‌روند، و بنابراین توانایی راه رفتن آن‌ها ممکن است بدتر شود. توان‌بخشی می‌تواند به بهبود راه رفتن کمک کند؛ اما دسترسی به آن، به‌ویژه بعد از استروک دشوار است. درمان کلاس‌مدار شامل کار در گروه‌ها (به جای رابطه فردی با یک درمانگر)، و انجام تمرین خاصی از وظایف معنی‌دار است، و ممکن است راه حلی ارائه دهد که قابل دسترس‌تر باشد.
ویژگی‌های مطالعه
این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری اصلی در سال 2010 است. ما مطالعاتی را در نظر گرفتیم که به مقایسه درمان کلاس‌مدار با درمان متعارف برای افراد مبتلا به استروک پرداختند، و فقط مطالعات با کیفیت بالا و خطر پائین سوگیری را انتخاب کردیم. ما به مطالعاتی علاقه‌مند بودیم که این دو رویکرد و تاثیرات آن‌ها را بر نحوه راه‌رفتن مردم، مقدار مسافت، میزان سرعت و میزان مستقل‌بودن افراد مقایسه کردند. ما همچنین مطالعاتی را جست‌وجو کردیم که به بررسی این موضوع پرداختند که آیا کلاس‌مداری نسبت به رویکرد معمول با آسیب احتمالی بیشتر یا کمتری همراه است. شواهد تا ژانویه 2017 موجود است.
نتایج اصلی
ما 17 مطالعه یافتیم، که شامل 1297 شرکت‌کننده بود، و توان‌بخشی کلاس‌مداری را با مراقبت معمول یا توان‌بخشی ساختگی مقایسه کردند. اکثر کارآزمایی‌ها منافع کلاس‌مداری را در بهبود توانایی راه رفتن گزارش کردند. به‌طور خاص‌تر، ما نتایج به دست آمده را از مطالعات ترکیب کردیم و شواهد متوسطی را یافتیم که نشان دادند کلاس‌مداری در مقایسه با سایر انواع درمان‌ها در بهبود توانایی فرد برای راه رفتن بیشتر، مستقل‌تر و سریع‌تر و، در بعضی موارد، برای حفظ تعادل راحت‌تر و با اطمینان‌تر موثرتر است. پیشنهادی وجود داشت که نشان می‌دهد افراد ممکن است کمتر در گروه کلاس‌مداری بمانند، و ممکن است بتوانند سریع‌تر از توان‌بخشی در بیمارستان به منزل بروند، اما این دو جنبه از نظر آماری تایید نشد.
ما همچنین دریافتیم که تأثیرات مثبت کلاس‌مداری توسط افرادی که بیش از یک سال قبل استروک داشتند در مقایسه با افرادی که در همان سال استروک داشتند، به‌طور مساوی تجربه شده بود. این بدان معنی است که افراد می‌توانند بعد از استروک بهبودی بیشتری را نسبت به میزان بهبودی‌های گزارش شده قبلی ادامه دهند. تحقیق بیشتری لازم است تا ببینیم که آیا این درمان برای همه افراد با هر نوع شدت استروک خوب عمل می‌کند یا خیر و اینکه آیا برای بعضی از روش‌ها بهتر از سایر روش‌ها عمل می‌کنند.
کیفیت شواهد
علی‌رغم اینکه کنترل برخی از جنبه‌ها در برخی از مطالعات توان‌بخشی دشوار بود، کیفیت مطالعات به‌طور کلی قابل قبول بود. با این حال، ما کیفیت رتبه‌بندی را به «متوسط» کاهش دادیم تا اذعان کنیم که برخی از کارآزمایی‌ها به‌طور بالقوه در معرض سوگیری قرار دارند.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Stroke Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/11/18 | انتشار: 1396/2/1
