پیشینه
تحریک مغناطیسی محیطی تکراری (rPMS) یک نوع درمان است که در افراد دارای اختلال فیزیکی ناشی از اختلالات مغزی یا عصبی ساختارهای عضلانی عمیق را برای بهبود عملکرد حرکتی تحریک میکند. استفاده از rPMS برای افراد بعد از استروک بهعنوان یک رویکرد امکانپذیر برای بهبود فعالیتهای روزانه زندگی و توانایی عملکردی شناخته شده است. با این حال، هیچ مطالعه مروری نظاممندی یافتههای کارآزماییهای موجود را ارزیابی نکرده است. تأثیر و ایمنی این مداخله برای افراد بعد از استروک همچنان نامشخص باقی مانده است.
اهداف
ارزیابی اثر rPMS برای بهبود فعالیتهای روزمره زندگی و توانایی عملکردی افراد پس از استروک.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آگوست 2016)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL؛ 2016، شماره 8) در کتابخانه کاکرین the Cochrane Library (آگوست 2016)، MEDLINE Ovid (نوامبر 2016)، Embase Ovid (آگوست 2016)، Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL) در Ebsco (آگوست 2016)، PsycINFO Ovid (آگوست 2016)، پایگاه اطلاعات طب مکمل و وابسته Allied and Complementary Medicine Database (AMED) Ovid (آگوست 2016)، ارزیابی نظاممند شواهد کاردرمانی Occupational Therapy Systematic Evaluation of Evidence (OTseeker) (آگوست 2016)، Physiotherapy Evidence Database (PEDro) (اکتبر 2016)، و ICHUSHI Web (اکتبر 2016) را جستوجو کردیم. ما همچنین ثبت 5 کارآزمایی در حال انجام را جستوجو کردیم، فهرست منابع را غربالگری، و با کارشناسان در این زمینه تماس گرفتیم. هنگام جستوجوی پایگاههای اطلاعاتی الکترونیکی ما هیچگونه محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار اعمال نکردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفی سازی و کنترلشده (RCTs) را انتخاب کردیم که برای ارزیابی اثر درمانی rPMS برای افراد پس از استروک انجام شدند. مقایسههای مناسب برای ورود عبارت بودند از: 1) rPMS فعال تنها با rPMS «ساختگی» مقایسه شد (شکل بسیار ضعیفی از تحریک یا فقط صدا)، 2) rPMS فعال تنها با عدم مداخله مقایسه شد، 3) rPMS فعال به همراه توانبخشی با rPMS ساختگی به همراه توانبخشی مقایسه شد، و 4) rPMS فعال به همراه توانبخشی با توانبخشی تنها مقایسه شد.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه مطالعات را برای ورود ارزیابی کردند. نویسندگان مطالعه مروری مشابه، روشها و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. ما با نویسندگان کارآزمایی تماس گرفتیم تا اطلاعات منتشر نشده را در صورت لزوم درخواست کنیم. ما تمام اختلافات را از طریق بحث حلوفصل کردیم.
نتایج اصلی
ما سه کارآزمایی (دو RCT و یک کارآزمایی متقاطع) را شامل 121 شرکتکننده انتخاب کردیم. کورسازی شرکتکنندگان و پزشکان در تمام کارآزماییها خوب گزارش شد، و خطر کلی سوگیری پائین بود. ما هیچ اثری واضحی را از rPMS بر فعالیتهای روزمره زندگی در پایان درمان (میانگین تفاوت (MD): 3.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 16.35 - تا 10.35؛ شواهد با کیفیت پائین) و در پایان دوره پیگیری نیافتیم (MD: 2.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14.86 - تا 10.86؛ شواهد با کیفیت پائین). محققان در یک مطالعه با 63 شرکتکننده هیچ تفاوت قابل ملاحظهای در بهبود عملکرد اندام فوقانی در پایان درمان (MD: 2.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.91 - تا 8.91) و در پایان دوره پیگیری مشاهده نکردند (MD: 4.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.92 - تا 10.92). یک کارآزمایی با 18 شرکتکننده نشان داد که درمان با rPMS با بهبود قوای عضلانی در پایان درمان همراه نبود (MD: 3.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.44 - تا 8.44). مطالعه دیگر کاهش قابلتوجهی را در اسپاستیسیتی آرنج (spasticity of the elbow) در پایان دوره پیگیری گزارش نکرد (MD: 0.48 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 - تا 0.03 - ). هیچ مطالعهای اطلاعاتی را در مورد عملکرد اندام تحتانی و مرگ ارائه نکرد. ما اطمینان شواهد مربوط به پیامد اصلی را به دلیل کوچک بودن حجم نمونه در یک مطالعه بر اساس رویکرد GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها)، قضاوت کردیم.
نتیجهگیریهای نویسندگان
کارآزماییهای موجود، برای تأیید هرگونه نتیجهگیری در مورد استفاده روتین از rPMS برای افراد بعد از استروک شواهد ناکافی ارائه کردند. کارآزماییهای بیشتر با حجم نمونه بزرگ برای تعیین یک پروتکل rPMS مناسب و همچنین اثرات طولانیمدت مورد نیاز هستند. ما سه کارآزمایی در حال انجام را شناسایی کردیم و این کارآزماییها را در بهروزرسانی بعدی این مطالعه مروری انتخاب خواهیم کرد.
خلاصه به زبان ساده
تحریک مغناطیسی محیطی تکراری برای بهبود فعالیتهای روزمره در افراد پس از استروک
سوال مطالعه مروری
آیا تحریک مغناطیسی محیطی تکراری (rPMS) برای بهبود فعالیتهای روزمره در افراد بعد از استروک موثر است؟
پیشینه
استروک، شایعترین علت ناتوانی، هنگامی رخ میدهد که یک لخته خون، یک رگ خونی را در مغز مسدود کند. دو نوع استروک شناخته شده است: ایسکمیک، به دلیل عدم جریان خون، و هموراژیک، به علت خونریزی. فلج بازو یا پا پس از استروک، باعث ایجاد مشکلاتی در فعالیتها و عملکردهای روزمره میشود، از جمله دوش گرفتن، لباس پوشیدن و راه رفتن. بیماران استروک با همیپارزی (hemiparesis) نیاز به توانبخشی فیزیکی دارند: آموزش / تمرین اندام فوقانی و تحتانی، تمرین متمرکز بر فعالیتهای روزمره زندگی، و استفاده از وسایل کمکی برای راه رفتن (به عنوان مثال انتخاب عصای مناسب). با این حال، درمانهای موثر در حال حاضر محدود هستند. rPMS یک روش بیدرد برای تحریک است که برای سعی در بهبود حرکت در افراد مبتلا به اختلالات مغزی یا عصبی مورد استفاده قرار میگیرد.
ویژگیهای مطالعه
ما سه کارآزمایی را درباره rPMS (دو RCT فردی و یک کارآزمایی متقاطع) یافتیم که در مجموع شامل 121 شرکتکننده بودند. یک مطالعه rPMS را در برابر تحریک «ساختگی» (شکل بسیار ضعیف تحریک یا یک صدا) مقایسه کرد. دو مطالعه rPMS را بهعلاوه توانبخشی در مقابل توانبخشی بهتنهایی مقایسه کردند.
نتایج اصلی
ما شواهد محدودی را درباره استفاده از rPMS برای بهبود فعالیتهای روزمره زندگی، قدرت عضلانی، عملکرد اندام فوقانی، و اسپاستیسیتی (سفتی غیر معمول عضلات) در افراد پس از استروک یافتیم. اگر چه rPMS بهعلاوه توانبخشی، اسپاستیسیتی آرنج را در مقایسه با توانبخشی بهتنهایی، کمی کاهش داد، هنوز مشخص نیست که چه نوع rPMS، و روی چه بخشی از بدن باید انجام شود. هیچ اطلاعاتی در مورد عملکرد اندام تحتانی وجود نداشت. کارآزماییهای انتخاب شده هیچ تاثیری را بر مرگ گزارش نکردند.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد را برای بهبود فعالیتهای روزانه زندگی، عمدتا به این دلیل که یک مطالعه دارای حجم نمونه کوچکی بود، پائین طبقهبندی کردیم. کارآزماییهای بیشتر با حجم نمونه بزرگتر برای تعیین پروتکل rPMS مناسب برای درمان افراد پس از استروک مورد نیاز هستند.