جمعه 31 فروردین 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jan Mehrholz, Simone Thomas, Bernhard Elsner. Treadmill training and body weight support for walking after stroke. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1467-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1467-fa.html
پیشینه
آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن با استفاده از یک مهارکننده، در توانبخشی مورد استفاده قرار می‌گیرد و ممکن است به بهبود راه رفتن پس از استروک کمک کند. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سال‌های 2005 و 2014 به‌روزرسانی شد.
اهداف
تعیین اینکه آیا تمرینات تردمیل و حمایت وزن بدن، به‌صورت جداگانه یا ترکیبی، توانایی راه رفتن، کیفیت زندگی، فعالیت‌های روزمره زندگی، وابستگی یا مرگ، و نهادینه‌سازی یا مرگ، را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی تمرین راه رفتن پس از استروک بهبود می‌بخشد یا خیر. هدف ثانویه، تعیین ایمنی و قابلیت پذیرش این روش از آموزش راه رفتن بود.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (آخرین جست‌وجو در 14 فوریه 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) و پایگاه اطلاعاتی مرور اثرات (DARE ؛Database of Reviews of Effects) (کتابخانه کاکرین 2017 the Cochrane Library، شماره 2)، MEDLINE (از 1966 تا 14 فوریه 2017)، Embase (از 1980 تا 14 فوریه 2017)، CINAHL (از 1982 تا 14 فوریه 2017)، AMED (از 1985 تا 14 فوریه 2017) و SPORTDiscus (از 1949 تا 14 فوریه 2017) را جست‌وجو کردیم. ما همچنین مجموعه مقالات کنفرانس‌های مرتبط و کارآزمایی‌های در حال انجام و ثبت تحقیقات را به‌صورت دستی جست‌وجو کردیم، فهرست منابع را غربال‌گری کردیم، و برای شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر با نویسندگان کارآزمایی‌ها تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های کنترل‌شده و تصادفی و شبه‌تصادفی شده و متقاطع مربوط به آموزش تردمیل و حمایت وزن بدن، به‌صورت جداگانه یا ترکیبی، برای درمان راه رفتن پس از استروک.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور جداگانه کارآزمایی‌ها را انتخاب، داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری (Bias) و کیفیت روش‌شناختی را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه بررسی شده عبارت بودند از سرعت راه رفتن، استقامت، و وابستگی.
نتایج اصلی
ما در این مطالعه مروری به‌روزرسانی شده 56 کارآزمایی را با 3105 شرکت‌کننده انتخاب کردیم. میانگین سن شرکت‌کنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در شرایط بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شدند. تمام شرکت‌کنندگان حداقل دچار مشکلات کمی در راه رفتن بودند و بسیاری از آن‌ها نمی‌توانستند بدون کمک راه بروند. در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل شانس راه رفتن مستقل را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی افزایش نداد (تفاوت خطر (RD): 0.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02 - تا 0.02؛ 18 کارآزمایی؛ 1210 شرکت‌کننده؛ 0.94 = P؛ 0% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین).
در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را به میزان قابل توجهی افزایش داد. میانگین تفاوت (MD) ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.06 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.09؛ 47 کارآزمایی؛ 2323 شرکت‌کننده؛ 0.0001 > P؛ 44% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 14.19 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 2.92 تا 25.46؛ 28 کارآزمایی؛ 1680 شرکت‌کننده؛ 0.01 = P؛ 27% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در مجموع، استفاده از تمرینات تردمیل با حمایت وزن بدن در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را در پایان پیگیری برنامه‌ریزی شده افزایش نداد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.03 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 - تا 0.10؛ 12 کارآزمایی؛ 954 شرکت‌کننده؛ 0.50 = P؛ 55% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین) و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 21.64 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 4.70 - تا 47.98؛ 10 کارآزمایی؛ 882 شرکت‌کننده؛ 0.11 = P؛ 47% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین).
در 38 مطالعه با مجموع 1571 شرکت‌کننده که به‌طور جداگانه در ابتدای مطالعه راه می‌رفتند، استفاده از آموزش تردمیل سرعت راه رفتن را به‌طور معنی‌داری افزایش داد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.08 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 0.12؛ 0.00001 > P؛ 49% = I2). داده‌های کافی برای اظهارنظر در مورد تاثیرات بر کیفیت زندگی یا فعالیت‌های روزمره زندگی وجود نداشت. عوارض جانبی و ترک مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل شایع نبود و این موضوع به عنوان عوارض بالینی جدی قضاوت نشد.
در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را به میزان قابل توجهی افزایش داد. میانگین تفاوت (MD) ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.06 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.09؛ 47 کارآزمایی؛ 2323 شرکت‌کننده؛ 0.0001 > P؛ 44% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 14.19 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 2.92 تا 25.46؛ 28 کارآزمایی؛ 1680 شرکت‌کننده؛ 0.01 = P؛ 27% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در مجموع، استفاده از تمرینات تردمیل با حمایت وزن بدن در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را در پایان پیگیری برنامه‌ریزی شده افزایش نداد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.03 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 - تا 0.10؛ 12 کارآزمایی؛ 954 شرکت‌کننده؛ 0.50 = P؛ 55% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین) و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 21.64 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 4.70 - تا 47.98؛ 10 کارآزمایی؛ 882 شرکت‌کننده؛ 0.11 = P؛ 47% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین).
در 38 مطالعه با مجموع 1571 شرکت‌کننده که به‌طور جداگانه در ابتدای مطالعه راه می‌رفتند، استفاده از آموزش تردمیل سرعت راه رفتن را به‌طور معنی‌داری افزایش داد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.08 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 0.12؛ 0.00001 > P؛ 49% = I2). داده‌های کافی برای اظهارنظر در مورد تاثیرات بر کیفیت زندگی یا فعالیت‌های روزمره زندگی وجود نداشت. عوارض جانبی و ترک مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل شایع نبود و این موضوع به عنوان عوارض بالینی جدی قضاوت نشد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به‌طور کلی، افراد پس از استروک که آموزش تردمیل را، با یا بدون حمایت وزن بدن، دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را دریافت نکردند، کمتر احتمال دارد که توانایی آن‌ها برای راه رفتن به‌طور جداگانه بهبود یابد؛ اما سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن ممکن است در کوتاه‌مدت کمی بهبود یابد. به ویژه، افراد مبتلا به استروک که می‌توانند راه بروند (اما نه افرادی که در راه رفتن در مرحله شروع درمان وابسته هستند) با توجه به سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن به‌نظر می‌رسد از این نوع مداخله منفعت بیشتری ببرند. با این حال، این مطالعه مروری مشخص نکرده که آیا پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت ممکن است اثرات مفیدی داشته باشد. تحقیقات بیشتر باید به‌طور خاص اثرات تعداد دفعات، زمان‌ها، یا شدت‌های مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، همچنین استفاده از دستگیره مخصوص (handrails)، را در شرکت‌کنندگانی که توانایی حرکت دارند، اما نه در افراد رونده وابسته، بررسی کنند.
خلاصه به زبان ساده
آموزش تردمیل و حمایت وزن بدن برای راه رفتن پس از استروک
سوال مطالعه مروری
ما به دنبال ارزیابی این موضوع بودیم که آیا تمرین راه رفتن روی تردمیل در شرایطی که در آن بدن توسط یک مهارکننده پشتیبانی می‌شود، به‌عنوان تنها شکل آموزش در مقابل ترکیب با سایر انواع آموزش، می‌تواند راه رفتن را در مقایسه با سایر روش‌های آموزشی راه رفتن یا بدون درمان بهبود بخشد یا خیر. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سال‌های 2005 و 2014 به‌روزرسانی شد.
پیشینه
حدود 60% از افرادی که استروک داشتند دارای مشکلاتی در رابطه با راه رفتن هستند، و بهبودی راه رفتن یکی از اهداف اصلی توانبخشی است. آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن، از تجهیزات تخصصی برای کمک به تمرین راه رفتن استفاده می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه
ما تا مارچ 2017، 56 کارآزمایی مربوطه را شناسایی کردیم، که شامل 3105 شرکت‌کننده بود. 26 مطالعه (1410 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با درمان فیزیوتراپی دیگر مقایسه کردند؛ 20 مطالعه (889 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را بدون حمایت وزن بدن با سایر درمان‌های فیزیوتراپی، بدون درمان، یا درمان ساختگی مقایسه کردند؛ دو مطالعه (100 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با آموزش تردمیل بدون حمایت وزن بدن مقایسه کردند؛ و چهار مطالعه (147 شرکت‌کننده) مشخص نیست که آیا از وزن بدن حمایت کردند یا خیر. میانگین سن شرکت‌کنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در حالت بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شد.
نتایج اصلی
نتایج این مطالعه مروری تا حدی نامشخص بود. افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را با یا بدون حمایت وزن بدن دریافت می‌کنند، کمتر احتمال دارد که توانایی آن‌ها در راه رفتن به صورت مستقل بهبود یابد. کیفیت این شواهد کم بود. با این حال، آموزش تردمیل با یا بدون حمایت وزن بدن می‌تواند سرعت راه رفتن و ظرفیت راه رفتن را در مقایسه با افرادی که آموزش تردمیل را دریافت نمی‌کنند بهبود بخشد. کیفیت این شواهد متوسط بود. به‌طور خاص‌تر، به‌نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک قادر به راه رفتن در زمان شروع درمان هستند از این نوع مداخله منفعت بیشتری ببرند؛ اما افرادی که قادر به راه رفتن مستقل در زمان شروع درمان نیستند، منفعتی نمی‌برند. این مطالعه مروری نشان داد پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت در افرادی که می‌توانند راه بروند، هیچ تاثیر مثبتی ندارد. عوارض ناخواسته مانند افتادن و خروج از مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل چندان شایع نبوده است.
تجزیه‌و‌تحلیل‌های بیشتر نشان داد که تمرین تردمیل در سه ماه اول پس از استروک فقط بهبودی نسبتا کمی را در سرعت راه رفتن و استقامت ایجاد می‌کند. برای افرادی که در مرحله بعد درمان شدند (بیشتر از شش ماه پس از استروک) این اثرات کوچکتر بود. آموزش مکرر تردمیل (به عنوان مثال، پنج بار در هفته) به‌نظر می‌رسد اثرات بزرگتری را بر سرعت پیاده‌روی و استقامت ایجاد می‌کند؛ با این حال، این موضوع قطعیت نداشت. دوره‌های کوتاه‌مدت آموزش تردمیل (مدت چهار هفته) بهبود قابل‌ملاحظه‌ای را در سرعت پیاده‌روی ایجاد کرد اما از لحاظ بالینی به اندازه کافی مهم نبود.
تأثیر سن شرکت‌کنندگان یا نوع استروک در این مطالعه مروری مورد بررسی قرار نگرفت.
در عمل، به‌نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک می‌توانند راه بروند، اما نه کسانی که نمی‌توانند راه بروند، ممکن است از آموزش تردمیل (با یا بدون حمایت وزن بدن) برای بهبود توانایی‌های راه‌رفتن خود سود ببرند. تحقیقات بیشتر باید به‌طور خاص اثرات تعداد دفعات، مدت‌ها یا شدت‌های مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، و همچنین استفاده از دستگیره مخصوص را بررسی کند. کارآزمایی‌های آینده باید افرادی را انتخاب کنند که قبلا می‌توانستند راه بروند، اما افرادی را که قادر به راه رفتن بدون کمک نیستند، انتخاب نمی‌کنند. پژوهش‌های آینده باید گروه‌های سنی، جنسیت، و نوع استروک را تجزیه و تحلیل کنند تا ببیند که چه کسانی منفعت بیشتری از این درمان می‌برند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد برای آموزش تردمیل برای راه رفتن پس از استروک، پائین تا متوسط بود. در پایان، درمان برای سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن متوسط و برای بهبود توانایی راه رفتن به‌طور جداگانه، پائین بود.
ما به دنبال ارزیابی این موضوع بودیم که آیا تمرین راه رفتن روی تردمیل در شرایطی که در آن بدن توسط یک مهارکننده پشتیبانی می‌شود، به‌عنوان تنها شکل آموزش در مقابل ترکیب با سایر انواع آموزش، می‌تواند راه رفتن را در مقایسه با سایر روش‌های آموزشی راه رفتن یا بدون درمان بهبود بخشد یا خیر. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سال‌های 2005 و 2014 به‌روزرسانی شد.
پیشینه
حدود 60% از افرادی که استروک داشتند دارای مشکلاتی در رابطه با راه رفتن هستند، و بهبودی راه رفتن یکی از اهداف اصلی توانبخشی است. آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن، از تجهیزات تخصصی برای کمک به تمرین راه رفتن استفاده می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه
ما تا مارچ 2017، 56 کارآزمایی مربوطه را شناسایی کردیم، که شامل 3105 شرکت‌کننده بود. 26 مطالعه (1410 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با درمان فیزیوتراپی دیگر مقایسه کردند؛ 20 مطالعه (889 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را بدون حمایت وزن بدن با سایر درمان‌های فیزیوتراپی، بدون درمان، یا درمان ساختگی مقایسه کردند؛ دو مطالعه (100 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با آموزش تردمیل بدون حمایت وزن بدن مقایسه کردند؛ و چهار مطالعه (147 شرکت‌کننده) مشخص نیست که آیا از وزن بدن حمایت کردند یا خیر. میانگین سن شرکت‌کنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در حالت بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شد.
نتایج اصلی
نتایج این مطالعه مروری تا حدی نامشخص بود. افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را با یا بدون حمایت وزن بدن دریافت می‌کنند، کمتر احتمال دارد که توانایی آن‌ها در راه رفتن به صورت مستقل بهبود یابد. کیفیت این شواهد کم بود. با این حال، آموزش تردمیل با یا بدون حمایت وزن بدن می‌تواند سرعت راه رفتن و ظرفیت راه رفتن را در مقایسه با افرادی که آموزش تردمیل را دریافت نمی‌کنند بهبود بخشد. کیفیت این شواهد متوسط بود. به‌طور خاص‌تر، به‌نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک قادر به راه رفتن در زمان شروع درمان هستند از این نوع مداخله منفعت بیشتری ببرند؛ اما افرادی که قادر به راه رفتن مستقل در زمان شروع درمان نیستند، منفعتی نمی‌برند. این مطالعه مروری نشان داد پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت در افرادی که می‌توانند راه بروند، هیچ تاثیر مثبتی ندارد. عوارض ناخواسته مانند افتادن و خروج از مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل چندان شایع نبوده است.
تجزیه‌و‌تحلیل‌های بیشتر نشان داد که تمرین تردمیل در سه ماه اول پس از استروک فقط بهبودی نسبتا کمی را در سرعت راه رفتن و استقامت ایجاد می‌کند. برای افرادی که در مرحله بعد درمان شدند (بیشتر از شش ماه پس از استروک) این اثرات کوچکتر بود. آموزش مکرر تردمیل (به عنوان مثال، پنج بار در هفته) به‌نظر می‌رسد اثرات بزرگتری را بر سرعت پیاده‌روی و استقامت ایجاد می‌کند؛ با این حال، این موضوع قطعیت نداشت. دوره‌های کوتاه‌مدت آموزش تردمیل (مدت چهار هفته) بهبود قابل‌ملاحظه‌ای را در سرعت پیاده‌روی ایجاد کرد اما از لحاظ بالینی به اندازه کافی مهم نبود.
تأثیر سن شرکت‌کنندگان یا نوع استروک در این مطالعه مروری مورد بررسی قرار نگرفت.
در عمل، به‌نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک می‌توانند راه بروند، اما نه کسانی که نمی‌توانند راه بروند، ممکن است از آموزش تردمیل (با یا بدون حمایت وزن بدن) برای بهبود توانایی‌های راه‌رفتن خود سود ببرند. تحقیقات بیشتر باید به‌طور خاص اثرات تعداد دفعات، مدت‌ها یا شدت‌های مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، و همچنین استفاده از دستگیره مخصوص را بررسی کند. کارآزمایی‌های آینده باید افرادی را انتخاب کنند که قبلا می‌توانستند راه بروند، اما افرادی را که قادر به راه رفتن بدون کمک نیستند، انتخاب نمی‌کنند. پژوهش‌های آینده باید گروه‌های سنی، جنسیت، و نوع استروک را تجزیه و تحلیل کنند تا ببیند که چه کسانی منفعت بیشتری از این درمان می‌برند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد برای آموزش تردمیل برای راه رفتن پس از استروک، پائین تا متوسط بود. در پایان، درمان برای سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن متوسط و برای بهبود توانایی راه رفتن به‌طور جداگانه، پائین بود.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Stroke Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/11/26 | انتشار: 1396/5/26
