پیشینه
کلرپرومازین (Chlorpromazine)، از داروهای آنتیسایکوتیک (antipsychotic) ارزانقیمتی هستند که بهطور گسترده در دسترس قرار دارند، و به عنوان معیار درمان برای اسکیزوفرنی (schizophrenia) در سراسر جهان در نظر گرفته شده است. متیاپین (Metiapine)، که از دیبنزوتیازپین (dibenzothiazepine) مشتق شده، دارای ویژگیهای آنتیسایکوتیک قوی گزارش شده است. با این حال، در حال حاضر برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، شواهدی در مورد اثربخشی کلرپرومازین در مقایسه با متیاپین، که آنتی سایکوتیک جدیدتر است، وجود ندارد.
اهداف
مقایسه اثر کلرپرومازین در مقابل متیاپین برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزماییهای مبتنی بر مطالعه گروه اسکیزوفرنی در کاکرین را در نوامبر 2015 و 2016 جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای (RCT) که بر کلرپرومازین در مقابل متیاپین برای بزرگسالان مبتلا به اسکیزوفرنی تمرکز کردند. ما کارآزماییهایی را انتخاب کردیم که معیارهای انتخاب ما را داشتند و دادههای قابل استفادهای را گزارش کردند.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما دادهها را به صورت مستقل استخراج کردیم. ما برای پیامدهای دوحالتی، خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) آن را، بر اساس قصد درمان محاسبه کردیم. برای دادههای پیوسته، ما میانگین تفاوت بین گروهها و 95% فاصله اطمینان (CI) آن را برآورد کردیم. ما مدل اثرات تصادفی را برای تجزیهوتحلیلها به کار گرفتیم. ما خطر سوگیری (Bias) را برای مطالعات انتخاب شده ارزیابی کردیم و «جداول خلاصهای از یافتهها» را با استفاده از GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ایجاد کردیم.
نتایج اصلی
ما 3 مطالعه را انتخاب کردیم که 161 فرد مبتلا به اسکیزوفرنی را تصادفیسازی کردند. دادهها فقط برای 2 پیامد از 7 پیامد اصلی پیشبینی شده ما قابل دسترسی بود. پیشرفت بالینی مهم در سطح کلی با استفاده از تاثیر بالینی کلی (CGI) اندازهگیری شد. تفاوت واضحی بین گروههای کلرپرومازین و متیاپین وجود نداشت (2 RCT؛ 120 = n؛ RR: 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.84 تا 1.47؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و تعداد شرکتکنندگان مبتلا به پارکینسون در 8 هفته مشابه بود (2 RCT؛ 70 = n؛ RR: 0.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 2.03؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). دادههای قابل استفاده در مورد سایر پیامدهای کلیدی مربوط به بهبود بالینی قابلتوجه درباره شرایط روحی، پذیرش مجدد به علت عود، رضایت از درمان، رفتار تهاجمی یا خشونتآمیز، یا هزینه خدمات مراقبتی وجود نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
کلرپرومازین در دهههای گذشته، درمان اصلی اسکیزوفرنی بوده، همچنین شواهد مربوط به مقایسه این دارو با متیاپین نتوانست دادههایی بر اساس کارآزماییهای با کیفیت بالا ارائه دهد. با این حال، نیاز به تعیین اینکه آیا متیاپین بیشتر یا کمتر از کلرپرومازین موثر است، به نظر میرسد در کارآزماییهای مرتبط جایی ندارند و انجام پژوهشهای آینده درباره این مقایسه بعید به نظر میرسد.
خلاصه به زبان ساده
کلرپرومازین در مقابل متیاپین برای اسکیزوفرنی
هدف این مطالعه مروری یافتن شواهد با کیفیت خوب برای مقایسه اثربخشی کلرپرومازین در مقابل متیاپین برای اسکیزوفرنی بود.
پیشینه
اسکیزوفرنی یک بیماری روانی ناتوان کننده شایع و پایدار در سراسر جهان است. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب دچار علائم مثبتی مانند توهم و هذیان و علائم منفی مانند بیتفاوتی (عدم علاقه) و از دست دادن احساسات میشوند.
داروهای ضد آنتیسایکوتیک برای درمان علائم مثبت موفق بودهاند؛ اما درمان نشانههای منفی دشوار است و معمولا به داروهای آنتیسایکوتیک روتین پاسخ نمیدهند. علاوه بر این، داروهای آنتیسایکوتیک اغلب عوارض جانبی ناخوشایندی دارند.
کلرپرومازین یک آنتیسایکوتیک ارزانقیمت و بهطور گسترده در دسترس است که در دهه 1950 معرفی و به عنوان معیار درمان برای اسکیزوفرنی در سراسر جهان در نظر گرفته شد. تحقیقات اولیه نشان داد که کلرپرومازین به بهبود کلی بیماری کمک کرده و در مقایسه با پلاسبو (درمان ساختگی) در جلوگیری از عود بیماری موثر بود. با این حال، برخی از عوارض جانبی کلرپرومازین، بهویژه بروز اختلالات حرکتی، شدید یا ناتوان کننده گزارش شده است. متیاپین یک داروی آنتیسایکوتیک نسبتا جدیدتری است، که در درمان علائم اسکیزوفرنی موثر گزارش شده و منجر به عوارض جانبی کمتری شد. با این حال، در حال حاضر در مورد اثربخشی مستقیم متیاپین در مقایسه با کلرپرومازین اطلاعاتی با کیفیت خوب وجود ندارد.
جستوجو برای شواهد
در نوامبر 2015، متخصص اطلاعات گروه اسکیزوفرنی در کاکرین، ثبت تخصصی کارآزماییهای بالینی مرتبط را جستوجو کرد. این جستوجو 4 گزارش را شناسایی کرد. ما این گزارشها را بررسی کردیم و متوجه شدیم که آنها به 3 کارآزمایی ارجاع داده بودند که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی را برای دریافت کلرپرومازین یا متیاپین تصادفیسازی کردند.
نتایج اصلی
در حال حاضر مطالعه مروری ما 3 مطالعه را با 161 شرکتکننده انتخاب کرد. این مطالعات نشان دادند که هیچ تفاوت واقعی بین کلرپرومازین و متیاپین در بهبود شرایط کلی یا بروز پارکینسون (یک اصطلاح چتری برای علائمی مانند ترمور (لرزش)، برادیکینزی (حرکت آهسته)، سفتی عضلات (گرفتگی)، و بیثباتی موضعی (مشکل در حفظ تعادل) وجود نداشت. برای سایر زمینههای مهم مطلوب ما دادهای گزارش نشد: وضعیت روحی، استفاده از خدمات، رضایت از درمان، رفتار یا هزینه خدمات مراقبتی.
نتیجهگیریها
ما نمیتوانیم بر اساس دادههای ارائه شده نتیجهگیری کنیم. تعداد مطالعات و تعداد شرکتکنندگان در هر مطالعه کوچک است، همچنین تمام مطالعات کوتاهمدت هستند. بنابراین، ما شواهد گزارش شده را با کیفیت بسیار پائین رتبهبندی کردیم. با این حال، متیاپین داروی آنتیسایکوتیکی نیست که بسیار تجویز یا استفاده شود، بنابراین هرچند که شواهد ما ضعیف است، احتمالا به عنوان بهترین شواهد موجود باقی خواهند ماند؛ زیرا کارآزماییهای جدید بعید است که در آینده به مقایسه متیاپین با کلرپرومازین بپردازند.