بخیه دهانه رحم یک روش جراحی شناخته شده است که در دوران بارداری انجام می‌شود. این روش شامل زدن یک بخیه (stitch) در اطراف گردن رحم (سرویکس)، به منظور حمایت مکانیکی از سرویکس و در نتیجه کاهش خطر زایمان پره‌ترم است. اثربخشی و ایمنی این روش بحث‌برانگیز است. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری اخیر است که در سال 2012 منتشر شد.

ارزیابی اینکه آیا بخیه دهانه رحم در بارداری یک قلویی که با خطر بالای از دست دادن بارداری بر اساس تاریخچه و / یا یافته‌های حاصل از سونوگرافی درباره «سرویکس کوتاه» و / یا معاینه فیزیکی همراه است، مراقبت‌های بعد از زایمان و پیامدهای جنینی را بهبود می‌بخشد یا خیر.

ما ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (30 جون 2016) و فهرست منابع مطالعات شناسایی‌شده را جست‌وجو کردیم.

ما تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده را درباره بخیه دهانه رحم در بارداری یک قلویی انتخاب کردیم. بخیه دهانه رحم زمانی انجام می‌شود که به علت سابقه قبلی زن، یافته‌های مربوط به سرویکس کوتاه از سونوگرافی یا سایر علائم مشخص شده با معاینه فیزیکی، بارداری دارای خطر بالایی باشد. ما هر مطالعه‌ای را که سرکلاژ را یا با عدم درمان یا با مداخله جایگزین مقایسه کرد انتخاب کردیم. ما مایل به انتخاب مطالعات تصادفی‌سازی و خوشه‌ای بودیم اما کارآزمایی‌های متقاطع را انتخاب نکردیم. مطالعات شبه‌تصادفی شده را حذف کردیم. مطالعاتی را که فقط به صورت خلاصه گزارش شدند، انتخاب کردیم.

سه نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل به ارزیابی کارآزمایی‌ها برای ورود پرداختند. 2 نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما اختلافات را از طریق بحث حل کردیم. دقت داده‌ها کنترل شد. کیفیت شواهد با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بنذی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی شد.

این مطالعه مروری به‌روزرسانی شده در مجموع 15 کارآزمایی (3490 زن) را انتخاب کرد؛ 3 کارآزمایی برای این به‌روزرسانی اضافه شد (152 زن).
سرکلاژ (Cerclage) در مقابل عدم سرکلاژ
به‌طور کلی، سرکلاژ در مقایسه با عدم سرکلاژ احتمالا منجر به کاهش خطر مرگ پری‌ناتال شود، هرچند فاصله اطمینان (CI) خط عدم تاثیر را قطع کرد (RR: 0.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.68 تا 1.04؛ 10 مطالعه؛ 2927 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). با توجه به مرده‌زایی و مرگ‌های نوزادی به‌طور جداگانه تعداد عوارض و اندازه نمونه کاهش یافت. هرچند که اثر نسبی سرکلاژ مشابه است، برآوردها با توجه به داده‌های کم، کمتر قابل اعتماد بودند و با کیفیت پائین ارزیابی شدند (مرده‌زایی‌ها: RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 1.75؛ 5 مطالعه؛ 1803 زن؛ شواهد با کیفیت پائین؛ مرگ‌های نوزادی قبل از ترخیص: RR: 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 1.39؛ 6 مطالعه؛ 1714 زن؛ شواهد با کیفیت پائین). موربیدیتی جدی نوزادی با و بدون سرکلاژ مشابه بود (RR: 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.55 تا 1.18؛ 6 مطالعه؛ 883 زن؛ شواهد با کیفیت پائین). زنان باردار با و بدون سرکلاژ شانس مساوی برای داشتن نوزاد سالم ترخیص شده دارند (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.06؛ 4 مطالعه؛ 657 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط).
زنان باردار با سرکلاژ در مقایسه با کنترل قبل از هفته 34، 37 (میانگین RR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 0.89؛ 9 مطالعه؛ 2415 زن؛ شواهد با کیفیت بالا) و 28 هفته کامل بارداری، کمتر احتمال داشت که زایمان پره‌ترم داشته باشند.
پنج زیرگروه براساس علائم بالینی داده‌هایی را برای تجزیه‌و‌تحلیل ارائه کردند (تاریخچه نشان داده شده، طول کوتاه سرویکس بر اساس یک بار سونوگرافی در زنان دارای خطر بالا، طول کوتاه سرویکس که در اسکن‌های زنان در معرض خطر بالا یافت شد، معاینه فیزیکی نشان داده شده، و طول کوتاه سرویکس که در اسکن جمعیت با خطر پائین یا مختلط شناسایی شد). در این زیرگروه‌های بالینی، کارآزمایی‌های بسیار کمی برای نتیجه‌گیری معنی‌دار وجود داشت و هیچ شواهدی از اثرات افتراقی وجود نداشت.
سرکلاژ در مقابل پروژسترون (progesterone)
2 کارآزمایی (129 زن)، سرکلاژ را برای پیشگیری با پروژسترون واژینال در زنان در معرض خطر بالا با سرویکس کوتاه مقایسه کردند؛ این کارآزمایی‌ها برای تشخیص تفاوت‌های قابل اطمینان و بالینی مهم برای هر پیامد مطالعه مروری بسیار کوچک بود. یک کارآزمایی انتخاب شده سرکلاژ را با پروژسترون عضلانی (75 زن) مقایسه کرد که توانایی کافی برای تشخیص تفاوت‌های گروهی نداشتند.
سرکلاژ دارای اندیکاسیون براساس سابقه قبلی در مقابل سرکلاژ دارای اندیکاسیون براساس سونوگرافی
شواهد حاصل از 2 کارآزمایی (344 زن) برای تعیین تفاوت‌های پیامدهای بالینی مهم محدود بود.

سرکلاژ دهانه رحم خطر زایمان پره‌ترم را در زنانی که در معرض خطر بالای زایمان پره‌ترم قرار دارند کاهش می‌دهد و احتمالا خطر مرگ پری‌ناتال را نیز کاهش می‌دهد. شواهدی مبنی بر اثر افتراقی سرکلاژ بر پایه تاریخچه زایمان قبلی یا علائم طول کوتاه سرویکس وجود نداشت، اما داده‌ها برای تمام گروه‌های بالینی محدود بود. این سوال بدون جواب باقی مانده که آیا سرکلاژ نسبت به سایر درمان‌های پیشگیرانه، به‌خصوص پروژسترون واژینال بیشتر موثر است یا کمتر.