این یک به‌روزرسانی از یک مطالعه مروری کاکرین است که قبلا در سال 2014 منتشر شد. درد حاد بعد از عمل جراحی یکی از ناراحت کننده‌ترین شکایت‌ها در عمل جراحی قلب باز است، و با خطر پیامدهای منفی همراه است. چندین کارآزمایی اثرات مداخلات روان‌شناختی را بر کاهش درد حاد بعد از عمل جراحی و بهبود دوره ریکاوری جسمانی و روانی شرکت‌کنندگان تحت عمل جراحی قلب باز را بررسی کردند.

مقایسه اثربخشی مداخلات روان‌شناختی به‌عنوان یک مکمل در مراقبت استاندارد در برابر مراقبت استاندارد به‌تنهایی یا مراقبت استاندارد به همراه کنترل توجه در بزرگسالان تحت عمل جراحی قلب باز برای درد، داروی درد، اختلال روانی، تحرک، و زمان اکستوباسیون (extubation).

برای این به‌روزرسانی، ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)، MEDLINE، Embase، Web of Science و PsycINFO را برای مطالعات واجد شرایط تا فوریه 2017 جست‌وجو کردیم. ما از گزینه‌های «مقالات مربوطه» و «نقل قول» در مطالعات واجد شرایط برای شناسایی مطالعات مرتبط بیشتر استفاده کردیم. ما فهرست منابع مقالات مربوطه و مطالعات مروری پیشین را بررسی کردیم. ما پایگاه‌های اطلاعاتی متن کامل پایان‌نامه‌ها و تزهای پروکوئست ProQuest Dissertations and Theses Full Text Database، کارآزمایی‌های بالینی ClinicalTrials، و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت WHO International Clinical Trials Registry Platform، را برای شناسایی هر مورد منتشرنشده یا کارآزمایی در حال انجام جست‌وجو کردیم. ما همچنین با نویسندگان مطالعات اولیه برای شناسایی هر مورد منتشرنشده تماس گرفتیم. علاوه بر این، ما با تمام مراکز اصلی قلب در آلمان، سوئیس، و استرالیا برای بررسی این موضوع که آیا آن‌ها اطلاعی از کارآزمایی‌های در حال انجام دارند یا خیر، مکاتبه کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده برای مقایسه مداخلات روان‌شناختی به‌عنوان یک مکمل همراه با مراقبت استاندارد در برابر مراقبت استاندارد به‌تنهایی یا مراقبت استاندارد به همراه توجه در بزرگسالان تحت عمل جراحی قلب باز.

دو نویسنده مطالعه مروری (SZ و SK) به‌طور مستقل کارآزمایی‌ها را از نظر واجد شرایط بودن ارزیابی کردند، خطر سوگیری (Bias) را برآورد و تمام داده‌ها را استخراج کردند. ما اندازه اثر را برای هر مقایسه محاسبه کردیم (Hedges’ g) و داده‌ها را با استفاده از یک مدل اثرات تصادفی (random-effects model) متاآنالیز (meta-analysis) کردیم. ما شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم و جداول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» را ایجاد کردیم.

ما 6 مطالعه را به این به‌روزرسانی اضافه کردیم. به‌طور کلی، ما 23 مطالعه را انتخاب کردیم (2669 شرکت‌کننده).
از آن‌جایی که پیامدها اندازه‌گیری نشده بودند، یا داده‌ها فقط از یک کارآزمایی به دست آمده بودند، ما نتوانستیم برای اکثریت پیامدها (دو سوم) متاآنالیز انجام دهیم.
هیچ مطالعه‌ای تعداد شرکت‌کنندگان دارای کاهش حداقل 50% از شدت درد را از ابتدای مطالعه گزارش نکرد. فقط یک مطالعه داده‌هایی در مورد تعداد شرکت‌کنندگان دارای کاهش درد کمتر از 30/100 میلی‌متر تحت مقیاس آنالوگ بصری (VAS ؛Visual Analogue Scale) را گزارش کرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین). مداخلات روان‌شناختی شدت درد را در فاصله کوتاه‌مدت (g: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI):0.18 - تا 0.96؛ 2 مطالعه؛ 104 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، فاصله میان‌مدت (g: 0.02 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 - تا 0.20؛ 4 مطالعه؛ 413 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا در فاصله طولانی‌مدت (g: 0.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 - تا 0.30؛ 2 مطالعه؛ 200 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) کاهش ندادند.
هیچ مطالعه‌ای داده‌ای را در مورد میانه زمان تا تکرار دارو یا در مورد تعداد شرکت‌کنندگانی را که دوباره درمان می‌شوند گزارش نکرد. فقط دو مطالعه داده‌های مربوط به استفاده از ضد درد پس از عمل جراحی را در فاصله کوتاه‌مدت ارائه کردند، که نشان داد مداخلات روان شناختی استفاده از داروهای ضد درد را کاهش نداد (g: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.03 - تا 4.39؛ 2 مطالعه؛ 104 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). مطالعات نشان دادند که مداخلات روان‌شناختی اختلال روانی را در میان‌مدت (g: 0.37؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.60؛ 13 مطالعه؛ 1388 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و همچنین در فاصله طولانی‌مدت (g: 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 0.53؛ 14 مطالعه؛ 1586 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) کاهش دادند. مداخلات روان‌شناختی تحرک را در فاصله میان‌مدت (g: 0.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 - تا 0.67؛ 3 مطالعه؛ 444 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، یا در فاصله طولانی‌مدت (g: 0.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 - تا 0.28؛ 4 مطالعه؛ 458 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) بهبود نبخشید. فقط دو مطالعه داده‌هایی در مورد زمان اکستوباسیون گزارش کردند، که نشان می‌دهند مداخلات روان‌شناختی زمان اکستوباسیون را کاهش دادند (g: 0.56؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 1.03؛ 2 مطالعه؛ 154 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
به‌طور کلی، نمی‌توان مجموعه شواهد با کیفیت بسیار پائین تا متوسط مربوط به اثربخشی مداخلات روانشناختی را برای درد حاد پس از عمل جراحی قلب باز برای رسیدن به نتایج قاطع کافی در نظر گرفت.
بیشترین ارزیابی‌های «خطر سوگیری» پائین یا نامشخص بودند. ما سوگیری انتخاب (selection bias) (تولید توالی تصادفی) و سوگیری فرسایشی (attrition bias) را برای مطالعات انتخاب شده به‌طور عمده پائین قضاوت کردیم. با این حال، ما خطر سوگیری انتخاب (پنهان‌سازی تخصیص)، سوگیری عملکرد، سوگیری تشخیص و سوگیری گزارش را به‌طور کلی نامشخص قضاوت کردیم.

در راستای نتیجه‌گیری‌های مطالعه مروری قبلی ما، شواهدی وجود ندارد که از مداخلات روان‌شناختی در جهت کاهش درد پس از عمل جراحی در شرکت‌کنندگان تحت عمل جراحی قلب باز حمایت یا آن را رد کند. ما شواهدی با کیفیت متوسط یافتیم که نشان داد مداخلات روانشناختی اختلال روانی را در شرکت‌کنندگان تحت عمل جراحی قلب باز کاهش داد. با توجه به تعداد کمی از مطالعات، نتیجه‌گیری قوی در مورد اثربخشی مداخلات روان‌شناختی بر پیامدهایی مانند استفاده از ضد درد، تحرک، و زمان اکستوباسیون به ترتیب بر عوارض جانبی یا آسیب‌های مداخلات روانشناختی ممکن نیست.