علیرغم آنتی‌میکروبیال‌های مدرن و درمان حمایتی، عفونت‌های باکتریال و قارچی هنوز از عوارض اصلی در افراد مبتلا به نوتروپنی مرتبط با بیماری طول‌کشیده یا نوتروپنی مرتبط با درمان است. از اواخر دهه 1990، تقاضای روبه‌افزونی برای ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت اهدا شده، به منظور درمان یا پیشگیری از عفونت‌ها در افرادی که عملکرد گرانولوسیت‌هایشان با اختلال روبرو است، دیده می‌شود. این مطالعه، یک مطالعه مروری به‌روز شده از مطالعه‌ای است که در سال 2009 در کاکرین منتشر شده است.

تعیین اثربخشی و ایمنی ترانسفیوژن پروفیلاکتیک گرانولوسیت در مقایسه با جمعیت کنترلی که این مداخله را دریافت نمی‌کنند، برای پیشگیری از مورتالیتی به هر دلیلی، مورتالیتی در اثر عفونت، و شواهد بروز عفونت در اثر عفونت یا به هر دلیل دیگری، در افرادی که مبتلا به نوتروپنی یا اختلالات عملکرد نوتروفیل هستند.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) و شبه‌کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده را در پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials) (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)) (شماره 3، 2015)، MEDLINE (از 1946)، EMBASE (از 1974)، CINAHL (از 1937)، کتابخانه شواهد ترانسفیوژن (Transfusion Evidence Library) (از 1980) و در پایگاه‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های در حال انجام تا 20 اپریل 2015 جست‌وجو کردیم.

RCT و شبهRCTهایی که افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت را به منظور پیشگیری از پیشرفت عفونت، با گروه کنترل که این نوع مداخله را دریافت نمی‌کنند، مقایسه می‌کند. نوزادان، موضوع بحث دیگر مطالعه مروری کاکرین است و از این مطالعه مروری حذف شدند. محدودیتی از نظر پیامدهای بررسی شده وجود نداشت، اما این مطالعه مروری بر مورتالیتی و موربیدیتی ناشی از عفونت و عوارض جانبی تمرکز داشت.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار بنیاد همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) استفاده کردیم.

12 کارآزمایی معیارهای ورود به این مطالعه مروری را داشتند. 1 کارآزمایی هنوز در حال انجام بود، بنابراین 11 کارآزمایی مناسب با 653 شرکت‌کننده باقی ماند. این کارآزمایی‌ها بین سال‌های 1978 و 2006 انجام شده و شرکت‌کنندگان را از جمعیت بیمار نسبتا قابل مقایسه انتخاب کردند. هیچ‌یک از این مطالعات، افراد مبتلا به اختلال عملکرد نوتروفیل را بررسی نکرده بودند. 10 مطالعه فقط روی بزرگسالان انجام شده و 2 مطالعه کودکان و بزرگسالان را وارد کرده بود. 10 مورد از این مطالعات حاوی داده‌های جداگانه برای هر بازو بود، بنابراین قادر به ارزیابی نقادانه بودند. یک مطالعه افراد دوباره تصادفی‌سازی شده را بررسی کرده و بنابراین، تجزیه و تحلیل کمی در مورد آن‌ها قابل انجام نبودند.
به‌طور کلی، کیفیت شواهد در طول پیامدهای مختلف براساس روش‌شناسی GRADE، بسیار پائین تا پائین بود. این مساله به دلیل آن بود که بسیاری از مطالعات در معرض خطر تورش بالا بوده و بسیاری از برآوردهای پیامدها مبهم گزارش شده بودند.
مورتالیتی به هر دلیل برای 9 مطالعه (609 شرکت‌کننده) گزارش شد. تفاوتی میان مورتالیتی به هر دلیلی در طول 30 روز، میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل دیده نشد (RR: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 1.36؛ 7 مطالعه؛ 437 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
مورتالیتی در اثر عفونت برای 7 مطالعه (398 شرکت‌کننده) گزارش شد. تفاوتی میان مورتالیتی به دلیل عفونت در طول 30 روز، میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل دیده نشد (RR: 0.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.33 تا 1.44؛ 6 مطالعه؛ 286 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
تعداد افراد مبتلا به عفونت‌های قارچی یا باکتریال لوکالیزه یا سیستمیک در 9 مطالعه (609 شرکت‌کننده) گزارش شد. میان زیرگروه‌های دوز گرانولوسیت تفاوت دیده شد (آزمونی برای تفاوتهای زیرگروهی 0.01 = P). تفاوتی در تعداد افراد مبتلا به عفونت در طول 30 روز میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل، در گروه با دوز کم گرانولوسیت دیده نشد (کمتر از 10¹⁰ × 1.0 گرانولوسیت روزانه) (RR: 0.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.58 تا 1.20؛ 4 مطالعه؛ 204 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
در تعداد افراد مبتلا به عفونت در طول 30 روز در افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت در گروه گرانولوسیت با دوز متوسط (10¹⁰ × 1.0 تا 10¹⁰ × 4.0 گرانولوسیت در روز) (RR: 0.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 0.63؛ 4 مطالعه؛ 293 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت با پائین) کاهش دیده شد.
تعداد افراد شرکت‌کننده مبتلا به باکتریمی و فونگمی (fungaemia) در بیماران دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت کاهش نشان داد (RR: 0.45؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 0.65؛ 9 مطالعه؛ 609 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
تفاوتی در تعداد افراد شرکت‌کننده مبتلا به عفونت‌های باکتریال یا قارچی لوکالیزه در دریافت کنندگان ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 1.14؛ 6 مطالعه؛ 296 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
عوارض جانبی جدی فقط برای شرکت‌کنندگان دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و اهداکنندگان ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت گزارش شد.

در افراد مبتلا به نوتروپنی در اثر کموتراپی میلوساپرسیو یا پیوند سلول‌های بنیادی خونساز، شواهد با درجه پائینی وجود دارد که ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت خطر باکتریمی یا فونگمی را کاهش می‌دهند. همچنین شواهدی با درجه کم دیده می‌شوند که اثر ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت ممکن است وابسته به دوز باشند، به طوریکه دوزهایی که حداقل 10¹⁰ × 1.0 گرانولوسیت در روز باشند، در کاهش خطر عفونت اثربخش‌تر باشند. شواهد کافی برای تعیین هرگونه تفاوت در نرخ مورتالیتی در اثر عفونت، مورتالیتی به هر دلیلی یا عوارض جانبی جدی وجود ندارد.